{[['
']]}
']]}
Ένα πραξικόπημα εναντίον της Αριστεράς που προκάλεσε ρήγμα στη Δεξιά
Πηγή: Tου Γιάννη Μπαζού – Συγγραφέα. Hot Doc History
Η αντίθεση της Αριστεράς, κομμουνιστικής ή μη, απέναντι στη χούντα από την πρώτη στιγμή της 21ης Απριλίου -και το βαρύτατο κόστος που κατέβαλε- είναι γνωστά και ιστορικά καταγεγραμμένα. Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως οι πραξικοπηματίες στράφηκαν (και) εναντίον παλιών συμπολεμιστών τους στον εμφύλιο πόλεμο. Παρουσιάστηκε το παράδοξο να βρεθούν συγκροτούμενοι στα κελιά της χούντας στρατηγοί του Γράμμου-Βιτσίου και παλαίμαχοι κομμουνιστές. Και οι δύο πλευρές στράφηκαν εναντίον του «καθεστώτος». Τούτο αποτέλεσε τη βάση της απονομιμοποίησης της άκρας Δεξιάς από το 1974 και μετά και αυτό το ρήγμα δύσκολα θα γεφυρωθεί, όσες προσπάθειες κι αν γίνονται. Αυτήν ακριβώς την πλευρά πραγματεύεται το κείμενο που ακολουθεί.
Η οργάνωση ΙΔΕΑ εμφανίζεται στη Μέση Ανατολή κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ειδικότερα λίγο μετά την ίδρυση του στρατιωτικού συνδέσμου ΕΝΑ (Ενωση Νέων Αξιωματικών) από ομάδα κατώτερων στελεχών του ελληνικού στρατού στη διοίκηση των εκεί Σχολών ΓΚΕΣ (Γενικό Κέντρο Εκπαίδευσης Στρατιωτικών) τον Αύγουστο του 1943.
Σκοπός του ΙΔΕΑ ήταν η πλήρης διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος και η εγκαθίδρυση και αναπαραγωγή του στρατιωτικού μηχανισμού στην οργάνωση του αστικού μεταπολεμικού κράτους στην Ελλάδα ή, σύμφωνα με την ορολογία απόρρητου εσωτερικού εγγράφου του ίδιου του ΙΔΕΑ, η «δικτατορία του ΙΔΕΑ» 1.
Ολες οι ακροδεξιές συσπειρώσεις Ελλήνων στρατιωτικών (ΙΔΕΑ, ΕΝΑ) δημιουργήθηκαν στη Μέση Ανατολή κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Κύρια επιδίωξη του ΙΔΕΑ ήταν η ταύτιση του στρατού με το έθνος και η πλήρης ανεξαρτησία του από την πολιτική εξουσία. Αυθεντικός εκφραστής των εθνικών συμφερόντων αυτοανακηρύσσεται ο ίδιος ο ΙΔΕΑ, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι πουθενά στις θέσεις του συνδέσμου δεν αναφέρεται η μοναρχία. Αυτό το τελευταίο έχει, όπως θα δούμε, ιδιαίτερη σημασία και τελικά αξιοποιήθηκε από τους Αμερικανούς, οι οποίοι από ένα σημείο και μετά αναζητούσαν τρόπο να παρακάμψουν τα Ανάκτορα κάτι που δεν μπορούσε να γίνει με συμβατικά πολιτικά μέσα.
Το πραξικόπημα του 1951
Η Δεξιά της προδικτατορικής περιόδου διέθετε τρεις κύριους πυλώνες: τα Ανάκτορα, την εκάστοτε κοινοβουλευτική της έκφραση (Λαϊκόν Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός, ΕΡΕ) και τέλος τον στρατό.
Η συνύπαρξη αυτών των τριών πυλώνων την έκανε να κυριαρχεί. Ταυτόχρονα, όμως, κάθε ανισορροπία προκαλούσε προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά εκδηλώνονταν άλλοτε με πραξικοπήματα και άλλοτε με τη ρήξη των Ανακτόρων με την εκλεγμένη πολιτική ηγεσία του τόπου.
Ετσι, ο ΙΔΕΑ έκανε το πρώτο του πραξικόπημα (το βράδυ της 30ής Μαΐου 1951) όταν ο Αλέξανδρος Παπάγος αποφάσισε να παραιτηθεί από το στράτευμα. Η παραίτηση αυτή δημιούργησε αναστάτωση στις τάξεις των Ελλήνων αξιωματικών και έφερε σε διάσταση τον Παπάγο με τα Ανάκτορα, που δεν επιθυμούσαν την κάθοδο του στρατάρχη στην πολιτική. Οι κινηματίες κατέλαβαν στρατηγικά σημεία στην πρωτεύουσα και τελικά παραιτήθηκαν του εγχειρήματος αυτού με την επέμβαση του ίδιου του Παπάγου, ο οποίος με το κύρος που διέθετε τους διέταξε να διαλυθούν ήσυχα και τους υποσχέθηκε ότι δεν θα διωχθούν για την πράξη τους αυτή.
Οι αξιωματικοί που είχαν ηγηθεί της απόπειρας απομακρύνθηκαν από τον στρατό αλλά τους δόθηκε αμνηστία. Το ΑΣΣ (Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο) «αποφάσισε και πήρε σκληρά μέτρα εναντίον του ΙΔΕΑ», όπως προκύπτει από τα πρακτικά που δημοσιεύτηκαν 2.
Σχέδιο «Περικλής»
Ενα από τα σχέδια αυτά ήταν το σχέδιο «Περικλής», το οποίο ήρθε στο φως στις αρχές του 1965, όταν ανακαλύφθηκε στα αρχεία του υπουργείου Εθνικής Αμύνης έγγραφο με τίτλο «Σχέδιον Περικλής». Επρόκειτο για πρακτικό σύσκεψης της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής του Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης, στην οποία προήδρευε ο τότε αρχηγός του ΓΕΣ Βασίλειος Καρδαμάκης. Το πρακτικό συντάχτηκε το 1959 αλλά διατύπωνε ένα σχέδιο που είχε την επωνυμία «Περικλής», το οποίο συζητήθηκε προς εφαρμογή τη 12η Αυγούστου 1961. 3
Το σχέδιο «Περικλής» τέθηκε σε εφαρμογή στις εκλογές του 1961, που έμειναν γνωστές ως οι «εκλογές βίας και νοθείας». Το σχέδιο προέβλεπε την ωμή ανάμειξη του στρατού και της αστυνομίας στην πολιτική, ώστε να περιοριστεί η δύναμη της ΕΔΑ, που από το 1958 είχε αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση.
Στις 16/7/1963 επιβεβαιώθηκε η σύνθεση του παρακράτους με τη σύλληψη και προφυλάκιση του διαβόητου δωσίλογου Ξενοφώντα Γιοσμά και του υπομοίραρχου Εμμανουήλ Καπελώνη ο οποίος ήταν διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Τριανδρίας, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως ηθικοί αυτουργού Ο Καπελώνης στις 18/6/1965 επιβεβαίωσε με υπόμνημά του το σχέδιο οργάνωσης αντισυγκεντρώσεων από εκπαιδευμένες ομάδες αστυνομικών και στρατιωτικών. Ο Γιοσμάς καταδικάστηκε απλώς για διατάραξη της κοινής ειρήνης.
Αργότερα αποκαλύφθηκε επίσης πως ο ΙΔΕΑ είχε χωριστεί σε καραμανλικούς και αντικαραμανλικούς και βάσει των λεγομένων του μετέπειτα στρατηγού Τάκη Παπαγεωργόπουλου έκανε ένα «βουβό» πραξικόπημα το 1961, μετά τις εκλογές εκείνης της χρονιάς και τη νίκη του Κ. Καραμανλή, από την αντικαραμανλική πτέρυγα την οποία εξέφραζε ο Γρίβας. Το πραξικόπημα εκδηλώθηκε με την κατάληψη του ΓΕΣ και της Γενικής Ασφάλειας, που τότε βρισκόταν στην οδό Μπουμπουλίνας, από τον Αρη Μπουλούκο, υπασπιστή του Γρίβα, όπως μαρτυρεί ο Παπαγεωργόπουλος.
Ανάλογο σχέδιο είχε καταρτίσει και ο διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών (του στρατού), στρατηγός Ν. Γωγούσης. Σε σύσκεψη στην οποία μετείχαν οι στρατηγοί Α. Νάτσινας, Β. Καρδαμάκης, Ν. Γωγούσης, Αθ. Φροντιστής και ο αρχηγός της αστυνομίας Θ. Ρακιντζής, αποφασίστηκαν οι λεπτομέρειες της εφαρμογής του σχεδίου. Πίσω απ’ αυτούς βρίσκονταν και άλλοι αξιωματικοί που είχαν ενημερωθεί σχετικά. Ανάμεσά τους ήταν και ο αξιωματικός -και αργότερα δικτάτορας- Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Ο "ανεπιθύμητος" στρατιώτης Δημήτρης Μπέκιος, τον οποίο χρησιμοποίησε ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος ως εξιλαστήριο θύμα στο "σαμποτάζ του Εβρου" για να επισείσει ... κομμουνιστικό κίνδυνο
Υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ»
Σαν αντίβαρο της υπόθεσης «Περικλής» προέκυψε η υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ», ένα πολιτικό και στρατιωτικό σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ελλάδα στα μέσα Μαΐου του 1965 και άνοιξε τον δρόμο για την αποστασία του 1965. Δύο εβδομάδες μετά τον ανασχηματισμό και την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου στην κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου έσκασε η «βόμβα» της υπόθεσης «ΑΣΠΙΔΑ» (Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατία, Αξιοκρατία). Παράγοντες της Δεξιάς κατήγγειλαν ότι υπήρχε μέσα στον στρατό οργάνωση με τα αρχικά αυτά και με απόκλιση προς τα
αριστερά», με πολιτικό αρχηγό τον γιο του πρωθυπουργού.
Από τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν αργότερα προέκυψε ότι ο υπουργός Αμύνης Πέτρος Γαρουφαλιάς, ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας και ο στρατηγός Γεννήματος είχαν ενημερωθεί για κάποιες οργανωτικές «κινήσεις» και «μυήσεις» σε ορισμένες στρατιωτικές μονάδες στην Κύπρο και την Αθήνα, τουλάχιστον από τον Μάρτιο του 1965. Κάποια στιγμή ενημέρωσαν τον βασιλιά, όχι όμως και τον πρωθυπουργό. Κεντρικό πρόσωπο στις κινήσεις αυτές παρουσιαζόταν ο λοχαγός Αρης Μπουλούκος, παλαιό μέλος της οργάνωσης «X» του Γρίβα, ο οποίος είχε τοποθετηθεί στην ΚΥΠ κατόπιν επιμονής του συμπατριώτη του υπουργού Εξωτερικών Σταύρου Κωστόπουλου και είχε μετατεθεί στην Κύπρο, κατόπιν παρακλήσεως του ίδιου του Γρίβα. Στην κίνηση «ΑΣΠΙΔΑ» υπολογιζόταν πως συμμετείχαν 50 αξιωματικοί, ενώ αίσθηση προκάλεσε και η εμπλοκή του συνταγματάρχη Αλέξανδρου Παπατέρπου, υπαρχηγού της ΚΥΠ και προσωπικού φίλου του Ανδ. Παπανδρέου, ο οποίος εκείνη την εποχή κατέβαλε προσπάθειες να διαλύσει το παρακράτος.
Στις 9/6/1965 ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού προειδοποιεί τη Βουλή ότι «επέρχεται δικτατορία».
Ζάχαρη στο ντεπόζιτο του τανκς στον Εβρο
Στις αρχές Ιουνίου1965 ο Παπαδόπουλος βρέθηκε σε διπλό κλοιό λόγω των ανακρίσεων της στρατιωτικής Δικαιοσύνης για την υπόθεση του σχεδίου «Περικλής», ενώ παράλληλα είχε ξεσπάσει η υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ». Στις 11 Ιουνίου, δύο ημέρες μετά την άσκηση δίωξης για την υπόθεση του σχεδίου «Περικλής», ξέσπασε η υπόθεση του «Σαμποτάζ του Εβρου».
Οι προϊστάμενοι στρατηγοί Κων. Τσολάκας, Θ. Μανέτας και Ανδ. Βαρδουλάκης ζητούσαν εξηγήσεις για τις βλάβες. Απολογούμενος, ο Παπαδόπουλος απέδωσε τα προβλήματα στην εντατική χρήση των φορτηγών αλλά και σε ενδεχόμενη δολιοφθορά (σαμποτάζ) για την οποία θα προχωρούσε σε έρευνες.
Στη συνέχεια έστησε σκευωρία σε συνεργασία με το τμήμα Α2 της μονάδας, αξιωματικός του οποίου παρακίνησε έναν στρατιώτη με γονείς αριστερών φρονημάτων να προκαλέσει βραχυκύκλωμα σε ένα όχημα. Ο στρατιώτης συνελήφθη την ώρα της δολιοφθοράς (ζάχαρη στο ντεπόζιτο), ενώ την επόμενη μέρα συνελήφθησαν και άλλοι φαντάροι στα οχήματα των οποίων είχαν παρουσιαστεί βλάβες. Επειτα από σειρά βίαιων ανακρίσεων με χρήση βασανιστηρίων, ο Γ. Παπαδόπουλος πρόβαλε τη θεωρία της κομμουνιστικής συνωμοσίας, οργανωμένης από τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ.
Ο δημοκρατικός δικηγόρος Νικηφόρος Μανδηλαράς (βρέθηκε νεκρός τον Μάιο του 1967) ξιφουλκεί στη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ τον Μάιο του 1965
Ακολούθησαν συλλήψεις συγγενών των στρατιωτών που φέρονταν αναμεμειγμένοι στη δολιοφθορά. Ομως σύντομα οι τακτικοί ανακριτές της στρατιωτικής Δικαιοσύνης (ο λοχαγός Νικόλαος Νικολαΐδης και ο βασιλικός επίτροπος αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Γκόπης) αντιλήφθηκαν ότι οι ομολογίες των στρατιωτών ήταν προϊόν βασανισμών και απάλλαξαν τελικά τους περισσότερους από τους συλληφθέντες. Στις 20 Ιουλίου ασκήθηκε δίωξη κατά των αξιωματικών που ήταν φυσικοί αυτουργοί των βασανισμών και εναντίον του Παπαδόπουλου για ηθική αυτουργία. Τελικά ο Παπαδόπουλος απαλλάχθηκε από τον αντισυνταγματάρχη στρατιωτικής Δικαιοσύνης Θεμιστοκλή Δηματάτη με απαλλακτικό βούλευμα στις 29 Νοεμβρίου 1965, δύο ημέρες πριν από την έναρξη της δίκης του.6
Η χούντα στο προσκήνιο – 21 Απριλίου 1967
Ο σύνδεσμος ΙΔΕΑ είχε μεγιστοποιήσει τις φιλοδοξίες του και πλέον δεν του ήταν αρκετό να περιφρουρεί την εξουσία για λογαριασμό της Δεξιάς. Με την ανοχή και τη χειραγώγηση των Αμερικανών, αποφάσισε να γίνει πρωταγωνιστής και να καρπωθεί την εξουσία.
Το πραξικόπημα του1967 στηρίχθηκε σε ιεραρχικώς μεσαία στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, τα οποία είχαν μεγαλύτερη επαφή με τις μονάδες τους και μπορούσαν να ελέγχουν και να επηρεάζουν τους νεότερους αξιωματικούς.
Οι περισσότεροι συμμετείχαν στην οργάνωση Ενωσις Ελλήνων Νέων Αξιωματικών, από κοινού με 25 περίπου αξιωματικούς, από τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη μέχρι του λοχαγού, που κυρίως υπηρετούσαν στο Γενικό Επιτελείο και στην ΚΥΠ, ενώ πολλοί συμμετείχαν σε «σχολεία» της CIA
Ανάμεσά τους ήταν οι Δημήτριος Πατίλης, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Χρ. Παπαδόπουλος, Δημήτριος Ιωαννίδης, Πέτρος Κωτσέλης, Νικόλαος Γκαντώνας, Ιωάννης Λάζαρης, Στέφανος Καραμπέρης, Αντώνιος Λέκκας, Μιχαήλ Μπαλόπουλος, Αντώνιος Μέξης, Νικόλαος Ντερτιλής και Νικόλαος Πετάνης - όλη η μετέπειτα ηγετική ομάδα του καθεστώτος της 21ης Απριλίου1967, με εξαίρεση τους Παττακό και Μακαρέζο των οποίων ο ακριβής χρόνος ενεργού ένταξης στην ομάδα δεν τεκμηριώνεται επαρκώς.
Δεν είχαν όμως την καθολική αποδοχή των συναδέλφων τους, πολλοί από τους οποίους αντιστάθηκαν θεσμικά στο πραξικόπημα. Γι' αυτό και στους φανατικούς πολέμιους της δικτατορίας συγκαταλέγονται και υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί όπως ο στρατηγός Τζανετής, ο ναύαρχος Εγκολφόπουλος και ο στρατηγός Οπρόπουλος.
Ο Εγκολφόπουλος (αρχηγός ΓΕΝ πριν και μετά τη μεταπολίτευση) ήταν ο πρώτος που αρνήθηκε να συνεργαστεί με τη δικτατορία και παραιτήθηκε. Αργότερα συνελήφθη και κρατήθηκε για το Κίνημα του Ναυτικού.
Ο υποπλοίαρχος γιατρός Γιώργος Γρηγοριάδης συλλαμβάνεται, βασανίζεται και δικάζεται στην υπόθεση του ΚΚΕ (εσωτερικού). Παρέμεινε στις φυλακές προφυλακισμένος για 15 μήνες.
Ο πλωτάρχης Βαρδής Βαρδινογιάννης (ο γνωστός επιχειρηματίας), αφού αποστρατεύτηκε μόλις επικράτησε η χούντα, εκτοπίζεται μαζί με τους αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς Ζαψειρόπουλο, Ερσελμαν, Ζερβογιάννη, Τζανετή και Οπρόπουλο. Ως αιτιολογία προβάλλεται ότι «απεπειράθησαν να προκαλέσουν διατάραξιν της Ασφαλείας και ησυχίας της Χώρας...».
Στις 13 Δεκεμβρίου 1967 εκδηλώνεται το γνωστό αλλά αποτυχημένο «κίνημα του βασιλιά», όπου βρήκαν ευκαιρία και εκδήλωσαν την αντίθεσή τους όλοι οι αντιχουντικοί στρατιωτικοί με σύσσωμο σχεδόν το Πολεμικό Ναυτικό. Η δικτατορία με Συντακτική Πράξη παραπέμπει τους στασιαστές σε ειδικά συμβούλια και αποτάσσει τους Ροζάκη, Δέδε, Πανά, Σούτσο, Κοντογιάννη, Σολιώτη, Μουρίκη, Κονοφάο και Ταπίνη. Τους Ροζάκη, Κονοφάο και Ταπίνη θα τους εκτοπίσουν λίγο αργότερα και αυτούς ως επικίνδυνους.
Τον Δεκέμβρη του 1967 ξεσπά η υπόθεση της «Δημοκρατικής Αμυνας» και των «Υπαξιωματικών του 'Έλλη”», επειδή οι συλληφθέντες αξιωματικοί συγκεντρώθηκαν και βασανίστηκαν στο καταδρομικό «Ελλη» στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Είναι και η μόνη περίπτωση βασανιστηρίων στο Πολεμικό Ναυτικό από άτομα του ίδιου όπλου. Οι συλληφθέντες ήταν όλοι υπαξιωματικοί του Ναυτικού εκτός των Νοταρά, Σοφούλη και Πρωτοπαπά. Ο Γεράσιμος Νοταράς, καθοδηγητής και σύνδεσμος με την υπόλοιπη «Δημοκρατική Αμυνα», μεταφέρεται και αυτός και βασανίζεται στο «Ελλη». Οι υπαξιωματικοί αυτής της αντιχουντικής οργάνωσης ήταν οι Πολίτης, Τζήμας, Μαυροβουνιώτης, Κατσούγκρης, Κυριάκης, Παπαδημητρίου, Καρακιτσάκης, Ρέκκας, Γιαμπουράνης, Παντελής, Οικονομάκης, Μέξας, Μαρμαρινός, Μαργαρίτης και Σκαλτσάς.
Οι χουντικοί Ευαγγελόπουλος, Καμαρινέας, Κιοσές, Σωμαρίπας και Ντάκουλας καταδικάστηκαν για τα βασανιστήρια στους συναδέλφους τους. Στα βασανιστήρια συμμετείχαν και οι Μάλλιος, Μπάμπαλης, Θεοφιλογιαννάκος και Τραγέας. Ολοι οι νομιμόφρονες υπαξιωματικοί μετά τα βασανιστήρια, τις προφυλακίσεις και τις κρατήσεις δικάζονται και αποτάσσονται από το Πολεμικό Ναυτικό.
Ο ναυτικός δόκιμος Γ. Αναστασάκης, που βλαστήμησε το βασιλικό στέμμα, δικάζεται, φυλακίζεται και αποτάσσεται.
Τέσσερις αξιωματικοί και ένας υπαξιωματικός αποτάσσονται διότι ζήτησαν πολιτικό άσυλο στο εξωτερικό και παραπέμφθηκαν σε τακτική ανάκριση για λιποταξία, πέραν του πληρώματος του αντιτορπιλικού «Βέλος» και του Βάρφη ο οποίος συντάραξε το επιτελείο του ΝΑΤΟ όταν μαθαίνοντας πως βασανίζονται συνάδελφοί του στην Ελλάδα παραιτήθηκε την ίδια στιγμή, αδιαφορώντας για όλα. Ηταν οι αξιωματικοί Τριανταφυλλίδης, Μπάρδης, Καλούλης, Μαρώτης και ο υπαξιωματικός Κωστάκης.
Ο πλοίαρχος Λούνδρας καταδικάζεται και φυλακίζεται για παράνομη οπλοφορία, ενώ η σύζυγός του Ελένη Βλάχου την ίδια εποχή ανέπτυσσε δραστηριότητα στο Λονδίνο.
Ο υποπλοίαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος (αρχηγός ΓΕΝ μετά τη μεταπολίτευση) αποστρατεύτηκε γιατί αρνήθηκε να υποχωρήσει στις πιέσεις να μην προχωρήσει σε γάμο με τη Νότα Ηλιοπούλου, κόρη τέως βουλευτή της ΕΔΑ. Οργανώνεται στη Φιλική Εταιρεία και συλλαμβάνεται και βασανίζεται στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Αργότερα συμμετέχει στη... συμμορία Ελεύθεροι Ελληνες, συλλαμβάνεται πάλι, φυλακίζεται, εκτοπίζεται, συμμετέχει στην οργάνωση Ελληνική Αντιδικτατορική Νεολαία, τοποθετεί βόμβες, συλλαμβάνεται, βασανίζεται ξανά, προφυλακίζεται και για το Κίνημα του Ναυτικού και αποκαθίσταται με τη μεταπολίτευση.
Ο ανθυποπλοίαρχος Αντ. Κακαράς συλλαμβάνεται γιατί συνεπλάκη με ασφαλίτη στην Πλάκα όπου τραγουδούσε Θεοδωράκη, υποβάλλει αναφορές παραιτήσεως με απαράδεκτο περιεχόμενο για το καθεστώς, φυλακίζεται στο «Ελλη», καταδικάζεται στο Ναυτοδικείο για περιύβριση αρχής και προσβολή του στρατού (φόρεσε κολάρο και ένα τάβλι στο πουλί της χούντας βρίζοντας την «επανάσταση») αποτάσσεται και παραμένει στις φυλακές για 16 μήνες. 7
Η οργάνωση ΑΑΑ
Οι Ελεύθεροι Ελληνες
Ο στρατηγός Πανουργίας Πανουργιάς αναφέρει μεγάλο αριθμό αξιωματικών και από τα τρία όπλα στην οργάνωση Ε.Ε. Καταχωρεί από μεν την Αεροπορία εννέα αξιωματικούς ως μέλη, από δε τον στρατό έξι στρατηγούς και 77 στελέχη. Στα μέλη της Διοικούσας Επιτροπής ήταν οι αντιστράτηγοι Τζανετής, Παπαγεωργίου, Πανουργιάς, Μπάλκος, ο υποστράτηγος Περιβολιώτης και ο Βαρδουλάκης για κάποιο διάστημα διετέλεσε υπαρχηγός.
Για τη δραστηριότητα των Ελευθέρων Ελλήνων έχει δημοσιευθεί έκθεση του αρχηγού της οργανώσεως, αντιστράτηγου Σοφ. Τζανετή. Η οργάνωση Ε.Ε δεν πρόλαβε να παρουσιάσει ανάλογη δραστηριότητα, αλλά έδειξε πως σημαντικός αριθμός στελεχών του στρατού ήταν ενάντιος στη χούντα.
Η ομάδα Οπρόπουλου
Εκτός των Οπρόπουλου και Αρχάκη συμμετέχουν οι Ν. Λύτρας, Μ. Βαρδάνης, Σ. Μουστακλής, Γεώργιος Τσίχλης, Γιώργος Καρούσος, Δ. Βασιλικόπουλος. Τον Δεκέμβριο του 1967 μυείται και ο Βαρδουλάκης από τον Οπρόπουλο ενόψει του «κινήματος του βασιλιά».
Η αποτυχία του εγχειρήματος κατάληψης της ΑΣΔΕΝ εντάσσεται στη γενικότερη αποτυχία του συγκεκριμένου κινήματος.
Ο Οπρόπουλος έπειτα από ατύχημα που έπαθε στην εξορία -έμεινε παράλυτος από τη μέση και κάτω- έφυγε στο εξωτερικό και δραστηριοποιήθηκε με όσους αντιχουντικούς βρίσκονταν στο Λονδίνο.
Ελληνική Αντιδικτατορική Νεολαία
Οι Σαββούρας, Σπυριούνης, Ρούμπος, Παπανικολάου, Ζαρκάδας και Βασιλικόπουλος δικάστηκαν στο έκτακτο στρατοδικείο από 9 μέχρι 11 Αυγούστου 1973 και «εισέπραξαν» ποινές από 2,5 έως 18 έτη.
Η Πολεμική Αεροπορία είχε ανάμειξη αναλογικά μικρότερη των δύο άλλων κλάδων των ενόπλων δυνάμεων στην περίοδο 1967-74. Γνωστή είναι η εμπλοκή μερικών στελεχών της στο Κίνημα του Ναυτικού, όπως και στους Ελεύθερους Ελληνες.
Ο απόστρατος αντιπτέραρχος Σ. Πετρουλάκης αναφέρεται στα στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας, που προ του Κινήματος του Ναυτικού είχαν αποφασίσει: «...να μην προσβάλλομε με τα όπλα μας οποιονδήποτε ελληνικό στόχο, παρά την τυχόν διαταγή της χούντας. Αντίθετα θα απορρίπτομε τα όπλα μας μακριά των στόχων...».
Ισχυρές αναταράξεις στο καθεστώς δημιούργησε ο υποσμηναγός Μιχάλης Μανιδάκης, ο οποίος στις 9 Σεπτεμβρίου 1970 διέφυγε με μια ντακότα από την Κρήτη στη Σοβιετική Ενωση.
Στις 13 Δεκέμβρη του 1967, με αρχηγό τον αντιπτέραρχο Αντωνάκο, η Αεροπορία τάσσεται με τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Οι βάσεις Ελευσίνας και Τανάγρας περικυκλώθηκαν και καταλήφθηκαν. Στην Ελευσίνα υπήρξαν δύο νεκροί από τα πυρά άρματος των χουντικών. Η βάση της Αγχιάλου με διοικητή τον Διακουμάκο, που επίσης τάχθηκε με τον βασιλιά, δεν μπόρεσε τελικά να καταληφθεί.
Εκτός του Τάσου Μήνη έχουμε τους συλληφθέντες και βασανισθέντες για την οργάνωση του Κινήματος του Ναυτικού τον Μάιο του 1973 Δ. Αποστολάκη, Κ. Κοκκινίδη, Δ. Χρηστάκη, Γ. Παπαδόπουλο και Νίκο Στάππα 8.
Ενα βέλος στην καρδιά της δικτατορίας
Στις 23 Φεβρουάριου του 1973, κατά την κατάληψη της Νομικής Αθηνών, η δυσφορία των δημοκρατικών αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων είχε κορυφωθεί. Στις 23 Μαΐου 1973 ακολούθησε η ανταρσία του αντιτορπιλικού «Βέλος», ως συνέχεια του αποτυχημένου Κινήματος του Ναυτικού. Οι επικεφαλής, ναύαρχοι Μηναίος και Εγκολφόπουλος, συνελήφθησαν στα σπίτια τους προτού επιβιβαστούν στα πλοία, όμως το αντιτορπιλικό «Βέλος» με κυβερνήτη τον Νίκο Παππά εγκατέλειψε τα κοινά γυμνάσια μοίρας του ΝΑΤΟ, αυτομόλησε και κατέφυγε στην Ιταλία, όπου 31 από τα μέλη του πληρώματος ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Ακολούθησαν συλλήψεις στελεχών καθώς και εκτεταμένες εκκαθαρίσεις στο Πολεμικό Ναυτικό.
Στις 11.30 το πρωί της 1ης Ιουνίου1973 συγκλήθηκε εκτάκτως το Υπουργικό Συμβούλιο, στη διάρκεια του οποίου ενημερώθηκαν οι υπουργοί για την επερχόμενη πολιτειακή μεταβολή. Ο Παπαδόπουλος με Συντακτική Πράξη την 1η Ιουνίου 1973 προχώρησε στην κατάργηση της μοναρχίας και εγκαθίδρυσε πολίτευμα προεδρικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με προσωρινό πρόεδρο τον ίδιο. Παράλληλα, υποσχέθηκε τη διενέργεια εκλογών μέσα στο επόμενο έτος. Την ίδια μέρα ορίστηκαν οι αρχηγοί των στρατιωτικών επιτελείων, μεταξύ τους ο αρχηγός ΓΕΝ αντιναύαρχος Πέτρος Αραπάκης, που μέχρι τις 8 Ιανουάριου 1975 παρέμεινε στη θέση που τον είχε τοποθετήσει ο Παπαδόπουλος.
Η καριέρα του υποπλοίαρχου Λεωνίδα Βασιλικόπουλου "στράβωσε" από τη στιγμή που αρνήθηκε να υποχωρήσει στις πιέσεις και τέλεσε τον γάμο του με την κόρη του τέως βουλευτή της ΕΔΑ Σταύρου Ηλιόπουλου. Συνελήφθη ως αντιστασιακός επανειλημένα και βασανίστηκε. Αρχηγός ΓΕΝ μετά την μεταπολίτευση.
Η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Σπύρο Μαρκεζίνη (8/10/1973) ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να προχωρήσει σε εκλογές. Η εξέγερση και ο εγκλεισμός των φοιτητών στο Πολυτεχνείο και η αιματηρή καταστολή της τα μεσάνυχτα της 16ης προς 17η Νοεμβρίου 1973 πυροδότησαν το «εσωτερικό πραξικόπημα» του Ιωαννίδη μια βδομάδα αργότερα. Οι αξιωματικοί με το βεβαρυμένο κατοχικό παρελθόν είχαν κατορθώσει όχι μόνο να προκαλέσουν ρήγμα στον αστικό αντικομμουνιστικό κόσμο και να φυλακίσουν παλιούς συμπολεμιστές τους στον Εμφύλιο, αλλά και να φαγωθούν μεταξύ τους.
Το τέλος της δικτατορίας ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο...
Παραπομπές
1 Σπ. Λιναρδάτος, Από τον Εμφύλιο στη Χούντα, τ. Α’ σελ. 235.
2 Δημοσίευση των πρακτικών του ΑΣΣ, εφημερίδα Το Βήμα, 21 Αυγούστου 1951.
3 Σόλων Ν. Γρηγοριάδης, Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974, τ. 7, Ιουλιανά 1965: Η αρχή του τέλους, σ. 138-139.
4 Συνέντευξη στρατηγού Παπαγεωργόπουλου στον Αντώνη Κακαρά.
5 Βούλευμα 38/66 Δικαστικού Συμβουλίου του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου, εφημ. Ελευθερία, 21 Μαΐου 1966.
6 Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, Το σαμποτάζ του Εβρου χωρίς ζάχαρη. Μια απόπειρα αναψηλάφησης, Θεμέλιο, 2010, σελ. 134-15
7 «Τα επίσημα αρχεία του Πολεμικού Ναυτικού για τους αξιωματικούς στη Χούντα», Δήμος Βερύκιος, εφ. Ημερήσια, 20/4/2002
8 Τα στοιχεία περιλαμβάνονται με λεπτομέρειες στην τρίτομη έκδοση του αντιπλοιάρχου (ε.α.) Αντώνη Κακαρά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2016, Οι Ελληνες στρατιωτικοί, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2006, και στηρίζονται στη διδακτορική διατριβή του ίδιου με θέμα «Οι επαγγελματίες στρατιωτικοί υπό αυταρχικά καθεστώτα».
Δημοσίευση σχολίου