{[['
']]}
']]}
Ε και τι έκαναν; Ε και τι άλλαξαν; Ε και σε τι ωφελήθηκε ο κόσμος; Πολλά και τίποτε έκαναν, πολλά και τίποτε πέτυχαν. Ομως έκαναν. Και την ώρα της πράξης κριτίκαραν τον παλιό κόσμο και ζητούσαν την ανατροπή του.
Τον ανέτρεψαν; Οχι, αλλά από το φθινόπωρο του 1968 αυτός ο παλιός κόσμος προσπάθησε να συγχρονίσει τον βηματισμό του με τον αντίστοιχο των παιδιών του. Εκείνων των παιδιών που ξεχύθηκαν στους παριζιάνικους δρόμους απαιτώντας με σαρκαστική και αυτοσαρκαστική διάθεση να έρθει η φαντασία στην εξουσία.
Και το γεγονός πως τελικά καμία φαντασία δεν κατοικοεδρέυσε σε εξουσιαστικούς θώκους -αν συνέβαινε αυτό, την ίδια στιγμή θα έπαυε να υπηρετεί τον ρόλο της-, αλλ’ αντίθετα αναρριχήθηκαν στην κλίμακα της εξουσίας άνθρωποι στεγνοί από οράματα αλλά γεμάτοι από τεχνοκρατικές γνώσεις δεν αφορά τη γενιά που τις τελευταίες ημέρες της άνοιξης του 1968 έπαιξε σκληρό ροκ στους δρόμους εγκαλώντας τους εκπροσώπους, τους υπερασπιστές, τους θιασώτες -τους γονείς τους- ενός συστήματος που απέπνεε πτωμαΐνη και όλοι αναφωνούσαν πόσο γαργαλιστικό είναι το άρωμα αυτό.
Τα παιδιά του Μάη έζησαν την απόλυτη εξέγερση στα μέσα του 20ού αιώνα, είτε αυτή είχε φροϋδικό είτε μαρξιστικό είτε λακωνικό υπόστρωμα. Την έζησαν και αυτό μετράει πάνω απ’ όλα. Αυτό που συνήθως δεν κάνουν οι επικριτές. Που νιώθουν πιο βολικά με το να απέχουν απ’ όλα και τελικά από την ίδια τη ζωή.
Παναγιώτης Φρούτζης - Hot Doc
Το χρονικό της Εξέγερσης
Επιθέσεις σε αμερικανικές τράπεζες κατά τη διάρκεια αντιπολεμικής διαδήλωσης για το Βιετνάμ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΜΑΡΤΗ
Καταλαμβάνεται το κτίριο διοίκησης του Πανεπιστημίου της Ναντέρ έπειτα από διαμαρτυρία φοιτητών για τη σύλληψη έξι φοιτητών της εθνικής επιτροπής εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Το κτίριο περικυκλώνεται από την αστυνομία και οι φοιτητές αποχωρούν.
Οι ηγέτες της κίνησης που έμεινε στην ιστορία ως Κίνημα της 22ας του Μάρτη καλούνται στο πειθαρχικό.
ΠΕΜΠΤΗ 2 ΜΑΗ
Η διαρκής ένταση μεταξύ φοιτητών και πρυτανικών αρχών στη Ναντέρ καταλήγει στο κλείσιμο του πανεπιστημίου.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΜΑΗ
Φοιτητική διαμαρτυρία στην πλατεία της Σορβόννης για τα γεγονότα στη Ναντέρ και την απειλή αποβολής φοιτητών. Οι πρυτανικές αρχές καλούν τις δυνάμεις καταστολής προς αποτροπή τυχόν κατάληψης.
Νέες συλλήψεις. Εκτεταμένες συγκρούσεις στη λεωφόρο Σεν Μισέλ.
Εκατοντάδες τραυματίες, 600 συλλήψεις.
ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΜΑΗ
Οι πρυτανικές αρχές της Σορβόννης κλείνουν το πανεπιστήμιο. Για μειοψηφία ακραίων στοιχείων μιλάει η κυβέρνηση Πομπιντού.
ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΜΑΗ
Καταλαμβάνεται το κτίριο διοίκησης και οργανώνεται γενική συνέλευση. Υπό αστυνομικό κλοιό το Πανεπιστήμιο της Ναντέρ, που κλείνει.
ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΜΑΗ
Φοιτητές από τη Ναντέρ κατεβαίνουν στο κέντρο του Παρισιού και έπειτα από συνεχή παρενόχληση από τις δυνάμεις καταστολής ξεσπούν βίαια επεισόδια που κρατούν πέντε ώρες. Τα συνδικάτα των φοιτητών και των πανεπιστημιακών καλούν σε πορεία διαμαρτυρίας για την αστυνομική εισβολή στη Σορβόννη.
Η απαγόρευση συλλαλητηρίων και ο αποκλεισμός μεγάλων τμημάτων στο κέντρο της πόλης βγάζουν 20.000 εξαγριωμένους φοιτητές, πανεπιστημιακούς και μαθητές στον δρόμο. Στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα και πέφτουν οι πρώτες πέτρες (κυβόλιθοι από τον δρόμο).
Τα CRS (ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας) απαντούν με δακρυγόνα και εκατοντάδες συλλήψεις, ενώ αναφέρονται 350 τραυματίες αστυνομικοί.
Μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών, εκπαιδευτικών και νεαρών εργατών στην Αψίδα του Θριάμβου. Φοιτητές επιστρέφουν στις σχολές τους έπειτα από «ράδιο αρβύλα» ότι η κυβέρνηση αποδέχτηκε τα αιτήματά τους (να παύσουν οι διώξεις συλληφθέντων φοιτητών, να αποχωρήσει η αστυνομία από τις σχολές και να ανοίξουν πάλι τα πανεπιστήμια της Ναντέρ και της Σορβόννης), αλλά βρίσκουν μπροστά τους τις δυνάμεις ασφαλείας.
Πορεία διαμαρτυρίας 50.000 νέων καταλήγει σε ολοήμερη σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις στο Καρτιέ Λατέν που καπνίζει από δακρυγόνα και μολότοφ. Στην απαίτηση να διαλυθούν, οι νέοι φωνάζουν «Ζήτω η Κομμούνα του Παρισιού».
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10 ΜΑΗ
Η «νύχτα των οδοφραγμάτων». Συγκέντρωση μεγάλου πλήθους διαδηλωτών στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα εμποδίζεται από τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας να διαβεί τον ποταμό. Υψώνονται πάλι οδοφράγματα από τα ξημερώματα και οι συγκρούσεις διαρκούν μέχρι το απόγευμα της επομένης.
Ραδιόφωνο και τηλεόραση μεταδίδουν τα γεγονότα την επομένη και εμφανίζονται φήμες για «προβοκάτορες» της αστυνομίας που πετούσαν μολότοφ.
Υπό την πίεση των διαδηλώσεων ο υπουργός Παιδείας αρχίζει διαπραγματεύσεις και η αστυνομία εκδιώκεται από το Καρτιέ Λατέν, όπου οι φοιτητές σε συνέλευση συζητούν για την εξάπλωση του αγώνα.
Καταλήψεις και διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία. Αφίσες, φυλλάδια, προκηρύξεις και συνθήματα ξεπηδούν από τη Σορβόννη που πέρασε πάλι στα χέρια των φοιτητών.
ΔΕΥΤΕΡΑ 13 MAH
Τα συνδικάτα που ελέγχονταν από τους κομμουνιστές (CGT, CGT-FO) προκηρύσσουν 24ωρη γενική απεργία και καλούν σε διαδήλωση.
Η απρόθυμη συμβολή του Γαλλικού ΚΚ στη νεολαιίστικη εξέγερση που εξαπλωνόταν σε όλη τη χώρα -αντιμετώπιζε τους διαδηλωτές φοιτητές ως «ταραχοποιά στοιχεία»- εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο αντικυβερνητικό συλλαλητήριο μεταπολεμικά στο Παρίσι.
Πάνω από ένα εκατομμύριο οι διαδηλωτές, με την αστυνομία σε αρκετή απόσταση. Κάτω από την πίεση των ανεξέλεγκτων εξελίξεων ο πρωθυπουργός Πομπιντού προσωπικά ανακοινώνει την απελευθέρωση των κρατουμένων και το άνοιγμα της Σορβόννης, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να ανακόψει το κύμα καταλήψεων - το αντίθετο: η Σορβόννη ανοίγει πάλι, καταλαμβάνεται από τους φοιτητές και ανακηρύσσεται αυτόνομο λαϊκό πανεπιστήμιο, ενώ συγκροτούνται περί τις 400 λαϊκές επιτροπές δράσης στην πρωτεύουσα της Γαλλίας.
Καθιστική διαμαρτυρία στις εγκαταστάσεις της Sud Aviation στη Ναντ, όπου οι εργαζόμενοι κλειδώνουν τους διευθυντές της επιχείρησης στα γραφεία τους.
Καταλήψεις σημειώνονται και σε άλλους μεγάλους εργασιακούς χώρους, ενώ ξεσπά απεργία στο εργοστάσιο της Renault στη Ρουέν που επεκτείνεται στις υπόλοιπες εγκαταστάσεις της αυτοκινητοβιομηχανίας.
ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΜΑΗ
Καταλαμβάνεται το Εθνικό Θέατρο στο Παρίσι και μετατρέπεται σε μόνιμο θέατρο συνελεύσεων και ανταλλαγής απόψεων.
ΠΕΜΠΤΗ 16 ΜΑΗ
Σχεδόν 50 εργοστάσια τελούν υπό κατάληψη σε όλη τη χώρα.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΜΑΗ
Σε απεργία 200.000 εργαζόμενοι.
ΣΑΒΒΑΤΟ 18 ΜΑΗ
Απεργούν 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι.
ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΜΑΗ
ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΜΑΗ
Εκτοξεύεται ο αριθμός των απεργών: αγγίζουν τα 10 εκατομμύρια ή σχεδόν τα δύο τρίτα του εργατικού δυναμικού. Κατάληψη της Σορβόννης από 4.000 φοιτητές σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους απεργούς
της Renault.
Σε επιφυλακή 10.000 αστυνομικοί.
Στελέχη των συνδικάτων κλειδώνουν τις πύλες εργοστασίων, ενώ το Γαλλικό ΚΚ προτρέπει τα μέλη του να σταματήσουν την εξέγερση, με τη CGT να κατευθύνει την αυθόρμητη έκρηξη (με αιτήματα που αφορούν από την πτώση της κυβέρνησης έως την αυτοδιαχείριση των εργοστασίων) σε αγώνα με αιτήματα οικονομικού τύπου (αύξηση μισθών κ.λπ.), δοκιμάζοντας τις διαθέσεις των καταληψιών.
Πανικόβλητοι πολίτες σηκώνουν χρήματα από τις τράπεζες και γεμίζουν τα ρεζερβουάρ των IX τους.
ΤΡΙΤΗ 21 ΜΑΗ
Απεργούν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στο Ορλί, οι εργαζόμενοι στη γαλλική τηλεόραση, στα περιοδικά και τα τυπογραφεία.
ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΜΑΗ
Υπό τον έλεγχο των εργατών η πόλη της Ναντ. Απεργούν και οι εργολάβοι κηδειών («Μάλλον δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να πεθάνεις» το σύνθημά τους).
Η κυβέρνηση προτείνει γενική αμνηστία με όρο την επιστροφή στην κανονικότητα. Ρήξη στο απεργιακό μέτωπο όταν συνδικαλιστικές ηγεσίες συμφωνούν με εργοδοτικές οργανώσεις για αυξήσεις στους μισθούς έως και 25%.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 ΜΑΗ
Αγρότες της Ναντ συμπαρατάσσονται με τους απεργούς θέτοντας τις τιμές των τροφίμων υπό τον προσωρινό έλεγχο των συνδικάτων. Διαδηλωτές πυρπολούν το χρηματιστήριο.
Σε μια προσπάθεια να ανακτήσουν τον έλεγχο, οι στρατηγοί ετοιμάζουν 20.000 στρατιώτες μαζί με αστυνομικούς για να πάρουν το Παρίσι καταλαμβάνοντας κέντρα τηλεπικοινωνιών, τηλεοπτικούς σταθμούς και ταχυδρομεία.
Στελέχη του Γαλλικού ΚΚ επισκέπτονται έναν έναν σταθμούς του μετρό διαδίδοντας ότι οι υπόλοιποι λειτουργούν, με σκοπό να τεθεί το δίκτυο σε λειτουργία.
Τηλεοπτικό διάγγελμα του προέδρου Ντε Γκολ που απευθύνεται στη «σιωπηρή πλειοψηφία» και υπόσχεται δημοψήφισμα - αθέτησε την υπόσχεση.
ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΜΑΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΗ
Ο Ντε Γκολ εγκαταλείπει αιφνιδιαστικά το Παρίσι, με τις φήμες περί παραίτησής του να οργιάζουν. Ο πρόεδρος όμως βρίσκεται στο Μπάντεν-Μπάντεν της Δυτικής Γερμανίας, σε μυστική συνάντηση για ανάκτηση του ελέγχου.
ΠΕΜΠΤΗ 30 ΜΑΗ
«Αντίο, Ντε Γκολ» φωνάζουν 400.000-500.000 διαδηλωτές στο Παρίσι έπειτα από κάλεσμα της ελεγχόμενης από το Γαλλικό ΚΚ εργατικής συνομοσπονδίας CGT, τη στιγμή που η αστυνομία σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχε ανέμενε πλήθος 50.000.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 ΜΑΗ
Ενώ η κυβέρνηση φαινόταν έτοιμη να καταρρεύσει, ο πρόεδρος Ντε Γκολ, που είχε αποσυρθεί για λίγο από το προσκήνιο και είχε λάβει διαβεβαιώσεις ότι υπάρχουν ακόμη πιστές σε αυτόν στρατιωτικές μονάδες, απαντά δυναμικά.
Σε ραδιοφωνικό διάγγελμα (η γαλλική τηλεόραση απεργούσε) ανακοινώνει τη διάλυση του κοινοβουλίου και την προκήρυξη πρόωρων !εκλογών στις 23 Ιουνίου.
Διακηρύσσει ότι δεν θα παραδώσει «ποτέ τη χώρα στα χέρια του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» και διατάσσει τους απεργούς να επιστρέφουν στην εργασία τους με την απειλή της κήρυξης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.
Η κυβέρνηση άφησε να διαρρεύσει στα ΜΜΕ ότι ο στρατός βρίσκεται έξω από το Παρίσι. Αμέσως μετά το διάγγελμα περίπου 800.000 υποστηρικτές του Ντε Γκολ, καλά οργανωμένοι επί μέρες, διαδήλωσαν στα Ηλύσια Πεδία κρατώντας γαλλικές σημαίες.
ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΙΟΥΝΗ
Η αστυνομία σπάει τις καταλήψεις εκκενώνοντας διά της βίας τα κατειλημμένα εργοστάσια και οι περισσότεροι απεργοί σταδιακά επιστρέφουν στο πόστο τους. Το συνδικάτο των φοιτητών ανακαλεί διαδηλώσεις. Η κυβέρνηση κηρύσσει ακροαριστερές οργανώσεις εκτός νόμου.
ΠΕΜΠΤΗ 6 ΙΟΥΝΗ
Η αστυνομία ανακτά τον έλεγχο του Πανεπιστημίου της Σορβόννης.
ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΙΟΥΝΗ
Ο Ντε Γκολ και η «σιωπηλή πλειοψηφία» κερδίζουν τον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών. Ο γκολικός σχηματισμός UDR-RI αποσπά το 43,65% της κάλπης ενώ συνολικά τα συντηρητικά κόμματα βγαίνουν ενισχυμένα με ποσοστό 58,13%.
Το Γαλλικό ΚΚ υποχώρησε, χάνοντας πολλές ψήφους λόγω της στάσης του, δεδομένης της κατάστασης που είχε διαμορφωθεί.
Την επόμενη Κυριακή, στον δεύτερο γύρο, η Δεξιά θριαμβεύει αποσπώντας περισσότερες έδρες αν και εμφανώς πολύ λιγότερες ψήφους. Το βάθος του γαλλικού ουρανού δεν κοκκίνισε και η «κανονικότητα» επέστρεψε.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου