{[['
']]}
']]}
Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974»
Το 1973 είναι το έτος των μεγάλων γεγονότων. Το Φεβρουάριο και το Μάρτιο έχουμε μια αλυσίδα «επεισοδίων» στις πανεπιστημιακές Σχολές και κυρίως στη νομική, που είναι το πρελούντιο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς. Σε τούτα τα «επεισόδια» μετέχουν και πολιτικοί, που ενθαρρύνουν τους φοιτητές. Ένας απ’ αυτούς, που επιτέλους ξεθαρρεύουν τώρα που η χούντα έχει ξεφτίσει εντελώς, είναι και ο Γιάννης Κουτσοχέρας, που γίνεται περίπου ήρωας, όταν ποδοπατιέται και τραυματίζεται στην επίθεση της αστυνομίας στη Νομική Σχολή.
Την 24η Μαρτίου, παραμονή της εθνικής εορτής, και ενώ η εξέγερση στη νομική Σχολή συνεχίζεται, ο Παπαδόπουλος δηλώνει, παίζοντάς το Καραϊσκάκης, ο αχρείος: «Εγώ ο ίδιος με το πιστόλι στο χέρι θα τσακίσω τους ταραξίες των πανεπιστημίων». Τούς τσάκισε τελικά, αλλά όχι, βίαια, ο ίδιος με το πιστόλι στο χέρι. Τους τσάκισε η αστυνομία, που δουλειά της, ακριβώς, είναι να τσακίζει κεφάλια, ποδάρια, χέρια.
Εντούτοις, όλος ο κόσμος έχει πάρει το μήνυμα: η χούντα πνέει τα λοίσθια. Αυτό περίπου αφήνει να εννοηθεί και ο μεγάλος ηθοποιός Λώρενς Ολίβιε, όταν σε τελετή, ενώπιον της βασιλίσσης της Αγγλίας και του πρεσβευτή της χούντας στο Λονδίνο, διαβάζει ένα απόσπασμα από γράμμα του Γ. Α. Μαγκάκη, γραμμένο αυτόν τον καιρό στις φυλακές του Κορυδαλλού, όπου κρατείται. Νομίζω πως αυτή η πράξη του Λώρενς Ολίβιε είναι η πιο έξυπνη, η πιο θεαματική και η πιο αποτελεσματική αντιστασιακή πράξη σ’ όλη τη διάρκεια της χούντας. Με τον Ολίβιε πρωταγωνιστή του «σκανδάλου», το ελληνικό πρόβλημα γίνεται πρωτοσέλιδο σ’ όλες τις εφημερίδες του κόσμου. Ατάκα, ο προοδευτικός Αμερικανός γερουσιαστής Φουλμπράιτ, δηλώνει στην Αμερική πως η Ελλάδα έχει το πιο κτηνώδες ξενοκίνητο καθεστώς του κόσμου.
Ο Παπαδόπουλος ξέρει πως το τέλος του έχει ήδη αποφασιστεί στην Αμερική. Όμως, έχει πάρει μέτρα προστασίας του ίδιου και των περί αυτόν καθαρμάτων από νωρίτερα, απ’ το 1972. Μ’ ένα χουντικό διάταγμα που εκδίδεται τον Μάιο του 1972 οι αστυφύλακες μπορούν να πυροβολούν κατά βούλησιν όταν το κρίνουν σκόπιμο, χωρίς να έχουν καμιά ευθύνη για τυχόν φονική χρήση του όπλου! Έτσι, απαλλάσσει εκ των προτέρων κάθε πιθανό δολοφόνο.
Όμως, αυτούς που κυρίως φοβάται δεν είναι οι αντιστασιακοί, είναι οι δικοί του άνθρωποι. Ετοιμάζεται να υποκύψει στις εντολές των αφεντικών του στην Αμερική και να βοηθήσει εκ του αφανούς μία «λύση Καραμανλή», και ξέρει πως οι σκληροί περί τον Λαδά και τον Ιωαννίδη θα αντιδράσουν. Και αντιδρούν πράγματι το 1973 όταν καλεί όλους τους αξιωματικούς που μετέχουν στην κυβέρνηση να παραιτηθούν προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση από πολιτικά πρόσωπα. Όμως, κανένας απολύτως δεν παραιτείται. Ανταρσία; Βεβαίως. Αλλά ο πονηρός αρχηγός έχει πάρει τα μέτρα του. Έχει στο σπίτι του μαγνητοταινίες δια των οποίων αποδεικνύεται η λεηλασία του εθνικού πλούτου από έναν έκαστο χωριστά. Και ένας έκαστος χωριστά, υποβάλλει την παραίτησή του. Τώρα ο Παπαδόπουλος είναι έτοιμος να παραδώσει ομαλά τη σκυτάλη στον Καραμανλή. Αλλά εκείνος ο Ιωαννίδης θα τα κάνει θάλασσα.
Στις 23 Μαΐου της σημαδιακής χρονιάς 1973, κατά την οποία οι εξελίξεις καλπάζουν, εκδηλώνεται ανταρσία στο Ναυτικό, που την οργανώνει ο «γεφυροποιός» Ευάγγελος Αβέρωφ. Πρόκειται μάλλον για σκηνοθεσία που αποσκοπεί στην τρομοκράτηση όσων αξιωματικών επιμένουν να μη θέλουν τη λύση Καραμανλή, παρά για ανταρσία. Είναι ένα πυροτέχνημα μάλλον, παρά μια ανταρσία. Κατά πάσα πιθανότητα, είναι σε γνώση του Παπαδόπουλου, τούτη η ανταρσία της πλάκας, που δεν προλαβαίνει καλά καλά να εκδηλωθεί, και «προδίδεται», ενώ ένα πλοίο, το «Βέλος» υπό τον πλοίαρχο Παππά την κοπανάει μ’ όλη του την άνεση και αράζει στην Ιταλία.
Σημειώστε πως τούτη η «ανταρσία», όπως και η επέμβαση του Λώρενς Ολίβιε καθώς και του Φουλμπράιτ, εκδηλώνονται στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην εξέγερση στη Νομική και την εξέγερση στο Πολυτεχνείο, η οποία τώρα πια μοιάζει πολύ εύκολη υπόθεση. Και θα ήταν πράγματι, αν η κατάσταση δεν ξέφευγε απ’ τα χέρια του Γκιζίκη και του Μπονάνου, που είναι οι άνθρωποι του Καραμανλή στο χουντικό στράτευμα, και δεν περιερχόταν στα χέρια του Ιωαννίδη, που σε λίγο θα μπαγλαρώσει τον Παπαδόπουλο, που θα την πάθει σαν τον μαθητευόμενο μάγο: Εκεί που πήγαινε να συμμαζέψει μαζί με τους στρατηγούς και τα δαιμόνια που ξαπόλυσε, νάσου ένα απείθαρχο τζίνι, ο Ιωαννίδης, να αναποδογυρίζει το μαγικό λυχνάρι.
Ο Καραμανλής πρέπει να περιμένει λιγάκι. Και δυστυχώς πρέπει να κλείσει στη φυλακή αργότερα τον Παπαδόπουλο για να περισώσει κάποια προσχήματα, που δεν θα ήταν δυνατό να περισωθούν με κανέναν άλλο τρόπο, τώρα που οι σκληροί της χούντας τα σκάτωσαν εντελώς, και ματαίωσαν το σχέδιο της ομαλής μετάβασης απ’ τον Παπαδόπουλο στον Καραμανλή.
Μετά τη σκηνοθεσία της ναυτικής ανταρσίας και αρκετά πριν απ’ το Πολυτεχνείο που, βέβαια, δεν είναι σκηνοθεσία, νάσου και μια άλλη σκηνοθεσία, χάρμα οφθαλμών: Στην Ελλάδα γίνεται «δημοψήφισμα» για την επικύρωση της κατάργησης του θεσμού της βασιλείας και ο ελληνικός λαός την 29η Ιουλίου 1973, δίνει στη χούντα λαϊκό χρίσμα (!!), όπως σημειώνει ο Γιάννης Κάτρης στο «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα», που είναι ένα πολύτιμο χρονικό της χουντικής χολέρας.
Η μονοκρατορία του Παπαδόπουλου αρχίζει δύο μέρες μετά, την 1η Ιουνίου του 1973 που καταργεί το θεσμό της βασιλείας, όπως ζήτησε ο λαός, και αυτοανακηρύσσεται πρόεδρος της Δημοκρατίας ως το 1981 (!), διορίζοντας την 8η Οκτωβρίου 1973 πρωθυπουργό τον Σπ. Μαρκεζίνη, και κρατάει πέντε μήνες, μέχρι την 25η Νοεμβρίου 1973, που η κατάσταση περνάει στα χέρια του Ιωαννίδη.
Όμως, τον Παπαδόπουλο δεν τον ανατρέπει ο Ιωαννίδης, τον ανατρέπουν ομαλά λίγες μέρες νωρίτερα οι τοποτηρητές του Καραμανλή στρατηγοί Γκιζίκης και Μπονάνος. Δυστυχώς για τον Καραμανλή και τους ανθρώπους του, οι Γκιζίκης και Μπονάνος ελέγχουν την κατάσταση για πολύ λίγες μέρες μετά το Πολυτεχνείο, γιατί την 25η Νοεμβρίου τους ανατρέπει ο Ιωαννίδης, που κατ’ ουσίαν δεν ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, όπως κοινώς νομίζεται, αλλά τους καραμανλικούς στρατηγούς, καταστρέφοντας με τον πιο ηλίθιο τρόπο το καλά οργανωμένο σχέδιο της ομαλής μεταβίβασης της εξουσίας από τον Παπαδόπουλο στον Καραμανλή μέσω των στρατηγών του, που αργότερα θα του παραδώσουν επίσημα την εξουσία από μέρους του στρατού.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
19. Η Νομική Σχολή και ο Λώρενς Ολίβιε
Την 24η Μαρτίου, παραμονή της εθνικής εορτής, και ενώ η εξέγερση στη νομική Σχολή συνεχίζεται, ο Παπαδόπουλος δηλώνει, παίζοντάς το Καραϊσκάκης, ο αχρείος: «Εγώ ο ίδιος με το πιστόλι στο χέρι θα τσακίσω τους ταραξίες των πανεπιστημίων». Τούς τσάκισε τελικά, αλλά όχι, βίαια, ο ίδιος με το πιστόλι στο χέρι. Τους τσάκισε η αστυνομία, που δουλειά της, ακριβώς, είναι να τσακίζει κεφάλια, ποδάρια, χέρια.
Εντούτοις, όλος ο κόσμος έχει πάρει το μήνυμα: η χούντα πνέει τα λοίσθια. Αυτό περίπου αφήνει να εννοηθεί και ο μεγάλος ηθοποιός Λώρενς Ολίβιε, όταν σε τελετή, ενώπιον της βασιλίσσης της Αγγλίας και του πρεσβευτή της χούντας στο Λονδίνο, διαβάζει ένα απόσπασμα από γράμμα του Γ. Α. Μαγκάκη, γραμμένο αυτόν τον καιρό στις φυλακές του Κορυδαλλού, όπου κρατείται. Νομίζω πως αυτή η πράξη του Λώρενς Ολίβιε είναι η πιο έξυπνη, η πιο θεαματική και η πιο αποτελεσματική αντιστασιακή πράξη σ’ όλη τη διάρκεια της χούντας. Με τον Ολίβιε πρωταγωνιστή του «σκανδάλου», το ελληνικό πρόβλημα γίνεται πρωτοσέλιδο σ’ όλες τις εφημερίδες του κόσμου. Ατάκα, ο προοδευτικός Αμερικανός γερουσιαστής Φουλμπράιτ, δηλώνει στην Αμερική πως η Ελλάδα έχει το πιο κτηνώδες ξενοκίνητο καθεστώς του κόσμου.
Ο Παπαδόπουλος ξέρει πως το τέλος του έχει ήδη αποφασιστεί στην Αμερική. Όμως, έχει πάρει μέτρα προστασίας του ίδιου και των περί αυτόν καθαρμάτων από νωρίτερα, απ’ το 1972. Μ’ ένα χουντικό διάταγμα που εκδίδεται τον Μάιο του 1972 οι αστυφύλακες μπορούν να πυροβολούν κατά βούλησιν όταν το κρίνουν σκόπιμο, χωρίς να έχουν καμιά ευθύνη για τυχόν φονική χρήση του όπλου! Έτσι, απαλλάσσει εκ των προτέρων κάθε πιθανό δολοφόνο.
Όμως, αυτούς που κυρίως φοβάται δεν είναι οι αντιστασιακοί, είναι οι δικοί του άνθρωποι. Ετοιμάζεται να υποκύψει στις εντολές των αφεντικών του στην Αμερική και να βοηθήσει εκ του αφανούς μία «λύση Καραμανλή», και ξέρει πως οι σκληροί περί τον Λαδά και τον Ιωαννίδη θα αντιδράσουν. Και αντιδρούν πράγματι το 1973 όταν καλεί όλους τους αξιωματικούς που μετέχουν στην κυβέρνηση να παραιτηθούν προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση από πολιτικά πρόσωπα. Όμως, κανένας απολύτως δεν παραιτείται. Ανταρσία; Βεβαίως. Αλλά ο πονηρός αρχηγός έχει πάρει τα μέτρα του. Έχει στο σπίτι του μαγνητοταινίες δια των οποίων αποδεικνύεται η λεηλασία του εθνικού πλούτου από έναν έκαστο χωριστά. Και ένας έκαστος χωριστά, υποβάλλει την παραίτησή του. Τώρα ο Παπαδόπουλος είναι έτοιμος να παραδώσει ομαλά τη σκυτάλη στον Καραμανλή. Αλλά εκείνος ο Ιωαννίδης θα τα κάνει θάλασσα.
20. Οπερέτα στο ναυτικό
Στις 23 Μαΐου της σημαδιακής χρονιάς 1973, κατά την οποία οι εξελίξεις καλπάζουν, εκδηλώνεται ανταρσία στο Ναυτικό, που την οργανώνει ο «γεφυροποιός» Ευάγγελος Αβέρωφ. Πρόκειται μάλλον για σκηνοθεσία που αποσκοπεί στην τρομοκράτηση όσων αξιωματικών επιμένουν να μη θέλουν τη λύση Καραμανλή, παρά για ανταρσία. Είναι ένα πυροτέχνημα μάλλον, παρά μια ανταρσία. Κατά πάσα πιθανότητα, είναι σε γνώση του Παπαδόπουλου, τούτη η ανταρσία της πλάκας, που δεν προλαβαίνει καλά καλά να εκδηλωθεί, και «προδίδεται», ενώ ένα πλοίο, το «Βέλος» υπό τον πλοίαρχο Παππά την κοπανάει μ’ όλη του την άνεση και αράζει στην Ιταλία.
Σημειώστε πως τούτη η «ανταρσία», όπως και η επέμβαση του Λώρενς Ολίβιε καθώς και του Φουλμπράιτ, εκδηλώνονται στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην εξέγερση στη Νομική και την εξέγερση στο Πολυτεχνείο, η οποία τώρα πια μοιάζει πολύ εύκολη υπόθεση. Και θα ήταν πράγματι, αν η κατάσταση δεν ξέφευγε απ’ τα χέρια του Γκιζίκη και του Μπονάνου, που είναι οι άνθρωποι του Καραμανλή στο χουντικό στράτευμα, και δεν περιερχόταν στα χέρια του Ιωαννίδη, που σε λίγο θα μπαγλαρώσει τον Παπαδόπουλο, που θα την πάθει σαν τον μαθητευόμενο μάγο: Εκεί που πήγαινε να συμμαζέψει μαζί με τους στρατηγούς και τα δαιμόνια που ξαπόλυσε, νάσου ένα απείθαρχο τζίνι, ο Ιωαννίδης, να αναποδογυρίζει το μαγικό λυχνάρι.
Ο Καραμανλής πρέπει να περιμένει λιγάκι. Και δυστυχώς πρέπει να κλείσει στη φυλακή αργότερα τον Παπαδόπουλο για να περισώσει κάποια προσχήματα, που δεν θα ήταν δυνατό να περισωθούν με κανέναν άλλο τρόπο, τώρα που οι σκληροί της χούντας τα σκάτωσαν εντελώς, και ματαίωσαν το σχέδιο της ομαλής μετάβασης απ’ τον Παπαδόπουλο στον Καραμανλή.
Μετά τη σκηνοθεσία της ναυτικής ανταρσίας και αρκετά πριν απ’ το Πολυτεχνείο που, βέβαια, δεν είναι σκηνοθεσία, νάσου και μια άλλη σκηνοθεσία, χάρμα οφθαλμών: Στην Ελλάδα γίνεται «δημοψήφισμα» για την επικύρωση της κατάργησης του θεσμού της βασιλείας και ο ελληνικός λαός την 29η Ιουλίου 1973, δίνει στη χούντα λαϊκό χρίσμα (!!), όπως σημειώνει ο Γιάννης Κάτρης στο «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα», που είναι ένα πολύτιμο χρονικό της χουντικής χολέρας.
Η μονοκρατορία του Παπαδόπουλου αρχίζει δύο μέρες μετά, την 1η Ιουνίου του 1973 που καταργεί το θεσμό της βασιλείας, όπως ζήτησε ο λαός, και αυτοανακηρύσσεται πρόεδρος της Δημοκρατίας ως το 1981 (!), διορίζοντας την 8η Οκτωβρίου 1973 πρωθυπουργό τον Σπ. Μαρκεζίνη, και κρατάει πέντε μήνες, μέχρι την 25η Νοεμβρίου 1973, που η κατάσταση περνάει στα χέρια του Ιωαννίδη.
Όμως, τον Παπαδόπουλο δεν τον ανατρέπει ο Ιωαννίδης, τον ανατρέπουν ομαλά λίγες μέρες νωρίτερα οι τοποτηρητές του Καραμανλή στρατηγοί Γκιζίκης και Μπονάνος. Δυστυχώς για τον Καραμανλή και τους ανθρώπους του, οι Γκιζίκης και Μπονάνος ελέγχουν την κατάσταση για πολύ λίγες μέρες μετά το Πολυτεχνείο, γιατί την 25η Νοεμβρίου τους ανατρέπει ο Ιωαννίδης, που κατ’ ουσίαν δεν ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, όπως κοινώς νομίζεται, αλλά τους καραμανλικούς στρατηγούς, καταστρέφοντας με τον πιο ηλίθιο τρόπο το καλά οργανωμένο σχέδιο της ομαλής μεταβίβασης της εξουσίας από τον Παπαδόπουλο στον Καραμανλή μέσω των στρατηγών του, που αργότερα θα του παραδώσουν επίσημα την εξουσία από μέρους του στρατού.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου