{[['
']]}
']]}
Για να δούμε ρε αδέρφια κάποιες εκφάνσεις του στρατού στον ελλαδικό χώρο κατά περιόδους και ας πούνε οι ενδιαφερόμενοι-στρατευμένοι τι γουστάρουνε. ΄Ασχετα αν δεν μπορούν να τα εφαρμόσουν....προσδοκώντας παρόλα αυτά μανιωδώς την αυτοδιάψευση μου.
Ο Μεγάλος Πόλεμος και η ανάπτυξη των ταξικών στρατών στην Ελλάδα.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ελλάδα αναλαμβάνοντας έτσι ο Μουσουλίνι και έμπρακτα τον ρόλο του περιφερειακού στρατάρχη για την επέκταση της Ναζιστικής Αυτοκρατορίας (και εννοείται των οικονομικών ωφελημάτων) προς την Νοτιοανατολική Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Αφρική. Τα σχέδια του ναζιστικού άξονα ανατράπηκαν συθέμελα από την αδιαρραγή αντίσταση του Ελληνικού Λαού που για τέσσερα χρόνια βίωνε το φασιστικό καθεστώς Μεταξά χωρίς να λείπουν τα χρόνια ανελευθερίας την προηγούμενη περίοδο (πραξικόπημα Πάγκαλου, Μοναρχοφασισμός κτλ). Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τον λαό της υπαίθρου που εκτός του συστημικού φασισμού αντιμετώπιζε και τον φασισμό της ανέχειας και της πείνας.
Το 1941 έρχεται, ο Αυτοκράτορας του Μουσουλίνι, Χίτλερ για να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο ανίκανος στρατάρχης του. Μετά από μια δωσιλογική συνθηκολόγηση των Ελλήνων ανώτατων αξιωματικών που στην συνέχεια διετέλεσαν και κατοχικοί κυβερνήτες, το μέτωπο καταρρέει. Ο ελληνικός στρατός χωρίς καμιά μέριμνα και οργάνωση οπισθοχωρεί άτακτα πετώντας τον εξοπλισμό του μέσα σε ποταμούς και ρέματα. Αυτοί οι ψειριασμένοι, ξυπόλητοι,πεινασμένοι αλλά Λαϊκοί Νικητές αφήνονται στη μοίρα τους,η χρήση τους παρήλθε. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό τριπλή κατοχή (Γερμανική, Ιταλική, Βουλγαρική).
Στην περίοδο που ακολουθεί ούτε λόγος για την δημιουργία Αντίστασης στον κατακτητή, ούτε από την προπολεμική εναπομείνασα κυβέρνηση, ούτε και από την μοναρχία. Προείχε η σωτηρία του βιολογικού και προνομιακού σαρκίου. Τον Σεπτέμβρη όμως του '41 ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) με συντελεστές το ΚΚΕ, Σοσιαλιστικό κόμμα, Αγροτικό Κόμμα και την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) Όπως αναφέρεται στο Ιδρυτικό, σκοπός του ΕΑΜ ήταν «...η απελευθέρωση του Έθνους από τον ξένο ζυγό...» και «...η κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του...». Το σαράκι της Αντίστασης είχε ήδη μπει, και είχε μπει από τα κάτω.
Ενώ το αστικοκαπιταλιστικό μπλόκ αρχίζει να αλληλοφλερτάρει με τους μεν Γερμανούς για την εξασφάλιση των προνομίων τους στην νέα τάξη πραγμάτων, με τους δε συμμάχους (κυρίως Αγγλους) για την δημιουργία στοιχειώδης αντίστασης με την μορφή σαμποτάζ και μόνο. Ο στόχος ήταν πρώτον να αποδυναμωθεί ο άξονας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο για ευνόητους λόγους και παράλληλα να μην λησμονηθεί όσο το δυνατόν η σχέση αποικιοκράτη-αποικιοκρατούμενου και δεύτερον να δημιουργηθούν τα ερείσματα για μια αποκλειστική εκμετάλλευση της χώρας από τους Άγγλους στο μέλλον. Η λαϊκή πρωτοβουλία είχε περάσει στην φάση οργάνωσης Απελευθερωτικού Λαϊκού Στρατού. Τον Ιούνη του '42 ο πρωτοκαπετάνιος της Αντίστασης και του ΕΛΑΣ (στρατιωτικό κομμάτι του ΕΑΜ) Άρης Βελουχιώτης (πργμ όνομα Θανάσης Κλάρας) κηρύσσει την έναρξη του ένοπλου αγώνα εναντίον των κατακτητών από την Δομνίστα Ευρυτανίας λέγοντας μεταξύ άλλων και τα παρακάτω που επαναλάμβανε διαρκώς “...αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας απέναντι σε κάθε δυνάστη.... δεν σας υπόσχομαι ανέσεις και δόξες, θα πεινάσουμε,θα ψειριάσουμε, αλλά θα έχουμε κάνει το καθήκον μας απέναντι στο Λαό....”.
Ο ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) ήταν εθελοντικός στρατός με τριμελή
διοίκηση (Καπετάνιος, Στρατιωτικός, Πολιτικός). Κομβικό ρόλο στην όλη δομή του έπαιζε ο Καπετάνιος,ο οποίος για να αναλάβει αυτή την θέση έπρεπε να έχει την λαϊκή αποδοχή και ταυτόχρονα να έχει “διακριθεί” για την αγωνιστικότητα του. Οι μαχητές που στελέχωναν τον ΕΛΑΣ
προέρχονταν απ' όλα τα κοινωνικά στρώματα, αλλά κυρίως από τα κατώτερα-μεσαία (αγρότες, στρατιωτικοί, διανοούμενοι, εργάτες κτλ). Βασική του πηγή στρατολόγησης ήταν η ρημαγμένη μοναρχομεταξικά ύπαιθρος όπου ο κόσμος βρισκόταν σε μια διαρκή υποδούλωση.
Χαρακτηριστική αναφορά πρέπει να γίνει εδώ για ένα ιδιαίτερο τμήμα μαχητών του ΕΛΑΣ που προσαρτίστηκε χάρη στο προσωπικό – διορατικό ρίσκο και ήθος του Βελουχιώτη
(κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανένας εθνικός στρατός). Ως γνωστό στην ύπαιθρο δρούσαν πολλές ένοπλες ομάδες προκατοχικά, συνεχιστές των κλεφτών και αμαρτωλών του 1821. Η φτώχεια, η βαριά φορολογία και η περιθωριοποίηση του συντηρητικού (σχετικά ομαλές περίοδοι) και μετά φασιστικού καθεστώτος οδήγησε ένοπλους με τις οικογένειες τους στο βουνό, ο λόγος ήταν η επιβίωση αλλά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν έλλειπαν.Από την άλλη υπήρχαν και οι τυχοδιωκτικές ληστρικές ομάδες που κι αυτοί βγήκαν να επιβιώσουν αλλά χωρίς όρια και καθόλου ποιοτικά στοιχεία.
Αρκετές ομάδες προσαρμόστηκαν χωρίς σχεδόν καμιά δυσκολία στα προτάγματα του ΕΛΑΣ-ΕΑΜ, πολέμησαν ακατάπαυστα,οι περισσότεροι σκοτώθηκαν, άλλοι έχασαν τις οικογένειες τους και στο τέλος “οι νικητές” τους απένειμαν και τον τίτλο του “ληστοσυμμορίτη” με βολική προέκταση το “κομουνιστοσυμμορίτης”. Οσες από τις ομάδες συνέχιζαν τους τυχοδιωκτισμούς,τις λεηλασίες και σε κάποιες περιπτώσεις συνεργάζοταν με τον κατακτητή εξοντώνονταν αφού προσωπικά ο Βελουχιώτης εξαντλούσε κάθε προσπάθεια εισχώρησής τους στον ΕΛΑΣ.
Η αντίληψη ότι ο ΕΛΑΣ αποτέλεσε τον κυρίαρχο στρατιωτικό σχηματισμό στα χρόνια της κατοχής και λίγο πιο μετά(1942-45) βρίσκει σύμφωνο και τον πλέον σοβαρό συντηρητικό μελετητή. Αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί όμως ένας τέτοιος αναγνώστης είναι η πολιτικο-κοινωνική ώθηση που έδωσε αυτό το εγχείρημα στον Λαό. Ο Λαός αφού έμαθε να οργανώνει τον στρατό του,θα οργανώσει και την παιδεία του,την υγεία του και όλους τους κοινωνικούς του τομείς. Αλλά για κάτσε, εδώ πρόκειται για σοβαρή περίπτωση λαϊκής χειραφέτησης.
Η άρχουσα τάξη αφού κάποια στιγμή καταφέρνει να εξομαλύνει τις ετερόκλητες καιροσκοπικές διαθέσεις της και ορμούμενη κυρίως από την συμμαχική μεγάλη βοήθεια σε χρήματα και οπλισμό καταφέρνει τελικά να εμφανιστεί στον “αντιστασιακό στίβο” με τις οργανώσεις ΕΔΕΣ (Ζέρβας) και ΕΚΚΑ (Ψαρρός). Ο ΕΔΕΣ παρ' ότι ανήκε ιδεολογικά στο φιλελεύθερο δημοκρατικό στρατόπεδο πολύ γρήγορα πολώθηκε,ίσως εν τη γενέσει,με την παρείσφρυση ακροδεξιών και μοναρχοφασιστικών στελεχών με τις ευλογίες της καθεστηκυίας τάξης και των συμμάχων. Κάποιοι ερευνητές κάνουν λόγο για “δημοκρατικό ΕΔΕΣ” και “φασιστικό ΕΔΕΣ”.Γεγονός πάντως αποτελεί το “Πρωτόκολλο των 7” με το οποίο ο ΕΔΕΣ και άλλες έξι φιλοφασιστικές οργανώσεις το 1943 κηρύττουν ανακωχή στα ναζιστικά στρατεύματα και δεσμεύονται να εναντιωθούν στον ΕΛΑΣ. Τόσο ο ΕΔΕΣ όσο και η ΕΚΚΑ δεν έχουν σχεδόν κανένα λαϊκό έρεισμα. Τηρούν αυστηρά το στρατιωτικό καθεστώς με επικεφαλείς μόνιμους αξιωματικούς και τα στελέχη τους έχουν χρηματικές απολαβές δηλ. πρόκειται για μισθοφορικούς στρατούς.
Ήδη από το '43 λειτουργούν τα περιβόητα Τάγματα Ασφαλείας τα οποία εφαρμόστηκαν με νόμο της δωσίλογης κυβέρνησης Ράλλη.Εκμεταλλευόμενοι οι κατακτητές την πείνα, την εξαθλίωση, την αμορφωσιά και σε αρκετές περιπτώσεις την παραβατικότητα των υποψήφιων μελών (εγκληματίες ,βιαστές κτλ) έφτιαξαν αυτά τα διαβολικά τάγματα θανάτου που προηγούνταν πολλές φορές σε ωμότητες έναντι των Γερμανών. Τα κατώτερα μέλη ήταν από καιροσκοπικά πεινασμένα άτομα μέχρι πλιατσικολόγοι και αποβράσματα που έκαναν την βρώμικη δουλειά με αποτέλεσμα η συνειδησιακή τους εξίσωση σε κτηνώδες επίπεδο να είναι μη αντιστρεπτή . Επικεφαλείς ως το βαθμό του Λοχαγού, ήταν αξιωματικοί φασίστες που μαζί με τους ανωτέρους Γερμανούς αξιωματικούς απέφευγαν να λερώσουν τα χέρια τους.
Στο σημείο αυτό από τον σοβαρό μελετητή δεν πρέπει να διαφύγει το εξής ενδιαφέρον ιστορικό παράδοξο που έχει να κάνει με την αλληλοκάλυψη συμφερόντων. Τόσο οι Γερμανοί όσο και οι Άγγλοι χρησιμοποιούν τον ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, λοιπές φιλοναζιστικές οργανώσεις και τάγματα ασφαλείας με εναλλαγές και σε διαφορετικό βέβαια βαθμό ο καθένας αλλά με κοινό διττό σκοπό που είναι η εξοικονόμιση έμψυχου και άψυχου υλικού και η χάραξη στρατηγικής εμφυλίου που θα διασφάλιζε την επικράτηση του όποιου μελλοντικού νικητή από τους δύο.
Αυτή η στρατηγική εμφυλίου και ήττας που εξέθρεψε και η ίδια η ηγεσία του Λαϊκού Αγώνα ήδη από τον Οκτώβριο του '43 εγκλωβισμένη στο πρωτόγονο “σύνδρομο του έξωθεν σωτήρα” από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Λαό μπήκε σε εφαρμογή από τους “συμμάχους” αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών.Σε πολιτικό επίπεδο, μικρόψυχες και υπόγειες ενέργειες έξωθεν και έσωθεν αποπροσανατόλισαν το λαϊκό κίνημα σε πρώτη φάση και το εξολόθρευσαν στρατιωτικά στην συνέχεια. Έτσι τον Δεκέμβρη του '44 “το τρυφερό” κομμάτι του Κινήματος, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Αθήνας ως ανυπεράσπιστη έφηβη δίνεται βορρά στις έκφυλες ορέξεις του προστάτη-”συμμάχου” Βρετανικού Ιμπεριαλισμού. Για 33 ημέρες στοιχειωδώς οπλισμένοι μαχητές και μαχήτριες, δεκαπεντάχρονα, ηλικιωμένοι, ξυπόλητοι και πεινασμένοι υπερασπίζονται τον ταξικό χαρακτήρα του αγώνα που νομοτελειακά βγαίνει στην επιφάνεια.
Στο στρατόπεδο των εσωτερικών και εξωτερικών δυναστών χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να πατάξουν την ταξική αντίσταση. Ο εγγυητής του αιματοκυλίσματος, η Βρετανία όχι μόνο έχει χάσει την αυτοκρατορική της αίγλη,αλλά βρίσκεται και σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης. Με το ζόρι αποδεσμεύει τις 60-70.000 στρατού που θα στέλνοταν σύμφωνα με το σχέδιο Μάννα στην ακραία μορφή του και με περιορισμένο χρόνο παραμονής. Οι αριθμοί βγαίνουν και με την συνδρομή των αποικιακών εκστρατευτικών σωμάτων όπως Ινδική Μεραρχία, Μονάδες από την Ουγκάντα κτλ., αλλά και της πραιτοριανής Ορεινής Ταξιαρχίας που η δομή της ήταν αμιγώς μοναρχοφασιστική.
Η χρήση των Ταγμάτων Ασφαλείας κάτω απ' αυτές τις συνθήκες φάνταζε παραπάνω από δελεαστική, έτσι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα εξοπλίζονται και ρίχνονται στην μάχη. Εγκληματίες και δωσίλογοι μπαίνουν από την πίσω πόρτα του Αρχηγείου Χωροφυλάκης και βγαίνουν από την κύρια με την στολή του Χωροφύλακα.
Από την μια η μη συμμετοχή του ΕΛΑΣ υπαίθρου, με κάποιες εξαιρέσεις,υπακούοντας στις νουθεσίες της Ηγεσίας και από την άλλη η ασύγκριτη υπεροπλία των αντιπάλων (παρά την Αμερικάνικη συνδρομή σε μεταγωγικά και αποβατικά η καθυστέρηση και γενικά η περιορισμένη χρήση εξοπλιστικών σχηματισμών κάτω από άλλες συνθήκες μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση) οδήγησε στην ήττα ενός από τα μεγαλύτερα Λαϊκά Κινήματα στην Ευρώπη.
Το 1946-49 και αφού το εθνοαπελευθερωτικό-ταξικό κίνημα (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας πια) έχει συρθεί από διπλωματική ήττα σε διπλωματική ήττα οι Αμερικάνοι συνεχίζοντας το δόγμα της “μη ολοκληρωτικής επέμβασης” μέσω των εσωτερικών ρήξεων (εξελιγμένη προσέγγιση του Βρετανικού δόγματος “διαίρει και βασίλευε”που βρίσκει εφαρμογή και στις μέρες μας ) αποδυναμώνουν και συντρίβουν την Λαϊκή Βούληση για ανεξαρτησία και ισότητα. Σημαντικό ρόλο σ' αυτή τη φάση παίζει και ο αναπτυσσόμενος Εθνικός Στρατός που άρτια και αφειδώς εξοπλισμένος από τον νέο αποικιοκράτη ανυπομονεί να θυμηθεί “τις δόξες”του. Πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι αυτή την περίοδο χρησιμοποιήθηκαν τα πλέον απάνθρωπα πολεμικά μέσα για την πάταξη “των τελευταίων ελεύθερων”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι βόμβες Ναπάλμ που για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν σε μάχες και συνετέλεσαν δραματικά στην σφαγή στον Γράμμο και Βίτσι. Και στις δύο φάσεις του ταξικού πολέμου ακολούθησαν αδιάκοπα εξορίες,εκτελέσεις και βασανιστήρια που κράτησαν μέχρι την δεκαετία του '70.
Υπερταξικοί Στρατοί
Η συμμετοχή επίλεκτων μονάδων του Ελληνικού Στρατού στον πόλεμο της Κορέας και στο Βιετνάμ θέτει τις βάσεις για την ανακήρυξη της χώρας σε υποψήφιο περιφερειακό παίκτη του ΝΑΤΟ ανεβάζοντας τις μετοχές του εγχώριου κεφαλαίου. Ικανός παράγοντας για να μην αφυπνιστούν “τα ύψιστα ιδεώδη” περί πατρίδας και ελευθερίας του ισχυρού πια εθνικού στρατεύματος στην περίπτωση της Κύπρου, μέσα στα πλαίσια ενός ολοκληρωτικού και χριστιανοκάπηλου καθεστώτος που αρκέστηκε σε βασανισμούς,δολοφονίες και εξορίες αλλά και σε στρατιωτικές επιχειρήσεις-σφαγές ελάχιστου κόστους.
Πέρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Χουντικής Εθνικής Φρουράς στην Κύπρο που διευκόλυναν την εμφύλια διαμάχη στο νησί και κατ' επέκταση την Τουρκική απόβαση,το καλοκαίρι του '74 στάλθηκαν στην Κύπρο Μοίρες Αλεξιπτωτιστών κακήν κακώς για την τήρηση των προσχημάτων οι οποίες λόγω της δωσιλογικής ανοργανωσιάς σφαγιάστηκαν από τις ημέτερες δυνάμεις. Εικοσάχρονα παιδιά κάηκαν ζωντανά μέσα στα διάτρητα από σφαίρες παμπάλαια μεταγωγικά και όσα επέζησαν κατέληξαν στα ψυχιατρεία χωρίς να υπάρξει ποτέ καμιά μέριμνα από την πολιτεία (το αληθινό πρόσωπο των Ειδικών Δυνάμεων και οι Μυστικοί Πόλεμοι του Καπιταλισμού). Και στην περίπτωση της Κύπρου αυτοί που πολέμησαν σε μεγαλύτερη κλίμακα ήταν οι γνωστοί-άγνωστοι “ξυπόλητοι” και βέβαια πλήρωσαν βαριά το τίμημα της αντίστασης,την ώρα που τα τσιράκια του Εθνικοχουντικού Στρατού κυνηγούσαν τον Μακάριο και τους υποστηρικτές του μανιασμένα.
Κατά τις δεκαετίες 1990 και 2000 ο θεσμός του μισθοφορικού στρατού διευρύνεται και στα κατώτερα στρώματα με ρυθμίσεις επαγγελματικού χαρακτήρα όπως ΕΠΥ, ΕΜΘ και ΕΠΟΠ στα χνάρια του Αμερικάνικου Μισθοφορικού Μοντέλου Στρατού. Η συμμετοχή του Ελληνικού Στρατού με την παραπάνω μορφή στους πολέμους του ΝΑΤΟ δεν είναι αμελητέα και μπορεί να θεωρηθεί ικανή για την διαμόρφωση πολεμικής συνείδησης μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η έννοια του αναλώσιμου στρατιώτη επί πληρωμή γίνεται καλύτερα αντιληπτή βέβαια μελετώντας αυτό καθεαυτό το Αμερικάνικο μοντέλο που εφαρμόστηκε σ' όλα τα επίπεδά του στην Γιουγκοσλαβία, Ιράκ και Αφγανιστάν.
Οι τελευταίες επιθέσεις των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν είχαν σκοπό και την καπιταλιστική φιλελευθεροποίηση του στρατού γεγονός που ερχόταν σε ρήξη με τις εθνικοπατριωτικές αντιλήψεις του στρατιωτικού κατεστημένου στο Πεντάγωνο.Αντιρρήσεις που κάμφθηκαν μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους σχετικά αβίαστα. Ήδη από την πρώτη επέμβαση στο Ιράκ δρουν στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων στρατιωτικά τμήματα Ιδιωτικών Στρατιωτικών Πολυεθνικών Εταιριών για τις βρώμικες δουλειές. Στην γέννησή τους πρόκειται για την ιδιωτικοποίηση στρατιωτικών κρατικών δομών που κρίνονται ως μη λειτουργικές, στελεχώνονται με συνταξιούχους ή εν ενεργεία ανώτερους αξιωματικούς, επιδοτούνται με προγράμματα και περνάνε στην κυριαρχία των φιλικών οικονομικών κύκλων. Φτιάχνοντας τον κράχτη είναι σχεδόν ανέξοδη η παραπέρα στελέχωσή τους με αναλώσιμο και ελεγχόμενης συνείδησης προσωπικό στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς.
Φυσικό ήταν μετά από αυτή την στροφή η Στρατηγική του Πολέμου να αλλάξει τόσο στο μακροεπίπεδο όσο και στο μικροεπίπεδο. Οι στρατηγικοί στόχοι πια καθορίζονται από τα εκάστοτε μονοπώλια που επιβουλεύονται μια περιοχή ενώ και αυτή η πλασματική συντροφικότητα συνοδευόμενη με την απαραίτητη άκριτη πειθαρχία στο πεδίο της μάχης (που με προπαγανδιστική δεξιοτεχνία πραγματεύεται η ταινία Βlack Hawk Down) έχει αντικατασταθεί πλήρως από τον ανηλεή αγώνα για το κέρδος σε όλα τα επίπεδα.
Ο αριθμός των διαθέσιμων οργάνων ενός μισθοφορικού στρατού παλιάς γενιάς (από οπλίτες έως κατώτερους υπαξιωματικούς συνήθως) να πολεμήσουν, να βασανίσουν και να εκτελέσουν αφήνοντας τους αξιωματικούς καριέρας στο απυρόβλητο διευρύνεται τώρα απίστευτα σ' αυτού του είδους τους μισθοφορικούς στρατούς νέας γενιάς όπου οι δεξαμενές στρατολόγησης είναι απεριόριστες και τα πλάνα εμπλοκής και απεμπλοκής σχεδιασμένα από αξιωματικούς -μάνατζερ ακαθόριστα μεν στο επίπεδο των απωλειών, πλήρως εναρμονισμένα δε με τις διαθέσεις της αγοράς (βλ.Συρία).
Ο Μεγάλος Πόλεμος και η ανάπτυξη των ταξικών στρατών στην Ελλάδα.
Το 1941 έρχεται, ο Αυτοκράτορας του Μουσουλίνι, Χίτλερ για να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο ανίκανος στρατάρχης του. Μετά από μια δωσιλογική συνθηκολόγηση των Ελλήνων ανώτατων αξιωματικών που στην συνέχεια διετέλεσαν και κατοχικοί κυβερνήτες, το μέτωπο καταρρέει. Ο ελληνικός στρατός χωρίς καμιά μέριμνα και οργάνωση οπισθοχωρεί άτακτα πετώντας τον εξοπλισμό του μέσα σε ποταμούς και ρέματα. Αυτοί οι ψειριασμένοι, ξυπόλητοι,πεινασμένοι αλλά Λαϊκοί Νικητές αφήνονται στη μοίρα τους,η χρήση τους παρήλθε. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό τριπλή κατοχή (Γερμανική, Ιταλική, Βουλγαρική).
Στην περίοδο που ακολουθεί ούτε λόγος για την δημιουργία Αντίστασης στον κατακτητή, ούτε από την προπολεμική εναπομείνασα κυβέρνηση, ούτε και από την μοναρχία. Προείχε η σωτηρία του βιολογικού και προνομιακού σαρκίου. Τον Σεπτέμβρη όμως του '41 ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) με συντελεστές το ΚΚΕ, Σοσιαλιστικό κόμμα, Αγροτικό Κόμμα και την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) Όπως αναφέρεται στο Ιδρυτικό, σκοπός του ΕΑΜ ήταν «...η απελευθέρωση του Έθνους από τον ξένο ζυγό...» και «...η κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του...». Το σαράκι της Αντίστασης είχε ήδη μπει, και είχε μπει από τα κάτω.
Ενώ το αστικοκαπιταλιστικό μπλόκ αρχίζει να αλληλοφλερτάρει με τους μεν Γερμανούς για την εξασφάλιση των προνομίων τους στην νέα τάξη πραγμάτων, με τους δε συμμάχους (κυρίως Αγγλους) για την δημιουργία στοιχειώδης αντίστασης με την μορφή σαμποτάζ και μόνο. Ο στόχος ήταν πρώτον να αποδυναμωθεί ο άξονας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο για ευνόητους λόγους και παράλληλα να μην λησμονηθεί όσο το δυνατόν η σχέση αποικιοκράτη-αποικιοκρατούμενου και δεύτερον να δημιουργηθούν τα ερείσματα για μια αποκλειστική εκμετάλλευση της χώρας από τους Άγγλους στο μέλλον. Η λαϊκή πρωτοβουλία είχε περάσει στην φάση οργάνωσης Απελευθερωτικού Λαϊκού Στρατού. Τον Ιούνη του '42 ο πρωτοκαπετάνιος της Αντίστασης και του ΕΛΑΣ (στρατιωτικό κομμάτι του ΕΑΜ) Άρης Βελουχιώτης (πργμ όνομα Θανάσης Κλάρας) κηρύσσει την έναρξη του ένοπλου αγώνα εναντίον των κατακτητών από την Δομνίστα Ευρυτανίας λέγοντας μεταξύ άλλων και τα παρακάτω που επαναλάμβανε διαρκώς “...αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας απέναντι σε κάθε δυνάστη.... δεν σας υπόσχομαι ανέσεις και δόξες, θα πεινάσουμε,θα ψειριάσουμε, αλλά θα έχουμε κάνει το καθήκον μας απέναντι στο Λαό....”.
Ο ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) ήταν εθελοντικός στρατός με τριμελή
διοίκηση (Καπετάνιος, Στρατιωτικός, Πολιτικός). Κομβικό ρόλο στην όλη δομή του έπαιζε ο Καπετάνιος,ο οποίος για να αναλάβει αυτή την θέση έπρεπε να έχει την λαϊκή αποδοχή και ταυτόχρονα να έχει “διακριθεί” για την αγωνιστικότητα του. Οι μαχητές που στελέχωναν τον ΕΛΑΣ
προέρχονταν απ' όλα τα κοινωνικά στρώματα, αλλά κυρίως από τα κατώτερα-μεσαία (αγρότες, στρατιωτικοί, διανοούμενοι, εργάτες κτλ). Βασική του πηγή στρατολόγησης ήταν η ρημαγμένη μοναρχομεταξικά ύπαιθρος όπου ο κόσμος βρισκόταν σε μια διαρκή υποδούλωση.
Χαρακτηριστική αναφορά πρέπει να γίνει εδώ για ένα ιδιαίτερο τμήμα μαχητών του ΕΛΑΣ που προσαρτίστηκε χάρη στο προσωπικό – διορατικό ρίσκο και ήθος του Βελουχιώτη
(κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανένας εθνικός στρατός). Ως γνωστό στην ύπαιθρο δρούσαν πολλές ένοπλες ομάδες προκατοχικά, συνεχιστές των κλεφτών και αμαρτωλών του 1821. Η φτώχεια, η βαριά φορολογία και η περιθωριοποίηση του συντηρητικού (σχετικά ομαλές περίοδοι) και μετά φασιστικού καθεστώτος οδήγησε ένοπλους με τις οικογένειες τους στο βουνό, ο λόγος ήταν η επιβίωση αλλά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν έλλειπαν.Από την άλλη υπήρχαν και οι τυχοδιωκτικές ληστρικές ομάδες που κι αυτοί βγήκαν να επιβιώσουν αλλά χωρίς όρια και καθόλου ποιοτικά στοιχεία.
Αρκετές ομάδες προσαρμόστηκαν χωρίς σχεδόν καμιά δυσκολία στα προτάγματα του ΕΛΑΣ-ΕΑΜ, πολέμησαν ακατάπαυστα,οι περισσότεροι σκοτώθηκαν, άλλοι έχασαν τις οικογένειες τους και στο τέλος “οι νικητές” τους απένειμαν και τον τίτλο του “ληστοσυμμορίτη” με βολική προέκταση το “κομουνιστοσυμμορίτης”. Οσες από τις ομάδες συνέχιζαν τους τυχοδιωκτισμούς,τις λεηλασίες και σε κάποιες περιπτώσεις συνεργάζοταν με τον κατακτητή εξοντώνονταν αφού προσωπικά ο Βελουχιώτης εξαντλούσε κάθε προσπάθεια εισχώρησής τους στον ΕΛΑΣ.
Η αντίληψη ότι ο ΕΛΑΣ αποτέλεσε τον κυρίαρχο στρατιωτικό σχηματισμό στα χρόνια της κατοχής και λίγο πιο μετά(1942-45) βρίσκει σύμφωνο και τον πλέον σοβαρό συντηρητικό μελετητή. Αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί όμως ένας τέτοιος αναγνώστης είναι η πολιτικο-κοινωνική ώθηση που έδωσε αυτό το εγχείρημα στον Λαό. Ο Λαός αφού έμαθε να οργανώνει τον στρατό του,θα οργανώσει και την παιδεία του,την υγεία του και όλους τους κοινωνικούς του τομείς. Αλλά για κάτσε, εδώ πρόκειται για σοβαρή περίπτωση λαϊκής χειραφέτησης.
Η άρχουσα τάξη αφού κάποια στιγμή καταφέρνει να εξομαλύνει τις ετερόκλητες καιροσκοπικές διαθέσεις της και ορμούμενη κυρίως από την συμμαχική μεγάλη βοήθεια σε χρήματα και οπλισμό καταφέρνει τελικά να εμφανιστεί στον “αντιστασιακό στίβο” με τις οργανώσεις ΕΔΕΣ (Ζέρβας) και ΕΚΚΑ (Ψαρρός). Ο ΕΔΕΣ παρ' ότι ανήκε ιδεολογικά στο φιλελεύθερο δημοκρατικό στρατόπεδο πολύ γρήγορα πολώθηκε,ίσως εν τη γενέσει,με την παρείσφρυση ακροδεξιών και μοναρχοφασιστικών στελεχών με τις ευλογίες της καθεστηκυίας τάξης και των συμμάχων. Κάποιοι ερευνητές κάνουν λόγο για “δημοκρατικό ΕΔΕΣ” και “φασιστικό ΕΔΕΣ”.Γεγονός πάντως αποτελεί το “Πρωτόκολλο των 7” με το οποίο ο ΕΔΕΣ και άλλες έξι φιλοφασιστικές οργανώσεις το 1943 κηρύττουν ανακωχή στα ναζιστικά στρατεύματα και δεσμεύονται να εναντιωθούν στον ΕΛΑΣ. Τόσο ο ΕΔΕΣ όσο και η ΕΚΚΑ δεν έχουν σχεδόν κανένα λαϊκό έρεισμα. Τηρούν αυστηρά το στρατιωτικό καθεστώς με επικεφαλείς μόνιμους αξιωματικούς και τα στελέχη τους έχουν χρηματικές απολαβές δηλ. πρόκειται για μισθοφορικούς στρατούς.
Ήδη από το '43 λειτουργούν τα περιβόητα Τάγματα Ασφαλείας τα οποία εφαρμόστηκαν με νόμο της δωσίλογης κυβέρνησης Ράλλη.Εκμεταλλευόμενοι οι κατακτητές την πείνα, την εξαθλίωση, την αμορφωσιά και σε αρκετές περιπτώσεις την παραβατικότητα των υποψήφιων μελών (εγκληματίες ,βιαστές κτλ) έφτιαξαν αυτά τα διαβολικά τάγματα θανάτου που προηγούνταν πολλές φορές σε ωμότητες έναντι των Γερμανών. Τα κατώτερα μέλη ήταν από καιροσκοπικά πεινασμένα άτομα μέχρι πλιατσικολόγοι και αποβράσματα που έκαναν την βρώμικη δουλειά με αποτέλεσμα η συνειδησιακή τους εξίσωση σε κτηνώδες επίπεδο να είναι μη αντιστρεπτή . Επικεφαλείς ως το βαθμό του Λοχαγού, ήταν αξιωματικοί φασίστες που μαζί με τους ανωτέρους Γερμανούς αξιωματικούς απέφευγαν να λερώσουν τα χέρια τους.
Στο σημείο αυτό από τον σοβαρό μελετητή δεν πρέπει να διαφύγει το εξής ενδιαφέρον ιστορικό παράδοξο που έχει να κάνει με την αλληλοκάλυψη συμφερόντων. Τόσο οι Γερμανοί όσο και οι Άγγλοι χρησιμοποιούν τον ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, λοιπές φιλοναζιστικές οργανώσεις και τάγματα ασφαλείας με εναλλαγές και σε διαφορετικό βέβαια βαθμό ο καθένας αλλά με κοινό διττό σκοπό που είναι η εξοικονόμιση έμψυχου και άψυχου υλικού και η χάραξη στρατηγικής εμφυλίου που θα διασφάλιζε την επικράτηση του όποιου μελλοντικού νικητή από τους δύο.
Τα “δύο άκρα”.
Αυτή η στρατηγική εμφυλίου και ήττας που εξέθρεψε και η ίδια η ηγεσία του Λαϊκού Αγώνα ήδη από τον Οκτώβριο του '43 εγκλωβισμένη στο πρωτόγονο “σύνδρομο του έξωθεν σωτήρα” από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Λαό μπήκε σε εφαρμογή από τους “συμμάχους” αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών.Σε πολιτικό επίπεδο, μικρόψυχες και υπόγειες ενέργειες έξωθεν και έσωθεν αποπροσανατόλισαν το λαϊκό κίνημα σε πρώτη φάση και το εξολόθρευσαν στρατιωτικά στην συνέχεια. Έτσι τον Δεκέμβρη του '44 “το τρυφερό” κομμάτι του Κινήματος, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Αθήνας ως ανυπεράσπιστη έφηβη δίνεται βορρά στις έκφυλες ορέξεις του προστάτη-”συμμάχου” Βρετανικού Ιμπεριαλισμού. Για 33 ημέρες στοιχειωδώς οπλισμένοι μαχητές και μαχήτριες, δεκαπεντάχρονα, ηλικιωμένοι, ξυπόλητοι και πεινασμένοι υπερασπίζονται τον ταξικό χαρακτήρα του αγώνα που νομοτελειακά βγαίνει στην επιφάνεια.
Στο στρατόπεδο των εσωτερικών και εξωτερικών δυναστών χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να πατάξουν την ταξική αντίσταση. Ο εγγυητής του αιματοκυλίσματος, η Βρετανία όχι μόνο έχει χάσει την αυτοκρατορική της αίγλη,αλλά βρίσκεται και σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης. Με το ζόρι αποδεσμεύει τις 60-70.000 στρατού που θα στέλνοταν σύμφωνα με το σχέδιο Μάννα στην ακραία μορφή του και με περιορισμένο χρόνο παραμονής. Οι αριθμοί βγαίνουν και με την συνδρομή των αποικιακών εκστρατευτικών σωμάτων όπως Ινδική Μεραρχία, Μονάδες από την Ουγκάντα κτλ., αλλά και της πραιτοριανής Ορεινής Ταξιαρχίας που η δομή της ήταν αμιγώς μοναρχοφασιστική.
Η χρήση των Ταγμάτων Ασφαλείας κάτω απ' αυτές τις συνθήκες φάνταζε παραπάνω από δελεαστική, έτσι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα εξοπλίζονται και ρίχνονται στην μάχη. Εγκληματίες και δωσίλογοι μπαίνουν από την πίσω πόρτα του Αρχηγείου Χωροφυλάκης και βγαίνουν από την κύρια με την στολή του Χωροφύλακα.
Από την μια η μη συμμετοχή του ΕΛΑΣ υπαίθρου, με κάποιες εξαιρέσεις,υπακούοντας στις νουθεσίες της Ηγεσίας και από την άλλη η ασύγκριτη υπεροπλία των αντιπάλων (παρά την Αμερικάνικη συνδρομή σε μεταγωγικά και αποβατικά η καθυστέρηση και γενικά η περιορισμένη χρήση εξοπλιστικών σχηματισμών κάτω από άλλες συνθήκες μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση) οδήγησε στην ήττα ενός από τα μεγαλύτερα Λαϊκά Κινήματα στην Ευρώπη.
Το 1946-49 και αφού το εθνοαπελευθερωτικό-ταξικό κίνημα (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας πια) έχει συρθεί από διπλωματική ήττα σε διπλωματική ήττα οι Αμερικάνοι συνεχίζοντας το δόγμα της “μη ολοκληρωτικής επέμβασης” μέσω των εσωτερικών ρήξεων (εξελιγμένη προσέγγιση του Βρετανικού δόγματος “διαίρει και βασίλευε”που βρίσκει εφαρμογή και στις μέρες μας ) αποδυναμώνουν και συντρίβουν την Λαϊκή Βούληση για ανεξαρτησία και ισότητα. Σημαντικό ρόλο σ' αυτή τη φάση παίζει και ο αναπτυσσόμενος Εθνικός Στρατός που άρτια και αφειδώς εξοπλισμένος από τον νέο αποικιοκράτη ανυπομονεί να θυμηθεί “τις δόξες”του. Πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι αυτή την περίοδο χρησιμοποιήθηκαν τα πλέον απάνθρωπα πολεμικά μέσα για την πάταξη “των τελευταίων ελεύθερων”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι βόμβες Ναπάλμ που για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν σε μάχες και συνετέλεσαν δραματικά στην σφαγή στον Γράμμο και Βίτσι. Και στις δύο φάσεις του ταξικού πολέμου ακολούθησαν αδιάκοπα εξορίες,εκτελέσεις και βασανιστήρια που κράτησαν μέχρι την δεκαετία του '70.
Η μετεξέλιξη των Μισθοφορικών Στρατών σε Ιδιωτικούς για τις ανάγκες του Καπιταλισμού
Υπερταξικοί Στρατοί
Πέρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Χουντικής Εθνικής Φρουράς στην Κύπρο που διευκόλυναν την εμφύλια διαμάχη στο νησί και κατ' επέκταση την Τουρκική απόβαση,το καλοκαίρι του '74 στάλθηκαν στην Κύπρο Μοίρες Αλεξιπτωτιστών κακήν κακώς για την τήρηση των προσχημάτων οι οποίες λόγω της δωσιλογικής ανοργανωσιάς σφαγιάστηκαν από τις ημέτερες δυνάμεις. Εικοσάχρονα παιδιά κάηκαν ζωντανά μέσα στα διάτρητα από σφαίρες παμπάλαια μεταγωγικά και όσα επέζησαν κατέληξαν στα ψυχιατρεία χωρίς να υπάρξει ποτέ καμιά μέριμνα από την πολιτεία (το αληθινό πρόσωπο των Ειδικών Δυνάμεων και οι Μυστικοί Πόλεμοι του Καπιταλισμού). Και στην περίπτωση της Κύπρου αυτοί που πολέμησαν σε μεγαλύτερη κλίμακα ήταν οι γνωστοί-άγνωστοι “ξυπόλητοι” και βέβαια πλήρωσαν βαριά το τίμημα της αντίστασης,την ώρα που τα τσιράκια του Εθνικοχουντικού Στρατού κυνηγούσαν τον Μακάριο και τους υποστηρικτές του μανιασμένα.
Κατά τις δεκαετίες 1990 και 2000 ο θεσμός του μισθοφορικού στρατού διευρύνεται και στα κατώτερα στρώματα με ρυθμίσεις επαγγελματικού χαρακτήρα όπως ΕΠΥ, ΕΜΘ και ΕΠΟΠ στα χνάρια του Αμερικάνικου Μισθοφορικού Μοντέλου Στρατού. Η συμμετοχή του Ελληνικού Στρατού με την παραπάνω μορφή στους πολέμους του ΝΑΤΟ δεν είναι αμελητέα και μπορεί να θεωρηθεί ικανή για την διαμόρφωση πολεμικής συνείδησης μέσα στα πλαίσια του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η έννοια του αναλώσιμου στρατιώτη επί πληρωμή γίνεται καλύτερα αντιληπτή βέβαια μελετώντας αυτό καθεαυτό το Αμερικάνικο μοντέλο που εφαρμόστηκε σ' όλα τα επίπεδά του στην Γιουγκοσλαβία, Ιράκ και Αφγανιστάν.
Οι τελευταίες επιθέσεις των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν είχαν σκοπό και την καπιταλιστική φιλελευθεροποίηση του στρατού γεγονός που ερχόταν σε ρήξη με τις εθνικοπατριωτικές αντιλήψεις του στρατιωτικού κατεστημένου στο Πεντάγωνο.Αντιρρήσεις που κάμφθηκαν μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους σχετικά αβίαστα. Ήδη από την πρώτη επέμβαση στο Ιράκ δρουν στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων στρατιωτικά τμήματα Ιδιωτικών Στρατιωτικών Πολυεθνικών Εταιριών για τις βρώμικες δουλειές. Στην γέννησή τους πρόκειται για την ιδιωτικοποίηση στρατιωτικών κρατικών δομών που κρίνονται ως μη λειτουργικές, στελεχώνονται με συνταξιούχους ή εν ενεργεία ανώτερους αξιωματικούς, επιδοτούνται με προγράμματα και περνάνε στην κυριαρχία των φιλικών οικονομικών κύκλων. Φτιάχνοντας τον κράχτη είναι σχεδόν ανέξοδη η παραπέρα στελέχωσή τους με αναλώσιμο και ελεγχόμενης συνείδησης προσωπικό στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς.
Φυσικό ήταν μετά από αυτή την στροφή η Στρατηγική του Πολέμου να αλλάξει τόσο στο μακροεπίπεδο όσο και στο μικροεπίπεδο. Οι στρατηγικοί στόχοι πια καθορίζονται από τα εκάστοτε μονοπώλια που επιβουλεύονται μια περιοχή ενώ και αυτή η πλασματική συντροφικότητα συνοδευόμενη με την απαραίτητη άκριτη πειθαρχία στο πεδίο της μάχης (που με προπαγανδιστική δεξιοτεχνία πραγματεύεται η ταινία Βlack Hawk Down) έχει αντικατασταθεί πλήρως από τον ανηλεή αγώνα για το κέρδος σε όλα τα επίπεδα.
Ο αριθμός των διαθέσιμων οργάνων ενός μισθοφορικού στρατού παλιάς γενιάς (από οπλίτες έως κατώτερους υπαξιωματικούς συνήθως) να πολεμήσουν, να βασανίσουν και να εκτελέσουν αφήνοντας τους αξιωματικούς καριέρας στο απυρόβλητο διευρύνεται τώρα απίστευτα σ' αυτού του είδους τους μισθοφορικούς στρατούς νέας γενιάς όπου οι δεξαμενές στρατολόγησης είναι απεριόριστες και τα πλάνα εμπλοκής και απεμπλοκής σχεδιασμένα από αξιωματικούς -μάνατζερ ακαθόριστα μεν στο επίπεδο των απωλειών, πλήρως εναρμονισμένα δε με τις διαθέσεις της αγοράς (βλ.Συρία).
Δημοσίευση σχολίου