{[['
']]}
']]}
Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974»
Χωρίς αμφιβολία, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι το πιο δημοκρατικό κράτος που υπάρχει στον κόσμο. (Φυσικά, μιλούμε για τη λεγόμενη αστική δημοκρατία). Κι ωστόσο, αυτό το υποδειγματικά δημοκρατικό κράτος στο εσωτερικό του, σπαταλά τον εθνικό του πλούτο για να πληρώνει δικτάτορες και να στηρίζει δικτατορίες στο εξωτερικό.
Πρόκειται για μία καταφάνερη αντίφαση, αλλά φαίνεται τέτοια μόνο όταν κανείς δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ιστορία διαλεκτικά. Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν αυταρχικά καθεστώτα στο εξωτερικό και ασκούν ιμπεριαλιστική διεθνή πολιτική, για να μπορέσουν να παραμείνουν (αστική) δημοκρατία στο εσωτερικό. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που κάνει κι ένας συνεπής καπιταλιστής, που δεν μπορεί παρά να απεχθάνεται τις απεργίες και τις εργατικές «ταραχές», που εμποδίζουν τη συσσώρευση του πλούτου. Ο ίδιος συνεπής καπιταλιστής θα χαρεί πολύ με την καταστροφή του αντιπάλου του. 'Αλλωστε, η διεύρυνση του πεδίου της οικονομικής δραστηριότητας είναι νόμος στον καπιταλισμό. Όμως, το πεδίο, στην περιφέρειά του κυρίως, είναι κατειλημμένο από άλλους καπιταλιστές ή από κοινωνικοπολιτικά συστήματα που δεν ευνοούν την επέκτασή του. Κι αν σταματήσει να επεκτείνεται ο καπιταλισμός, καταστρέφεται.
Η Ελλάδα κατέχει στον παγκόσμιο χάρτη μία πολύ κρίσιμη γεωπολιτική θέση: Βρίσκεται στο σημείο τομής της Ανατολής και της Δύσης, της Ευρώπης και της Ασίας, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Η Ανατολή τότε ήταν «κομουνιστική» και η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, στρατηγικής σημασίας για την διεξαγωγή του ψυχρού πολέμου, που είναι τέτοιος γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανασυρθεί από την κατάνυξη και να καταναλωθεί θερμός.
Αυτό το γεωπολιτικό πλεονέκτημα της Ελλάδος δεν έχει χαθεί ούτε σήμερα, που κατέρρευσαν τα «κομουνιστικά» καθεστώτα. Διότι ο καπιταλιστικός αγώνας για τον έλεγχο της καπιταλιστικής πλέον Ανατολής μόλις έχει αρχίσει, και προβλέπεται να γίνει χαμός σε λίγο ανάμεσα στους δυτικούς ανταγωνιστές, που προσπαθούν να ελέγξουν τις παρθένες ανατολικές αγορές. Ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, μόλις τώρα αρχίζει να συγκροτεί τις προϋποθέσεις του.
Απ’ την άλλη μεριά η Ελλάδα, και κυρίως η Κύπρος, βρίσκονται σε εξόχως προνομιακό γεωπολιτικό σημείο ελέγχου της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής, που όντας πάντα καπιταλιστική, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί σημείο συνάντησης των ποικίλων καπιταλιστικών συμφερόντων.
Γι' αυτούς τους λόγους η Αμερική, εφόσον ασκεί ιμπεριαλιστική πολιτική, δεν μπορεί παρά να ενδιαφέρεται για την Ελλάδα. Όχι γιατί την αγαπάει αλλά διότι τη συμφέρει. Η Αμερική πλήρωσε για την Ελλάδα (και για την εγκατάσταση και συντήρηση της χούντας), περίπου πέντε δισεκατομμύρια δολάρια απ’ το 1947. Δεν τα πέταξε. Κανείς δεν πετάει τα λεφτά του. Απλώς, τα επένδυσε για να διατηρήσει τις γέφυρές της προς την Ανατολή και τη Μέση Ανατολή. Κι αν συνεχίζετε να επιμένετε πως είναι τρελό μια δημοκρατία να υποστηρίζει με τέτοιο πείσμα τις δικτατορίες, φέρτε στο νου σας τη λαμπρή Αθηναϊκή Δημοκρατία. Που χρωστούσε τη λάμψη της στη βάναυση εκμετάλλευση των «συμμάχων» της Συμμαχίας της Δήλου.
Χωρίς τη χούντα, ο αρχαϊκός θεσμός της βασιλείας ίσως να υπήρχε ακόμα στην Ελλάδα. Γιατί αυτός ο άχρηστος θεσμός βοηθούσε πολύ τα ντόπια τσακάλια. Κι αν ζητούμε να μην επανέλθει ποτέ ο βασιλιάς δεν είναι μόνο γιατί ο ίδιος τάκανε τελικά θάλασσα με τη χούντα ή μόνο γιατί ο παρωχημένος θεσμός που εκπροσωπεί μπορεί εύκολα και άνετα να αντικατασταθεί μ’ αυτόν του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά κυρίως διότι τα ντόπια καθάρματα αποκλείεται να μην ξανακάνουν το παλάτι σφηκοφωλιά.
Ο θεσμός της βασιλείας διατηρείται σαν γραφικό κατάλοιπο άλλων εποχών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες: Αγγλία, Ισπανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Σουηδία, Νορβηγία, Δανία. Αλλά εκεί οι βασιλείς δεν τολμούν να είναι φαύλοι, διότι το περιβάλλον δεν τους επιτρέπει να είναι φαύλοι. Η φαυλοτάτη Φρειδερίκη δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα στην Ολλανδία, ας πούμε. Η δημοκρατία είναι πρόβλημα ήθους αρχόντων και αρχομένων και όχι τυπικών θεσμών που δε σημαίνουν τίποτα κατ’ ουσίαν. Πρέπει, λοιπόν, να χρωστούμε χάριτες στη χούντα που έδιωξε το βασιλιά, γιατί δε νομίζω πως οι δημοκράτες θα τολμούσαν να τον διώξουν, σε μια χώρα που πιστεύει στα «γαλάζια αίματα», είτε των βασιλιάδων είτε των «καθαρών Ελλήνων».
Η χούντα κατάργησε το θεσμό της μοναρχίας μόλις το καλοκαίρι του 1973. Μέχρι τότε, ο εξόριστος βασιλέας εκπροσωπούνταν απ’ τον εγχώριο αντιβασιλέα, που στην αρχή ήταν ο Ζωιτάκης και στη συνέχεια ο ίδιος ο Παπαδόπουλος. Ο οποίος μετά την κατάργηση του θεσμού, αυτοδιορίστηκε πρώτος πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας!
Βέβαια, χρειάστηκε να γίνει δημοψήφισμα νόμιμο και τίμιο μετά την πτώση της χούντας, προκειμένου να νομιμοποιηθεί η κατάργηση του θεσμού της βασιλείας, αλλά πάντως αυτό το δημοψήφισμα ίσως δεν γινόταν αν η χούντα, για δικούς της λόγους και όχι από αγάπη για τη δημοκρατία, δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να διώξει το βασιλιά. Ο οποίος έκανε το λεγόμενο αντιπραξικόπημα, ακριβώς για να σώσει το θρόνο του. Φοβόταν πως θα τον χάσει, όχι απ’ τη χούντα αλλά από τους δημοκράτες μετά τη χούντα, αφενός διότι την ανέχτηκε στην αρχή και αφετέρου γιατί είχε έτοιμη για δράση μια δική του χούντα, υψηλόβαθμη, από στρατηγούς.
Ο βασιλιάς έμεινε ουδέτερος απέναντι στη χούντα μέχρι το καλοκαίρι του 1973. Και μίλησε μόνο μετά την εκθρόνισή του για να υπερασπιστεί τους δικούς του, της ναυτικής ανταρσίας. Για τους άλλους αντιστασιακούς, ακόμα και τους δεξιούς, ακόμα και τους βασιλόφρονες, τσιμουδιά. Βλέπεις, εισέπραττε κανονικά τη βασιλική χορηγία μέχρι το καλοκαίρι του 1973, κι αυτό τον εμπόδιζε να πει κάτι στους εργοδότες του, τουλάχιστον για τους αξιωματικούς που βασάνιζε η χούντα: τους στρατηγούς Βαρδουλάκη και Τζαννετή, το ναύαρχο Σπανίδη, τον συνταγματάρχη Οπρόπουλο, τον συνταγματάρχη Βάρσο που αυτοκτόνησε, τον ταγματάρχη Μουστακλή, που τον σακάτεψαν εντελώς οι βασανιστές της ΕΣΑ.
Υποτίθεται πως ο βασιλιάς υπαγόρευσε κάποιους όρους στον Πιπινέλη που τον συνάντησε στην Ελβετία τον Αύγουστο του 1969 για να ερευνήσει την πιθανότητα συμβιβασμού του με τη χούντα και την επαναφορά της Ελλάδας στη βασιλική νομιμότητα, αλλά αυτοί οι όροι δεν διατυπώθηκαν ποτέ γραπτά και έμειναν απλές φήμες.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
25. Η συνεπής (αστική) δημοκρατία αγαπάει τους δικτάτορες
Πρόκειται για μία καταφάνερη αντίφαση, αλλά φαίνεται τέτοια μόνο όταν κανείς δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ιστορία διαλεκτικά. Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν αυταρχικά καθεστώτα στο εξωτερικό και ασκούν ιμπεριαλιστική διεθνή πολιτική, για να μπορέσουν να παραμείνουν (αστική) δημοκρατία στο εσωτερικό. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που κάνει κι ένας συνεπής καπιταλιστής, που δεν μπορεί παρά να απεχθάνεται τις απεργίες και τις εργατικές «ταραχές», που εμποδίζουν τη συσσώρευση του πλούτου. Ο ίδιος συνεπής καπιταλιστής θα χαρεί πολύ με την καταστροφή του αντιπάλου του. 'Αλλωστε, η διεύρυνση του πεδίου της οικονομικής δραστηριότητας είναι νόμος στον καπιταλισμό. Όμως, το πεδίο, στην περιφέρειά του κυρίως, είναι κατειλημμένο από άλλους καπιταλιστές ή από κοινωνικοπολιτικά συστήματα που δεν ευνοούν την επέκτασή του. Κι αν σταματήσει να επεκτείνεται ο καπιταλισμός, καταστρέφεται.
Η Ελλάδα κατέχει στον παγκόσμιο χάρτη μία πολύ κρίσιμη γεωπολιτική θέση: Βρίσκεται στο σημείο τομής της Ανατολής και της Δύσης, της Ευρώπης και της Ασίας, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Η Ανατολή τότε ήταν «κομουνιστική» και η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, στρατηγικής σημασίας για την διεξαγωγή του ψυχρού πολέμου, που είναι τέτοιος γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανασυρθεί από την κατάνυξη και να καταναλωθεί θερμός.
Αυτό το γεωπολιτικό πλεονέκτημα της Ελλάδος δεν έχει χαθεί ούτε σήμερα, που κατέρρευσαν τα «κομουνιστικά» καθεστώτα. Διότι ο καπιταλιστικός αγώνας για τον έλεγχο της καπιταλιστικής πλέον Ανατολής μόλις έχει αρχίσει, και προβλέπεται να γίνει χαμός σε λίγο ανάμεσα στους δυτικούς ανταγωνιστές, που προσπαθούν να ελέγξουν τις παρθένες ανατολικές αγορές. Ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, μόλις τώρα αρχίζει να συγκροτεί τις προϋποθέσεις του.
Απ’ την άλλη μεριά η Ελλάδα, και κυρίως η Κύπρος, βρίσκονται σε εξόχως προνομιακό γεωπολιτικό σημείο ελέγχου της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής, που όντας πάντα καπιταλιστική, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί σημείο συνάντησης των ποικίλων καπιταλιστικών συμφερόντων.
Γι' αυτούς τους λόγους η Αμερική, εφόσον ασκεί ιμπεριαλιστική πολιτική, δεν μπορεί παρά να ενδιαφέρεται για την Ελλάδα. Όχι γιατί την αγαπάει αλλά διότι τη συμφέρει. Η Αμερική πλήρωσε για την Ελλάδα (και για την εγκατάσταση και συντήρηση της χούντας), περίπου πέντε δισεκατομμύρια δολάρια απ’ το 1947. Δεν τα πέταξε. Κανείς δεν πετάει τα λεφτά του. Απλώς, τα επένδυσε για να διατηρήσει τις γέφυρές της προς την Ανατολή και τη Μέση Ανατολή. Κι αν συνεχίζετε να επιμένετε πως είναι τρελό μια δημοκρατία να υποστηρίζει με τέτοιο πείσμα τις δικτατορίες, φέρτε στο νου σας τη λαμπρή Αθηναϊκή Δημοκρατία. Που χρωστούσε τη λάμψη της στη βάναυση εκμετάλλευση των «συμμάχων» της Συμμαχίας της Δήλου.
26. Ο βασιλιάς τουρίστας
Ο θεσμός της βασιλείας διατηρείται σαν γραφικό κατάλοιπο άλλων εποχών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες: Αγγλία, Ισπανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Σουηδία, Νορβηγία, Δανία. Αλλά εκεί οι βασιλείς δεν τολμούν να είναι φαύλοι, διότι το περιβάλλον δεν τους επιτρέπει να είναι φαύλοι. Η φαυλοτάτη Φρειδερίκη δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα στην Ολλανδία, ας πούμε. Η δημοκρατία είναι πρόβλημα ήθους αρχόντων και αρχομένων και όχι τυπικών θεσμών που δε σημαίνουν τίποτα κατ’ ουσίαν. Πρέπει, λοιπόν, να χρωστούμε χάριτες στη χούντα που έδιωξε το βασιλιά, γιατί δε νομίζω πως οι δημοκράτες θα τολμούσαν να τον διώξουν, σε μια χώρα που πιστεύει στα «γαλάζια αίματα», είτε των βασιλιάδων είτε των «καθαρών Ελλήνων».
Η χούντα κατάργησε το θεσμό της μοναρχίας μόλις το καλοκαίρι του 1973. Μέχρι τότε, ο εξόριστος βασιλέας εκπροσωπούνταν απ’ τον εγχώριο αντιβασιλέα, που στην αρχή ήταν ο Ζωιτάκης και στη συνέχεια ο ίδιος ο Παπαδόπουλος. Ο οποίος μετά την κατάργηση του θεσμού, αυτοδιορίστηκε πρώτος πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας!
Βέβαια, χρειάστηκε να γίνει δημοψήφισμα νόμιμο και τίμιο μετά την πτώση της χούντας, προκειμένου να νομιμοποιηθεί η κατάργηση του θεσμού της βασιλείας, αλλά πάντως αυτό το δημοψήφισμα ίσως δεν γινόταν αν η χούντα, για δικούς της λόγους και όχι από αγάπη για τη δημοκρατία, δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να διώξει το βασιλιά. Ο οποίος έκανε το λεγόμενο αντιπραξικόπημα, ακριβώς για να σώσει το θρόνο του. Φοβόταν πως θα τον χάσει, όχι απ’ τη χούντα αλλά από τους δημοκράτες μετά τη χούντα, αφενός διότι την ανέχτηκε στην αρχή και αφετέρου γιατί είχε έτοιμη για δράση μια δική του χούντα, υψηλόβαθμη, από στρατηγούς.
Ο βασιλιάς έμεινε ουδέτερος απέναντι στη χούντα μέχρι το καλοκαίρι του 1973. Και μίλησε μόνο μετά την εκθρόνισή του για να υπερασπιστεί τους δικούς του, της ναυτικής ανταρσίας. Για τους άλλους αντιστασιακούς, ακόμα και τους δεξιούς, ακόμα και τους βασιλόφρονες, τσιμουδιά. Βλέπεις, εισέπραττε κανονικά τη βασιλική χορηγία μέχρι το καλοκαίρι του 1973, κι αυτό τον εμπόδιζε να πει κάτι στους εργοδότες του, τουλάχιστον για τους αξιωματικούς που βασάνιζε η χούντα: τους στρατηγούς Βαρδουλάκη και Τζαννετή, το ναύαρχο Σπανίδη, τον συνταγματάρχη Οπρόπουλο, τον συνταγματάρχη Βάρσο που αυτοκτόνησε, τον ταγματάρχη Μουστακλή, που τον σακάτεψαν εντελώς οι βασανιστές της ΕΣΑ.
Υποτίθεται πως ο βασιλιάς υπαγόρευσε κάποιους όρους στον Πιπινέλη που τον συνάντησε στην Ελβετία τον Αύγουστο του 1969 για να ερευνήσει την πιθανότητα συμβιβασμού του με τη χούντα και την επαναφορά της Ελλάδας στη βασιλική νομιμότητα, αλλά αυτοί οι όροι δεν διατυπώθηκαν ποτέ γραπτά και έμειναν απλές φήμες.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου