{[['
']]}
']]}
Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις έδωσε το άρθρο του Μ. Μαίλη μέλους της Κ.Ε και υπεύθυνου του ιστορικού τμήματος της Κ.Ε του ΚΚΕ στην ΚΟΜΕΠ Νο 6/2013 με τίτλο: «Η στρατηγική του ΚΚΕ με Γ.Γ της Κ.Ε τον Νίκο Ζαχαριάδη (1931-1956). Το άρθρο αυτό αποτελεί συνέχεια των όσων αναφέρει ο Β’ τόμος της ιστορίας του ΚΚΕ και μάλιστα περαιτέρω «εμβάθυνση» του. Κύριο χαρακτηριστικό του δεν είναι η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, η αποκατάσταση σελίδων της που σκέπασε η οπορτουνιστική σκουριά, μετά την περίφημη «6η πλατειά Ολομέλεια του 1956», αλλά η προσαρμογή του ένδοξου παρελθόντος του ΚΚΕ (περίοδος 1931-1956 όπου Γ.Γ ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης) στις σημερινές θεωρητικές κατασκευές της ηγεσίας του ΚΚΕ, με βάση και την ολοκλήρωση τους, στο 19ο συνέδριο του κόμματος.
Όσοι αφελώς, πίστεψαν ότι η «αποκατάσταση» επιτέλους, μετά από περισσότερο από μισό αιώνα, του Νίκου Ζαχαριάδη από το κόμμα του, ήταν ειλικρινής διαβάζοντας το άρθρο αυτό θα διαπιστώσουν τούτο: Η αποκατάσταση έγινε στον «τύπο» (απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ 16/7/2011) και όχι στην ουσία, ουσιαστικά με το άρθρο αυτό αποκαλύπτεται ότι πρόκειται για την ιδεολογική-πολιτική αποκαθήλωση του και μάλιστα μαζί με ολόκληρη την ιστορική περίοδο που αυτός ήταν στο τιμόνι της συλλογικής ηγεσίας του κόμματος.
Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει ως βασικό στόχο να «ξαναγράψει» την ιστορία του ΚΚΕ, να την κρίνει με βάση τις σημερινές της θέσεις για μια σειρά ζητήματα όπως εξάρτηση, σοσιαλιστική επανάσταση, τακτική και στρατηγική της επανάστασης κ.α που δεν αντλούνται από το οπλοστάσιο του Μαρξισμού-Λενινισμού, αλλά είναι «δάνεια» από ρεύματα εχθρικά προς αυτό (π.χ τροτσκισμός). Ταυτόχρονα η περίοδος αυτή σε διεθνές επίπεδο σημαδεύεται από την παρουσία του Ι. Στάλιν στο τιμόνι της ΕΣΣΔ και στο Κομμουνιστικό Κόμμα (μπ) και επομένως η κριτική που ασκείται στις θέσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς παίρνει και «αυτόν η μπάλα», όπως και τους τότε επιφανείς ηγέτες του Κομμουνιστικού Κινήματος (π.χ Δημητρώφ). Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι :
1. Το άρθρο εξετάζει τη στρατηγική του ΚΚΕ σε συνάρτηση με τη στρατηγική που διαμόρφωνε η Κομμουνιστή Διεθνής (Κ.Δ) της οποίας αποτελούσε οργανικό κομμάτι, μέχρι την αυτοδιάλυση της. Εδώ απλά να τονίσουμε ότι ουσιαστικά (για αντικειμενικούς λόγους) η επαφή αυτή την περίοδο 1936-1943 (αυτοδιάλυση της) αδυνατίζει έως και πρακτικά ήταν ανύπαρκτη. Φυσικά ο αρθρογράφος συμπληρώνει ότι «…ωστόσο δεν σημαίνει ότι κάθε Κ.Κ-τμήμα της στερούνταν της υποχρέωσης ν’ αναλύει επιστημονικά την κοινωνικοοικονομική κατάσταση στο εθνικό πεδίο δράσης του, να καθορίζει τη στρατηγική του και να επιδιώκει να πείσει για την ορθότητα της και τα άλλα τμήματα τα Κ.Δ».
Και συνεχίζει: «Επιπλέον η συγκεκριμένη έρευνα δεν αποστασιοποιείται από το γεγονός ότι στις γραμμές της Κ.Δ, καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξης της, διεξαγόταν διαπάλη ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της για την κατεύθυνση της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος». Σίγουρα υπήρχαν διαφορετικές απόψεις και γινόταν διαπάλη και στο πλαίσιο της Κ.Δ. Θα πρέπει όμως να γραφτεί «ποιοι με ποιους πάλευαν» και κυρίως ποιοι ήταν Μαρξιστές-Λενινιστές και ποιοι όχι. Για παράδειγμα η πάλη ενάντια στον τροτσκισμό υπήρχε και το βάρος του αγώνα το σήκωνε ο Ι. Σταλιν και άλλοι συνεπείς μαρξιστές. ‘Η γενικότερα θα πρέπει να σημειώσουμε ότι την «σφραγίδα» στις αποφάσεις της Κ.Δ σίγουρα έβαζε το Κομουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ και όχι άδικα φυσικά. Ουσιαστικά με τον τρόπο αυτό βγάζει επίσης λάθος και μια σειρά αποφάσεις του ίδιου του Κ.Κ. (μπ) και του Ι. Στάλιν, δικαιώνοντας άραγε , εκ των υστέρων, ποιον; Και όλα αυτά φυσικά στο όνομα αποκατάστασης της « περιόδου Στάλιν» που τόσο συκοφαντήθηκε από τους ταξικούς αντιπάλους, αλλά και από την ίδια την ηγεσία του ΚΚΕ μετά το 1956.
Ο αρθογράφος στο όνομα της κριτικής αποτίμησης της πορείας της Κ.Δ, φτάνει στο σημείο να βγάζει ιδεολογικά λαθεμένες σημαντικές αποφάσεις συνεδρίων της (π.χ 7ο) στηριζόμενος συχνά όχι στην κριτική της ουσίας τους, αλλά στον τρόπο εφαρμογής τους από διάφορα τότε Κ.Κ της Ευρώπης. Από την άλλη «βγάζει λάδι» αποφάσεις που πράγματι έφεραν το στίγμα της διαπάλης στο πλαίσιο της Κ.Δ ή και έφεραν την σφραγίδα «παιδικών ασθενειών» π.χ «σοσιαλφασισμός». Να τονίσουμε ότι η στάση των Κ.Κ απέναντι στον φασισμό, ανέβασε κατακόρυφα το κύρος τους στους εργαζόμενους των χωρών τους και με τη σειρά του οδήγησε στην πραγματοποίηση του αντιστασιακού έπους σε μια σειρά χώρες, όπως και στη χώρα μας. Σε αντίθεση π.χ με τις διάφορες τροτσκιστικές ομάδες, που στο όνομα μετατροπής του «ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο», αρνήθηκαν την συμμετοχή τους στην Αντίσταση και την λοιδόρησαν κιόλας.
2. Ο αρθρογράφος συνεχίζει, «μην αφήνοντας όρθιο» κανένα κομματικό σώμα (ολομέλεια Κ.Ε ή συνέδριο) , προπολεμικά στην εποχή του Ν. Ζαχαριάδη που να μην το κριτικάρει, υποστηρίζοντας ότι «…το ΚΚΕ και ως τμήμα της Κ.Δ, πορευόταν προς τις συνθήκες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με αδυναμία μιας επιστημονικά τεκμηριωμένης κι επεξεργασμένης επαναστατικής στρατηγικής….». Ο Ν. Ζαχαριάδης ως γραμματέας της Κ.Ε έχει καθοριστική συμβολή στην «μπολσεβικοποίηση του ΚΚΕ» και ταυτόχρονα στο στέριωμα του στην Ελληνική κοινωνία, στην επιστημονική μελέτη με βάση τον Μαρξισμό-Λενινισμό του καπιταλισμού στη χώρα. Πρώτος σημαντικός σταθμός ήταν η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε το 1934.Το ΚΚΕ μέσω αυτής κάνει την πρώτη ουσιαστική σημαντική προσπάθεια, ξεπερνώντας τις «παιδικές του ασθένειες», «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης».
Ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης (το αναφέρει και ο αρθρογράφος) τονίζει γι’ αυτή (στις Θέσεις για τη ιστορία του ΚΚΕ, στις 16/6/1939 στις φυλακές της Κέρκυρας): «…Η ιστορική σημασία της 6ης Ολομέλειας είνε ότι για πρώτη φορά έδωσε και καθόρισε το νεοελληνικό δρόμο της λαϊκής απελευθέρωσης…ολοκλήρωσε τον ιδεολογικό εξοπλισμό του ΚΚΕ και του έδωσε μια αναμφισβήτητη υπεροχή απέναντι στην αστοτσιφλικάδικη ιδεολογία και τη δυνατότητα μιας δημιουργικής επαναστατικής πολιτικής δράσης…» Να σημειώσουμε ότι πολέμιος της ολομέλειας αυτής (μέσω αρθρογραφίας-βιβλίου) ήταν ο Πουλιόπουλος με επιχειρήματα που σε πολλά μοιάζουν με τα όσα εκτιμά η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ για την περίοδο αυτή.
Να τονίσουμε ότι το 5ο Συνέδριο που ακολούθησε (Μάρτης 1934)επικύρωσε την απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του Γενάρη 1934 για το χαρακτήρα και τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης στην Ελλάδα, που καθόρισε ότι θα είχε αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα με τάσεις γρήγορης μετατροπής της σε προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση, με κινητήριες δυνάμεις την εργατική τάξη και τις φτωχομεσαίες μάζες της αγροτιάς στην πάλη κατά της αντεπαναστατικής αστικής τάξης, που θα υποστηριζόταν από τους πλούσιους αγρότες. Ηγεμόνας της επανάστασης, πιο πρωτόβουλη και δραστήρια καθοδηγητική δύναμη θα ήταν το προλεταριάτο. Το Συνέδριο ανέθεσε στην ΚΕ την επεξεργασία και δημοσίευση του προσωρινού Καταστατικού του ΚΚΕ, που θα εγκρινόταν τελειωτικά από το 6ο Συνέδριο, καθώς και την επεξεργασία του Προγράμματος του ΚΚΕ που έφερνε για έγκριση στο 6ο Συνέδριο.
Το 5ο Συνέδριο συγκέντρωσε (και σωστά) την προσοχή του στην πάλη κατά του φασισμού και του πολέμου. Σε αντίθεση με τις τότε τροτσκιστικές ομάδες της χώρας, που το κατηγορούσαν για προδοσία της σοσιαλιστικής επανάστασης! Ο αρθρογράφος απορρίπτει ουσιαστικά την λογική του «Ενιαίου Αντιφασιστικού Μετώπου των Εργαζομένων», τονίζοντας ανάμεσα στ’ άλλα ότι «…η συγκεκριμένη στάση του ΚΚΕ απέναντι στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αποτελούσε στάση παραγνώρισης της πείρας του επαναστατικού κινήματος (στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος), αφού ο ρόλος των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είχε αναδειχτεί με τον πιο δραματικό τρόπο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς και στις επαναστάσεις στη Γερμανία, στην Ουγγαρία και αλλού…) Εδώ και εάν είναι αντίφαση. Από τη μια να κριτικάρει το τότε ΚΚΕ γιατί στο πλαίσιο της Κ.Δ χάραξε τη γραμμή αυτή και από την άλλη γιατί «παραγνώριζε» την πείρα του διεθνούς κινήματος!
3. Το 6ο συνέδριο συνήλθε στην Αθήνα στο τελευταίο δεκαήμερο του Δεκέμβρη του 1935. Ηδη είχε συγκληθεί το 7ο Συνέδριο της ΚΔ στη Μόσχα τον Ιούλη- Αύγουστο του 1935 που καθόρισε ως κύριο κίνδυνο αυτόν του φασισμού και του πολέμου και χάραξε πρωταρχικό καθήκον για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα την πάλη εναντίον αυτού του κινδύνου, με τη συσπείρωση όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων, τη δημιουργία διεθνούς μετώπου της ειρήνης και λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων σε κάθε χώρα.
Τα κεντρικά θέματα που απασχόλησαν το Συνέδριο ήταν: Η έκθεση της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ και τα καθήκοντα των κομμουνιστών στην πάλη κατά του φασισμού και του πολέμου. Συγκέντρωσε την κύρια προσοχή του στην απόκρουση του κινδύνου εγκαθίδρυσης φασιστικής δικτατορίας στην Ελλάδα, στη γραμμή της συγκρότησης δημοκρατικού αντιφασιστικού μετώπου και στην πάλη κατά του πολέμου. Και αυτό το συνέδριο, είτε το θέλει ο αρθρογράφος είτε όχι, ήταν αυτό που οδήγησε τον Ν.Ζαχαριάδη να γράψει τα περίφημα γράμματα του (που είναι τίτλος τιμής για το ΚΚΕ). Και εδώ όμως ο αρθρογράφος βρίσκει ψεγάδια. Γράφει «…αντανακλούσαν τις αντιφάσεις στη γραμμή της Κ.Δ σχετικά με το χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου)…» Εδώ να επαναλάβουμε ότι όλα τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι όταν γράφτηκαν τα γράμματα το ΚΚΕ δεν είχε καμία πρακτική επαφή με την Κ.Δ! (Αλλά εάν πάρει φόρα κανείς…) Να τονίσουμε ακόμη ότι ήταν το 6ο συνέδριο του ΚΚΕ, αυτό που του έδωσε τα απαραίτητα εργαλεία, ώστε να δημιουργήσει στη συνέχεια το έπος της Αντίστασης. Πολύ φοβόμαστε ότι εάν είχε ακολουθήσει τις σημερινές θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ σχετικά με τη στάση των κομμουνιστών στον πόλεμο, θα είχε τη στάση των τότε τροτσκιστικών οργανώσεων που όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν αλλά κατηγορούσαν και το ΕΑΜ για «εθνικισμό»!
4. Η «απουσία» του Ν. Ζαχαριάδη στα μπουντρούμια της Ακροναυπλίας, αλλά και στο Νταχάου, δεν μένει ασχολίαστο από τον αρθρογράφο. Καταρχήν κριτικάρει την 12η Ολομέλεια της Κ.Ε (22-27/6/1945) την πρώτη που πήρε ο Ν.Ζαχαριάδης μετά από 9 χρόνια, γιατί σ’ αυτήν «…δεν μπόρεσε με τον ερχομό του στη Ελλάδα να οδηγήσει το Κόμμα στην εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων από τη δράση του στην Κατοχή και μετά απ’ αυτήν…». Εδώ απλά να σημειώσουμε ότι ο Ν. Ζαχαριάδης επέστρεψε στην Ελλάδα στις 29/5/1945 και ο αρθρογράφος είχε την απαίτηση μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα με το «μαγικό ραβδί» του ίσως να αναλύσει, εκτιμήσει και να χαράξει το δρόμο για το μέλλον. Και όλα αυτά φυσικά συλλογικά, με την υπάρχουσα Κ.Ε , με το υπάρχον στελεχικό δυναμικό!
Το ίδιο ισχύει και για το 7ο συνέδριο (1-6/10/1945). Το Συνέδριο συνήλθε σε συνθήκες «νομιμότητας», όση νομιμότητα άφηνε η ματοβαμμένη τρομοκρατία των αντιδραστικών δυνάμεων, του παρακράτους και του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Το Συνέδριο συζήτησε: Τη λογοδοσία της Κεντρικής Επιτροπής. Την κατάσταση στην Ελλάδα και τα προβλήματα της Λαϊκής Δημοκρατίας. Το αγροτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του ΚΚΕ. Το Συνέδριο διαπίστωνε: «Μέσα στον πανευρωπαϊκό οργασμό της δημοκρατικής και σοσιαλιστικής αναγέννησης, η Ελλάδα χάρη στην ένοπλη ξενική επέμβαση αποτελεί τραγική εξαίρεση. Η ξενική επέμβαση ανέκοψε την ομαλή πολιτική ζωή και εξέλιξη του τόπου…
Ο πολιτικός συνασπισμός του ΕΑΜ έκανε κάθε δυνατή υποχώρηση για τη συνένωση των προσπαθειών όλων εκείνων που εναντιώνονται στις βίαιες, πραξικοπηματικές λύσεις και δε θα σταματήσει αυτές τις προσπάθειές του – εφόσον όμως δε θα σταματήσει η δολοφονική τρομοκρατική δράση κατά του λαού, νόμιμο δικαίωμα άμυνας είναι η χρησιμοποίηση των ίδιων μέσων από το λαό, για την απόκρουση της αφηνιασμένης τρομοκρατικής δράσης του μαύρου μετώπου, ΣΑΝ, Χ, και Σίας».Το Συνέδριο ασχολήθηκε (και εδώ μια σειρά μελέτες-συμπεράσματα ισχύουν και σήμερα) με τη δυνατότητα και τις πολιτικές προϋποθέσεις δημιουργίας βαριάς βιομηχανίας στηριγμένης στις εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές.
Και αυτό το συνέδριο όμως κατά τον αρθρογράφο δεν ήταν «ορθόδοξο» για τον αρθρογράφο γιατί αυτό «…ενέκρινε την πολιτική του ΚΚΕ στα χρόνια της Κατοχής. Και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης παρέμεινε εγκλωβισμένος στη στρατηγική των σταδίων…». Και εδώ προκύπτει ένα κεφαλαιώδες ερώτημα. Ο αγώνας του ΔΣΕ που ακολούθησε (κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας την χαρακτηρίζει και σωστά η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ) πού στηρίχτηκε; Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι «..η στρατηγική που ακολούθησε το ΚΚΕ μετά το 1945 τροποποιήθηκε εκ των πραγμάτων στην πορεία εξέλιξης του ΔΣΕ, αφού εξελίχθηκε ως ανοικτή ταξική σύγκρουση…». Πολύ απλά δηλαδή υποστηρίζει – εάν κανείς «τραβήξει» την σκέψη του- ότι αυτή έγινε σε αντίθεση με τα όσα το τελευταίο κομματικό συνέδριο είχε αποφασίσει. Δηλαδή «εκτός γραμμής» ο αγώνας του ΔΣΕ! Ας το δούμε διαφορετικά. Με βάση το σκεπτικό του αρθρογράφου από τη στιγμή που το ΚΚΕ είχε λαθεμένη στρατηγική, ο αγώνας του ΔΣΕ ακόμη και εάν νικούσε, δεν θα οδηγούσε στον σοσιαλισμό στη χώρα μας. Εκεί οδηγεί τελικά το σκεπτικό του αρθρογράφου!
5. Ο αρθογράφος καταπιάνεται στη συνέχεια στην 5η Ολομέλεια (ενώ διαρκούσε ο αγώνας του ΔΣΕ, που ενώ παραδέχεται ότι αλλάζει η στρατηγική του ΚΚΕ (συμφωνώντας με την αλλαγή αυτή) κατά το κλείσιμο της από τον Ν. Ζαχαριάδη κάνει κριτική γιατί η αλλαγή έγινε «…με όχι συλλογική διαδικασία(αφού δεν έγινε στο όργανο σχετική συζήτηση)..»!!! Τέλος αναφέρεται στην 4η πλατειά Ολομέλεια της Κ.Ε (12-14/12/1953) που καταργούσε τα στάδια στο Σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ (ορθά και κατά τη γνώμη του αρθρογράφου) όμως και εδώ με ελλείψεις μια και σύμφωνα με αυτόν «…πως δεν ήταν σωστή η ταύτιση της λεγόμενης λαίκοδημοκρατικής-εργατοαγροτικής εξουσίας με τη δικτατορία του προλεταριάτου…».
Επίσης κριτικάρει την ολομέλεια αυτή, με βάση πάντα τις σημερινές θεωρητικές αντιλήψεις της ηγεσίας του ΚΚΕ (τα περί «αλληλεξάρτησης), γιατί «….ερμήνευε τις συνέπειες της κρίσης στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα της αμερικανικής υποδούλωσης όπως έλεγε, κατάλυσης της εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς και εσωτερικής εθνοπροδοσίας. Κι αυτό ενώ η στήριξη της αστικής τάξης στους ξένους συμμάχους της αποτελούσε συνειδητή επιλογή της για να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα…Οι κάθε μορφής εξαρτήσεις ήταν αποτέλεσμα και όχι αιτία των ιστορικών όρων διαμόρφωσης του καπιταλισμού στην Ελλάδα…» (Και εκείνο το περίφημο προς τον αμερικάνο επικυρίαρχο «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας» τι δείγμα ήταν σύμφωνα με τον αρθρογράφο;).
6. Τέλος ο αρθρογράφος προβαίνει σε γενικότερες εκτιμήσεις σημειώνοντας: «Η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γ.Γ της Κ.Ε ο Νίκος Ζαχαριάδης συμπυκνώνει τις αντιφάσεις που υπήρχαν στη γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, όρια που ο Ζαχαριάδης δεν μπορούσε να ξεπεράσει και μετά από τον πόλεμο. Σε κάθε περίπτωση ο Ν. Ζαχαριάδης παρέμεινε αφοσιωμένος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και στον προλεταριακό διεθνισμό…Στην περίπτωση του Ν. Ζαχαριάδη η διαπίστωση για την αδιάλλακτη στάση του απέναντι στον ταξικό αντίπαλο είναι αναμφισβήτητη…». Τουλάχιστον έτσι «παρηγορούμαστε» γιατί ο αρθρογράφος δεν αναμασά τα όσα τα προηγούμενα χρόνια οι κάθε είδους οπορτουνιστές του καταλογούσαν περί «σεχταρισμού και τυχοδιωκτισμού», «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» κ.α. Όμως αυτές οι παραδοχές δεν αρκούν για την ουσιαστική του αποκατάσταση, γιατί όλα τα προηγούμενα που γράφονται απλά τον «αποκαθηλώνουν» ιδεολογικά και πολιτικά!
Δημοσίευση σχολίου