{[['
']]}
']]}
Της D. Μ. Murdock / Acharya S
Ανεξάρτητης ερευνήτριας συγκριτικής θρησκειολογίας και μυθολογίας
Μια από τις δυναμικές φωνές του σύγχρονου μυθικιστικοϋ ρεύματος είναι η D. Μ. Murdock (περισσότερο γνωστή ως Acharya S), η οποία έχει συγγράφει δεκάδες βιβλία, ειδικές μελέτες και άρθρα στο διαδίκτυο.
Ζώντας σε προτεσταντική οικογένεια, μελέτησε τη θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας στο κολέγιο και ασκήθηκε ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην Αμερικανική Σχολή των Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Ακολουθεί τη μυθικιστική σχολή που ερευνά τις αστροθεολογικές και αστρομυθολογικές καταβολές του χριστιανισμού και ως εκ τούτου τις πάμπολλες αρχετυπικές ομοιότητες που παρουσιάζει η ιστορία του Ιησού με άλλες προχριστιανικές θεότητες από όλο τον κόσμο.
Κρίσνα, Βούδας και Ιησούς, οι θεϊκές αυτές φιγούρες είναι ηλιακοί θεοί ή ήρωες. Γίνεται σχεδόν αδύνατο να τους θεωρήσουμε ιστορικές φιγούρες, καθώς ο υποτιθέμενος βίος τους εμπεριείχε τόσο «φαντασμαγορικά» γεγονότα.
Στον βουδισμό έχουν υπάρξει πολλοί Βούδες και Bodhisattvas - χιλιάδες από αυτούς. Ο βουδισμός δεν ξεκίνησε με τον Βούδα, ο οποίος υποτίθεται ότι έζησε κατά τον 6ο αιώνα π.α.χ.χ., αλλά πολύ νωρίτερα, σύμφωνα τουλάχιστον με τις παραδόσεις τους.
Ηδη ο Βούδας είχε λάβει πολλές μετενσαρκώσεις, συμπεριλαμβανομένου και ενός ξυλουργού, ενός επαγγέλματος που επίσης αποδίδεται στον Χριστό. Το πιο βασικό δόγμα του βουδισμού είναι ότι ο καθένας μπορεί να καταστεί πεφωτισμένη ύπαρξη ή Βούδας.
Αυτό μπορεί να το επιτύχει μέσω διάφορων τεχνικών σχεδιασμένων για να εξαγνίσουν το κάρμα του και για να διευρύνουν τη συνείδησή του. Ενώ αυτή η απλή ιδέα ακούγεται καλή στη θεωρία, οι διάφορες αιρέσεις του βουδισμού παρουσιάζουν διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους αυτό μπορεί να επιτευχθεί.
Μερικές θέλουν τις γυναίκες να είναι υποδεέστερες και να πρέπει να μετενσαρκωθούν σε άντρες προτού καταστούν πεφωτισμένες. Αλλες αιρέσεις πάλι πιστεύουν ότι η νιρβάνα μπορεί να επιτευχθεί μέσω της αγαμίας, ενώ άλλες χρησιμοποιούν το σεξ (τάντρα).
Σύμφωνα με τον μύθο, ο βουδισμός διαδόθηκε κατά τη διάρκεια «της μεγάλης εξάπλωσης» υπό τον βασιλιά Ασόκα (304-232 π.α.χ.χ.), ο οποίος έστελνε μισθοφόρους σε «όλες τις γωνιές του κόσμου», όπως χαρακτηριστικά λέγεται.
Αυτή η θέση έχει εξοβελιστεί από την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, επειδή αυτό θα σήμαινε ότι μπορούσε να έχει υπάρξει βουδιστική επιρροή στον ιουδαϊσμό και στο παρακλάδι του, τον χριστιανισμό.
Στην πραγματικότητα ακόμη και πριν από αυτό είναι πολύ πιθανό οι βουδιστές μοναχοί να έφτασαν στη Δύση μέσω του «δρόμου του μεταξιού», ενώ άλλοι, όπως για παράδειγμα ο Ελληνας φιλόσοφος Πυθαγόρας, φημολογείται ότι είχαν επισκεφτεί την Ινδία για να μελετήσουν μαζί με τους γκουρού.
Επίσης, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν αυτός που επέκτεινε τις επαφές μεταξύ των δύο αυτών κόσμων, ενώ λέγεται ότι βουδιστές μοναχοί κατοικούσαν στην Αίγυπτο πριν από την κοινή εποχή (το έτος 0). Υπάρχουν επίσης ορισμένες συναρπαστικές έρευνες που αποδεικνύουν την επιρροή του βουδισμού και κοινά πολιτιστικά μοτίβα που παρατηρούνται στα δυτικά, μέχρι την Ιρλανδία, αιώνες πριν από την κοινή εποχή.
Τον πρώτο μεταχριστιανικό αιώνα ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος χαρακτήρισε τους Εβραίους «απογόνους των Ινδών φιλοσόφων» (Contra Apionem 1.178ff), μεταφέροντας τους ισχυρισμούς του Ελληνα φιλόσοφου Αριστοτέλη του 4ου αιώνα π.α.χ.χ.
Υπάρχουν πολλά ακόμη για τις σχέσεις που συνδέουν Ινδία, Μέση Ανατολή και Αίγυπτο, με τον πατριάρχη του εβραϊκού έθνους Αβραάμ
Βασιλική καταγωγή, σύλληψη και αστέρι
Σε αρχαία κείμενα ο Βούδας θεωρείται ότι αποτελεί μια θεϊκή ύπαρξη με υπερφυσικές δυνάμεις σαν και αυτές του Ιησού, συμπεριλαμβανομένης και της δυνατότητας της ίασης των αρρώστων και της θεραπείας των τυφλών.
Και ο Βούδας και ο Ιησούς λέγεται ότι είχαν βασιλική καταγωγή, με τον Βούδα να προέρχεται από οικογένεια ευγενών και να αποκαλείται πρίγκιπας, ενώ ο Ιησούς εμφανίζεται ως απόγονος του βασιλιά Δαυίδ.
Και οι δύο έχουν γενεαλογίες που παρουσιάζονται εκτενώς στα ιερά κείμενα. Επίσης, και οι δύο έχουν «συλληφθεί» σε ένα όνειρο ή κατάσταση οράματος, με τον πατέρα να ενημερώνεται μέσω μιας αναγγελίας από αγγελικές υπάρξεις. Και οι δύο γεννήσεις συνοδεύονται από παρόμοια θαύματα και υπερφυσικά γεγονότα, όπως η εμφάνιση αγγέλων. Οπως η γέννηση του Βούδα συνοδεύεται από ένα λαμπρό αστέρι, έτσι και του Χριστού συνοδεύεται από ένα επίσης. Οι εξιστορήσεις και των δύο γεννήσεων εστιάζουν στο τύλιγμα των μωρών σε φασκιές.
Τον τέταρτο μεταχριστιανικό αιώνα, ο πατέρας της Εκκλησίας Αγιος Ιερώνυμος έγραφε για τον Βούδα ότι γεννήθηκε από μια παρθένο. Η αναφορά του θέματος αυτού από τον Ιερώνυμο ήταν σίγουρα ενάντια στο συμφέρον και το δικό του αλλά και της Καθολικής Εκκλησίας.
Γεγονός που σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να είχε επινοήσει μια τέτοια παράδοση, η οποία προσθέτει μεγαλύτερη αξία στην άποψη που δείχνει ότι το μοτίβο της «γέννησης από παρθένο» του Βούδα προηγείται αυτού του Ιησού.
Η ιδέα ότι ο Βούδας γεννήθηκε χωρίς τη συμβολή ενός πατέρα υπήρχε πολύ πριν από τον Ιερώνυμο - και αυτή η αντίληψη υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η μητέρα του ως παρθένα.
Πράγματι, οι γνώσεις μας από άλλους μύθους, όπως η γέννηση του Αιγύπτιου θεού Ωρου από τη θεά Ισιδα, τη Μεγάλη Παρθένο, καταδεικνύουν ότι η ιδέα της παρθένου μητέρας ενός θεού προηγείται της χριστιανικής εποχής. Συνεχίζοντας την παράθεση ομοιοτήτων να αναφέρουμε πως και οι δύο μητέρες -του Βούδα και του Ιησού- πήγαν στον παράδεισο με την «παρθενιά» τους ανέγγιχτη.
Επίσης, όπως ο Ιησούς δελεάζεται από τον Σατανά έτσι και ο Βούδας δελεάζεται από τον δαίμονα Μάρα. Οπως αναφέρω στο βιβλίο μου «Who was Jesus? Fingerprints of the Christ»: «Η ιστορία του πειρασμού του Ιησού γίνεται αμφισβητήσιμη όταν κατανοήσουμε ότι, σε έναν άλλο διάσημο μύθο, ο μέγας Βούδας υποβλήθηκε και ξεπέρασε τον πειρασμό από το κακό που εκπροσωπούσε ο Μάρα. Αυτή η παράδοση χρονολογείται τουλάχιστον από τον 2ο αιώνα μ.α.χ.χ„ όπως αποδεικνύεται από ινδικά κείμενα που απεικονίζουν τη σκηνή. Εχει εντοπιστεί επίσης στο Padhana Sutta, κομμάτια του οποίου μπορεί να χρονολογούνται από την εποχή του Ασόκα (3ος αιώνας π.α.χ.χ). Σύμφωνα με αυτή την επιγραφή, ο Βούδας δελεάζεται κοντά στον ποταμό Neranjara, ο οποίος φέρει ομοιότητες με τον ποταμό Ιορδάνη» (WWJ, 150).
Και στη βουδιστική και τη χριστιανική παράδοση υπάρχει μια οδυνηρή κόλαση όπου ο λυτρωτής μπαίνει στην άβυσσο για να ελευθερώσει ψυχές. Και οι δύο λυτρωτές υποστήριξαν ότι έφεραν την οικουμενική λύτρωση στην ανθρωπότητα.
Οπως υπάρχει στον χριστιανισμό η Δεύτερη Παρουσία, έτσι και στον βουδισμό διδάσκεται ο ερχομός του Μαϊτρέγια ή του «Φίλου» της ανθρωπότητας, που είναι αναγκαστικά ένας ακόμη Βούδας. Εάν συμπεριλάβουμε τις απόκρυφες αφηγήσεις της νηπιακής ηλικίας του Ιησού, υπάρχουν ακόμη περισσότεροι παραλληλισμοί, μερικοί από τους οποίους είναι πολύ συγκεκριμένοι.
Η «αγνή κόρη» και ο υιός Κρίσνα
Οι παραλληλισμοί ανάμεσα στον Ινδό θεό Κρίσνα και τον Ιησού είναι πολύ γνωστοί και συμπεριλαμβάνουν τις θαυματουργές γεννήσεις των δύο θεών.
Υπάρχει μια διαμάχη για το εάν η μητέρα του Κρίσνα Ντεβάκι (Devaki), η οποία αποκαλείται «αγνή κόρη», μπορεί να ονομαστεί και «παρθένος». Η διαμάχη αυτή υπάρχει κυρίως γιατί η Ντεβάκι είχε ήδη γεννήσει επτά παιδιά πριν από τον Κρίσνα. Παρ’ όλα αυτά, τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι τόσο η ίδια όσο και ο Κρίσνα ήταν μυθικοί χαρακτήρες. Και ως γνωστόν, οι μύθοι δεν σχετίζονται με το ανθρώπινο σώμα, γι’ αυτό και πολλές θεές λέγεται ότι είναι ταυτόχρονα και μητέρες και παρθένες.
Σύμφωνα με τον μύθο, η Ντεβάκι αποτελεί μετενσάρκωση της θεάς της αυγής Αντιτη (Aditi), η οποία ήταν η «αιώνια παρθένα» ή η «ουράνια παρθένα», παρά το γεγονός ότι και αυτή γέννησε οκτώ παιδιά.
Στις χριστιανικές γραφές (Μάρκος 6:3), η Παρθένος Μαρία λέγεται επίσης ότι είναι μητέρα τουλάχιστον επτά παιδιών, αλλά το γεγονός αυτό δεν αναιρεί την υποτιθέμενη παρθενιά της - έτσι συμβαίνει στους μύθους. Υπό αυτή την οπτική, εάν η Μαρία γέννησε για ακόμα μια φορά και παρέμεινε παρθένα, τότε θα μπορούσε να γεννήσει εφτά ή περισσότερες φορές παραμένοντας παρθένα. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύσει και για την Ντεβάκι, όπως και για την Αντιτη και για πολλές άλλες θεές.
Επιπροσθέτως, στον ινδουισμό υπάρχουν και άλλες αναφορές σχετικά με τη «γέννηση από παρθένο», συμπεριλαμβανομένης και αυτής του συγγραφέα του ινδικού έπους Μαχαμπαράτα - ένας άντρας επίσης με το όνομα Κρίσνα!
Στο ίδιο έπος -τα πιο παλιά στρώματά του χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα, πριν από τη χριστιανική εποχή- ένας άλλος χαρακτήρας με το όνομα «Κούντι» (Kunti) έχει επίσης παρθένα μητέρα.
Επιπλέον, η μητέρα του Κρίσνα γέννησε προτού παντρευτεί -όντας μια έφηβη παρθένα προφανώς- ενώ είχε μείνει έγκυος τρώγοντας μισό μάνγκο. Προφανώς η γέννηση του Κρίσνα από την παρθένα μητέρα του αντιπροσωπεύει μια αληθινή, αρχαία ινδική παράδοση.
Με άλλα λόγια, προτού ακόμη γεννηθεί ο Κρίσνα, η Ντεβάκι ήταν παρθένα μητέρα και η πεποίθηση ότι παραμένει έτσι σε όλο τον μύθο είναι «κατανοητή», ειδικά αν δούμε την όλη ιστορία σαν τυπικό ανθρωπομορφισμό φυσικών δυνάμεων.
Στην περίπτωση αυτή ο Κρίσνα αναπαριστά τον Ηλιο και η Ντεβάκι την αυγή. Εδώ θα μπορούσε να υπάρξει και ένας παραλληλισμός με την ιστορία της Εύας που τρώει το φρούτο από τον κήπο της Εδέμ και αμέσως υποφέρει από την απώλεια της θεϊκής επιείκειας.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κρίσνα υποτίθεται ότι αποτελεί τη μετενσάρκωση του ηλιακού θεού Βισνού, ο οποίος αναγεννάται κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, την ίδια στιγμή που -κατά την παράδοση- έχει γεννηθεί ο Ιησούς.
Οταν και ο Χριστός και ο Κρίσνα γεννήθηκαν, κάποιοι απαίσιοι τύραννοι απείλησαν τη ζωή τους, όμως τελικά κατέληξαν να σφάξουν άλλα μικρά παιδιά αντί για αυτούς. Εχουμε και έναν άλλο παραλληλισμό στην ιστορία του Κρίσνα όπου, όπως το μωρό Ιησούς τοποθετήθηκε σε μια φάτνη δίπλα σε ζώα μιας φάρμας, το θείο βρέφος από την Ινδία είχε βρει καταφύγιο στο σπίτι ενός αγελαδοβοσκού.
Επίσης, όταν ο Κρίσνα γεννήθηκε, ο θετός πατέρας του ήταν και αυτός στην πόλη και πλήρωνε φόρους, κάτι που σύμφωνα με τα ευαγγέλια συνέβη και στην περίπτωση του Ιησού. Ο αδερφός του Κρίσνα, Μπαλαράμα (Balarama), παρουσιάζει δράση που ομοιάζει με τη φιγούρα του Ιωάννη του Βαπτιστή, παίρνοντας ουσιαστικά τον ρόλο των προδρόμων των ισχυρών υιών του Θεού.
Ο Κρίσνα είχε ταυτιστεί με τον Ελληνα υιό του θεού Ηρακλή, τουλάχιστον από τον 3ο π.α.χ.χ. αιώνα και ο Ιησούς παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τον Ηρακλή. Ο Κρίσνα είναι ασφαλώς ένας πνευματικός δάσκαλος, όπως και ο Ιησούς. Και οι δύο χαρακτήρες μεταμορφώνονται μπροστά στους έκπληκτους μαθητές-αποστόλους τους. Και οι δυο είναι οι «εν ζωή δάσκαλοι» που «αποκαλύπτουν την κρυμμένη αλήθεια». Οπως στα ευαγγέλια, όπου ο Ιησούς αποκαλείται ως το «Αλφα και το Ωμέγα, η αρχή και το τέλος», στο Bhagavat Gita ο Κρίσνα λέει: «Είμαι η αρχή, η μέση και το κάθε τέλος των όντων» (Thundy, 204).
Οι θάνατοι των δυο θεανθρώπων είναι επίσης παρόμοιοι: ο Κρίσνα καρφώνεται σε ένα δέντρο με ένα βέλος, ενώ ο Ιησούς σταυρώνεται σε έναν σταυρό ή σε έναν πάσσαλο με καρφιά ή κρεμιέται σε ένα δέντρο (Πράξεις 5:30). Και οι δύο θεϊκές φιγούρες ανέρχονται εν συνεχεία στους ουρανούς.
Στις χώρες της Ανατολής
Οι πιο αρχαίες σουμεριακές και ασσυροβαβυλωνιακές θρησκείες περιέχουν και αυτές στοιχεία τελετουργικά και παραδόσεις που εντοπίζονται στους μετέπειτα χριστιανικούς μύθους. Για παράδειγμα, το βαβυλωνιακό «Επος του Γκιλγκαμές» μιλάει για έναν σοφό θεάνθρωπο, μια μάχη στην ερημιά, μια θεϊκή φωνή από τον ουρανό που μιλά για ψωμί και μια εξαφάνιση στον κάτω κόσμο.
Επίσης υπάρχει η ιστορία της σουμερο-ακκαδικής θεάς Ινάννα/Ιστάρ (Inanna/Ishtar), η οποία κατεβαίνει στον κάτω κόσμο για τρεις μέρες. Την ίδια ώρα έχει τοποθετηθεί σε έναν πάσσαλο, ενώ αμέσως μετά ανασταίνεται. Ο σύζυγός της Dumuzi/Tammuz είναι παρομοίως ένας «θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται». Θρηνείται μάλιστα και από τους Εβραίους στη Βίβλο (Ιεζεκιήλ 8:14).
Η περσική θρησκεία του μιθραϊσμού είχε επίσης πολλές ομοιότητες με τον χριστιανισμό, συμπεριλαμβανομένων και των ακόλουθων:
• Η θαυματουργή γέννηση του Μίθρα έγινε στις 25 Δεκεμβρίου και εκεί παρευρέθηκαν βοσκοί.
• Ο Μίθρας είχε δώδεκα ακολούθους.
• Η θρησκεία του περιλάμβανε την ιερότητα του σταυρού και ένα σημάδι στο μέτωπο.
• Εκανε θαύματα και υποσχόταν στους ακολούθους του αθανασία.
• Ο Μίθρας ανασταίνεται από τους νεκρούς ή ξαναγεννιέται κάθε χειμώνα και η κύρια λατρεία του εορταζόταν την εποχή που σήμερα αποκαλούμε Πάσχα.
• Η ιερή μέρα του Μίθρα ήταν η Κυριακή.
Από τα απομεινάρια της λατρείας του που βρέθηκαν από την Περσία μέχρι τη Βρετανία αποδεικνύεται ότι ο μιθραϊσμός ήταν πολύ διαδεδομένος μέχρι την περίοδο που ο χριστιανισμός ξεκίνησε να κυριαρχεί.
Δεν υπάρχουν αξιόπιστες επιστημονικές αποδείξεις ότι ο μιθραϊσμός αντέγραψε τον χριστιανισμό. Προσωπικά ισχυρίζομαι ότι το γεγονός της διαχρονικής και βίαιης επίθεσης των χριστιανών κατά των μιθραϊστών καταδεικνύει ότι οι πρώτοι επιχείρησαν να συγκαλύψουν τις ξένες ρίζες της πίστης τους.
Ο μονοθεϊστικός πολυθεϊσμός στην Αίγυπτο
Μια σύγχρονη αποδεκτή από πολλούς θεωρία που αφορά την καταγωγή της μονοθεϊστικής σκέψης είναι ότι αυτή ξεκίνησε με τον άξεστο φαραώ Αμενόφι Δ' (πέθα-νε το 1336 π.α.χ.χ.), τον αποκαλούμενο αργότερα Ακενατόν, ο οποίος προσπάθησε να συμπυκνώσει όλους τους θεούς σε έναν, τον Ατόν, και να εκτοπίσει την τάξη των παλιών θρησκειών.
Υποτίθεται λοιπόν πως αυτού του τύπου ο μονοθεϊσμός πέρασε αργότερα στον Εβραίο προφήτη Μωυσή.
Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι η αντίληψη του μονοθεϊσμού είναι πολύ παλαιότερη. Σε ό,τι αφορά τον Ακενατόν, θέλησε να κάνει ευρέως γνωστό στις μάζες ένα από τα μυστήρια, ένα είδος μονοθεϊστικού πολυθεϊσμού. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις για την ύπαρξη αυτού του πρώιμου μονοθεϊσμού, γεγονός που έχει τεθεί από την εποχή της αποκρυπτογράφησης της στήλης της Ροζέτας από τον Γάλλο γλωσσολόγο Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν (1790-1832), ο οποίος διατύπωσε την άποψη ότι οι Αιγύπτιοι ήταν μονοθεϊστές κατά μια πολύ συγκεκριμένη έννοια.
Από τότε διάφοροι αιγυπτιολόγοι έχουν εξετάσει λεπτομερώς το συγκεκριμένο ζήτημα, με πιο αξιοσημείωτες τις απόψεις που έχουν εκφράσει ο δρ Ερικ Χόρνουνγκ και ο δρ Γιαν Ασμαν.
Οπως αναφέρω στο βιβλίο μου «Christ in Egypt», το οποίο εμπεριέχει σημαντικά στοιχεία για το εάν οι Αιγύπτιοι ήταν πολυθεϊστές ή μονοθεϊστές, ο αιγυπτιολόγος δρ Τζέιμς Π. Αλεν έχει σχολιάσει: «Παρόλο που οι Αιγύπτιοι αναγνώριζαν τα φυσικά και τα κοινωνικά φαινόμενα ως ξεχωριστές θεϊκές δυνάμεις, συνειδητοποιούσαν επίσης ότι πολλά από αυτά συσχετίζονταν και μπορούσαν να κατανοηθούν ως διαφορετικές πλευρές μιας μοναδικής θεϊκής ύπαρξης. Αυτή η συνειδητοποίηση εκφράζεται πρακτικά ως “συγκρητισμός”: Ο συνδυασμός πολλών θεών σε έναν».
Οι αποδείξεις δείχνουν με σαφήνεια ότι οι Αιγύπτιοι μπέρδευαν... μετά χαράς πολλούς από τους θεούς τους, συχνά μετατρέποντάς τους σε έναν.
Μάχη καλού - κακού, σκότους - φωτός
Σε ό,τι αφορά τη μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό που πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν λόγω των χριστιανικών διδασκαλιών, πρέπει να αναφέρουμε ότι την εντοπίζουμε στις προχριστιανικές μυθολογίες, όπως τη ζωροαστρική και την αιγυπτιακή. Στην αιγυπτιακή μυθολογία υπάρχει ο καλός θεός του φωτός, ο Ωρος, και ο κακός θεός του σκότους, ο Σεθ ή Σετ. Αυτοί οι δύο εμπλέκονται σε μια συνεχή μάχη, με τον Ωρο να κυριαρχεί όπως ο ήλιος κατά τη διάρκεια της μέρας, ενώ ο Σεθ είναι το «ερπετό του κάτω κόσμου».
Εχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι η λέξη «Σετ» γράφεται κατά καιρούς ως «Σουτ», «Σατ» ή «Σάτα», το τελευταίο από τα οποία μοιάζει με τη λέξη Σατανάς. Στο «Christ in Egypt» παραθέτω πολλά επιχειρήματα σύμφωνα με τα οποία είναι πιθανό αυτό το αρχέτυπο να έχει συντελέσει τα μέγιστα στη δημιουργία του χριστιανικού μύθου.
Ωρος και Ιησούς σε παράλληλες διαδρομές
Οπως ίσως έχετε δει στο ντοκιμαντέρ «Zeitgeist», υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ του Ωρου και του Ιησού. Μία από αυτές είναι ότι και οι δυο παρουσιάζονται ως το «φως του Θεού» μέσα στη φύση. Στο «Christ in Egypt» δείχνω ότι οι παραλληλισμοί μεταξύ του Ωρου και του Ιησού είναι βασισμένοι σε προχριστιανικά κείμενα, μνημεία και άλλα κατασκευάσματα. Αυτοί οι παραλληλισμοί περιλαμβάνουν:
• Ο Ωρος γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου (στο χειμερινό ηλιοστάσιο) σε μια στάνη.
• Είχε καταγωγή ευγενούς και η μητέρα του ήταν παρθένα, ονόματι Mery.
• Ο ερχομός του Ωρου στον κόσμο προαναγγέλθηκε από ένα άστρο στην Ανατολή, ενώ στη γέννησή του παρευρέθηκαν «σοφοί άντρες».
• Στην ηλικία των 12 ετών ήταν δάσκαλος στον ναό και στην ηλικία των 30 ετών βαφτίστηκε.
• Ο Αιγύπτιος θεός είχε δώδεκα συντρόφους, βοηθούς ή αποστόλους.
• Ο Ωρος βαφτίστηκε από τον Anup τον Βαπτιστή, ο οποίος αποκεφαλίστηκε.
• Ο Ωρος έκανε θαύματα, ξόρκιζε δαίμονες και ανέσταινε τους νεκρούς.
• Ο θεός περπατούσε στο νερό.
• Ο Ωρος σταυρώθηκε ή τοποθετήθηκε σε σταυρό ανάμεσα σε δύο κλέφτες.
• Αυτός (ή ο Οσιρις) θάφτηκε για τρεις μέρες μέσα σε τάφο και έπειτα αναστήθηκε.
• Ο Ωρος/ο Οσιρις αποκαλούταν ο «Δρόμος, η Αλήθεια και η Ζωή», «Μεσσίας», «Ο καλός βοσκός» κ.ά.
Οπως μπορούμε να δούμε, υπάρχουν πολλές συνδέσεις εδώ με την ιστορία των ευαγγελίων, αν και οι όψεις αυτές της αιγυπτιακής θρησκείας δεν μπορούν να βρεθούν σε έναν εδραιωμένο μύθο που κάποιος θα μπορούσε να έχει αντιγράψει.
Υπήρχαν κυρίαρχες φιγούρες της αιγυπτιακής κοσμοθέασης, οι οποίες και θα ήταν σημαντικό να ενσωματωθούν στη δημιουργία μιας νέας θρησκείας, εάν και εφόσον οι δημιουργοί της επιθυμούσαν να προσελκύσουν και απορροφήσουν τους ακόλουθους των συγκεκριμένων πεποιθήσεων.
Οι αιγυπτιακές αντιλήψεις που αφορούν τον θάνατο, την ανάσταση και τη μεταθανάτια ζωή αποτέλεσαν το βασικό θεμελίωμα της θρησκείας των χριστιανών. Ετσι, άποψη δική μου και πολλών άλλων ακαδημαϊκών, συμπεριλαμβανομένων και αιγυπτιολόγων των τελευταίων αιώνων, είναι ότι ο χριστιανισμός δανείστηκε σημαντικά δεδομένα από τις αιγυπτιακές αυτές πεποιθήσεις. Αυτός ο δανεισμός πρέπει να πραγματοποιήθηκε από τις απαρχές της χριστιανικής εποχής, παρόλο που η ανάσταση του Χριστού φαίνεται να αποτέλεσε μια προσθήκη πολύ αργότερα σε σχέση με τις υπόλοιπες όψεις της ιστορίας των ευαγγελίων.
Το ζήτημα της μετέπειτα πρόσθεσης του μοτίβου της ανάστασης στον χριστιανικό μύθο μπορεί να αποδειχτεί μέσω της ανάλυσης της Καινής Διαθήκης και άλλων χριστιανικών κειμένων. Επιπροσθέτως, η χριστιανική απεικόνιση του παράδεισου και της κόλασης ακολουθεί στενά την αιγυπτιακή, τόσο πολύ που ακόμη και οι πρώτοι χριστιανοί Αιγύπτιοι υπέθεταν ότι αυτά τα στοιχεία συμβόλιζαν τη συνέχεια της ίδιας της θεολογίας τους.
Ο Ιησούς στον μακρύ δρόμο της ιστορίας
Η εικόνα που έχουμε για τον Ιησού σε κάθε εποχή είναι σημαντικά εξαρτημένη από τα γνωρίσματα του ίδιου μας του εαυτού ή της κοινωνίας που εκτιμούμε περισσότερο. Κατά τη διάρκεια των αιώνων ο Ιησούς έχει πάρει τόσο πολλές μορφές, που θα ήταν δύσκολο να τις αναφέρουμε εδώ. Κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών ο Χριστός θεωρούνταν στρατιωτικός. Τα επιθετικά και πολεμοχαρή χαρακτηριστικά της ζωής του τονίζονταν ιδιαίτερα, όπως για παράδειγμα η μάχη με τον Σατανά ή η σκηνή που παίρνει ένα φραγγέλιο και αναποδογυρίζει τα τραπέζια στον Ναό. Σε άλλες εποχές η προσοχή εστιαζόταν στην πραότητα του Ιησού και την τάση του να συγχωρεί.
Αναφέρω ενδεικτικά τα σχόλιά του για τα παιδιά ή το να δρα ως ένας μεγάλος ανθρωπιστής που ενδιαφερόταν για την τύχη των μοιχαλίδων που επρόκειτο να λιθοβοληθούν. Οταν συντίθεται μια βιογραφία του Ιησού, ο συγγραφέας «εφοδιάζει» τον χαρακτήρα με τα προσόντα που εκείνος ή εκείνη εκτιμά πιο πολύ.
Επίσης, με την ολοένα εντονότερη παρουσία του ισλάμ στη διεθνή σκηνή παρατηρούμε τον Ιησού Χριστό να υποβιβάζεται από Υιός του Θεού σε έναν απλό, πλην όμως σημαντικό προφήτη.
Εχω ακούσει μουσουλμάνους να διατυπώνουν την άποψη ότι η ιδέα του Ιησού ως Υιού του Θεού είναι βλάσφημη και αυτοί δεν μπορούν να μην την αμφισβητήσουν.
Οσο ο πληθυσμός των μουσουλμάνων αυξάνεται και συνεχίζουν οι κόντρες τους με τους χριστιανούς, είναι σίγουρο ότι θα έρθουν δύσκολοι καιροί, μιας και οι δύο θρησκευτικές αυτές ομάδες θα μάχονται για αυτή την αντίληψη της θεϊκότητας του Ιησού, όπως επίσης για πολλά άλλα ζητήματα. Η «επιδρομή» του Ισλάμ στον δυτικό πολιτισμό και ο επικείμενος «υποβιβασμός» του Ιησού κάνουν κάποιον να αναρωτιέται εύλογα πού είναι αυτός ο παντοδύναμος Χριστός, που υποτίθεται είναι υπεύθυνος για τα πάντα στον κόσμο.
Ο ίδιος φαίνεται να χάνει έδαφος και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς.
Μόνο η επέκταση της αμφισβήτησης για το εάν ο Χριστός ήταν ιστορική φιγούρα και η συνειδητοποίηση ότι είναι πολύ πιθανό να αποτελεί έναν μύθο, όπως ο Ελληνας υιός του θεού Ηρακλής, μπορεί να φέρει μια περισσότερο υγιή νοημοσύνη σε αυτόν τον πλανήτη.
Μπορεί επίσης να αποτελέσει το κλειδί που θα αποτρέψει μια παγκόσμια διαμάχη, της κλίμακας του βιβλικού Αρμαγεδδώνα, βασισμένη στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα του ιουδαϊσμού, του χριστιανισμού και του ισλάμ.
Από τη δουλειά μου καταδεικνύεται ότι καμιά από αυτές τις προαναφερθείσες κοσμοθεάσεις δεν μπορεί να αντανακλά την απόλυτη αλήθεια σε σχέση με τις υπόλοιπες, γεγονός που πρέπει σύντομα να συνειδητοποιήσουμε, προτού καταστρέψουμε ολόκληρο τον κόσμο.
Η D.M. Murdock είναι η συγγραφέας ίων βιβλίων «The Christ conspiracy: The greatest story ever sold», «Suns of God: Krishna, Buddha and Christ unveiled», «Who was Jesus? Fingerprints of the Christ», «Christ in Egypt: The Horus-lesus Connection» και «The gospel according to Acharya S». Οι απόψεις της Acharya έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και στο διαδίκτυο, καθώς και στην προσωπική της ιστοσελίδα freethoughtnation.com.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου