{[['
']]}
']]}
Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974»
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά η χούντα έγινε τόσο δημοκρατική το 1970, που στις 29 Νοεμβρίου κάνει και εκλογές! Μάλιστα, εκλογές για την ανάδειξη των βουλευτών της Μικράς Βουλής, όπως λέγεται στην αρχή η Συμβουλευτική Επιτροπή. Η Μικρά Βουλή διαφέρει από την άλλη, την παλιά, κατά το ότι δεν είναι Βουλή.
Για την ανάδειξη της Μικράς Βουλής εψήφισαν 1240 'Ελληνες. Αλλά πολύ καλοί Έλληνες, απ’ αυτούς που προσκόμισαν πιστοποιητικό απ’ τον αιματολόγο που αποδείχνει πως στις φλέβες τους κυλά γνήσιο ελληνικό αίμα χωρίς προσμείξεις και συντηρητικά. Νομίζω πως 1240 Έλληνες πρώτης διαλογής, είναι ένας καλός αριθμός για να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σόφιά. Βαράτε βιολιτζήδες!
Λοιπόν, οι 1240 Έλληνες εξέλεξαν 92 βουλευτές. Όμως, βουλευτές τελικά έγιναν οι 46. Αυτοί που επέλεξε ο Παπαδόπουλος απ’ τους 92. Κι σ’ αυτούς ο Παπαδόπουλος αυτοπροσώπως προσέθεσε άλλους 10, αριστίνδην, λέει! Εδώ το χουντικό αλαλούμ φτάνει στην κορύφωσή του. Αυτό θα πει προσεχτική διαλογή των άξιων. Πρώτα το μεγάλο κόσκινο, ύστερα το μικρό - και τα πίτουρα στα γουρούνια! Θάθελα να ξέρω πόσοι απ’ αυτούς τους «βουλευτές» είναι και σήμερα βουλευτές, της Νέας Δημοκρατίας φυσικά. Και πόσοι δουλεύουν στον κρατικό μηχανισμό. Οι «βουλευτές» παίρνουν και μισθό, 25.000 της εποχής το μήνα. Εμ, πώς, τζάμπα θα σώσουν την πατρίδα; Ε, ρε, μάνα μου, τι γίνεται σ’ αυτόν τον έρμο τόπο!
Απ’ το 1970 που γίνονται αυτά τα φαιδρά μέχρι το 1973 που θα γίνουν τα πολύ θεαματικά, περνούν δυο χρόνια ύπνωσης και αμηχανίας της χούντας. Που έχει πια ξεφτίσει εντελώς. Έχει σταματήσει τις διώξεις, έχει βαρεθεί να σώζει την Ελλάδα, έχει κουραστεί, έχει γεράσει, έχει μπαφιάσει, έχει βρωμίσει στο σκατό της. Και ενώ ένα σπρώξιμο θέλει για να σωριαστεί σε ερείπια τούτο το υπόλοιπο χούντας, κανείς δεν την σπρώχνει. Οι αντιστασιακοί σκυλοβαριούνται. Όλοι περιμένουν. Όλοι ξέρουν πως κάτι κυοφορεί τούτη η παράξενη ηρεμία, όπου χούντα ακούς και χούντα δε βλέπεις.
Μόνο η λαϊκή δυσφορία αυξάνεται. Αλλά όχι εξαιτίας της χούντας. Τα πράγματα έχουν στριμώξει οικονομικά. Ο οικοδομικός οργασμός που υπήρχε τα πρώτα χρόνια της χούντας και έδινε δουλειά σε πολλούς, έχει κοπάσει. Η μετανάστευση κυρίως στη Γερμανία, αλλά και στην Αυστραλία και αλλού, έχει σταματήσει. Κι αυτό σημαίνει πως οι Έλληνες δε λιγοστεύουν πια. Με συνέπεια το εθνικό εισόδημα να μη μοιράζεται τώρα σε ολοένα και λιγότερους, ώστε η δυστυχία να ισορροπήσει σε ένα επίπεδο. Η μετανάστευση ήταν μια λύση, όχι μόνο για τους μετανάστες, αλλά και για τους απομένοντες στην πατρίδα.
Παράλληλα μ’ όλα αυτά τα κοινωνικής τάξεως γεγονότα, η χούντα ρημάζει το σύμπαν. Οι χουνταίοι κλέβουν όσο ποτέ κανένας δεν έκλεψε αυτόν τον τόπο. Κλέβουν ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι. Αμερικάνικα όπλα που προορίζονται για την Ελλάδα, οι χουνταίοι τα πουλούν στην Αφρική. Οι Αμερικανοί επεμβαίνουν και ζητούν απ’ τον Παπαδόπουλο να σταματήσει το κακό. Κι αυτός δημιουργεί ειδική υπηρεσία συλλογής στοιχείων για την ιδιωτική ζωή των συνεργατών του, ώστε να μπορεί να τους εκβιάζει και να τους ελέγχει. Η χούντα έχει σαπίσει εντελώς. Κι ωστόσο, βρίσκεται στη θέση της. Γιατί; Οποία αφελής ερώτηση!
Τον Αύγουστο του 1970, τέσσερα εκατομμύρια σπουδαστές τετρακοσίων αμερικανικών πανεπιστημίων και κολλεγίων εγκρίνουν παμψηφεί δια των αντιπροσώπων τους ψήφισμα κατά της ελληνικής χούντας. Τον ίδιο περίπου καιρό στην Αθήνα ο Αμερικανός πρεσβευτής Χένρυ Τάσκα κάνει ό,τι μπορεί για να φανεί δημοκράτης και να δημιουργήσει μια αντιπολίτευση στη χούντα, που να την εγκρίνει η χούντα!
Μπορεί τη διαμαρτυρία των Αμερικανών σπουδαστών να την υποκίνησαν οι Έλληνες αντιστασιακοί του εξωτερικού, και κυρίως ο καθηγητής Α. Παπανδρέου με τις γνωριμίες του στα αμερικανικά πανεπιστήμια, όμως αναρωτιέται κανείς αν αυτή την εποχή δεν είναι κι αυτή ενσωματωμένη σ’ ένα αμερικάνικο σχέδιο ομαλού περάσματος της Ελλάδας απ’ τον Παπαδόπουλο στον Καραμανλή, δηλαδή απ’ τη δικτατορία στη δημοκρατία, αλλά ταυτόχρονα και απ’ την άκρα Δεξιά στη μετριοπαθέστερη Δεξιά. Φυσικά, ένα ισχυρό ελληνικό κεντρώο κόμμα, προορισμένο να παίξει το ρόλο κυματοθραύστη στα εξ αριστερών κύματα, ευνοεί τα μάλα την αμερικανική πολιτική, και ταυτόχρονα εγκαθιστά στην Ελλάδα τον κλασικό αμερικανικό και αγγλικό δικομματισμό του κλασικού γουέστερν, όπου οι ρόλοι του καλού και του κακού εναλλάσσονται ανά τετραετίαν, ίσα ίσα για να μην αλλάξει τίποτα. Η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική σχεδόν πάντα ευνοούσε τα κεντρώα κόμματα στην Ελλάδα. Και οι Αμερικανοί διπλωμάτες, που ξέρουν τι κάνουν, ορθότατα αντιμετωπίζουν πάντα και την μετριοπαθή Δεξιά σαν Κέντρο.
Τον ίδιο περίπου καιρό στην Ουάσιγκτον, ο υπουργός εξωτερικών Ρότζερ Νταίηβις, απαντάει ευπρεπέστατα σε μια επιστολή που του στέλνουν 25 Έλληνες αυτοεξόριστοι δημοσιογράφοι, και λέει πως το μόνο που ενδιαφέρει την Αμερική στην Ελλάδα, είναι η ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών! Κυνικότερη αλλά και ειλικρινέστερη δήλωση δεν θα μπορούσε να γίνει. Είναι σα να λέει, κάντε ό,τι θέλετε στην Ελλάδα, κάντε και δημοκρατία αν τη γουστάρετε, αρκεί να μη θίξετε τις αμερικάνικες βάσεις. Και ο μόνος θα που μπορούσε να εγγυηθεί απολύτως την ασφάλεια των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Που θα επιβαλλόταν έτσι κι αλλιώς, είτε γινόταν είτε δε γινόταν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και το φιάσκο της επιστράτευσης στην Ελλάδα. Ο μεταχουντικός Καραμαλής ήταν επιλογή των Αμερικανών, και όχι της δύσκολης ιστορικής συγκυρίας.
Η δημιουργία του ΠΑΣΟΚ μέσα απ’ το ΠΑΚ δεν ήταν επιλογή των Αμερικανών, αλλά αν κρίνουμε απ’ την ευνοϊκότατη συμπεριφορά των Αμερικανών απέναντι στα κεντρώα κόμματα κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου και αμέσως μετά απ’ αυτήν, δεν δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως και τώρα, σε μία δύσκολη περίοδο που παρουσιάζει αναλογίες με κείνη, οι Αμερικανοί θα ήθελαν ένα ισχυρό κεντρώο κόμμα. Όπως και νάναι, το 1970 είναι καθαρά ομολογημένο πως ό,τι έγινε στην Ελλάδα, έγινε για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Δηλαδή, διά τον φόβο των σοβιετικών.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην Κύπρο: Η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου δεν αποσκοπεί παρά στην ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Το ίδιο και η δολοφονία του πρώην υπουργού Αμύνης της Κύπρου Πολύκαρπου Γεωρκάτζη.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
17. Η γριά χούντα
Για την ανάδειξη της Μικράς Βουλής εψήφισαν 1240 'Ελληνες. Αλλά πολύ καλοί Έλληνες, απ’ αυτούς που προσκόμισαν πιστοποιητικό απ’ τον αιματολόγο που αποδείχνει πως στις φλέβες τους κυλά γνήσιο ελληνικό αίμα χωρίς προσμείξεις και συντηρητικά. Νομίζω πως 1240 Έλληνες πρώτης διαλογής, είναι ένας καλός αριθμός για να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σόφιά. Βαράτε βιολιτζήδες!
Λοιπόν, οι 1240 Έλληνες εξέλεξαν 92 βουλευτές. Όμως, βουλευτές τελικά έγιναν οι 46. Αυτοί που επέλεξε ο Παπαδόπουλος απ’ τους 92. Κι σ’ αυτούς ο Παπαδόπουλος αυτοπροσώπως προσέθεσε άλλους 10, αριστίνδην, λέει! Εδώ το χουντικό αλαλούμ φτάνει στην κορύφωσή του. Αυτό θα πει προσεχτική διαλογή των άξιων. Πρώτα το μεγάλο κόσκινο, ύστερα το μικρό - και τα πίτουρα στα γουρούνια! Θάθελα να ξέρω πόσοι απ’ αυτούς τους «βουλευτές» είναι και σήμερα βουλευτές, της Νέας Δημοκρατίας φυσικά. Και πόσοι δουλεύουν στον κρατικό μηχανισμό. Οι «βουλευτές» παίρνουν και μισθό, 25.000 της εποχής το μήνα. Εμ, πώς, τζάμπα θα σώσουν την πατρίδα; Ε, ρε, μάνα μου, τι γίνεται σ’ αυτόν τον έρμο τόπο!
Απ’ το 1970 που γίνονται αυτά τα φαιδρά μέχρι το 1973 που θα γίνουν τα πολύ θεαματικά, περνούν δυο χρόνια ύπνωσης και αμηχανίας της χούντας. Που έχει πια ξεφτίσει εντελώς. Έχει σταματήσει τις διώξεις, έχει βαρεθεί να σώζει την Ελλάδα, έχει κουραστεί, έχει γεράσει, έχει μπαφιάσει, έχει βρωμίσει στο σκατό της. Και ενώ ένα σπρώξιμο θέλει για να σωριαστεί σε ερείπια τούτο το υπόλοιπο χούντας, κανείς δεν την σπρώχνει. Οι αντιστασιακοί σκυλοβαριούνται. Όλοι περιμένουν. Όλοι ξέρουν πως κάτι κυοφορεί τούτη η παράξενη ηρεμία, όπου χούντα ακούς και χούντα δε βλέπεις.
Μόνο η λαϊκή δυσφορία αυξάνεται. Αλλά όχι εξαιτίας της χούντας. Τα πράγματα έχουν στριμώξει οικονομικά. Ο οικοδομικός οργασμός που υπήρχε τα πρώτα χρόνια της χούντας και έδινε δουλειά σε πολλούς, έχει κοπάσει. Η μετανάστευση κυρίως στη Γερμανία, αλλά και στην Αυστραλία και αλλού, έχει σταματήσει. Κι αυτό σημαίνει πως οι Έλληνες δε λιγοστεύουν πια. Με συνέπεια το εθνικό εισόδημα να μη μοιράζεται τώρα σε ολοένα και λιγότερους, ώστε η δυστυχία να ισορροπήσει σε ένα επίπεδο. Η μετανάστευση ήταν μια λύση, όχι μόνο για τους μετανάστες, αλλά και για τους απομένοντες στην πατρίδα.
Παράλληλα μ’ όλα αυτά τα κοινωνικής τάξεως γεγονότα, η χούντα ρημάζει το σύμπαν. Οι χουνταίοι κλέβουν όσο ποτέ κανένας δεν έκλεψε αυτόν τον τόπο. Κλέβουν ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι. Αμερικάνικα όπλα που προορίζονται για την Ελλάδα, οι χουνταίοι τα πουλούν στην Αφρική. Οι Αμερικανοί επεμβαίνουν και ζητούν απ’ τον Παπαδόπουλο να σταματήσει το κακό. Κι αυτός δημιουργεί ειδική υπηρεσία συλλογής στοιχείων για την ιδιωτική ζωή των συνεργατών του, ώστε να μπορεί να τους εκβιάζει και να τους ελέγχει. Η χούντα έχει σαπίσει εντελώς. Κι ωστόσο, βρίσκεται στη θέση της. Γιατί; Οποία αφελής ερώτηση!
18. Τα παιχνίδια της αμερικάνικης διπλωματίας
Τον Αύγουστο του 1970, τέσσερα εκατομμύρια σπουδαστές τετρακοσίων αμερικανικών πανεπιστημίων και κολλεγίων εγκρίνουν παμψηφεί δια των αντιπροσώπων τους ψήφισμα κατά της ελληνικής χούντας. Τον ίδιο περίπου καιρό στην Αθήνα ο Αμερικανός πρεσβευτής Χένρυ Τάσκα κάνει ό,τι μπορεί για να φανεί δημοκράτης και να δημιουργήσει μια αντιπολίτευση στη χούντα, που να την εγκρίνει η χούντα!
Μπορεί τη διαμαρτυρία των Αμερικανών σπουδαστών να την υποκίνησαν οι Έλληνες αντιστασιακοί του εξωτερικού, και κυρίως ο καθηγητής Α. Παπανδρέου με τις γνωριμίες του στα αμερικανικά πανεπιστήμια, όμως αναρωτιέται κανείς αν αυτή την εποχή δεν είναι κι αυτή ενσωματωμένη σ’ ένα αμερικάνικο σχέδιο ομαλού περάσματος της Ελλάδας απ’ τον Παπαδόπουλο στον Καραμανλή, δηλαδή απ’ τη δικτατορία στη δημοκρατία, αλλά ταυτόχρονα και απ’ την άκρα Δεξιά στη μετριοπαθέστερη Δεξιά. Φυσικά, ένα ισχυρό ελληνικό κεντρώο κόμμα, προορισμένο να παίξει το ρόλο κυματοθραύστη στα εξ αριστερών κύματα, ευνοεί τα μάλα την αμερικανική πολιτική, και ταυτόχρονα εγκαθιστά στην Ελλάδα τον κλασικό αμερικανικό και αγγλικό δικομματισμό του κλασικού γουέστερν, όπου οι ρόλοι του καλού και του κακού εναλλάσσονται ανά τετραετίαν, ίσα ίσα για να μην αλλάξει τίποτα. Η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική σχεδόν πάντα ευνοούσε τα κεντρώα κόμματα στην Ελλάδα. Και οι Αμερικανοί διπλωμάτες, που ξέρουν τι κάνουν, ορθότατα αντιμετωπίζουν πάντα και την μετριοπαθή Δεξιά σαν Κέντρο.
Τον ίδιο περίπου καιρό στην Ουάσιγκτον, ο υπουργός εξωτερικών Ρότζερ Νταίηβις, απαντάει ευπρεπέστατα σε μια επιστολή που του στέλνουν 25 Έλληνες αυτοεξόριστοι δημοσιογράφοι, και λέει πως το μόνο που ενδιαφέρει την Αμερική στην Ελλάδα, είναι η ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών! Κυνικότερη αλλά και ειλικρινέστερη δήλωση δεν θα μπορούσε να γίνει. Είναι σα να λέει, κάντε ό,τι θέλετε στην Ελλάδα, κάντε και δημοκρατία αν τη γουστάρετε, αρκεί να μη θίξετε τις αμερικάνικες βάσεις. Και ο μόνος θα που μπορούσε να εγγυηθεί απολύτως την ασφάλεια των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Που θα επιβαλλόταν έτσι κι αλλιώς, είτε γινόταν είτε δε γινόταν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και το φιάσκο της επιστράτευσης στην Ελλάδα. Ο μεταχουντικός Καραμαλής ήταν επιλογή των Αμερικανών, και όχι της δύσκολης ιστορικής συγκυρίας.
Η δημιουργία του ΠΑΣΟΚ μέσα απ’ το ΠΑΚ δεν ήταν επιλογή των Αμερικανών, αλλά αν κρίνουμε απ’ την ευνοϊκότατη συμπεριφορά των Αμερικανών απέναντι στα κεντρώα κόμματα κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου και αμέσως μετά απ’ αυτήν, δεν δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως και τώρα, σε μία δύσκολη περίοδο που παρουσιάζει αναλογίες με κείνη, οι Αμερικανοί θα ήθελαν ένα ισχυρό κεντρώο κόμμα. Όπως και νάναι, το 1970 είναι καθαρά ομολογημένο πως ό,τι έγινε στην Ελλάδα, έγινε για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Δηλαδή, διά τον φόβο των σοβιετικών.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην Κύπρο: Η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου δεν αποσκοπεί παρά στην ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Το ίδιο και η δολοφονία του πρώην υπουργού Αμύνης της Κύπρου Πολύκαρπου Γεωρκάτζη.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου