{[['
']]}
']]}
Ποιος ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο προφήτης που -σύμφωνα με τα ιερά κείμενα του χριστιανισμού- συντάραξε την Ιουδαίο στον καιρό της πρώιμης αυτοκρατορικής φάσης της Ρώμης;
Ποιος ήταν ο «μεσσίας» που κόμισε το νέο μήνυμα εκ μέρους του πατρός του και ανανέωσε το περιεχόμενο της πρότερης συμφωνίας στην οποία είχαν έρθει ο θεός και οι πιστοί του;
Ποιος ήταν ο ξυλουργός από τη Ναζαρέτ που καταπράυνε τα άγρια ένστικτα του θεού πατέρα του και τιθάσευσε τον καταστροφικό παρορμητισμό του;
Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος (;) που συγκρούστηκε μετωπικά με το ιερατείο της φυλής του αλλά συγχρονίστηκε με την κοσμική εξουσία προαναγγέλλοντας με κάποιον αόριστο τρόπο την αγαστή συνεργασία ανάμεσα στους επί Γης εκπροσώπους του ενός Θεού και στους εκπροσώπους του ενός ηγέτη, του απόλυτου μονάρχη που θα ακολουθούσε;
Μήπως όμως όλα αυτά τα ερωτήματα που αφορούν τον Ιησού Χριστό είναι τοποθετημένα σε λανθασμένη βάση; Μήπως τελικά αυτά τα ερωτήματα για να διατυπωθούν προϋποθέτουν μία και βασική παραδοχή: την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού;
Και αν οι πιστοί της χριστιανικής θρησκείας θεωρούν αυτονόητη την ύπαρξή του -σε διαφορετική περίπτωση θα ξεθεμελιωνόταν το βασικό «αποδεικτικό» του δόγματος της μετά θάνατον ζωής-, δεν μπορεί να συμβαίνει το ίδιο με όλους όσοι είναι επιφυλακτικοί απέναντι σε δεισιδαιμονίες και προλήψεις που πολλαπλασιαζόμενες μέσα στον χρόνο δυναστεύουν το ανθρώπινο πνεύμα και του φράζουν τον δρόμο προς τη συνεχή αναζήτηση όχι της μίας και μοναδικής αλήθειας αλλά των πολλών αποχρώσεων της αλήθειας.
Με το έκτο βιβλίο των «Αιρετικών» επιχειρούμε, με την ουσιαστική και καίρια συνδρομή εκπροσώπων των Ελλήνων μυθικιστών -ο μυθικισμός είναι το ρεύμα εκείνο που αρνείται την ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού-, να αναδείξουμε τα βασικά στοιχεία της θεωρίας/άποψης που υποστηρίζει ότι ο νεότερος από τις θεότητες απ’ όλα τα μέρη του κόσμου που πλημμύρισαν την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον καιρό του Τιβέριου είναι μια σύνθεση παλιότερων δοξασιών, ένα παλίμψηστο ιδιοτήτων και δράσεων που απέδιδαν οι αρχαίοι άνθρωποι είτε στους θεούς τους είτε στους σοφούς καθοδηγητές τους.
Ετσι στον περιώνυμο βίο του Ιησού από τη Ναζαρέτ εντοπίζουμε στοιχεία που εκπορεύονται από το ανθρώπινο φαντασιακό, την ίδια στιγμή που παρατηρούμε παντελή έλλειψη αξιόπιστων ιστορικών πηγών που να μνημονεύουν πειστικά τη δράση μιας προσωπικότητας η οποία σύμφωνα με τα ευαγγέλια συντάραξε με τη ζωή, το κήρυγμα, τον θάνατο και την ανάστασή της ένα μέρος της Μέσης Ανατολής (εύφλεκτη περιοχή από τότε).
Εγραφε ο Φρειδερίκος Νίτσε στην «Αυγή» σχετικά με την αμφιβολία στην πίστη ως αμαρτία: «Παρατηρούμε ότι οι αποδείξεις της πίστης και κάθε σκέψη για την προέλευση της πίστης είναι καταδικασμένες. Απαιτούν την τύφλωση και τη μέθη και ένα αιώνιο τραγούδι στα κύματα όπου πνίγηκε η λογική».
Από την πλευρά μας επιλέγουμε τη μέθη της αναζήτησης απορρίπτοντας τη μέθη της πίστης και προτιμάμε την πνευματική ενάργεια από την τύφλωση.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου