Η μεγάλη απόδραση των Βούρλων (Βίντεο)

Ιστορία,

{[['']]}

Στις 17 του Ιούλη 1955 μίλησε η αδάμαστη ψυχή των κομμουνιστών. Είκοσι επτά βαρυποινίτες σύντροφοι, φορώντας στραβά το καπελάκι τους, μέρα μεσημέρι, δραπέτευσαν από τις φυλακές των Βούρλων στον Πειραιά, πραγματοποιώντας την πιο μεγάλη, την πιο συναρπαστική, την πιο μυθιστορηματική απόδραση όλων των εποχών στην Ελλάδα. Οι φυλακές των Βούρλων ήταν υψίστης ασφαλείας και πολύ καλά φρουρούμενες.

 Ολη η ιστορία της επιχείρησης κράτησε περίπου 4,5 μήνες κι έγινε κάτω από τραγικά δύσκολες συνθήκες κινδύνου με μαθηματική ακρίβεια και μυστικότητα. Ηταν ένα μεγάλο κατόρθωμα. Μια κινηματογραφική απόδραση με πολύ σασπένς, αρκετά στοιχεία θρίλερ και πολύ μεγαλύτερης αγωνίας, όπως θα 'λεγε κάποιος φίλος του κινηματογράφου. Τέλεια μελετημένο, με υψηλή πιστότητα και γνώση, ολοκληρωμένες τεχνικές προδιαγραφές, βασισμένες πάνω σ' ένα καλοστημένο σενάριο που υλοποιήθηκε παραδειγματικά.

Οι φυλακισμένοι έσκαψαν μια σήραγγα μήκους 17,5 περίπου μέτρων, την υποστύλωσαν με κάθε τεχνική επάρκεια και την ηλεκτροφώτισαν. Εξαφάνισαν με εκπληκτική επιτυχία τα δημιουργηθέντα μπάζα, βγήκαν στο σημείο που είχαν προγραμματίσει και μην τους είδατε! Προμηθεύτηκαν ένα μπικούνι κι ένα σφυρί και η σήραγγα ξεκίνησε από το κελί Νο 13, προχώρησε κάτω από την οδό Δογάνης και κατέληξε στο λουτρό ενός εργοστασίου λουλακιού που βρισκότανε ακριβώς απέναντι.

Τις απαραίτητες μετρήσεις και πληροφορίες τις έδωσαν οι αρραβωνιαστικιές δύο κρατουμένων συντρόφων. Το σχέδιο ξεκίνησε από το σκάψιμο ενός λάκκου βάθους δύο μέτρων, κοντά στον εξωτερικό τοίχο του κελιού. Μετά συνεχίστηκε με τη διάνοιξη της σήραγγας και μια ορισμένη κλίση προς τα πάνω, ώστε να συναντήσει το κατάλληλο σημείο, να βρεθούν μέσα στο λουτρό του εργοστασίου. Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα ήταν η εξαφάνιση των μπαζών, μέσα σε έναν τσιμεντοκρατούμενο χώρο. Εδωσαν στο χώμα και στις πέτρες την κωδική ονομασία «ζάχαρη» και «πατάτες», για να μη γίνουν αντιληπτοί. Και διακινούνταν η μεν «ζάχαρη» στον αγωγό της αποχέτευσης κι εξαφανιζόταν με μπόλικο νερό. Οι δε «πατάτες» πήγαιναν στις γλάστρες και στα παρτέρια των λουλουδιών και σ' ένα σκουπιδότοπο.

Πάντα υπήρχε ο φόβος και ο κίνδυνος της αποκάλυψης. Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα ήταν ο εξαερισμός της σήραγγας. Κάποια στιγμή κινδύνεψε να πεθάνει ένας κρατούμενος, την ώρα που έσκαβε, από έλλειψη οξυγόνου. Επινόησαν και κατασκεύασαν αυτοσχέδιο ανεμιστήρα. Αλλο πρόβλημα ήταν ο κίνδυνος να υποχωρήσουν τα χώματα της οδού Δογάνης από το πέρασμα των φορτηγών. Ετσι αναγκάστηκαν να υποστυλώσουν τη σήραγγα με ξυλεία που κατάφεραν να εξασφαλίσουν από παλιά κουφώματα. Δεν έλειψαν διάφορα μικροεπεισόδια, αλλά στο τέλος όλα πήγανε καλά! Η απόδραση συγκλόνισε την Ελλάδα. Οι αρχές ασφαλείας έστησαν μπλόκα στους δρόμους και επικήρυξαν τους δραπέτες, χωρίς φυσικά κανένα αποτέλεσμα. Σήμερα, ύστερα από 57 χρόνια, μπορούμε να πούμε πως οι κομμουνιστές όταν θέλουν μπορούν και τα καταφέρνουν. Η απόδραση των Βούρλων αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Πηγή: "Ριζοσπάστης"