27. Η φύση της χούντας

Χούντα συνταγματαρχών,

{[['']]}

 27. Η φύση της χούντας

Απομένει να δούμε τι είδους καθεστώς, από κοινωνικοπολιτικής απόψεως, ήταν η χούντα των συνταγματαρχών. Χούντα στα ισπανικά σημαίνει ένωση, δεσμός. Ο όρος επεκράτησε εξαιτίας των πάμπολλων ενώσεων (χούντες) των αξιωματικών των χωρών της Λατινικής Αμερικής, που διαδέχονταν η μία την άλλη σε μια ατέλειωτη σειρά από δικτατορίες στις Μπανανιές, δηλαδή στις χώρες της Λατινικής Αμερικής που παραμέουν μπανάνες. Επειδή τις μπανάνες εκεί τις ελέγχει η πανίσχυρη πολυεθνική, και κυρίως αμερικάνικη εταιρεία Γιουνάιτετ Φρουτ (δικές της είναι οι μπανάνες Τσικίτα), και επειδή όποιος ελέγχει εκεί τις μπανάνες ελέγχει τα πάντα, οι χώρες αυτές χαρακτηρίστηκαν Μπανανιές, για να δηλωθεί ειρωνικά η σχέση τους με τη Γιουνάιτετ Φρουτ.

Η Ελλάδα, δεν παράγει μπανάνες, παράγει όμως κολοκύθες που πολλοί τις έχουν εκεί που οι νορμάλ άνθρωποι έχουν το κεφάλι. Οι περισσότεροι απ’ τους χουνταίους ήταν τόσο κολοκυθοκέφαλοι, που πίστευαν στ’ αλήθεια πως έσωσαν την Ελλάδα απ’ τα νύχια των κομουνιστών. Θάλεγα πως μόνο ο Παπαδόπουλος, ίσως κι ο Μακαρέζος, ενεργούσαν ενσυνείδητα σαν πράκτορες των Αμερικανών. Οι άλλοι, και κυρίως ο Παττακός, ήταν ταλαίπωρα και δυστυχή ανθρωπάκια, που πίστευαν πως ήταν θέλημα Θεού να σώσουν την Ελλάδα απ’ το Σατανά.

Μ’ άλλα λόγια, η ελληνική χούντα ήταν ένα τυπικό μείγμα ηλιθίων και πρακτόρων των Αμερικανών, που αναρριχήθηκαν στην εξουσία κατ’ αρχήν σε βάρος της λογικής. Φυσικά, όταν είσαι ηλίθιος γίνεσαι εύκολα όργανο των άλλων, των Αμερικανών επί του προκειμένου. Οι έξυπνοι Αμερικανοί ξέρουν να αξιοποιούν πολιτικά την ηλιθιότητα.

Όπως και νάναι, φασιστικό το καθεστώς των συνταγματαρχών δεν ήταν σε καμιά περίπτωση. Το χαρακτηρίσαμε έτσι από κεκτημένη ταχύτητα και από επιπολαιότητα. Ο σωστός χαρακτηρισμός του καθεστώτος των συνταγματαρχών είναι στρατιωτική δικτατορία, όχι φασισμός. Ο φασισμός είναι λαϊκό κίνημα και έχει λαϊκό έρεισμα. Είναι το κατ’ εξοχήν λαϊκίστικο καθεστώς των μικρομεσαίων. Είναι κι αυτός δικτατορία, και σε πολλές περιπτώσεις, όπως αυτή του ακραίου γερμανικού φασισμού, που ονομάστηκε ναζισμός (εθνικισμός, στα γερμανικά), ιδιαιτέρως βάρβαρη και απεχθής, όμως έχει πράγματι λαϊκή βάση. Και τούτο ασχέτως αν ο λαός τρέχει πίσω απ’ τους φασίστες δικτάτορες παρασυρμένος απ’ τη δημαγωγία τους. Έτσι κι αλλιώς, οι μαζάνθρωποι παρασύρονται εύκολα. Τι να σου κάνει η ατέλειωτη μάζα των αγραμμάτων και αφελών, αν και συχνά καλοπροαίρετων ανθρώπων;

Ο φασισμός, όντας η ακραία μορφή πολιτικής έκφανσης του καπιταλισμού και υπηρετώντας αυτόν και μόνο, δεν στηρίζεται στους αστούς αλλά στους μικροαστούς, που έτσι στριμωγμένοι ανάμεσα στους αστούς και τους προλετάριους, φοβούνται και τους δυο. Τους μεν αστούς διότι τους φράζουν το δρόμο προς τα πάνω, προς την «κοινωνική άνοδο», τους δε προλετάριους διότι λειτουργούν σαν παράδειγμα προς αποφυγήν, από οικονομικής απόψεως. 'Αλλωστε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ο φασισμός είναι δημιούργημα ενός πρώην στελέχους του ιταλικού σοσιαλιστικού κόμματος, του Μουσολίνι, που το 1922 είχε τη μεγαλοφυή μεν, καταστροφική δε ιδέα να αντιμετωπίσει τους μικροαστούς σαν ξεχωριστή απ’ τους αστούς κοινωνική τάξη.

ΤΕΛΟΣ