{[['
']]}
']]}
Σε μια εκδήλωση διαμαρτυρίας από το ΕΑΜ για τον αφοπλισμό διοργανώθηκε την Κυριακή 3 του Δεκέμβρη 1944 παναθηναϊκό συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος παρά την κυβερνητική απαγόρευση. Για τον επιδιωκόμενο μονόπλευρο αφοπλισμό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ υπάρχει και η επίσημη ομολογία του Γεωργίου Παπανδρέου, όπως προκύπτει από την επιστολή του στην «Καθημερινή» (2/3/1948) όπου αναφέρει: «Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώτημα ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: Εξοπλισμός του Κράτους - Αφοπλισμός του ΕΑΜ».
Και σε άλλο σημείο της ίδιας επιστολής: «Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών -την ΠΕΕΑ. Και η αγωνία, από την οποία αδιαλείπτως κατειχόμην ήτο: Πώς θα κατελύετο; Δύο ήσαν τα στάδια διά να φθάσωμεν εις την Νίκην: Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας! Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του ΚΚΕ»!
Παρεμπιπτόντως, όπως γράφει ο ιστορικός Γ.Α. Λεονταρίτης, φαίνεται ότι η απαγόρευση προκάλεσε πιο μαζική συμμετοχή του ΕΑΜικού κόσμου στο συλλαλητήριο και σχολιάζει: «Δεν πρέπει να αποκλειστεί και η άποψη ότι απαγορεύτηκε η συγκέντρωση με τη βεβαιότητα ότι δεν θα πειθαρχήσει το ΕΑΜ και έτσι θα μπορούσε να καταγγελθεί ότι άρχισε την εξέγερση και ότι η Κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αμυνθεί ένοπλα...».
Sunday, bloody Sunday και στο κέντρο της Αθήνας
Υπολογίζεται ότι πήραν μέρος πάνω από 100.000 άνθρωποι, ενώ κάποιοι ιστορικοί τούς ανεβάζουν ακόμη και στις 500.000. Το συλλαλητήριο βάφτηκε στο αίμα καθώς οι διαδηλωτές δέχτηκαν καταιγισμό πυρών από την πλευρά των δυνάμεων ασφαλείας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 24 άτομα -κατ’ άλλες πηγές 28 ή 33- και να τραυματιστούν περίπου 150 (σε αυτούς τους αριθμούς συγκλίνουν οι περισσότερες πηγές).
Αγγλοι δημοσιογράφοι οι οποίοι παρακολουθούσαν σοκαρισμένοι και κατέγραψαν το μακελειό από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία ανέφεραν ότι πάνω από μία ώρα οι αστυνομικοί πυροβολούσαν στο ψαχνό τους διαδηλωτές -παρά τις διαμαρτυρίες κάποιων παριστάμενων Βρετανών αξιωματικών- και ο τόπος γέμισε νεκρούς και τραυματίες, ανάμεσά τους και γυναικόπαιδα (ανταπόκριση των «Times» του Λονδίνου σας 4/12).
Την επομένη (4 του Δεκέμβρη) το ΕΑΜ εκτός από τη γενική απεργία -άγγιξε το 100% καθώς κανένα εργοστάσιο δεν κινήθηκε και κανένα μαγαζί δεν άνοιξε- οργάνωσε νέα διαδήλωση. Η συμμετοχή του λαού της Αθήνας και του Πειραιά ήταν τεράστια -το πλήθος ξεπέρασε τις 600.000-σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους και μαχητικότητας, συνοδεύοντας τους νεκρούς της προηγούμενης μέρας στο A' Νεκροταφείο όπου έγινε η κηδεία τους.
Στην επιστροφή από το νεκροταφείο όμως πραγματοποιήθηκε νέα δολοφονική επίθεση κατά του πλήθους από το ξενοδοχείο Μητρόπολις (κέντρο του ΕΔΕΣ), τη Γενική Ασφάλεια, καθώς και από μέλη της Οργάνωσης X και πρώην ταγματασφαλίτες οι οποίοι διέμεναν σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας. Ο απολογισμός, 34 νεκροί και 70 τραυματίες.
Την ίδια μέρα ο ΕΛΑΣ εξουδετέρωνε τη σφηκοφωλιά των χιτών στο Θησείο (παρά την επέμβαση με άρματα μάχης των Βρετανών, οι οποίοι ωστόσο μετέφεραν τον αρχηγό της Οργάνωσης X Γεώργιο Γρίβα στο αγγλοκρατούμενο κέντρο της Αθήνας), ενώ ως το απόγευμα ο ΕΛΑΣ είχε καταφέρει να αφοπλίσει το 60% των αστυνομικών τμημάτων της πρωτεύουσας και σχεδόν όλα του Πειραιά.
Στις 5 του Δεκέμβρη και αφού οι διαδηλωτές χτυπιούνται για τρίτη συνεχή ημέρα, δυνάμεις του ΕΛΑΣ χτυπούν ξανά κι αυτές και οι συγκρούσεις γενικεύονται.
Ταυτόχρονα μπαίνουν για τα καλά στη μάχη οι Εγγλέζοι χρησιμοποιώντας τανκς και εν συνεχεία βομβαρδιστικά αεροπλάνα!
Ηταν εντολή του «γέρου της δημοκρατίας» με την καθαρή συνείδηση;
Μια είναι η αλήθεια; Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα ο τότε αρχηγός της Αστυνομίας Αθηνών Αγγελος Εβερτ πατέρας του προέδρου της ΝΔ (1993-97) Μιλτιάδη Εβερτ, παραδέχτηκε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» (5/12/1958) ότι ο ίδιος έδωσε τη διαταγή: «Βάσει των υπευθύνων διαταγών, τας οποίας είχα διέταξα υπευθύνως την βιαίαν διάλυσίν των»!
Υπηρεσιακά λοιπόν την εντολή έδωσε ο Εβερτ, αλλά το θέμα είναι ποιος έδωσε την πολιτική εντολή στον Εβερτ. Επ’ αυτού οι περισσότεροι υποστηρίζουν ότι το (δι)έπραξε ο Γ. Παπανδρέου, αλλά υπάρχει και η εκδοχή ότι ήταν δάχτυλος κύκλων ; μοναρχικής Δεξιάς που είχαν πρόσβαση στα σώματα ασφαλείας και στον στρατό.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου εκείνο το αιματοβαμμένο βράδυ της 3ης Δεκεμβρίου 44 δήλωνε από το ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών: «Σήμερα η συνείδηση μας είναι καθαρή. Ολη η ευθύνη ενώπιον της ιστορίας και του έθνους ανήκει στους ηγέτες της άκρας Αριστεράς» ισχυριζόμενος ότι «οι ομάδες των διαδηλωτών ήταν εξοπλισμένοι, πυροβόλησαν τα όργανα της τάξεως και αυτά αμυνόμενα αντιπυροβόλησαν και σημειώθηκαν θύματα».
Πώς εξηγείται όμως το γεγονός ότι μόνο οι διαδηλωτές είχαν θύματα, ενώ στα «αμυνόμενα όργατης τάξεως που πυροβολήθηκαν» δεν υπήρξαν ούτε νεκροί ούτε τραυματίες;
Επιπλέον τον διέψευδαν αυτόπτες μάρτυρες υπεράνω πάσης υποψίας. Οπως αναφέρει ο Γ. Λεονταρίτης στο βιβλίο του «Ποιοι ήθελαν τα Δεκεμβριανά», ο Αγγλος αξιωματικός Μπίφορντ Τζόουνς είχε δηλώσει: «Οσοι από τους θεατές βρισκόμασταν στη γραμμή του πυρός περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή το ΕΑΜ να απαντήσει με όπλα. Πάνω στη σκεπή των κεντρικών γραφείων του ΚΚΕ που βρίσκονταν στην πλατεία υπήρχαν πολυβόλα, τα οποία μπορούσαν να γαζώσουν ολόκληρη τη γειτονιά με καταιγιστικό πυρ. Το ΕΑΜ όμως περιορίστηκε σε βρισιές και απειλές. Δεν νομίζω πως υπήρχαν οπλισμένοι διαδηλωτές. Η οργή του πλήθους ήταν τέτοια, ώστε, εάν ήσαν οπλισμένοι, θα είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος εκείνη τη στιγμή».
Ανάλογες δηλώσεις με την παραπάνω του Τζόουνς είχαν κάνει ο Αμερικανός πρεσβευτής ΜακΒί και ο βοηθός στρατιωτικός ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας λοχαγός ΜακΝίλ.
Αλλά και ο Χάιντς Ρίχτερ στο βιβλίο του «Η εθνική αντίσταση και οι συνέπειές της» έχει γράψει: «Η απρόσκοπτη επιστροφή της ελληνικής εξόριστης κυβέρνησης τον Οκτώβρη του 1944 επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά ότι το ΕΑΜ και το ΚΚΕ δεν επιδίωκαν σε καμιά περίπτωση ανάληψη της εξουσίας [...]. Οι Βρετανοί και η κυβέρνηση, αντίθετα, επιδίωκαν την αντιπαράθεση, η οποία και πραγματοποιήθηκε στις 3 του Δεκέμβρη 1944, όταν η ελληνική αστυνομία άνοιξε πυρ ενάντια σε μια αποδεδειγμένα άοπλη διαδήλωση της Αριστεράς».
Να σημειωθεί ότι τα αιτήματα του συλλαλητηρίου ήταν «ομαλότητα, κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και η προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων εκλογών».
Επίσης στο βιβλίο «Αυτός ήταν ο Δεκέμβρης» των Μενέλαου Λουντέμη και Μέλπως Αξιώτη αναφέρεται ότι στις 2 του Δεκέμβρη ο υπουργός Εφοδιασμού Θεμιστοκλής Τσάτσος είπε στον Βρετανό πρεσβευτή Λίπερ: «Το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε να δώσει στην αστυνομία εντολή να σταματήσει τη διαδήλωση ακόμη και με τα όπλα».
Στο βιβλίο «Ο Δεκέμβριος 1944» του Βάσου Μαθιόπουλου αναφέρεται ότι ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής, υφυπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Παπανδρέου τον Δεκέμβρη του 1944, έχει γράψει: «...αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθούν κατά του ΕΑΜ τα Τάγματα Ασφαλείας. Η εισήγηση ήταν των Αγγλων, η απόφαση δική μου... Χρησιμοποιήσαμε 12.000» (σ.σ.: από τις 27.000 ταγματασφαλίτες).
Αποκαλυπτική είναι και η ακόλουθη δήλωση του Γ. Παπανδρέου στις 30 του Δεκέμβρη 1944: «Το ΕΑΜ μέχρι ηλιθιότητος επιμένει στην πολιτική της εθνικής ενότητος» (Γρ. Φαράκου «Μαρτυρίες και στοχασμοί»).
Κατόπιν όλων των προαναφερθέντων προκύπτει ότι «τα Δεκεμβριανά τα προκάλεσαν και τα ξεκίνησαν οι Αγγλοι, με την κυβέρνηση Παπανδρέου και τις αντιΕ-ΑΜικές δυνάμεις. Οχι εν βρασμώ ή από λάθος υπολογισμούς, αλλά μεθοδευμένα από καιρό».
Δημοσίευση σχολίου