{[['
']]}
']]}
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος σε στιγμές διατεταγμένης δόξας
Συμπληρώνονται την Πέμπτη 49 χρόνια από την ημέρα που η χούντα των συνταγματαρχών κατέλαβε με πραξικόπημα την εξουσία και εγκαθίδρυσε ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς, το οποίο έπεσε έπειτα από 7 χρόνια, αφού προκάλεσε με πραξικόπημα την τραγωδία της Κύπρου με την επέμβαση του τουρκικού «Αττίλα» και τη διχοτόμηση του νησιού.
Στα χρόνια που πέρασαν δεν διερευνήσαμε σε βάθος και όσο έπρεπε πώς διαβρώθηκε η κοινοβουλευτική δημοκρατία και άνοιξε ο δρόμος για την κατάλυσή της. Αν ο σημερινός πολιτικός κόσμος είχε μελετήσει όλα τα στοιχεία της προδικτατορικής κρίσης, δεν θα έκανε τα ίδια λάθη του παρελθόντος και δεν θα οδηγούσε σε διχασμό, αλλά σε συνεργασία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Τότε οι σφοδρές αντιπαραθέσεις των κομμάτων, οι παρεμβάσεις του Παλατιού και ο ξένος κηδεμόνας -οι Αμερικανοί- οδήγησαν σε ολέθριες εξελίξεις. Το ίδιο και τώρα με την ασυνεννοησία και τις παρεμβάσεις των κηδεμόνων-δανειστών παρατείνεται η κρίση. Βέβαια δεν είναι όμοια τα προβλήματα. Σήμερα δεν υπάρχει κίνδυνος δικτατορίας, αλλά κίνδυνος ανεπανόρθωτης οικονομικής κατάρρευσης και εξαθλίωσης της πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Το κοινό στοιχείο είναι η πολιτική κρίση, ο στείρος κομματισμός, η παντελής έλλειψη πνεύματος συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων για την προκοπή του τόπου. Υπήρχαν τότε ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες, όπως ο Κων. Καραμανλής, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου και άλλοι, οι οποίοι όμως απέφυγαν την προσέγγιση, όπως δυστυχώς συμβαίνει και τώρα.
Διαβρώθηκε τότε το δημοκρατικό καθεστώς και υπονομεύθηκε από το παρακράτος, που δημιούργησε η Δεξιά «διά την αντιμετώπισιν του κομμουνιστικού κινδύνου» μετά τις εκλογές το 1958, οι οποίες ανέδειξαν την ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) δεύτερο κόμμα με 24,42% και 79 έδρες και έφεραν στην τρίτη θέση το Κόμμα των Φιλελευθέρων με συναρχηγούς τον Σοφοκλή Βενιζέλο και τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Τώρα υπονομεύεται το δημοκρατικό καθεστώς από τη διαπλοκή μεταξύ οικονομικών συμφερόντων και πολιτικής εξουσίας και από τη διαφθορά. Τότε κύρια αιτία ήταν η πολιτική κρίση, που ξέσπασε μετά τις εκλογές του 1961, τις οποίες κέρδισε η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και η αντιπολίτευση κατήγγειλε ως προϊόν βίας και νοθείας ενώ η Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου κήρυξε Ανένδοτο Αγώνα με λαϊκές κινητοποιήσεις κατά του αυταρχικού μονοκομματικού αστυνομικού κράτους.
Βγήκαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με την αστυνομία οι νεολαίοι του Κέντρου και της Αριστεράς μαζί με τους εργαζόμενους και τους αγρότες. Το καθεστώς κινητοποιώντας και το παρακράτος, που δολοφόνησε στη Θεσσαλονίκη τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να καταπνίξει τη δημοκρατική άνοιξη, αλλά δεν θα τα καταφέρει.
Στις εκλογές του 1963 και του 1964 η Δεξιά θα ηττηθεί και ο ηγέτης της Κωνσταντίνος Καραμανλής θα εγκαταλείψει την πολιτική και την Ελλάδα, ενώ θα έπρεπε να μείνει και από τη θέση της αντιπολίτευσης να στηρίξει την ομαλή λειτουργία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η νίκη της Ενωσης Κέντρου, και μάλιστα με 53%, δεν ήταν ανεκτή από τη Δεξιά που μαζί με το Παλάτι μονοπωλούσε έως τότε την εξουσία.
Το προδικτατορικό κατεστημένο και οι δυνάμεις που το στήριζαν -Αμερικανοί, Παλάτι και οι παρακρατικοί μηχανισμοί στον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας- θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά προπαντός να στραγγαλίσουν τη δημοκρατική άνοιξη.
Δεν τα κατάφεραν με την αποστασία και το βασιλικό συνταγματικό πραξικόπημα αποπομπής του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965. Αφού εξαντλήθηκαν όλα τα μέσα, έπαιξαν το χαρτί της κατάλυσης της δημοκρατίας και της εγκαθίδρυσης δικτατορίας, όπως είχε απειλήσει τον Ιούνιο του 1964 ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν υπέκυψε στις πιέσεις του να αποδεχτεί διχοτόμηση της Κύπρου και παραχώρηση του Καστελόριζου στην Τουρκία.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου κατά τη συνάντησή του με τον Τζόνσον αντιστάθηκε σθεναρά στις πιέσεις. Μετά τις συναντήσεις στην Ουάσινγκτον προέβλεψε στους συνεργάτες του: «Τελειώσαμε. Οι μεγάλοι δεν τα συγχωρούν αυτά».
Η αποστασία βουλευτών της Ενωσης Κέντρου, που άνοιξε τον δρόμο στην ανωμαλία και τελικά στη δικτατορία, είναι μία από τις μαύρες σελίδες της πολιτικής Ιστορίας. Στήριξαν την αποστασία, όχι μόνο το Παλάτι, αλλά και η ΕΡΕ με αρχηγό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Ο ουσιαστικός αρχηγός του κόμματος Κων. Καραμανλής θα γράψει για την αποστασία: «Μετά την παραίτηση Παπανδρέου εγένοντο επανειλημμέναι απόπειραι για τον σχηματισμό κυβερνήσεων εκ των αποστατών, διά την επιτυχίαν των οποίων κατεβάλλοντο συνεχείς προσπάθειαι αποσπάσεως και άλλων βουλευτών εκ της Ενώσεως Κέντρου και μάλιστα με μέσα πολιτικώς και ηθικώς απαράδεκτα».
Ο Κων. Καραμανλής, ωστόσο, απέκρουε από το Παρίσι τη λύση της κρίσης με εκλογές και συνιστούσε εκτροπή, προτείνοντας μάλιστα ως δικτάτορες «το δίδυμο Μαρκεζίνης - Τσακαλώτος» (Αρχείο Καραμανλή, τόμος 6ος, αλληλογραφία με Κων. Τσάτσο).
Πότε επιτέλους οι ασχολούμενοι με την πολιτική θα μάθουν ότι η ασυνεννοησία και η πολιτική κρίση οδηγούν σε ανωμαλία; Γι' αυτό και πρέπει να συνεργάζονται τα κόμματα.
Δημοσίευση σχολίου