{[['
']]}
']]}
Σήμερα, που η πυρηνική ενέργεια εξακολουθεί να σκοτώνει ανθρώπους και φύση, και το φάντασμα της Χιροσίμα ξαναζεί στη Φουκουσίμα, ο πόλεμος συνεχίζεται με άλλα μέσα. Οπλο των ισχυρών στο νέο κοινωνικό πόλεμο η οικονομική κρίση ως εξόντωση των ασθενέστερων και ο βιοπολιτικός έλεγχος. Οι εντεταλμένοι “little boys” και “fat men” επιχειρήσεων, κυβερνήσεων, τρόικας μας βομβαρδίζουν με ανακοινώσεις Σοκ και Δέους, σχεδιάζοντας το εξελισσόμενο κοινωνικό ολοκαύτωμα. Απειλές για λουκέτα, επιλεκτική χρεoκοπία, στάση πληρωμών από τα πάνω στους από κάτω, με πρώτα θύματα τους χαμηλόμισθους, απολύσεις, τρομοκρατία, εργοδοτική αλαζονεία.
Αυγουστιάτικα, οι αντιδράσεις μας δεν είναι ανάλογες της επίθεσης. Ειδικά στο χώρο των ΜΜΕ, αν και έχει ιδιάζοντα χαρακτηριστικά εφαρμόζεται καρμπόν το μνημονιακό μοντέλο που σαρώνει και άλλους εργασιακούς χώρους: Ατομικές συμβάσεις, μαζικές απολύσεις, συρρικνώσεις, ύφεση στην παραγωγή, εκπτωση στην ποιότητα του προϊόντος (κατευθυνόμενη ενημέρωση, είδηση κονσέρβα) μισθοί-πείνας, συνθήκες-Κίνας και παράλληλη αναδιάρθρωση της τράπουλας. Η κρίση και στα ΜΜΕ γίνεται ευκαιρία για γκόλντεν-μπόυς και γκερλς διαχειριστών, επενδυτών, στελεχών, νέων πλυντηρίων χρήματος και συνειδήσεων, η πατροπαράδοτη διαπλοκή κράτους και εκδοτικών ομίλων δεν σταματάει αλλά μπαίνει σε νέα πιο κανιβαλική, ανταγωνιστική φάση . Την κρίση καλούνται να επωμισθούν αποκλειστικά οι εργαζόμενοι, να θυσιαστούν “για τη σωτηρία” της επιχείρησης, πατρίδας, οικονομίας, ενώ οι ηγεσίες των συνδικάτων είναι στην στην καλύτερη περίπτωση αναντίστοιχες και στην χειρότερη προδοτικές.
Κοινός παρονομαστής των Μνημονίων στον Τύπο όπως και στην κοινωνία το θατσερικό T.I.N.A.: “There Is No Alternative. Δεν υπάρχει άλλη λύση, το Μνημόνιο (λέγε με και μπίζνες πλαν ή πρόγραμμα ανδιάρθρωσης) είναι μονόδρομος, αυτή είναι η πραγματικότητα, αν δεν σας αρέσει να πάτε να πνιγείτε”. Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι έτσι κι αλλιώς προορίζουν τους μισούς από εμάς για πνιγμό και τους άλλους μισούς για αργό στραγγαλισμό. Οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί της ενημέρωσης στην προκειμένη περίπτωση, θεωρούμαστε αναλώσιμοι, τα πιόνια στη σκακιέρα των διαπραγματεύσεων – με τράπεζες, αγοραστές, κυβερνήσεις, – ο δεμένος σκύλος που αν περισέψει τίποτα ίσως του πετάξουν κανένα κόκκαλο και τον πληρώσουν με έναντι αν η τράπεζα ευαρεστηθεί και δώσει δάνειο.
Ξεχνάνε βέβαια ότι ο σκύλος γράφει τις εφημερίδες τους, συντάσσει τις ειδήσεις που θέλουν να προβάλλουν, και ίσως κάποτε θελήσει να έχει ξανά ακαίρια τη δύναμη της γνώμης του, που του τη δίνουν με το σταγονόμετρο όπως αυξομειώνουν το μήκος του λουριού που τον έχουν δεμένο. Ξεχνάνε πως ο αναγνώστης έχει ήδη γυρίσει την πλάτη στα ελεγχόμενα όλο και πιο ευτελή προϊόντα που παρέχει το μιντιακό σύμπλεγμα. Ξεχνάνε πως ο χρόνος τους ξεπερνάει, πώς οι απαντήσεις για το αύριο βρίσκονται στους παραγωγούς του προϊόντος και όχι σε όσους χρόνια τώρα καρπώνονταν την υπεραξία της εργασίας – τζογάροντας στο χρηματιστήριο της 4ης εξουσίας.
Εμείς το θυμόμαστε; Αν συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας, συλλογικά ως παραγωγών, δεν θα φοβόμαστε πια τις απειλές και τους εκβιασμούς, δε θα κρεμόμαστε από τις τράπεζες, τα δάνεια και τα Μνημονια-Μνημόσυνα. Τα συνδικάτα, με βασική ευθύνη των εργατοπατέρων της διαπραγματευσης και της υποτέλειας στην εργοδοσία, έχουν απεμπολήσει το βασικό όπλο των εργαζομένων, την απεργία. Οι αντιστάσεις των από κάτω δεν έχουν φτάσει στο σημείο ωριμότητας και ισχυος ώστε να απειλούν σοβαρά τους από πάνω. Ομως η κατάσταση είναι κρίσιμη, εφόσον “Οι πάνω δεν μπορούν να συνεχίσουν να κυβερνούν όπως πριν και οι κάτω δεν θέλουν να συνεχίσουν να κυβερνιούνται όπως πριν”.
Ετσι και στα ΜΜΕ τους εκδότες δεν τους συμφέρει πια το παλιό “διαπλεκόμενο-επεκτατικό” μοντέλο, και θέλουν να αναδιπλωθούν για να κυβερνήσουν όσοι επιβιώσουν και στη νέα ηλεκτρονική εποχή. Οι χωρισμένοι σε πολλές ταχύτητες, ηλικίες και ειδικότητες εργαζόμενοι στα ΜΜΕ συνειδητοποιούν ότι η “προνομιακή” καστα των δημοσιογράφων με ασφάλιση, μισθό, και εξτρά παροχές (και η ακόμα πιο προνομιακή μερίδα των μεγαλοδημοσιογράφων-συνομιλητών της εξουσίας) μικραίνει, όσο εγαλώνει η μάζα των πληβείων-πληροφοριακών εργατών, ημιάνεργων, περιστασιακά απασχολούμενων. Συνειδητοποιούν, έστω και με διαφορά φάσης, ότι το ατομικιστικό δόγμα “βασικά εγώ ελπίζω να τη βολέψω” και η πρόσδεση στα διευθυντήρια, που κυριάρχησε στις προηγούμενες δεκαετίες, και σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και για την κατάντια και την ανυποληψία που χαρακτηρίζει τον κλάδο, δεν θα τους βγάλει αλώβητους από τον “τυφώνα”, το ναυάγιο του Τιτανικού της ενημέρωσης. ¨Δεν είμαστε στο Κάνσας πια Ντόροθυ” έλεγαν στο Μάγο του Οζ, και εννοούσαν ότι τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν.
Οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία της ενημέρωσης που παραπαίει, βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Ομως η Ντόροθυ στον κόσμο των ΜΜΕ δεν θα βρει ποτέ τη “Σμαραγδένια Πολιτεία" αν δεν πιστέψει στις δυνάμεις τις δικές της και των φίλων της. Της τάξης της δηλαδή, που είναι η τάξη των εκμεταλλευόμενων αυτής της χώρας, αυτής της κοινωνίας,αυτού του κόσμου. Οι “Μάγοι του ΟΖ” της ενημέρωσης, των επιχειρήσεων, των κυβερνήσεων, των τραπεζών, δεν ειναι παρά σκιάχτρα, μικροί νάνοι που μας φαίνονται παντοδύναμοι γιατί κρύβονται πίσω από παραβάν της εξουσίας και του κέρδους. Δεν είμαστε στο Κάνσας πια, αλλά ας μην αφήσουμε τον τυφώνα να μας παρασύρει, χωρίς να πούμε εμείς την τελευταία λέξη….
A.Π. - εργαζόμενη σε ΜΜΕ, συμμετείχε στη Διακλαδική Πρωτοβουλία Εργαζομένων / Ανέργων στα ΜΜΕ.
Δημοσίευση σχολίου