{[['
']]}
']]}
«… Να τους το πούμε να το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει ο ήλιος,
πως δεν αλλάζουνε τα χρώματα ποτές σ’ αυτή τη χώρα.
Και πως ποτές δεν κόπηκε στη μέση το τραγούδι…»
(Στίχοι από το ποίημα «Ακόμα τούτ’ η Άνοιξη», που δημοσιεύτηκε με αρχικά το 1948 στην εφημερίδα “Εξόρμηση”).
Η συμβολή της τέχνης στην εποποιία του ΔΣΕ ανέδειξε την αξία της τέχνης ακόμα και στις πιο οξυμμένες φάσεις της ταξικής πάλης, για να εμψυχώνει, να διαπαιδαγωγεί, να γίνεται εκφραστής των πιο μεγάλων αγώνων του λαού μας, να κάμπτει το ηθικό των αντιπάλων, να κρατήσει ζωντανό αυτόν τον τιτάνιο αγώνα.
Η τέχνη στη συγκλονιστική δεκαετία του ’40 απέδειξε ότι μπορεί να είναι όπλο παντός καιρού. Ανάμεσα στους δεκάδες χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ συμμετείχαν και πολλοί άνθρωποι της Τέχνης, όπως λογοτέχνες, κινηματογραφιστές και εικαστικοί, ηθοποιοί και μουσικοί. Υπήρχε μάλιστα και καλλιτεχνικό συγκρότημα που έδινε παραστάσεις στο μέτωπο και τα μετόπισθεν.
Χαρακτηριστικά, στην εφημερίδα “Εξόρμηση”, που αρχικά κυκλοφορούσε ως όργανο του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, είχε καθιερωθεί στήλη με τίτλο “ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ”, στην οποία, συνήθως, δημοσιεύονταν επιλεγμένα ποιήματα μαχητών από όλα τα τμήματα του ΔΣΕ, νέων ηλικιακά, άγνωστων στο χώρο της λογοτεχνίας, που υπέγραφαν με το όνομά τους, με ψευδώνυμο, με αρχικά ή έμεναν ανώνυμοι. Ακόμα, δημοσιεύονταν και ποιήματα γνωστών, καταξιωμένων λογοτεχνών.
Αυτά τα χρόνια δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες, που βρίσκονταν στην πολιτική προσφυγιά στο εξωτερικό, και στάθηκαν δίπλα, έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στον δίκαιο αγώνα του ΔΣΕ, εμπνεύστηκαν από αυτόν. Συνέβαλαν στο να γίνει γνωστός και έξω από την Ελλάδα. Αντίστοιχα, πολλοί ήταν εκείνοι οι καλλιτέχνες και άλλοι αγωνιστές που ύμνησαν τον αγώνα του ΔΣΕ μέσα από τις φυλακές και τις εξορίες όπου βρίσκονταν.
Μεγάλοι ξένοι κομμουνιστές δημιουργοί συγκινήθηκαν από τον αγώνα του ΔΣΕ, αλλά και κατήγγειλαν μέσα από τα έργα τους τους διωγμούς και τις εκτελέσεις των Ελλήνων κομμουνιστών, όπως ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Νερούδα. Τέτοιο παράδειγμα ήταν και ο Γάλλος κομμουνιστής ποιητής Πωλ Ελυάρ ο οποίος επισκέφθηκε το Γράμμο και εμπνεύστηκε από τον αγώνα του ΔΣΕ, γράφοντας μια σειρά ποιημάτων με γενικό τίτλο “Ελλάδα, ρόδο του λόγου μου”.
Η μεγαλύτερη σε διάρκεια μάχη που έδωσε ο ΔΣΕ ήταν η μάχη του Γράμμου. Άρχισε στις 14-6-48 και έληξε με την ενέργεια του επιθετικού ελιγμού του ΔΣΕ τη νύχτα της 20ης προς 21η
Αυγούστου του 1948. Με τον ελιγμό ανέτρεψαν το σχέδιο “ΚΟΡΩΝΙΣ” του αστικού Στρατού που προέβλεπε να ξεμπερδεύουν σε λίγες μέρες με τους “κομμουνιστοσυμμορίτες”.
Μέσα σε 48 ώρες περίπου 10.000 άνδρες του ΔΣΕ με βάση την απόφαση συμπτύσσονται στις προκαθορισμένες θέσεις που προβλέπει το σχέδιο.
Ο ΔΣΕ, ενώ συμπτύσσεται κατέχει με ευέλικτα, καθορισμένα τμήματα τις κορυφογραμμές: 2.520, 2.444, Κιάφα, Σούφλικα, Σκάλα, Τσάρνο, Ψωριάρικα, δυτικά αντερείσματα της Γκίνοβα και συνεχίζει τη μάχη καταφέρνοντας να ακινητοποιήσει τις εχθρικές δυνάμεις.
Στις 20 του Αυγούστου δύο λόχοι της 16ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ σπάνε τον κλοιό του κυβερνητικού Στρατού στη θέση Γκίνοβα και εκδηλώνεται επίθεση. Μέσα σε 15’ το ύψωμα καταλαμβάνεται σχεδόν εξολοκλήρου. Ταυτόχρονα η διλοχία της 107ης Ταξιαρχίας εκδηλώνει κίνηση αντιπερισπασμού προς νοτιοδυτικά στην Αλεβίτσα και τα Βόλια. Η διάταξη του εχθρού στο σημείο αυτό αποδιοργανώνεται.
Ο ΔΣΕ περνάει αλώβητος από το Γράμμο στο Βίτσι μέσα από τον κλοιό του αστικού Στρατού που υπολογίζεται σε περίπου 100.000 μαζί με την Αμερικάνικη Στρατιωτική αποστολή με αρχηγό τον υποστράτηγο Βαν Φλιτ και τη Βρετανική Στρατιωτική αποστολή με αρχηγό τον υποστράτηγο Ντάουν.
Ο ελιγμός αποδεικνύει την υψηλή στρατιωτική ικανότητα που ανέπτυξε ο ΔΣΕ.
Η νίκη του ΔΣΕ στο Μάλι-Μάδι (Σεπτέμβρης 1948)
Μετά τον ελιγμό του ΔΣΕ, το Γενικό Επιτελείο του αστικού Στρατού κάνει συνδυασμένη επίθεση σε όλο το μέτωπο της περιοχής από Βίτσι μέχρι τα Φαλτσάτα. Αφού απέτυχε συγκέντρωσε τις δυνάμεις του στο βουνό Μάλι-Μάδι με κύριο στόχο να σπάσει τη γραμμή του μετώπου, να βγει στα αλβανικά σύνορα και να περικυκλώσει το ΔΣΕ.
Ο ΔΣΕ, αφού για 10 ημέρες (30 Αυγούστου - 8 Σεπτέμβρη 1948) έδωσε σκληρές αμυντικές
μάχες, πέρασε στην αντεπίθεση.
Από το απόγευμα της 9ης Σεπτέμβρη μέχρι την 10η Σεπτέμβρη καταλαμβάνει με αιφνιδιαστικές
επιθέσεις το Κούλε, τα υψώματα 1228, Μπούτσι.
Στον χάρτη αποτυπώνονται οι δυνάμεις και οι θέσεις τους το απόγευμα της 9ης Σεπτέμβρη 1948.
Στις 11 του Σεπτέμβρη τάγμα του ΔΣΕ που επιτίθεται από το ύψωμα Μπούτσι, καταλαμβάνει τα νότια του υψώματος και την Μπρένιτσα και το απόγευμα άλλα τμήματα του ΔΣΕ από δύο αντίθετες
κατευθύνσεις, τον Γαύρο και την Ραμπατίνα, εξαπολύουν επίθεση κατά του υψώματος Πόποβα Νίβα και το καταλαμβάνουν, αναγκάζοντας την 3η Ορεινή Ταξιαρχία σε άτακτη φυγή.
Την τρίτη ημέρα, στον κυβερνητικό Στρατό απόμεινε μόνο το ύψωμα Βούτσι. Το Πυροβολικό του ΔΣΕ από το Μπούτσι βομβαρδίζει διαδοχικά τα βασικά υψώματα στο Βούτσι, ενώ οι μαχητές
του ΔΣΕ με τη σειρά τους επιτίθονταν και καταλάμβαναν αυτά τα υψώματα το ένα μετά το άλλο. Έτσι, στο Μάλι-Μάδι νίκησε ο Λαϊκός Στρατός.
Οι τελευταίες μάχες και η Τακτική Υποχώρηση του ΔΣΕ (Αύγουστος 1949)
Στην τελική μάχη ο κυβερνητικός Στρατός αξιοποίησε 8 μεραρχίες (VIII, I, X, II, III καταδρομών, IX, XV, XI), δύο ανεξάρτητες ταξιαρχίες, 14 ελαφρά τάγματα πεζικού, 150 περίπου πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα, πλήθος αεροπλάνων, 200 άρματα μάχης και πολλά τεθωρακισμένα. Το
σύνολο δύναμης υπολογίζεται πολύ πάνω από 100.000 άνδρες.
Απέναντί του ο ΔΣΕ αντιπαρέταξε 8.800 περίπου μαχητές στο Βίτσι και 6.500 μαχητές στο Γράμμο. Επίσης, διέθετε 45 ορειβατικά πυροβόλα, 15 αντιαεροπορικά και 27 αντιαρματικά.
Οι δυνάμεις του ΔΣΕ, απωθήθηκαν και τελικώς βρήκαν καταφύγιο μεταξύ Μεγάλης και Μικρής Πρέσπας.
Στις 26 Αυγούστου η IX μεραρχία του κυβερνητικού Στρατού εισχώρησε στα μετόπισθεν του ΔΣΕ κατά μήκος των αλβανικών συνόρων. Ο κίνδυνος πλήρους κυκλώσεως χωρίς έξοδο διαφυγής ήταν πλέον ορατός για τον ΔΣΕ.
Έτσι από το μεσημέρι της 28ης Αυγούστου άρχισε η σύμπτυξη των δυνάμεών του προς το κέντρο του μετώπου και η οργάνωση της υποχώρησης προς τον Γράμμο και την Αλβανία.
Στις 29 με 30 Αυγούστου έπεσε και το ύψωμα Κάμενικ. Η μάχη του Γράμμου είχε τελειώσει και μαζί της είχε τελειώσει και ο τρίχρονος ηρωικός αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού.
άνιση σε βάρος των ταξικών-λαϊκών δυνάμεων. Ο κυβερνητικός στρατός υπερείχε συντριπτικά σε
έμψυχο δυναμικό αλλά και σε πολεμικό υλικό. Η ελληνική αστική τάξη είχε την ολόπλευρη στήριξη
από τον αγγλικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Με το δόγμα “Τρούμαν” (1947) και το σχέδιο “Μάρσαλ” (1947) εκατομμύρια αμερικάνικα δολάρια δόθηκαν για οικονομική και στρατιωτική βοήθεια με στόχο την θωράκιση της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα δοκιμάστηκαν οι αμερικάνικες βόμβες Ναπάλμ που
αργότερα χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο κυβερνητικός στρατός ενισχύθηκε με την καθοδήγηση και διεύθυνση των επιχειρήσεων από ανώτατους αξιωματικούς του αγγλικού και αμερικάνικου στρατού.
Το πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ
Καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του αρνητικού συσχετισμού για τον ΔΣΕ έπαιξε το πρόβλημα των εφεδρειών, η αδυναμία να ανανεώνονται και να πυκνώνουν οι γραμμές του ΔΣΕ με νέο αίμα. Στο πρόβλημα αυτό έπαιξε ρόλο η καθυστέρηση της έναρξης του ένοπλου αγώνα που έδωσε την δυνατότητα στην αστική τάξη να παροπλίσει, να κλείσει στις εξορίες και τις φυλακές δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιστές του ΕΑΜικού κινήματος.
Το αστικό κράτος κατάφερε σχεδιασμένα να αποκλείσει τα μεγάλα αστικά κέντρα από τον αγώνα του ΔΣΕ, αφού οι πόλεις θα μπορούσαν να γίνουν πηγή μεγάλης δύναμης για τον ΔΣΕ.
Επιπλέον στην πορεία της σύγκρουσης ο κυβερνητικός στρατός εκκένωσε βίαια ολόκληρες
περιοχές στη Βόρεια Ελλάδα που βρισκόνταν στο πεδίο δράσης του ΔΣΕ, με κύριο στόχο να αποκόψει την απήχηση που είχε ο ΔΣΕ και τη βοήθεια από τους κατοίκους των χωριών, να
αποκόψει τις πηγές ανεφοδιασμού σε τρόφιμα, πολεμοφόδια και έμψυχο δυναμικό.
Η υπεροπλία του κυβερνητικού Στρατού οδηγούσε τους αξιωματικούς του στην πεποίθηση πως θα τσακίσουν τον ΔΣΕ μέσα σε δυο μήνες.
Η πραγματικότητα τους διέψευσε καθώς ο ΔΣΕ υπήρξε για τρία χρόνια ο φόβος και τρόμος της
αστική τάξης. Ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση, η ανιδιοτέλεια, η θυσία των μαχητών και των
αξιωματικών του ΔΣΕ πήγαζε από το δίκαιο του αγώνα τους, στηριζόταν στην συνειδητή πειθαρχεία των εθελοντών μαχητών που υπερασπίζονταν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας.
Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ – Ο δρόμος της πολιτικής προσφυγιάς
Μετά την τελευταία μάχη στον Γράμμο, ο ΔΣΕ οπισθοχώρησε συντεταγμένα στο έδαφος της Αλβανίας.
Μετά από ολιγόμηνη παραμονή στην Αλβανία οι μαχητές του ΔΣΕ μεταφέρθηκαν στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Στις χώρες του σοσιαλισμού οι μαχητές του ΔΣΕ είχαν την ευκαιρία να προκόψουν, να μορφωθούν, πολλοί έγιναν επιστήμονες, να δουλέψουν, να κάνουν οικογένειες.
Οι περισσότεροι πολιτικοί πρόσφυγες κατάφεραν να επιστρέψουν στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση της δικτατορίας (1967-1974) και την ντε φάκτο νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Γνωρίζουμε την ιστορία του ΔΣΕ και του ηρωικού ΚΚΕ
Η ηρωική δράση του ΔΣΕ αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων ιδιαίτερα
για τα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ. Το ΚΚΕ κοιτάει κατάματα την 100χρονη πορεία του,μελετάει την ιστορία του χωρίς μηδενισμούς και ωραιοποιήσεις με σκοπό να εξάγει τα συμπεράσματα που το κάνουν πιο ικανό στην σύγχρονη πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Κόμματος σε επαναστατικές αλλά και σε μη επαναστατικές συνθήκες.
Επιβεβαιώνεται δηλαδή από την ιστορική πείρα πως δεν αρκεί να εμφανιστούν οι συνθήκες ραγδαίας αλλαγής του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων -της επαναστατικής κατάστασης - όπως εμφανίστηκαν στην χώρα μας τις μέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς, τον Οκτώβρη του
1944, για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία αλλά προϋποθέτει την ολόπλευρη προετοιμασία του ΚΚ από τα πριν, πρώτα από όλα την διαμόρφωση αντίστοιχης στρατηγικής και Προγράμματος για την σοσιαλιστική επανάσταση, την συγκέντρωση δυνάμεων σε αυτή
την κατεύθυνση.
Προϋποθέτει, σε επαναστατικές συνθήκες, τον αυστηρό υπολογισμό του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων και την προετοιμασία της ένοπλης εξέγερσης, ώστε την
κατάλληλη στιγμή να δοθεί το αποφασιστικό χτύπημα για την κατάληψη της εξουσίας.
Το Κόμμα μας την περίοδο της κατοχής (1941- 44) παρόλη την ηρωική του δράση, την δημιουργία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που απελευθέρωσαν την χώρα, την συσπείρωση γύρω του της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει την αναγκαία στρατηγική για την σοσιαλιστική επανάσταση.
Η στρατηγική του ΚΚΕ, ολόκληρη την δεκαετία του ΄40, ήταν “εγκλωβισμένη” στις ουτοπικές θεωρίες περί ενδιάμεσων σταδίων. Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ προέβλεπε μια μεταβατική προς το σοσιαλισμό εξουσία στα πλαίσια του καπιταλισμού, την λεγόμενη “Λαοκρατία”, η οποία
θα έπαιρνε δημοκρατικά μέτρα, θα εξασφάλιζε την “εθνική ενότητα”, θα καταργούσε την
βασιλεία κ.ά.
Συνέδριο της ΚΔ το 1935 και μετά, που δεν ερμήνευε σωστά τον χαρακτήρα του
Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως ιμπεριαλιστικό και
από τις δύο μεριές των αντιμαχόμενων καπιτα-
λιστικών κρατών, δεν διακήρυττε ως στρατηγικό στόχο την πάλη για την έξοδο από το πόλεμο με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από
τους φασίστες κατακτητές το 1944, αναπόφευκτα οξύνθηκε η σκληρή ταξική ένοπλη αναμέτρηση που είτε θα οδηγούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με απομόνωση και των ξένων στηριγμάτων της, είτε στην ήττα των λαϊκών δυνάμεων, στην απομόνωση του ΚΚΕ και στην επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.
Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν απάντηση του ΚΚΕ στο όργιο της αστικής βίας που επιχειρούσε να
ανατρέψει το συσχετισμό που είχε διαμορφωθεί την περίοδο της κατοχής και της απελευθέρωσης, ξεκίνησε ως αγώνας πίεσης για δημοκρατικά μέτρα αλλά αναπόφευκτα γενικεύτηκε σε ένοπλη ταξική σύγκρουση. Μπροστά στο δίλημμα “υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση”, το ΚΚΕ επέλεξε το δεύτερο δρόμο.
Ο ΔΣΕ έσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ. Η ένοπλη σύγκρουση με την αστική τάξη αποτέλεσε παράγοντα μεγάλης δύναμης και συνειδητοποίησης της κομμουνιστικής ευθύνης, ώστε το ΚΚΕ να σταθεί όρθιο κατά την αντεπανάσταση του 1989-1991, να αντλήσει δυνάμεις, για να διατηρήσει την ιστορική του συνέχεια, να αντιμετωπίσει την επίθεση διάλυσής του από το φραξιονιστικό
οπορτουνισμό.
Γινόμαστε πιο ικανοί σήμερα στον αγώνα για τον σοσιαλισμό
Ο ΔΣΕ δεν ανήκει στο μουσείο της Ιστορίας.
Έχουμε χρέος να μάθουμε την γεμάτη θυσίες Ιστορία του ΚΚΕ και των αγώνων του λαού μας. Εμπνεόμαστε, αντλούμε πείρα και διδάγματα από τον τρίχρονο αγώνα του ΔΣΕ. Έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε στις ηρωικές, αγωνιστικές παραδόσεις του ΚΚΕ, που βαδίζει με αισιοδοξία στη συμπλήρωση 100 χρόνων ζωής, δράσης και προσφοράς “με το λαό, για το Σοσιαλισμό”.
Στον σημερινό μας αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία, τιμάμε τους συντρόφους και συντρόφισσες μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με έναν όρκο: συνεχίζουμε!
ΤΕΛΟΣ
Δημοσίευση σχολίου