']]}
Οι κραυγές περί «αντισημιτισμού», τη στιγμή που στη Γάζα η εθνοκάθαρση αγγίζει πια τα όρια της γενοκτονίας, ισοδυναμούν με κάλεσμα για ποινικοποίηση και καταστολή της αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους
«Είμαι πολύ υπερήφανος που το κράτος του Ισραήλ είναι σύμμαχος της Ελλάδας. Είναι ένα κράτος που θαυμάζω πάρα πολύ. Πρέπει να γνωρίζουν οι πολίτες ότι είναι ο καλύτερος φίλος και σύμμαχος της Ελλάδας» | Αδωνις Γεωργιάδης (γνωστός πολέμιος του αντισημιτισμού), 22/5/2025
Φαίνεται πως έχουμε αρχίσει να χάνουμε το νόημα (και την αίσθηση της βαρύτητας) κάποιων λέξεων. Ο λόγος για τη συζήτηση περί αντισημιτισμού που διεξάγεται τον τελευταίο καιρό στη δημόσια σφαίρα, με εμφανή την προσπάθεια να στιγματιστεί το κίνημα αλληλεγγύης στους Παλαιστινίους (κι ακόμα περισσότερο, οι διάχυτες ή αυθόρμητες αντιδράσεις για τον συνεχιζόμενο σφαγιασμό τους από το ισραηλινό κράτος και τα στρατεύματά του) σαν επικίνδυνη, τάχα μου, απόπειρα επαναφοράς της ελληνικής κοινωνίας σε σκοτεινές εποχές.
Οι σχετικοί ισχυρισμοί ξεκίνησαν με σποραδικές αναρτήσεις στον ιστότοπο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (kis.gr) ήδη από τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου και κλιμακώθηκαν στις 10 Μαΐου, όταν αριστεροί διαδηλωτές ματαίωσαν τη διεξαγωγή μιας εκδήλωσης της ισραηλινής πρεσβείας στη Διεθνή Εκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης. Κορυφώθηκαν δε πρόσφατα με αφορμή τις διαμαρτυρίες της ιστορικού Αννας-Μαρίας Δρουμπούκη, πως η δημόσια εξαγγελία της από τον ιστότοπο του ΚΙΣ συγκεντρώνει «προσωπικές ιστορίες και εμπειρίες που συνθέτουν τον σύγχρονο αντισημιτισμό στην Ελλάδα μετά την 7η Οκτωβρίου» (2023, στη διάρκεια δηλαδή του τρέχοντος μακελειού της Γάζας), επέφερε τη λήξη της απροσδιόριστης συνεργασίας της «με ελληνικό πανεπιστήμιο», το οποίο δεν κατονομάζει, λόγω διαφωνίας κάποιου –επίσης μη κατονομαζόμενου– καθηγητή (που της είχε μάλιστα προτείνει «να αναλάβει τη θέση του μετά την αφυπηρέτησή του») μ’ αυτή της την ενέργεια.
Η στήλη δεν έχει βέβαια καμιά απολύτως πρόθεση ν’ ασχοληθεί στα σοβαρά με την κυρία Δρουμπούκη, οι διαδοχικές δημόσιες αναρτήσεις και δηλώσεις της οποίας για τα επίμαχα περιστατικά αντιφάσκουν μεταξύ τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ανάγουν κάθε σχετική απόπειρα στην αρμοδιότητα ντετέκτιβ και όχι δημοσιογράφου ή ιστορικού· όπως άλλωστε η ίδια μας πληροφόρησε έξι μόλις μέρες μετά την αρχική διαμαρτυρία της, βρήκε ήδη θέση στο «Κέντρο Προηγμένης Ερευνας για τη Γενοκτονία» του Λος Αντζελες («Καθημερινή», 21/6), οπότε δεν χρειάζεται ν’ ανησυχούμε για το επαγγελματικό της μέλλον.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει, απεναντίας, αυτή καθαυτή η συζήτηση περί εγγενούς «αντισημιτισμού» των εκδηλώσεων αλληλεγγύης στους Παλαιστινίους. Οχι μόνο επειδή συκοφαντεί εμμέσως πλην σαφώς αυτές τις εκδηλώσεις σαν κρυπτοναζιστικές ή έστω συγγενείς προς το ναζισμό, αλλά και γιατί μια τέτοια κατηγορία επισύρει στην Ελλάδα του 2025 συγκεκριμένες ποινικές και διοικητικές κυρώσεις, προσδίδοντας στους σχετικούς ισχυρισμούς τον χαρακτήρα απαίτησης, διευκόλυνσης ή αποδοχής κρατικών κατασταλτικών μέτρων. Τι σχέση έχουν όμως αυτοί οι ισχυρισμοί με την πραγματικότητα που ζούμε;
Στα βήματα του Αδώνιδος
Ο ελληνικός αντισημιτισμός έχει βέβαια μακρά ιστορία, όπως σε όλες τις χριστιανικές χώρες. Η δημόσια συζήτηση γύρω απ’ αυτόν δεν υπήρξε επίσης καθόλου εύκολη στο παρελθόν για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους υπήρξε και η ευνόητη απροθυμία (ή και αντίθεση) της παλιότερης γενιάς των Ελλήνων Εβραίων σε κάθε σχετική αναφορά. Ο γράφων θυμάται λ.χ. πολύ καλά πως η πρώτη δημόσια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα γι’ αυτό το ζήτημα, εν έτει 1992 από τη (νεοσύστατη και βραχύβια) «Εταιρεία για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων», της οποίας ο ίδιος ήταν μέλος, αντιμετώπισε μιαν αναπάντεχη αντίδραση: δεκάδες μέλη της εγχώριας εβραϊκής κοινότητας έδωσαν το «παρών» στην πανεπιστημιακή αίθουσα που τη φιλοξενούσε, διαμαρτυρόμενα σε ψηλούς τόνους γι’ αυτό το σκάλισμα παλιών τραυμάτων, απαιτώντας «να μην ασχολείται κανείς» με το επίμαχο αντικείμενο.
Από τότε κύλησε βέβαια πολύ νερό στ’ αυλάκι. Η διάγνωση και καταγγελία του αντισημιτισμού, πραγματικού ή φανταστικού, αποτελεί σήμερα τη βασική δραστηριότητα των εβραϊκών κοινοτήτων της Ελλάδας – αν κρίνουμε, τουλάχιστον, από τις σχετικές αναρτήσεις στον ιστότοπο του ΚΙΣ. Δραστηριότητα εύλογη, θεμιτή και καλοδεχούμενη όταν αφορά κρούσματα σε βάρος των ντόπιων Εβραίων. Ακρως προβληματική, ωστόσο, όταν τεντώνει την έννοια του «αντισημιτισμού» για να περιλάβει κάθε πολεμική κατά του Ισραήλ, τη στιγμή που αυτό επιχειρεί μια καραμπινάτη εθνοκάθαρση, η χρονική διάρκεια και οι διαστάσεις της οποίας τείνουν να οδηγήσουν σε πραγματική γενοκτονία.
Αν υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο στη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σ’ αυτή την εξέλιξη, αυτό δεν είναι άλλωστε οι όποιες σποραδικές εκδηλώσεις πραγματικού αντισημιτισμού αλλά το ακριβώς αντίθετο: η ρητή ή υπόρρητη ταύτιση μιας μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης, ιδίως όσον αφορά την κοινωνική βάση τής (πολιτικά κυρίαρχης) Δεξιάς, με το κράτος του Ισραήλ και τις εθνοκαθαρτήριες «αντιτρομοκρατικές» επιδόσεις του. Αν το μακρινό 1982 τα συλλαλητήρια αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους διεξάγονταν κάτω από την ελληνική σημαία και η Αρχιεπισκοπή συγκέντρωνε τρόφιμα για τους πολιορκημένους της Βηρυτού, σήμερα οι διαδηλώσεις υποστήριξης προς τους Παλαιστινίους είναι πλέον σχεδόν αποκλειστικά υπόθεση της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου· στην πρώτη γραμμή των φίλων, υποστηρικτών και συμμάχων του Ισραήλ βλέπουμε αντίθετα μια σειρά από ιστορικές μορφές του εγχώριου αντισημιτισμού, που στο μεσοδιάστημα έχουν εξελιχθεί σε ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Οπως έχουμε επισημάνει και παλιότερα, το φαινόμενο αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο: με τους τριτοκοσμικούς μετανάστες και τους μουσουλμάνους εν γένει να έχουν καταλάβει προ πολλού στο φαντασιακό της ευρωπαϊκής (κι ελληνικής) Ακροδεξιάς τη θέση που είχαν κάποτε οι Εβραίοι, και τον πολιτισμικό «διαφορικό» ρατσισμό να έχει επίσης από καιρό αντικαταστήσει τις μεσαιωνικές φοβίες της «συκοφαντίας του αίματος» ως δικαιολογητική βάση των σύγχρονων απαρτχάιντ, το ανατριχιαστικό (κι επιπλέον βλακώδες) θεώρημα πως «το Ισραήλ δουλεύει για όλους μας», πατάσσοντας manu militari τις επίφοβες «κατώτερες φυλές» που μας τριγυρίζουν, πιάνει δυστυχώς τόπο – στα ίδια, μάλιστα, συντηρητικά εκείνα στρώματα που παλιότερα έβλεπαν τον Εβραίο σαν επίγεια ενσάρκωση του Βελζεβούλ. Απήχηση που πιστοποιείται, μεταξύ άλλων, και από το συστηματικό σκίσιμο των φιλοπαλαιστινιακών αφισών στους τοίχους των ελληνικών πόλεων, με επιμονή και συχνότητα που παλιότερα έπλητταν μονάχα κάποιες άκρως αντιεθνικιστικές ομολόγους τους.
Από το Αουσβιτς στη «Λεβάντα»
Για το ΚΙΣ και τους συνοδοιπόρους του, ακόμη και η συζήτηση περί γενοκτονίας των Παλαιστινίων συνιστά ως γνωστόν εκδήλωση «αντισημιτισμού», καθώς προσβάλλει -λέει- τη μοναδικότητα του χιτλερικού Ολοκαυτώματος μέσω ανόσιων συγκρίσεων.
Υπενθυμίζουμε όμως εδώ πως η κρίσιμη διαφορά αυτού του Ολοκαυτώματος από τις συνήθεις σφαγές κι εθνοκαθάρσεις του παρελθόντος και του παρόντος, αλλά και από τη γενοκτονία των Αρμενίων που προηγήθηκε (κι ενέπνευσε τους σχεδιαστές του), δεν έγκειται σε κάποια ποιοτική ιδιαιτερότητα του αντισημιτισμού, όπως θέλει ένας κάποιος μεσσιανικός λόγος του εβραϊκού εθνικισμού. Εγκειται στη βιομηχανικά οργανωμένη εξολόθρευση των «υπανθρώπων» από τον κρατικό μηχανισμό μιας «ανώτερης φυλής» που διεκδικούσε με τα όπλα «ζωτικό χώρο» προς εποικισμό κι «εκπολιτισμό»· στα ναζιστικά στρατόπεδα εξοντώθηκαν άλλωστε μαζικά όχι μόνο Εβραίοι αλλά και Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, «αντικοινωνικοί» και κάποια εκατομμύρια Σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου.
Για προφανείς λόγους, η λειτουργία θαλάμων αερίων έχει καταστεί πλέον πολιτικά αδιανόητη. Οχι όμως και η βιομηχανικά οργανωμένη εξόντωση των «υπανθρώπων», με την προσφυγή σε ακόμη πιο προηγμένη τεχνολογία –και, απ’ αυτή την άποψη, το σημερινό Ισραήλ αποτελεί τον καλύτερο μαθητή του Γ΄ Ράιχ. Από ισραηλινή πηγή μαθαίνουμε λ.χ. πως οι στόχοι των βομβαρδισμών στη Γάζα επιλέγονται μετά την 7η Οκτωβρίου από ένα μηχάνημα τεχνητής νοημοσύνης ονόματι «Λεβάντα» (Lavender), ο προγραμματισμός του οποίου θεωρεί νόμιμο στόχο όχι μόνο τα πολιτικά ή επιχειρησιακά στελέχη της Χαμάς αλλά και κάθε απλό μέλος ή μαχητή της οργάνωσης. Ο σχετικός κατάλογος περιλαμβάνει 37.000 ονόματα, για καθένα από τα οποία «νομιμοποιούνται» ως θεμιτές «παράπλευρες» απώλειες 15-20 άσχετα άτομα (σε κάποιες δε περιπτώσεις ακόμη και περισσότερα από 100)· με απλά μαθηματικά, το ένα τέταρτο έως το σύνολο του πληθυσμού της Γάζας ταξινομούνται έτσι από τον ισραηλινό στρατό ως εξολοθρευτέοι ή εξολοθρεύσιμοι. Ιδανικός δε χώρος στόχευσης των προγραμμένων θεωρούνται οι οικογενειακές τους κατοικίες, ο εντοπισμός των οποίων γίνεται από ένα συμπληρωματικό πρόγραμμα ΑΙ με την ανατριχιαστική ονομασία «Πού είναι ο μπαμπάς;» (Yuval Abraham, «“Lavender”: The AI machine directing Israel’s bombing spree in Gaza», 972mag.com, 3/4/2024).
Εβραίος ίσον Ισραηλινός;
Αν υπάρχει λοιπόν σήμερα κίνδυνος, η επιβεβλημένη κατακραυγή για το φρικαλέο έγκλημα που εξακολουθεί να διαπράττεται τούτη την ώρα στη Γάζα να μετατραπεί σε αντισημιτισμό (σε στοχοποίηση δηλαδή όχι του ισραηλινού κράτους και των μηχανισμών του αλλά των Εβραίων γενικώς, όπου γης), αυτός ο κίνδυνος δεν πηγάζει τόσο από κάποια ιστορικά κατάλοιπα του παρελθόντος, οσοδήποτε υπαρκτά, όσο από τη συνειδητή επιλογή (και τη θορυβώδη προσπάθεια) μιας μερίδας Εβραίων -και κυρίως των θεσμικών τους εκπροσωπήσεων εντός των δυτικών κοινωνιών, όπως το ημέτερο ΚΙΣ- να ταυτίσουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη τον εβραϊσμό εν γένει με το κράτος του Ισραήλ, τα εγκλήματα πολέμου και τον θεσμικό ρατσισμό του. Προς το παρόν, το ενδεχόμενο αυτό έχει ανασχεθεί, κυρίως χάρη στις φωνές εκείνων των Εβραίων που αρνούνται πεισματικά μια τέτοια ταύτιση, δίνοντας τη δική τους, δημόσια ηρωική μάχη ενάντια στα εγκλήματα που διαπράττονται (και) στο όνομά τους. Προκαλώντας, φυσικά, την εξίσου δημόσια έκφραση ενός αβυσσαλέου μίσους εκ μέρους των εθνικά ορθών ομοθρήσκων ή/και συμπατριωτών τους...
Δημοσίευση σχολίου