{[['
']]}
']]}
Οι δήθεν «ωμότητες» του ΕΛΑΣ
Ηταν μια βρώμικη εκστρατεία πτωματολογίας των Βρετανών για να καλύψουν τα δικά τους εγκλήματα.
Το μύθο των δήθεν ωμοτήτων του ΕΛΑΣ διέλυσε η Εισαγγελική έκθεση που απόσπασμά της παραθέτουμε αμέσως παρακάτω:
«... Μέχρι της 3 Απριλίου 1945 εις την περιφέρειαν Αττικής εξητάσθησαν - αναφέρει η έκθεση που υποβλήθηκε στο υπουργείο Δικαιοσύνης και την όποια σκόπιμα τότε δεν δημοσίευσε ο αστικός τύπος - συνολικώς υπό της Ιατροδικαστικής υπηρεσίας 5.000 πτώματα, εκ των όποιων, όπως διεπιστώθη ιατροδικαστικώς 1.800 είχον εκτελεσθεί, 1.700 είχον φονευθεί από βόμβας, όλμους κλπ. και τα υπόλοιπα 1.500 είχον αποβιώσει συνεπεία νόσου».
Παρά τις οποιεσδήποτε επιφυλάξεις που μπορεί να έχει κανένας για την αντικειμενικότητα της εισαγγελικής έκθεσης, ωστόσο αυτή μπορεί να οδηγήσει σε ορισμένα συμπεράσματα:
Πρώτον, η έκθεση αναγνωρίζει ότι στις «εκθέσεις» των πτωμάτων στο Περιστέρι και την Κοκκινιά εκτέθηκαν πτώματα ανθρώπων που εμφανίζονταν σαν παραμορφωμένα και ακρωτηριασμένα από τον ΕΛΑΣ, και όπως βεβαιώνει η έκθεση είχαν σκοτωθεί από όλμους και βόμβες φυσικά αγγλικές, γιατί ο ΕΛΑΣ της Αθήνας δεν διέθετε βαριά όπλα.
Δεύτερον, άτι επίσης εκεί μεταφέρθηκαν για μπούγιο και πτώματα ανθρώπων που είχαν πεθάνει από αρρώστιες και τρίτο, ότι οι δήθεν δεκάδες χιλιάδες «αθώων θυμάτων» «αγρίως σφαγιασθέντων και κρεουργηθέντων», «τα απύθμενα πηγάδια» με τα 5.000 πτώματα, οι «στοιχειωμένες χαράδρες», οι κουβάδες με τα κομμένα αυτιά και μάτια, τα κονσερβοκούτια κλπ. περιορίζονταν στο συνολικό αριθμό των 1.800 εκτελεσθέντων.
Μέσα, όμως σ’ αυτό τον αριθμό, που έτσι αόριστα χαρακτηρίστηκαν από την έκθεση «εκτελεσθέντες», περιλαμβάνονται όλοι, ακόμα και κείνοι που εκτελέσθηκαν από τους Γερμανούς, τους τσολιάδες και τα Τάγματα Ασφαλείας, τις διάφορες «εθνικιστικές» οργανώσεις που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς ακόμα και τους ίδιους τους Άγγλους και την αστυνομία στη διάρκεια του Δεκέμβρη και μετά.
Πώς όμως διαπιστώθηκε από πού και από ποιόν ότι αυτοί που φέρονται σαν «εκτελεσθέντες» είχαν εκτελεσθεί από τον ΕΛΑΣ και όχι από τους αντιπάλους του, ταν είναι γνωστό πως ανάμεσά τους είναι και οι εκατοντάδες εκτελεσμένοι που είχαν ταφεί στον Εθνικό Κήπο, πού όπως γνωρίζουν ακόμα και τα μικρά παιδιά, όχι μόνο στη διάρκεια του Δεκέμβρη, αλλά και στα χρόνια της Κατοχής, ο Εθνικός Κήπος βρίσκονταν πάντα και μόνιμα κάτω από τον έλεγχο των αντιπάλων του ΕΛΑΣ (Γερμανών, ταγματασφαλιτών, Άγγλων και των ελληνικών κυβερνήσεων);
Οι φερόμενοι συνεπώς σαν «εκτελεσθέντες» από τον ΕΛΑΣ είναι οι πολλές εκατοντάδες δημοκρατικών πολιτών, αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και οπαδών του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ που εκτελέσθηκαν πραγματικά, όχι όμως από τον ΕΛΑΣ, αλλά από τους αντιπάλους του. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Σταν αριθμό αυτό περιλαμβάνονται ακόμα και οι άλλες εκατοντάδες των λαϊκών αγωνιστών που πιάστηκαν από τα αγγλικά στρατεύματα μετά την υποχώρηση τού ΕΛΑΣ από την Αθήνα και παραδόθηκαν από τους Άγγλους στην αστυνομία. τη χωροφυλακή. τη «X» και τα Τάγματα Ασφαλείας που τώρα φορούσαν τη στολή της Εθνοφυλακής.
Οι λαϊκοί αυτοί αγωνιστές (τραυματίες, άρρωστοι, εξαντλημένοι κλπ.) που δεν είχαν δυνάμεις ν’ ακολουθήσουν τον ΕΛΑΣ στην αποχώρησή του από την Αθήνα ύστερα από αντίσταση 33 ημερών, πιάστηκαν, βασανίστηκαν και άλλους απ’ αυτούς εξαφάνισαν για να παρουσιάσουν τα πτώματά τους αργότερα εκτεθειμένα, στην έκθεση πτωμάτων στο Περιστέρι, για να πεισθεί ο θλιβερός και «αμερόληπτος» σερ Σιτρίν, ότι ο ΕΛΑΣ διέπραξε ωμότητες το Δεκέμβρη!
Η όλη υπόθεση είναι μια από τις πιο βρώμικες προβοκάτσιες του αγγλικού ιμπεριαλισμού που απέβλεπε να στηρίξει τη βρετανική ένοπλη επέμβαση το 1944 που έγινε για να καθυποτάξει το λαό μας και να μεταβάλει τη χώρα μας σε αποικία, εξαρτημένη, υποτελή στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αυτή είναι ολόκληρη η αλήθεια για τις δήθεν σφαγές του ΕΛΑΣ.
Η θεωρία όμως αυτή. ότι δήθεν η τρομοκρατία γίνεται εξαιτίας των ωμοτήτων του ΕΛΑΣ το Δεκέμβρη, ήταν τελείως ασύστατη και για άλλους λόγους.
Πρώτον οι συγκρούσεις το Δεκέμβρη 1944 έγιναν μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστιά της και πουθενά αλλού. Εκεί σημειώθηκαν και τα θύματα. Σε κανένα άλλο σημείο της χώρας που έλεγχε ο ΕΛΑΣ δεν έγιναν επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη.
Αν. λοιπόν, η παραπάνω άποψη για εγκλήματα του ΕΛΑΣ είχε κάποια βάση τότε και οι πράξεις αντεκδίκησης έπρεπε να περιοριστούν μόνο σ' αυτό το χώρο. Αλλά δεν συνέβαινε αυτό.
Για λόγους βιτρίνας στην Αθήνα οι δολοφονίες αντιστασιακών και αριστερών ήταν λιγότερες σχετικά και περισσότερες στην ύπαιθρο.
Εξάλλου θύματα κατά το Δεκέμβρη στις μάχες ΕΛΑΣ - Βρετανών υπήρξαν και μάλιστα απείρως περισσότερα από την πλευρά του ΕΛΑΣ και του λαού, που τον υποστήριζε. γιατί δέχονταν τα πυρά των πυροβόλων ξηράς, θαλάσσης, των τάνκς και των αεροπλάνων του Σκόμπυ μαζί με τα πυρά των παρακρατικών συμμοριών που δρούσαν κάτω από την αγγλική διοίκηση.
Και αν πάλι ήταν αλήθεια. όπως υποστηρίζονταν απ' τους αντιπάλους του ΕΑΜ τότε, άτι δήθεν σημειώνονταν αντεκδικήσεις για εκτελέσεις που έκανε ο ΕΛΑΣ στη διάρκεια της Κατοχής, τότε θα έπρεπε λογικά παρόμοιες πράξεις να γινόντουσαν και εκ μέρους της Αριστεράς, εναντίον των ταγματασφαλιτών που μαζί με τους Γερμανούς είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά τού λαού.
Όμως η αιματηρή τρομοκρατία ήταν μονόπλευρη σε βάρος των γωνιωτών της Εθνικής ’Αντίστασης. Συνεπώς η θεωρία αυτή ήταν αβάσιμη και αποτελούσε απλό πρόσχημα.
Τιμωρία σε ορισμένες περιπτώσεις βρέθηκε στην ανάγκη να επιβάλει το ΕΑΜ στα χρόνια της Κατοχής, άλλα μόνο εναντίον προδοτών · συνεργατών των καταχτητών. Και αυτό παρατηρήθηκε σ' όλα τα κινήματα ’Εθνικής Αντίστασης και σ' όλες τις χώρες τής Ευρώπης.
Πρόσφατη είναι η απαίτηση στην Ιταλία οικογενειών από το Τυρόλο να μνημονεύονται στα μνημόσυνα και οι Ιταλοί φασίστες που σκοτώθηκαν από τους Ιταλούς παρτιζάνους αλλά η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα με μια φωνή απάντησαν: «Αυτοί μπορεί να ήταν Ιταλοί στην καταγωγή, αλλά ήταν δυνάμεις κατοχής στην πατρίδα τους, γι' αυτό σαν εχθροί καλώς σκοτώθηκαν και οι εχθροί δεν επιτρέπεται να μνημονεύονται. Αντίθετα μνημονεύονται, όπως ταιριάζει, οι πατριώτες που εκτελέστηκαν σαν αντίποινα για το σκοτωμό αυτών των εχθρών της Ιταλίας».
Σωστός καταπέλτης και αποστομωτική απάντηση και για κείνους στην πατρίδα μας. που υπερασπίζονται τους Έλληνες προδότες πού έπεσαν οπλισμένοι από τους Γερμανούς και στη μνήμη τους οργανώνουν τις γιορτές μίσους στου Μακρυγιάννη και άλλου.
Τέλος οι περιπτώσεις δολοφονιών και μαζικών διώξεων εναντίον του ΕΑΜ ήταν σχετικά λιγότερες τον πρώτο χρόνο μετά τη Βάρκιζα και άπειρος περισσότερες αργότερα, όταν οι Βρετανοί αφού χρησιμοποίησαν τις κυβερνήσεις Κέντρου (Ν. Πλαστήρα και Θ. Σοφούλη) για να κάνουν τις εκλογές, έφεραν στην εξουσία τις κυβερνήσεις της Δεξιάς Π. Βούλγαρη και Κ. Τσαλδάρη. οπότε και η τρομοκρατία και οι δολοφονίες γενικεύτηκαν όσο η Δεξιά εδραίωνε τη θέση της στην εξουσία.
Το όργιο συνεπώς βίας και τρομοκρατίας που εφαρμόστηκε μετά τη Βάρκιζα, πέρα από κάθε πρόσχημα και δικαιολογία, ήταν σχεδιασμένο και απόβλεπε στην εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του μοναρχοφασισμοΰ.
Η νέα, βρετανική κατοχή
Οι Αγγλοι δεν είχαν μόνο οπλίσει τις μοναρχικές συμμορίες σε μεγαλύτερη έκταση απ’ ό.τι είχαν κάνει οι Γερμανοί το 1916. στην περίοδο του εθνικού διχασμού, με τις επίσης βασιλικές
συμμορίες των "Συλλόγων των 'Επιστράτων", που είχε οργανώσει ο μετέπειτα δικτάτορας της Ελλάδας και τότε συνταγματάρχης, υπαρχηγός του Γενικού ’Επιτελείου Στρατού. Ιωάννης Μεταξάς.
Μεταπελευθερωτικά η Ελλάδα κατεχόταν στρατιωτικά από τις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις. Ο Βρετανοί είχαν καταλύσει τελείως και την πολιτική μας ανεξαρτησία.
Η Ελλάδα δεν είχε δικό της στρατό, ούτε σώματα ασφάλειας. ούτε κυβέρνηση. Με το έτσι θέλω ο Τσόρτσιλ κράτησε τον Γ. Παπανδρέου πρωθυπουργό, αν και αυτός την επομένη της έναρξης των δεκεμβριανών εκδήλωσε την πρόθεση να παραιτηθεί και να πάρει τη θέση του ο Θ. Σοφούλης. για να αποφευχθεί η σύγκρουση.
Τα Χριστούγεννα, το 1944. όταν οι συγκρούσεις του Δεκέμβρη ακόμα συνεχίζονταν και ο Τσόρτσιλ ήρθε στην 'Αθήνα, έχρισε ξαφνικά τον δοσίλογο Δαμασκηνό αντιβασιλέας. χωρίς να ρωτήσει κανένα και είχε μάλιστα εξαιτίας αυτής τής απόφασής του οξύτατη συζήτηση με τον Γεώργιο Γλύξμπουργκ στο Λονδίνο.
Ακόμα διόρισε το Ν. Πλαστήρα πρωθυπουργό στη θέση του Γ. Παπανδρέου. ο όποιος είχε χρεοκοπήσει. Τον είχε μάλιστα κουβαλήσει από τη Νίκαια της Γαλλίας (όπου ήταν εξόριστος στη διάρκεια της Κατοχής) στην Αθήνα, όταν συνεχίζονταν ακόμα οι μάχες του Δεκέμβρη και τον διόρισε αρχηγό της Εθνοφυλακής!
Τον προώθησε στην πρωθυπουργία, για να παρασύρει τις δυνάμεις του Κέντρου με το μέρος του και όταν πια δεν τον χρειαζόταν άλλο, έβαλε τον δοσίλογο Δαμασκηνό αντιβασιλέα να σερβίρει στον τύπο μια επιστολή του Ν. Πλαστήρα. πού τον εξέθετε για συνεργασία με το Χίτλερ.
Τότε ο Ν. Πλαστήρας. που κατάλαβε την παγίδα που του έστησαν οι Τσώρτσιλ - Δαμασκηνός, ξεφώνισε εκείνο το αμίμητο: «Ά!! ρέ τράγο!»
Αργότερα οι Άγγλοι (ο Μπέβιν αυτή τη φορά) χρησιμοποίησαν τον αρχηγό του Δημοκρατικού Κέντρου Θ. Σοφούλη. για να κάνει τις ψευτοεκλογές του 1946 και να δώσει οριστικά την εξουσία στη δοσίλογη Δεξιά.
Οι Βρετανοί συντηρητικοί και εργατικοί - ήξεραν πολύ καλά να εκμεταλλεύονται τούς κεντρώους ηγέτες. Με σύνθημα τον αγώνα κατά του κομμουνισμού τους εξεβίαζαν. γιατί όλους σχεδόν τους είχαν στο χέρι για την άμεση ή έμμεση συνεργασία τους με τους καταχτητές.
Τα πάντα στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο 1945 - 47 διεύθυναν οι Βρετανοί ώσπου με το δόγμα Τρούμαν παρέδωσαν τη σκυτάλη στους Αμερικανούς. Οι Βρετανοί διεύθυναν και διοικούσαν τα πάντα με τις αποστολές τους.
Η Ελλάδα δεν είχε ούτε δικά της οικονομικά. Κι αυτά ρυθμίζονταν από τη βρετανική οικονομική αποστολή. Οι Βρετανοί επέβαλαν το εκλογικό πραξικόπημα της 31 Μάρτη 1946, που έγινε με την εποπτεία των ξένων παρατηρητών τους όποιους ο λαός ονόμασε «κουκουβάγιες», γιατί κι αυτοί δεν έβλεπαν τη νοθεία και τη βία σαν το γνωστό πουλί που δε βλέπει παρά μόνο στο σκοτάδι! Παρ’ όλα όμως αυτά και αυτές οι ίδιες οι "κουκουβάγιες" (διεθνής Ιμπεριαλιστική συνωμοσία κατά του δημοκρατικού λαού - έτσι χαρακτηρίστηκε τότε το γεγονός) αναγκάστηκαν να παραδεχτούν στην έκθεσή τους ότι σημειώθηκε «σοβαρός εκφοβισμός» των πολιτών, ότι οι Εκλογικοί κατάλογοι, δεν ήταν εντάξει και έπρεπε ν' ανασυνταχθούν ριζικά.
Οι Βρετανοί την 1 Σεπτέμβρη 1946, κάτω από τις ίδιες και χειρότερες συνθήκες βίας και νοθείας, προχώρησαν στο πιο νόθο στην ιστορία της χώρας μας «δημοψήφισμα», με το όποιο επέβαλαν και πάλι τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ.
Οι Βρετανοί είχαν αφαιρέσει απ' τη χώρα μας και το τελευταίο ίχνος πολιτικής ανεξαρτησίας.
Ο κύριος εκπρόσωπος τότε της Δεξιάς και διευθυντής της «Καθημερινής» ΓΑΒ στις 25 Αυγούστου 1946 έγραψε:
«Από την τύχην τής Ελλάδος, τού Έθνους μας. τής Φυλής μας ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΕ άν έχει άφεθεΐ εις τήν διαχείρισίν μας ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ποσοστόν».
Και η Εφημερίδα του Κέντρου «Βήμα» στις 28 Αυγούστου 1946. τρεις μέρες μετά την «Καθημερινή», δημοσίευσε άρθρο συνεργάτη της που έγραψε:
«’Υπό τάς σημερινός συνθήκας κατοχής καί συνολικής έξουσιάσεως τής χώρας παρά τών Βρετανών, αί Ελληνικοί κυβερνήσεις έχουν τόσον περιορισμένην αύτοτέλειαν καί άνεξαρτησίσν. ώστε σχεδόν νά μήν έχει ενδιαφέρον διά τήν 'Αγγλίαν ποιος θά είναι επικεφαλής αύτών».
Και υποτίθεται ότι η κυβέρνηση αυτή του Κ. Τσαλδάρη είχε εκλεγεί απ' το λαό το Μάρτη του 1946!!
Έξω απ' τον βρετανικό έλεγχο δεν υπήρχε καμιά πλευρά της εθνικής μας ζωής. ’Ακόμα και στο υπουργείο Εργασίας είχε διοριστεί ειδικός Βρετανός σύμβουλος για τα Εργατικά ζητήματα και άλλος συμπατριώτης του καθόριζε τα των συνεταιρισμών, ενώ και οι δύο μεθόδευαν τον αποκλεισμό από τις διοικήσεις των γνήσιων εκπροσώπων των εργαζομένων.
Για τον πλήρη έλεγχο του Στρατού και των Σωμάτων Ασφάλειας είχαν τοποθετηθεί επικεφαλής ο αντιστράτηγος Παν. Σπηλιωτόπουλος σαν αρχηγός του Γενικού Επιτελείου και ο Άγγελος Έβερτ. διευθυντής τής αστυνομίας ’Αθηνών, που και οι δυο τους στη διάρκεια της κατοχής, είχαν συνεργαστεί και προσφέρει τις υπηρεσίες τους στον καταχτητή.
Ετσι όχι μόνο η οργάνωση και η σύνθεση αυτών γινόταν κατά την κρίση των Βρετανών αλλά και η παραμικρή μετάθεση μέχρι και των κατωτέρων στρατιωτικών βαθμοφόρων γινόταν με την αποκλειστική επέμβαση των Βρετανών, σαν οι ένοπλες δυνάμεις τής 'Ελλάδας, να ήταν τμήμα του βρετανικού αυτοκρατορικού στρατού.
Είναι πια ολοφάνερο με τα όσα σύντομα εκθέσαμε πιο πάνω πως οι Βρετανοί είχαν μεταβάλει την 'Ελλάδα στο «αθλιέστερο προτεκτοράτο», σε πλήρη αποικία τους.
Οι Έλληνες που παρίσταναν την κυβέρνηση και τους υπουργούς της ήταν απλώς τυφλά και άβουλα όργανα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Οι Βρετανοί είχαν προσανατολίσει τις πολιτικές, στρατιωτικές και καταδιωκτικές αρχές, καθώς και το παρακράτος των 206 συμμοριών που είχαν χωρίσει σε ζώνες ελέγχου και κυριαρχίας τους όλη την ελληνική επικράτεια. προς την εξόντωση μ' όλα τα μέσα του κινήματος Εθνικής ’Αντίστασης και κατά πρώτο λόγο των κομμουνιστών.
Οι δωσίλογοι ήταν λεύτεροι και οι συνδοσίλογοι στην εξουσία ή στον κρατικό μηχανισμό κατέχοντες καίριες διευθυντικές θέσεις.
Δεν υπήρχε συνεπώς ούτε διάθεση, ούτε χρόνος για τη δίωξη και τιμωρία των δοσίλογων που απαιτούσε ο λαός.
Χιλιάδες μηνύσεις είχαν υποβληθεί στην Αθήνα εναντίον των συνεργατών των Γερμανών που είχαν σκοτώσει, κάψει και λεηλατήσει στα χρόνια της Κατοχής. Ομως οι συνεργάτες των καταχτητών συνέχιζαν το έργο τους, αφού αντικατέστησαν τη γερμανική στολή και οπλισμό τους με τον αγγλικό και τη βασιλική κορόνα στο μπερέ τους.
Ο λαός απαιτούσε και πίεζε για την τιμωρία των προδοτών. Απλοί πολίτες, που είχαν χάσει τους δικούς τους ή είχαν οι ίδιοι βασανιστεί, προσέρχονταν σ’ αυτές τις αρχές των δοσίλογων και κατάθεταν μηνύσεις εναντίων των ταγματασφαλιτών.
Χιλιάδες ήταν οι μηνύσεις που εκκρεμούσαν στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσίλογων. Σ’ αυτό το Ειδικό Δικαστήριο απ’ τις επίσημες αρχές δεν δίνονταν καμιά βοήθεια για την εκπλήρωση της αποστολής του. ενώ oι φυλακές ήταν υπερπλήρεις από αγωνιστές της Εθνικής 'Αντίστασης και oι δικαστικές αρχές εργάζονταν νύχτα και μέρα για τη συμπλήρωση, με καταθέσεις ψευτομαρτύρων, των δικογραφιών και την προώθησή τους στον αρμόδιο εισαγγελέα για τον προσδιορισμό της δίκης.
Μέ συντακτική πράξη το Ειδικό Δικαστήριο είχε συγκροτηθεί μα... δεν είχε αίθουσα να στεγαστεί!
Κι όταν κάποτε βρέθηκε η αίθουσα, δεν... είχε καθίσματα! Κι όταν βρέθηκαν κι αυτά. τότε ο αστυνομικός διευθυντής Αθηνών Άγγελος Έβερτ δεν είχε άνδρες να διαθέσει!
Δεν περίσσευαν, γιατί ήταν απασχολημένοι στα συνεργεία των τυμβωρύχων που περιφέρονταν την Αθήνα και ξέθαβαν τους νεκρούς για να τους παρουσιάσουν σαν αποδεικτικό υλικό, στις εκθέσεις πτωμάτων που είχαν οργανώσει οι αρχές της κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα. Επρεπε να στηρίξουν τη συκοφαντία για τις ωμότητες του ΕΛΑΣ, γιατί πάνω σ’ αυτό τον τερατώδη μύθο στήριζαν οι Βρετανοί και η ντόπια αντίδραση την τρομοκρατία και το όργιο των δολοφονιών τους εναντίον του κινήματος Εθνικής ’Αντίστασης.
Και επιτέλεσαν πραγματικό άθλο εκείνες οι δικαστικές αρχές, που ετοίμασαν τις δικογραφίες των δοσίλογων και πολλοί έντιμοι δικαστικοί πλήρωσαν αυτόν τον πατριωτισμό τους ακόμα και με την απόλυση απ' τις θέσεις τους.
Ο αστικός τύπος συνεχίζοντας το έργο της κατοχής μαχόταν στην πρώτη γραμμή προβάλλοντας τις «ωμότητες» του ΕΛΑΣ. Εμετικά δημοσιεύματα συναντά κανείς σχετικά με αυτή τη χονδροειδή προβοκάτσια της αντίδρασης, για να σπιλώσει τον εθνικό και πατριωτικό αγώνα του ΕΑΜ και τα δημοκρατικά ιδανικά του.
Ο ΓΑΒ της «Καθημερινής» έγραφε το 1945: «Έπρόδωσαν τήν Ελλάδα πέντε έξη γαλονάδες. Νά τούς κρύψωμεν. Νά τούς κρύψωμεν πρός τό συμφέρον μας, πρός τό συμφέρον του έθνους».
Να τους κρύψουν, να. λοιπόν, ή πρόθεσή τους. Κι ο λαός περίμενε τη δίκαιη νέμεση! Βέβαια, αν οι προδότες ήταν τόσο λίγοι, θα μπορούσαν να τούς κρύψουν. Μα πού να κρυφτούν οι χιλιάδες δοσίλογοι!!
Οι δοσίλογοι
Στην κορυφή της πυραμίδας των δοσίλογων βρίσκονταν οι «πρωθυπουργοί» και οι «υπουργοί» των κατοχικών κυβερνήσεων.
Αμέσως παρακάτω τοποθετούνταν οι νομάρχες, γενικοί διοικητές (Κρήτης, Μακεδονίας κλπ.), δεσποτάδες, διοικητές τραπεζών, γενικοί γραμματείς υπουργείων, οι αντιστράτηγοι και υποστράτηγοι που συνθηκολόγησαν στο Μέτωπο και μετά έσπευσαν στην Αθήνα να υποδεχτούν και να υπηρετήσουν σαν «υπουργοί» τους καταχτητές, οι διοικητές και επιτελείς των Ταγμάτων Ασφαλείας, οι πράκτορες της «Πέμπτης Φάλαγγας» στυλοβάτες του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου.
Ηταν επίσης η πνευματική ηγεσία του τόπου, ακαδημαϊκού, καθηγητές πανεπιστημίου και αρεοπαγίτες που υπηρέτησαν πιστά τον καταχτητή. Ηταν οι μεγάλοι έμποροι, βιομήχανοι, επιχειρηματίες, τα παμφάγα σκυλόψαρα του χρηματιστηρίου και της αγοράς. οι άνθρωποι της «χρυσής λίρας» και της ολιγαρχίας που ρίχτηκαν στη μαύρη άγορά ανεξάρτητα αν οι συνεργάτες τους ήταν Γερμανοί, Ιταλοί ή Βούλγαροι. Ηταν οι λογής - λογής τσανακογλύφτες, τα συγκροτήματα του τύπου, δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες, οι αγιογδύτες διερμηνείς.
Ηταν τέλος οι αδηφάγοι μαυραγορίτες, οι ασυνείδητοι. οι διεφθαρμένοι τυχοδιώκτες και πλιατσικολόγοι του υποκόσμου που έσπευσαν να καταταγούν στα Τάγματα Ασφαλείας του καταχτητή για εύκολο πλουτισμό, οι πωρωμένοι εγκληματίες που με την ασυδοσία, τη λεηλασία και τους εμπρησμούς ικανοποιούσαν τα εγκληματικά τους ένστικτα.
Όλοι αυτοί με τις διασυνδέσεις τους με τη Μέση ’Ανατολή και τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και πριν απ' όλα τη φανερή ή την κρυφή συνεργασία τους με τους καταχτητές και κάτω από την κάλυψη του αντικομμουνισμού έσπειραν το θάνατο και την καταστροφή, ενώ άλλοι βοήθησαν τους εχθρούς του έθνους να διαφθείρουν ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά το λαό και να υποτάξουν τη χώρα στη χιτλερική «νέα τάξη» πραγμάτων.
Η συστηματική αυτή υπονόμευση του αγωνιστικού φρονήματος του λαού και η προσπάθεια να παρασύρουν στη συνεργασία ή να αδρανοποιήσουν τις πλατιές μάζες των εργαζομένων συντελούνταν κάτω από τη βία και τα σκληρά αντίποινα των καταχτητών και των οργάνων τους, την επίμονη, απ' τα παρασκήνια βρετανική καθοδήγηση, τις προβοκάτσιες σε βάρος του κινήματος 'Αντίστασης και την με κάθε μέσο κατασυκοφάντηση του τίμιου και ιερού αγώνα για Εθνική 'Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία που έκανε ο λαός μας κάτω από την καθοδήγηση του ΕΑΜ.
’Ισχυρή, επίμονη ήταν η απαίτηση του λαού να δικαστούν οι ένοχοι προδότες. Και όσο κι αν οι Βρετανοί καταχτητές και οι νέοι συνεργάτες τους δεν το ήθελαν, αναγκάστηκαν να κινήσουν τη δικαστική διαδικασία.
Οι Αγγλοι ήταν σύμμαχοι του ΕΑΜ. Ο ΕΛΑΣ ξεπλήρωσε με τιμή και στο ακέραιο όσες αποστολές του ανατέθηκαν από το Βρετανικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής. Ο ΕΛΑΣ ήταν τμήμα των δυνάμεων Μέσης 'Ανατολής, ήταν στρατός συμμαχικός.
Μα τώρα δεν κρατούσε τα όπλα. Και για τους Βρετανούς «δεν υπάρχουν αιώνιοι σύμμαχοι, αλλά αιώνια συμφέροντα»! Σύμμαχοί τους, τώρα ήταν οι συνεργάτες των καταχτητών. Μόνο σ' αυτούς μπορούσαν να στηριχτούν για να οικοδομήσουν μια πολιτική υποτέλειας στον αγγλικό ιμπεριαλισμό.
Ο Τσόρτσιλ είχε διακηρύξει σε λόγο του στις 22 Ιούνη 1941:
«Κάθε άτομο ή κράτος που συνεργάζεται με το Χίτλερ είναι εχθρός μας. Αυτό ισχύει όχι μονάχα για οργανωμένα κράτη, αλλά και για όλους εκείνους που εκπροσωπούν τη βρωμερή ράτσα των Κουίσλινγκ που έγιναν τα όργανα και οι πράκτορες του χιτλερικού συστήματος κατά των συμπατριωτών τους. Οι κουίσλιγκς αυτοί αν δεν τιμωρηθούν απ’ τούς συμπατριώτες τους - πράγμα που θα μας έβγαζε από μεγάλο κόπο - θα παραδοθούν από μας αμέσως την επαύριο της νίκης στα συμμαχικά δικαστήρια».
Μα ο Τσώρτσιλ ξέχασε τα λόγια του. Τη «βρωμερή αυτή ράτσα των κουίσλιγκς»'τους είχε κάνει τώρα συμμάχους του. Και αν οι Βρετανοί συγκατατέθηκαν να κινηθεί η διαδικασία κατά των προδοτών, αυτό δε σήμαινε πώς αποφάσισαν κιόλας να τους καταδικάσουν.
Η κυβέρνηση Ν. Πλαστήρα, παρά τις απειλητικές επιστολές που έπαιρνε, αποφάσισε να προχωρήσει στον προσδιορισμό της πρώτης δίκης κατά των «πρωθυπουργών» και των άλλων μελών των κατοχικών κυβερνήσεων.
Έτσι το 1945 το Φλεβάρη εισάγονται σε δίκη οι Ράλλης, Τσολάκογλου και λοιποί. Φυσικά κανείς δεν πίστευε πως η δίκη θα προχωρούσε και πολύ περισσότερο πως θα έπαιρνε βάθος η εξέταση. Αυτό ήταν κάτι απίθανο.
Γιατί πρώτο, οι Αγγλοι τους έσπρωξαν στην προδοσία. Τώρα θα τους δίκαζαν;
Δεύτερο, εκείνοι που θα τους δίκαζαν ήταν συνδοσίλογοι. Πώς θα γινόταν; Οι συνδοσίλογοι θα δίκαζαν τους δοσίλογους;
Ωστόσο, όμως το ζήτημα έπρεπε να «κλείσει». Η τιμωρία των δοσιλόγων ήταν πελώρια πανεθνική επιταγή που συγκινούσε όχι μόνο το λαό μας, αλλά όλους τους λαούς που είχαν χύσει το αίμα τους στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Απ’ την άλλη μεριά η κυβέρνηση Πλαστήρα επέβαλε καθημερινά βαριές ακόμα και θανατικές ποινές σε βάρος των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, που είχαν γεμίσει τις φυλακές.
Επρεπε λοιπόν, ακόμα και για τα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης ν’ αρχίσουν οι δίκες και εναντίον των προδοτών.
Οί δίκες αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν το προπέτασμα καπνού για το Ν. Πλαστήρα. που έπαιζε το παιγνίδι των Αγγλων. '
Αλλά οι Βρετανοί στα μέσα της πρώτης κιόλας δίκης τον άφησαν στα κρύα του λουτρού. Τον ανέτρεψαν πριν βγει η απόφαση για να τοποθετήσουν επικεφαλής της κυβέρνησης τον Π. Βούλγαρη, υπάλληλο του Μποδοσάκη.
Ετσι μεθοδεύτηκε η ουσιαστική αθώωση των κατηγορουμένων - δοσιλόγων!
Δίνουμε παρακάτω τα πρακτικά των δικών των δοσιλόγων όπως αυτά διασώθηκαν. Είναι πολύ σύντομα και περιληπτικά, ωστόσο όμως έχουν πολύ μεγάλη σημασία, γιατί είναι αποκαλυπτικά. Αποκαλύπτουν όλο το κύκλωμα του δοσιλογισμού. Τις διασυνδέσεις μεταξύ Γερμανών και Βρετανών, κυβέρνησης προδοτών και της βασιλικής κυβέρνησης του Κάιρου, το ρόλο των μυστικών βρετανικών υπηρεσιών και της νόμιμης αγγλικής αποστολής στα λεύτερα βουνά της Ελλάδας, της «χρυσής αντίστασης» (ΕΔΕΣ - ΕΚΚΑ) και των Ταγμάτων Ασφαλείας.
\Όλοι οι ορκισμένοι αντίπαλοι του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με μάσκα ή χωρίς μάσκα συκοφαντούσαν, συνωμοτούσαν και ραδιουργούσαν σε βάρος της Αντίστασης. ώσπου φτάσαμε στο Δεκέμβρη που τότε όλα αποκαλύφτηκαν μπροστά στα μάτια του λαού.
Δημοσίευση σχολίου