{[['
']]}
']]}
Στις 12 Μάη 1947 αποφασίζεται από την κυβέρνηση Μαξίμου η ίδρυση του στρατοπέδου πολιτικών κρατουμένων στη Μακρόνησο, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Στο νέο «Παρθενώνα» όπως τον ονομάσαν , όπου «αναγεννάται η Ελλάς ωραιοτέρα στην ψυχή των Ελλήνων». Ετσι χαρακτήριζαν το κολαστήριο από όπου , όπως έλεγτο σύνθεμα στο «Ειδικό Σχολείο Αναμορφώσεως Ιδιωτών» (ΕΣΑI). Εκεί που επινοήθηκε και χρησιμοποιήθηκε ό,τι πιο βάρβαρο για να κάμψει την περηφάνια και τη συνείδηση ελεύθερων ανθρώπων.
«Η Μακρόνησος άρχισε να λειτουργεί σαν Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης από τα μέσα του 1947. Εδώ συγκεντρώθηκαν:
- Νεοσύλλεκτοι φαντάροι από διάφορες πειθαρχικές μονάδες του στρατού.
- Αξιωματικοί του ΕΛΑΣ, έφεδροι και μόνιμοι.
- Πολιτικοί εξόριστοι (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) από τα διάφορα στρατόπεδα πολιτικών κρατουμένων π.χ. Άη Στράτη, Ικαρία, Λήμνο, Τρίκερι κ.α.
- Προληπτικώς συλληφθέντες πολίτες στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού.
- Υπόδικοι Πολιτικοί Κρατούμενοι που βρίσκονταν στις διάφορες φυλακές της χώρας και που προορίζονταν να δικαστούν από τα έκτακτα Στρατοδικεία.
Η καθημερινή ζωή των κρατουμένων ήταν αυστηρά στρατιωτική, με βάρβαρη πειθαρχεία. Δηλαδή προσκλητήρια, αναφορές, καψόνια, εγκλεισμός στα πειθαρχεία, ώρες στον ήλιο ή στη βροχή και το κρύο, βασανιστήρια, ξυλοδαρμοί και τέλος, απροσχημάτιστες δολοφονίες, με αποκορύφωμα τη μεγάλη σφαγή στο ΑΕΤΟ, το Φλεβάρη – Μάρτη του 1948. Το συσσίτιο ήταν άθλιο, το νερό ελάχιστο ή και σπάνιο, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ουσιαστικά ανύπαρκτη» (από τη σελίδα της ΠΕΚΑΜ).
Το τι γινόταν στη Μακρόνησο διέσωσε ο Γιώργος Φαρσακίδης στο λεύκωμα ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ με μια σειρά σχέδια και χαρακτικά που περιγράφουν τα βασανιστήρια. Όπως λέει ο ίδιος η «καταγραφή – μαρτυρία, ενός τόπου και μιας εποχής, όπως τα έζησε κάποιος από κοντά».
Το πρώτο έντυπο που κυκλοφόρησε, λίγο πριν τη Χούντα, το 1964, με εικαστικές μαρτυρίες και κείμενα που κατονόμαζαν επώνυμα τους βασανιστές και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν. Ακολούθησε μήνυση του Δ. Ιωαννίδη και η κατάσχεση του λευκώματος.
Το λεύκωμα μπορείτε να το δείτε και να το ξεφυλλίσετε ΕΔΩ. «Το ανοίγεις και βρίσκεσαι στην κόλαση… Δεν μπορείς να το κοιτάξεις με τη ζωγραφική απλώς ματιά, η ανθρώπινη τα καταβροχθίζει…. Κορμιά σκελετωμένα, πρόσωπα ρουφηγμένα μ’ απ΄τα χείλη τους δε λέει να δύσει το χαμόγελο… τοy Ανθρώπου που νίκησε… Και νικάει» (από την παρουσίαση της Αυγής το 1965). Όταν αρχίσεις το ξεφύλλισμα «… δεν μπορεί να αναβάλλεις το διάβασμα του ούτε για μια στιγμή… Θα σταθείς σε κάθε σελίδα να κοιτάξεις, να διαβάσεις, να σκεφθείς, να θυμηθείς… Ο Γ. Φαρσακίδης το ίδιο λιτά ζωγραφίζει με τον χρωστήρα ή με τον λόγο, την παλικαριά την αρετή, την Αξιοπρέπεια και την περηφάνια των αγωνιστών» (Ν. Παπανδρέου «Νέος Κόσμος», 1965).
«…Οι κύκλοι της κόλασης σε μια μακάβρια σύνθεση, σε ένα βιβλίο που στάζει αίμα. Κάθε σελίδα και μια επιδρομή λύκων που ξεσκίζουν ανθρώπινες σάρκες. Ένα έργο τέχνης που σπάει το φράγμα των καιρών και της λήθης,… κραυγάζει, προειδοποιεί, ξυπνάει συνειδήσεις. Ζωγράφιζε και έβλεπε τον χάρο και έγινε τέχνη και μας ξυπνάει απότομα…».Ν. Παπαπερικλής, Ιούνης 1965
Δημοσίευση σχολίου