{[['
']]}
']]}
Το παρακάτω επεισόδιο συνέβη στην βουλή τον Απρίλη του 1950 κατά την συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Πλαστήρα, και είχε πρωταγωνιστή τον βουλευτή του Λαϊκού κόμματος Κων/νο Παπαδόπουλου ο οποίος προηγούμενος έδρασε σαν επικεφαλής του «Εθνικού Ελληνικού Στρατού». Πριν πάμε όμως στα κατορθώματα αυτού του ναζί, πολιτικού προγόνου των Χρυσαυγιτών να δούμε ποιος ήταν ο «ΕΕΣ» αντιγράφοντας από το βιβλίο του Βασίλη Κ. Μπουφίδη «Το Οδοιπορικό του Βασίλη»:
«Στη Βόρεια Ελλάδα, οι "λόχοι ασφαλείας" πήραν τη συλλογική ονομασία "Εθνικός Ελληνικός Στρατός" (ΕΕΣ) κι επανδρώθηκαν κυρίως από μέλη της τουρκόφωνης ποντιακής κοινότητας, με αρχηγούς τους "τρεις Παπαδόπουλους": Μιχαήλ (Μιχάλαγα) στην Κοζάνη, Κυριάκο (Κισά Μπατζάκ) στην Πιερία και Κωνσταντίνο στο Κιλκίς. Σύμφωνα με γερμανικά έγγραφα, το καλοκαίρι του 1944 η δύναμη του ΕΕΣ ανερχόταν σε 5.533 ενόπλους. Το πολιτικό σκέλος του εγχειρήματος αποτελούσαν η "Εθνικοσοσιαλιστική Οργάνωσις" (ΕΣΟ) της Κοζάνης και η "Εθνική Αντικομμουνιστική Οργάνωσις" (ΕΑΟ) της Κατερίνης.
Η ταύτιση του ΕΕΣ με την πολεμική προσπάθεια του Ράιχ υπήρξε απόλυτη. Μονάδες του συμμετείχαν στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ στο Βέρμιο (Απρίλιος 1944) και τη Βόρεια Πίνδο (Ιούλιος 1944), πρωταγωνιστώντας σε τρομερές σφαγές αμάχων σε χωριά όπως η Ερμακιά (28.3.44) και η Κατράνιτσα (22-26.4.44). Στα θύματά τους περιλαμβάνονται ακόμη και δυο βρετανοί στρατιωτικοί, που σκοτώθηκαν από ΕΕΣίτες στο Βατερό και το Μαυροδένδρι τον Σεπτέμβριο του 1944.
Η επίσημη στάση των Συμμάχων απέναντι στον ΕΕΣ υπήρξε σαφής: σύμφωνα με εντολή του Στρατηγείου Μ. Ανατολής προς τους βρετανούς συνδέσμους του ΕΛΑΣ (17.9.1944), οι ΕΕΣίτες έπρεπε ν’ αντιμετωπιστούν όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι ταγματασφαλίτες ή οι σλαβόφωνοι κομιτατζήδες της "Οχράνα" (N.G.L. Hammond, «The Allied Military Mission and the Resistance in West Macedonia», Θεσ/νίκη 1993, σ.144 & 166).
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η ανάλυση της στάσης του ΕΕΣ από τον βρετανό πρεσβευτή Λίπερ. Οι τουρκόφωνοι Πόντιοι, γράφει στις 22.4.44, "δεν έχουν τόσο βαθιά ριζωμένο αίσθημα εθνικού πατριωτισμού, όπως αυτό που πάλλει στην καρδιά του μέσου έλληνα χωρικού. Υπήρξαν ως εκ τούτου εύφορο έδαφος για τη γερμανική προπαγάνδα. Από τη στιγμή που συνειδητοποίησαν ότι κτηνώδη αντίποινα θα ακολουθούσαν οποιαδήποτε υποστήριξή τους προς τους αντάρτες, ήταν εύκολη δουλειά για τους Γερμανούς να τους πείσουν πως μια φιλογερμανική πολιτική ανταποκρινόταν στα συμφέροντα της Ελλάδας. Ενας πανούργος δικηγόρος από την Κοζάνη φαίνεται πως παρήγαγε τη σωστή φόρμουλα την κατάλληλη στιγμή, και οι χωρικοί δέχθηκαν τη γερμανική προστασία" (FO 371/43764/7185).
Η κατάληξη της υπόθεσης είναι γνωστή. Τον Νοέμβριο του 1944 οι δυνάμεις του ΕΕΣ αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους στον ΕΛΑΣ, σύμφωνα με τις εντολές του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με αποτέλεσμα πολύνεκρες μάχες που κατέληξαν στη συντριβή τους. Αρκετοί εκτελέστηκαν, πολλοί άλλοι όμως (όπως και ο ίδιος ο Μιχάλαγας) σώθηκαν χάρη στην παρέμβαση ελασιτών που τους προστάτεψαν από τα εκδικητικά πλήθη. Μετά τη Βάρκιζα, όχι μόνο θα παραμείνουν ατιμώρητοι αλλά και θα επανδρώσουν προνομιακά το "κράτος των εθνικοφρόνων".
...και η ΠΑΟ
Στην πράξη, η οργάνωση απείχε από οποιαδήποτε αντιγερμανική ενέργεια, εκτιμώντας ότι κάτι τέτοιο θα απέβαινε υπέρ της ...Βουλγαρίας. Αποκλειστικός στόχος των ανταρτοομάδων της ΠΑΟ, που εμφανίστηκαν στα μέσα του 1943, υπήρξε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Μετά από μια σειρά εμφύλιων αναμετρήσεων, οι (κατά Βέρμαχτ) «εθνικές συμμορίες» της ΠΑΟ είτε διαλύθηκαν είτε προσχώρησαν στον ΕΕΣ. Ενα τμήμα της καθοδήγησης διαφώνησε μ' αυτή την επιλογή, κράτησε όμως μέχρι τέλους επαφή με τους πρώην συμπολεμιστές του (Αθ. Φροντιστής, «Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωσις», Θεσ/νίκη 1977, σ.429-32).
Η ΠΑΟ -παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του επιτελείου της- ουδέποτε αναγνωρίστηκε επίσημα ως συμμαχική δύναμη από το Συμμαχικό Στρατηγείο (Χάγκεν Φλάισερ, "Στέμμα και Σβάστικα", τ.Β΄, Αθήνα 1990, σ.143). Το καλοκαίρι του 1944, αντίθετα, βρετανοί αξιωματικοί την αποκήρυξαν δημόσια (Θανάσης Μητσόπουλος, "Το 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ", Γενεύη 1971, σ.316-7). Την ίδια εποχή, αναλυτική έκθεση των βρετανικών υπηρεσιών για τον ένοπλο δωσιλογισμό στην Ελλάδα περιλαμβάνει ειδικό παράρτημα για την ΠΑΟ, επισημαίνοντας ότι τα τμήματά της στην Κοζάνη "άρχισαν να συνεργάζονται με τους Γερμανούς" ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1943 (Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης», Αθήνα 1998, τ.8ος, σ.71)».
Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας απ’ τους Γερμανούς, ένας απ’ τους αρχηγούς της δωσίλογης ναζιστικής αυτής οργάνωσης ο Κ. Παπαδόπουλος –όπως και αρκετά καθάρματα όπως αυτός- βρήκαν στέγη στο κόμμα της Δεξιάς Λαϊκό Κόμμα.
Πάμε να δούμε, λοιπόν την συμπεριφορά του, απ την οποία πιθανόν να «εμπνεύστηκε» ο ναζιστής Ηλιόπουλος χτες και προχώρησε στην συγκεκριμένη ενέργεια.
Αντιγράφουμε από το βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου: «Η αυτολογοκριμένη Μνήμη. Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική Εθνικοφροσύνη» (σελ. 109-110):
Το σίγουρο είναι ότι από ένα σημείο και μετά οι μονόλογοι των υπερασπιστών των Ταγμάτων Ασφαλείας διεξάγονται ουσιαστικά εν κενώ, χωρίς να προκαλούν οποιονδήποτε διάλογο. Κατά πάσα πιθανότητα, άλλωστε, αυτός ήταν ο σκοπός τους: να «εκφράσουν» συμβολικά – από το βήμα του Κοινοβουλίου – την εκδοχή εκείνη της εγχώριας εθνικοφροσύνης που εκλαμβάνει την πολιτική, όχι σαν αντιπαράθεση προγραμμάτων, αλλά σαν μνημόσυνο.
Υπήρξαν, ωστόσο, κάποιες εξαιρέσεις. Η σημαντικότερη συνδέθηκε με την πολύχρονη παρουσία του ΕΕΣίτη , του Ελληνικού Συναγερμού και της ΕΡΕ στο νομό Κιλκίς. Στην εμφυλιοπολεμική Βουλή του 1946, η παρουσία του προκαλεί ούτως ή άλλως ελάχιστο ενδιαφέρον.
Θα μπορέσει, έτσι, να αγορεύσει εν ονόματι του ΕΕΣ κατά τη διάρκεια της πρώτης κοινοβουλευτικής
συζήτησης για την Εθνική Αντίσταση (23.7.46), χωρίς να σημειωθεί η παραμικρή αντίδραση.
Απρίλιο του 1950, κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Πλαστήρα,
έγινε δεκτός από κεντρώους συναδέλφους του με τις κραυγές «Παύσε εσύ!» και «είσαι ένας
Γερμανός, ένας δολοφόνος, ένας προδότης». Η κατακραυγή έπιασε τόπο, όπως διαπιστώνουμε από
το γεγονός ότι ο Παπαδόπουλος ένιωσε υποχρεωμένος, δυο μέρες αργότερα, να προσκομίσει στη
Βουλή ένα καταφανώς πλαστό έγγραφο του ΕΛΑΣ, με το οποίο «πιστοποιούνταν» ανύπαρκτες
ενέργειές του εναντίον της Βέρμαχτ.
Δεκατρία χρόνια αργότερα, ο ίδιος βουλευτής θα γίνει πρωταγωνιστής ενός πασίγνωστου
κοινοβουλευτικού επεισοδίου, με πέτρα του σκανδάλου – κι εδώ - την κατοχική του δράση.
Αντικείμενο της συζήτησης ήταν ένα νομοσχέδιο για την τροποποίηση του Ν.Δ. 4324/62 (του
νομοθετήματος, δηλαδή, που αντικατέστησε το Ν.509/47). Στην αγόρευσή του, ο Παπαδόπουλος
δηλώνει ότι «επέρασε η εποχή του σφαξίματος και της κονσέρβας» και απειλεί την ΕΔΑ ότι «θα την
εκκαθαρίσει» (ή, σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή των ρεπορτάζ της επομένης, ότι «ήρθε ο καιρός να
σας σφάξουμε», για ν’ ακολουθήσει ο παρακάτω διάλογος:
«Ένας βουλευτής: Χάιλ Χίτλερ!
Κ. Χιωτάκης: Στην Κατοχή τι έκανες;
Γρ. Λαμπράκης: Ήσουν αξιωματικός των Ες – Ες!
Κ. Παπαδόπουλος: Σκάσε π…!
Η. Ηλιού: Ο κ. Παπαδόπουλος μπόρεσε να βάλει στην ναφθαλίνη την στολή του Γερμανού
αξιωματικού, την οποίαν έφερε, δεν μπόρεσε όμως να βάλει στην ναφθαλίνην την χιτλερικήν
νοοτροπίαν του».
Κατάληξη της κοινοβουλευτικής αυτής «αναμόχλευσης παθών» ήταν η μετατροπή των
εδράνων σε αρένα: ο Παπαδόπουλος χειροδίκησε κατά του βουλευτή της ΕΔΑ Αντώνη Μπριλλάκη, για να δεχτεί κατάμουτρα τη γροθιά του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο οποίος με τη σειρά του έγινε στόχος ομάδας βουλευτών της ΕΡΕ κι ενός κλητήρα της Βουλής. Η συνεδρίαση διακόπηκε και, με απόφαση του προεδρείου, οι επίμαχες φράσεις σβήστηκαν από τα επίσημα πρακτικά.
Καρικατούρα, λοιπόν του δωσίλογου βουλευτή Παπαδόπουλου και ο Ηλιόπουλος της συμμορίας-κόμματος του Μιχαλολιάκου προσπάθησε να μιμηθεί τον πολιτικό του πρόγονο.
Δημοσίευση σχολίου