{[['
']]}
']]}
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
ΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Τη στιγμή που η Γαλλία καταδίκαζε σε θάνατο τον στρατάρχη Πεταίν, και τον στιγμάτιζε σαν σύμβολο της προδοσίας και του «πνεύματος του Βισύ». Τη στιγμή που στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, όπως την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Νορβηγία, και τη Δανία, συνέχιζαν την αιματηρή κάθαρση του άγους της εθνικής προδοσίας, για να στεριώσουν σε εθνικά και πατριωτικά θεμέλια τη νέα δημοκρατική και αντιφασιστική ζωή τους, η Ελλάδα προήγαγε στο βαθμό του υποστράτηγου τον προδότη συνταγματάρχη Διονύση Παπαδόγκονα που λίγες μέρες πριν την Απελευθέρωση του 1944 τηλεγραφούσε στον Χίτλερ (επί τη διασώσει του): «... Άπό τής Ίεράς Γης τής ’Αρχαίας Σπάρτης ύψούται ή προσευχή μας ’ ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ ΜΑΣ»/
Ο Χίτλερ στο βιβλίο του «Ό ’Αγών μου», αναφερόμενος στον τρόπο που σκεφτόταν να επιβάλει την κυριαρχία του στις κατεχόμενες χώρες, γράφει: «...ο νικητής, αν είναι έξυπνος, θα εμπιστευτεί σε πρόσωπα της εθνικότητας του ηττημένου λαού, που δεν έχουν ούτε χαραχτήρα, ούτε τιμή, το ρόλο του δεσμοφύλακα, διότι γνωρίζει ότι τα πρόσωπα αυτά θα τον βοηθήσουν στο έργο της ολοκληρωτικής υποδούλωσης των συμπατριωτών τους κατά έναν τρόπο πολύ σκληρότερο και πιο ανοικτίρμονα, από εκείνον πού θα μεταχειρίζονταν ένα οποιοδήποτε ξένο κτήνος...».
Και αποδείχτηκε πως αυτοί οι άνθρωποι χωρίς τιμή και χαραχτήρα στάθηκαν πιο σκληροί και αδίσταχτοι βασανιστές τού ελληνικού λαού απ’ ό,τι θα μπορούσε να είναι ο καταχτητής Γερμανός.
Οι Γερμανοί καταχτητές, αποποιούμενοι την προσφορά του μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα Βλάχου να τους υπηρετήσει αμέσως μετά την κατάχτηση της χώρας μας το 1941 αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το στρατηγό Γ. Τσολάκογλου σαν «πρωθυπουργό» για δυο κυρίως λόγους: Πρώτον, γιατί ήταν πιστός γερμανόφιλος, αφού είχε στείλει ακόμα στις αρχές Μάρτη 1941 πριν δηλαδή εισβάλουν οι Γερμανοί στη χώρα μας (την 6η 'Απρίλη 1941) όντας διοικητής στρατιάς τον συνταγματάρχη Πετίνη στο Γερμανό πρόξενο της Θεσσαλονίκης με διαβεβαίωση ότι «...ο στρατηγός (Γ. Τσολάκογλου) αισθάνεται μεγάλη φιλία για τη Γερμανία. Εισηγείται να καταλάβουν οι Γερμανοί την 'Αλβανία και αν γίνει αυτό οι Έλληνες θ’ αναλάβουν να εκδιώξουν μόνοι τους τους σύμμαχους Αγγλους από το ελληνικό έδαφος...».
Δεύτερο, με τον Τσολάκογλου ήθελαν να εξασφαλίσουν τη «νομιμοφροσύνη» του σώματος των αξιωματικών του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας όπως και του φασιστικού κρατικού μηχανισμού της 4ης Αυγούστου.
Οι Γερμανοί φοβούνταν πως από τους αξιωματικούς θα μπορούσε ν’ αρχίσει ένα κίνημα αντίστασης εναντίων τους.
Η κυβέρνηση Τσολάκογλου εξασφάλιζε όλα αυτά αλλά η αντίσταση ξεκίνησε από το λαό με πρωτοβουλία των κομμουνιστών, τους όποιους οι Γερμανοί υπολόγιζαν να εξοντώσουν, στηριγμένοι σ’ αυτό το φασιστικό μηχανισμό του Τσολάκογλου.
Ετσι, με την άνοδο του κινήματος της αντίστασης, έγινε φανερό ότι η προσφορά των δοσίλογων στρατηγών ήταν ανεπαρκής και στράφηκαν τότε προς τον Λογοθετόπουλο, έναν πιστό χιτλερικό, αλλά άβουλο και ανίκανο καθηγητή πανεπιστημίου.
Οί αγώνες του λαού και κυρίως οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Μάρτη 1943 του λαού της Αθήνας εναντίον της πολιτικής επιστράτευσης που ανάγκασαν την ψευτοκυβέρνηση Λογοθετόπουλου να δηλώσει πως η επιστράτευση δεν θα γίνει, αφού οι διαδηλωτές κατέλαβαν το υπουργείο Εργασίας και κατέστρεψαν τους καταλόγους επιστράτευσης, οδήγησαν τους Γερμανούς στην απόφαση να αποπέμψουν κι αυτή την κυβέρνηση σαν χρεοκοπημένη.
Με τις δυο αυτές δοσϊλογες κυβερνήσεις οι Γερμανοί δε μπόρεσαν να παρασύρουν στη συνεργασία μαζί τους παρά μόνο έναν πολύ μικρό, ασήμαντο αριθμό ατόμων με μειωμένη εθνική συνείδηση.
Αλλά οι Γερμανοί αντιμετώπιζαν δυσκολίες και ήττες όχι μόνο τοπικού χαραχτήρα. Γενικότερα η κατάσταση στα πολεμικά μέτωπα επιδεινωνόταν.
Στις 2 Φλεβάρη 1943 στο Στάλινγκραντ ο Γερμανός στρατάρχης Φόν Πάουλους παραδινόταν στους σοβιετικούς πολεμιστές, αφήνοντας πάνω από 250 χιλιάδες νεκρούς στο πεδίο τής μάχης, όπου συνολικά είχαν εξοντωθεί 1.5 έκατομ. άντρες, το ένα τρίτο δηλαδή των επίλεκτων γερμανικών δυνάμεων που είχαν σταλεί και πολεμούσαν στο ’Ανατολικό Μέτωπο.
Η νίκη τού Στάλινγκραντ ήταν ιστορικός άθλος που σήμανε το τέλος του «κεραυνοβόλου πολέμου» των χιτλερικών και ριζική καμπή στην πορεία τού πολέμου.
Οι Γερμανοί εισβολείς έχασαν οριστικά και για πάντα τη στρατηγική πρωτοβουλία που πέρασε στα χέρια του σοβιετικού επιτελείου.
Η πλάστιγγα τού πολέμου άρχισε να κλίνει προς το μέρος των συμμάχων. Το γεγονός αυτό είχε άμεσο δυσμενή αντίχτυπο όχι μόνο στο ηθικό των Γερμανών στρατιωτών, αλλά και των συνεργατών τους στις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης.
Οι έλληνες προδότες αποθαρρύνθηκαν και άρχισαν πολλοί απ’ αυτούς να ζητούν συνεργασία με την «Ίντέλιτζενς Σέρβις», όπως αναφέρει βρετανικό έγγραφο εκείνης της περιόδου πού στάλθηκε από την 'Ελλάδα στη Μέση ’Ανατολή.
Οι Βρετανοί έσπευσαν να επωφεληθούν. Το κενό που δημιουργήθηκε με την παραίτηση της «κυβέρνησης» Λογοθετόπουλου έσπευσαν να το καλύψουν αυτοί, προωθώντας την κυβέρνηση του συναρχηγού του Λαϊκού Κόμματος, I. Ράλλη.
Για την προώθηση του I. Ράλλη εργάστηκαν από το παρασκήνιο οι Άγγλοι πράκτορες και ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός. Και αν μέσα στις δυο πρώτες κυβερνήσεις οι Βρετανοί είχαν πετύχει να βάλουν μόνο 2-3 δικούς τους ανθρώπους, την κυβέρνηση Ράλλη έλεγχαν εξολοκλήρου.
Ο ναύαρχος Δ. Οικονόμου, καταθέτοντας σαν μάρτυρας υπεράσπισης στο Ειδικό Δικαστήριο δοσιλόγων τον Απρίλη 1945, είπε: «Μόλις παραιτήθηκε η κυβέρνηση Τσολάκογλου με κάλεσαν οι δύο πληρεξούσιοι Γερμανίας και Ιταλίας και μου πρότειναν την αρχηγία του Κράτους και το σχηματισμό κυβέρνησης. Αρνήθηκα. Την επομένη πήγα στο συμβούλιο των αντιστρατήγων και ανέφερα τις συνομιλίες που είχα. Η «Ίντέλιτζενς Σέρβις», συνέχισε ο Οικονόμου, με την οποία βρισκόμουνα σε επαφή, πληροφορήθηκε τα διατρέξαντα και ήρθε προς συνάντησή μου. Παρισταμένων και των πλοιάρχων Μπακόπουλου, Πεζόπουλου και του λιμενικού Αντωνόπουλου, μου είπεν ότι τα εθνικά συμφέροντα της 'Ελλάδας και των συμμάχων επιβάλλουν να σχηματίσω κυβέρνηση.
Και πάλι αρνήθηκα. Αργότερα που απομακρύνθηκε η κυβέρνηση Λογοθετόπουλου με κάλεσε ο I. Ράλλης και μου πρότεινε ν’ αναλάβω την αντιπροεδρία της κυβέρνησης. Και πάλι αρνήθηκα. Κλήθηκα σε συνέχεια από τους πληρεξούσιους Γερμανίας και Ιταλίας και πάλι αντέταξα άρνηση.
Το βράδυ με κάλεσε στο σπίτι του ο I. Ράλλης. Είχε ειδοποιήσει να τον περιμένω, διότι βρισκόταν στον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό. Σε λίγο ο I. Ράλλης επέστρεψε, συνοδευόμενος από το Λούβαρη.
Ο Ράλλης μου είπε: «Απεφάσισα να σχηματίσω κυβέρνησιν. Έρχομαι από τον αρχιεπίσκοπο. Ο Μακαριότατος με ευλόγησε, με ησπάσθη καίω μου ευχήθηκε...»
Είναι σωστά αυτά κ. Ράλλη; (ρώτησε απευθυνόμενος προς τον κατηγορούμενο I. Ράλλη). Και έκεϊνος απάντησε: «Μάλιστα, ακριβώς όπως τα λέτε».
Οι Αγγλοι, λοιπόν, έσπευσαν να ενισχύσουν το καθεστώς κατοχής τη στιγμή ακριβώς που οι καταχτητές αδυνατούσαν να βρουν δοσίλογους.
Χρησιμοποίησαν όλη την επιρροή τους στον αστικό πολιτικό κόσμο, τους αξιωματικούς, την ολιγαρχία, τους πνευματικούς ανθρώπους, την Εκκλησία και τους πίεσαν να συνδράμουν το έργο της κυβέρνησης Ράλλη, στον όποιο είχαν δώσει και συγκεκριμένες κατευθύνσεις και οδηγίες.
Ο Ράλλης εμφανίζεται στους Γερμανούς, θέτοντας δύο όρους: Κυριότερος ήταν η ίδρυση ένοπλων τμημάτων (αυτό που δεν ήθελαν οι Γερμανοί) τα οποία θα είχαν διπλή αποστολή:
Σύμφωνα με την άποψη που προβλήθηκε στους Γερμανούς, αυτά θα πάτασσαν κάθε εξέγερση του ελληνικού λαού στις πόλεις και στην ύπαιθρο, που θα στρεφόταν κατά των δυνάμεων κατοχής. Σύμφωνα με την άποψη που προβλήθηκε προς τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, τα τάγματα θα είχαν σκοπό την αντιμετώπιση του εαμικοΰ και κομμουνιστικού κινήματος και μελλοντικά θ’ αποτελούσαν τον βασικό πυρήνα για τη δημιουργία του τακτικού στρατού κατά τον χρόνο της απελευθέρωσης ο όποιος θά εμπόδιζε τον ερχομό του Γεωργίου Γλίξμπουργκ.
Γερμανοί και παλιός αστικός κόσμος (ακόμα και το Λαϊκό Κόμμα είχε υπογράψει το 1942 συμφωνητικό πού αποκήρυσσε τη βασιλεία) βρέθηκαν σύμφωνοι.
ΟΙ Βρετανοί διαφωνούσαν στο τελευταίο, στη μη επιστροφή του Γλίξμπουργκ, αλλά αυτό το ξεπέρασαν με τη φράση «τα τάγματα να γίνουν, αρκεί νά πέσουν σε καλά χέρια», δηλαδή βασιλοφρόνων αξιωματικών.
Έτσι, «από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι» καταχτητές, μερικοί ηγέτες του αστικού πολιτικού κόσμου και Αγγλοι ιμπεριαλιστές συμφώνησαν στην ίδρυση των ταγμάτων.
Στις 7 του Απρίλη 1943 ο 1. Ράλλης με τις ευλογίες όλων ορκίστηκε «πρωθυπουργός».
Δεν είχε συνεπώς άδικο που ως την ώρα που πέθανε το 1946 ισχυριζόταν ότι πρόσφερε «εθνικές» υπηρεσίες και απειλούσε προς όλες τις κατευθύνσεις, τους πάντες με αποκαλύψεις που κρατούσε στην περιβόητη «βαλίτσα», που δεν αποχωριζόταν ποτέ. Ολοι είχαν συμφωνήσει στην ανάληψη απ' αυτόν τής «πρωθυπουργίας».
Τώρα τα πράγματα για τους Βρετανούς ήταν εύκολα. Η δισταχτικότητα ξεπεράστηκε. Το τμήμα της ολιγαρχίας που συνδεόταν με το βρετανικό κεφάλαιο μπήκε κι αυτό για καλά στο πλευρό των καταχτητών.
Η «Στρατιωτική Ιεραρχία» των αντιστρατήγων, που ελεγχόταν από την κυβέρνηση του Κάιρου έστελνε τους αξιωματικούς στον ΕΔΕΣ. ΕΚΚΑ. ΠΑΟ. στα Τάγματα Ασφάλειας, στον Τσαούς Άντών. τα ΕΑΣΑΔ και άλλες οργανώσεις.
Τέτοιο ήταν το θράσος των δοσίλογων αντιστρατήγων που άποαάσισαν φυσικά σε συνεννόηση με τους Αγγλους και έστειλαν τον δοσίλογο υποστράτηγο Ν. Τσίτουρα πρώην υπουργό στην ψευτοκυβέρνηση Γ. Τσολάκογλου στα βουνά για να αναλάβει τη Διοίκηση του ΕΛΑΣ! Παρουσιάστηκε, λοιπόν, ο δοσίλογος στον στρατηγό Στ. Σαράφη και του ζήτησε να τον βοηθήσει για ν' αναλάβει τα καθήκοντά του.
Και ο Σαράφης του απαντά πως είναι υπό κράτηση και θα περάσει στρατοδικείο, γιατί είναι προδότης.
Τότε ο Κρίς που βρίσκονταν έξω απ' την πόρτα του γραφείου του Σαράφη για να καταγράψει προφανώς τις αντιδράσεις του τελευταίου, επενέβη. Πήρε, όπως ήταν επόμενο, υπό την υψηλή συμμαχική προστασία τον δοσίλογο Τσίτουρα.
Αλλά και η ηγεσία του αστικού πολιτικού κόσμου, με όποιο κύρος της απόμεινε. έστελνε κόσμο στα Τάγματα. «Καί μέ τό διάβολο θά συμμαχήσουμε έλεγε ο Στ. Γονατάς για να αντιμετωπίσουμε τον κομμουνισμό». Ο Σοφούλης τα ίδια: «Τα Τάγματα και τα μάτια σας», είχε πει στον Πλυτζανόπουλο. αφού έδωσε εντολή όλοι οι απότακτοι αξιωματικοί του 1935 να μπουν στα τάγματα.
Στυγνοί βασανιστές της Ειδικής. Λάμπου, Παρθενίου κλπ.. εντάσσονται στον ΕΔΕΣ.
Ο περιβόητος Βουλπιώτης. υπεύθυνος της γερμανικής ραδιοφωνίας στην Αθήνα, μπαίνει στον ΕΔΕΣ. ταξιδεύει στη Νίκαια και αποσπά επιστολή του Ν. Πλαστήρα ότι «μόνος εκπρόσωπός του στην 'Αθήνα είναι ο (δοσίλογος) Γονατάς».
Ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί επεξεργάζονται στην αρχή σχέδιο επιστράτευσης με ατομικές προσκλήσεις και μετά με βίαιη στρατολογία για τα Τάγματα Ασφάλειας.
Εκπληκτοι οι Γερμανο-ιταλοί βλέπουν εκεί που προηγούμενα δεν μπορούσαν να βρουν ούτε έναν προδότη με το κερί, τώρα να προσέρχονται μαζικά.
Μπρος σ' αυτή την κατάσταση ο Χίτλερ με γράμμα του εκφράζει την ανησυχία του και γράφει στον Μουσσολίνι πως πρέπει να σταματήσει ο εξοπλισμός γιατί φοβόνταν τα νώτα του.
Ο γερμανόφιλος ως το κόκαλο Τουρκοβασίλης. σαν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, χρηματοδοτούσε αβέρτα τα τάγματα, ενώ έμποροι, βιομήχανοι και μαυραγορίτες σε κοινές με αξιωματικούς συσκέψεις, χορηγούν τεράστια ποσά για μισθοδοσία και εξοπλισμό των ταγμάτων.
Ο Γ. Παπανδρέου εκθειάζει τα τάγματα και στέλνει εκθέσεις από την Αθήνα στο στρατηγείο Μέσης Ανατολής και τον Λήπερ (Άγγλο πρεσβευτή στην κυβέρνηση Τσουδερού). με τις όποιες συκοφαντεί το ΕΑΜ και τον συμβουλεύει ποια πολιτική πρέπει να ακολουθήσει για να εξασφαλίσει τον βρετανικό πολιτικό, οίκονομικό και στρατιωτικό έλεγχο μεταπολεμικά στην Ελλάδα.
Αξιωματικοί της αγγλικής αποστολής στα βουνά τής πατρίδας μας κλείνουν συναντήσεις (Στότ κλπ.) με Έλληνες αξιωματικούς που υπηρετούν στα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες δοσίλογες οργανώσεις με σκοπό να συντονίσουν τα βρετανικά σχέδια για το άπλωμα του ταγματασοαλιτισμοΰ.
Τα Τάγματα 'Ασφάλειας έγιναν το κύριο όργανο για την προώθηση του εμφύλιου πολέμου.
Για την ενίσχυσή τους και η κυβέρνηση του Κάιρου έστελνε λίρες και όπλα ακόμα και αυτή η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του Γ. Παπανδρέου.
Ο Ν. Ζέρβας ενθαρρύνεται στη συνεργασία του με τον Γερμανό Φόν Λάνς διοικητή της Ηπείρου. Στον Δ. Ψαρρό. στη Γκιώνα. στέλνονται από τη «Στρατιωτική Ιεραρχία» 62 αξιωματικοί βασιλόφρονες, ανάμεσα τους Δεδούσης, Καπετζώνης κ.ά.. που παρασύρουν και την ΕΚΚΑ στη συνεργασία με τα τάγματα της Ναυπάκτου και της Πάτρας.
Ο Άγγλος Έγκς φτάνει στη Θεσσαλονίκη για να ενισχύσει δήθεν το ΕΑΜ και αυτός προωθεί τη δοσίλογη ΠΑΟ.
Ό Άγγλος ταγματάρχης Μύλλερ παίρνει επαφή με τον Τσαούς Άντών και συνεργάζεται με τους βούλγαρους φασίστες.
Όλοι οι αντίπαλοι του ΕΑΜ συσπειρώνονται γύρω από την αντιεαμική γραμμή των Γερμανών - Άγγλων που η συνεργασία τους διευρυνόταν με στόχο να συγκροτηθούν ελληνικές δυνάμεις στο βουνό και την πόλη που θα μπορέσουν να καλύψουν το κενό που θα αφήσουν οι Γερμανοί όταν ηττημένοι πια θα αποχωρούσαν από την πατρίδα μας και ώσπου θα έφταναν οι Βρετανοί του Σκόμπυ.
Από παντού ενθαρρύνεται η συνεργασία με τον καταχτητή. Σήμανε συναγερμός και ό,τι στρέφεται κατά του ΕΑΜ θεωρείται εθνικό. ’Οργιάζει η προπαγάνδα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν υπάρχουν ούτε ηθικοί ούτε εθνικοί φραγμοί.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου