Ο Δεκέμβρης με τα μάτια ενός ‘απέναντι’

Δεκεμβριανά,

{[['']]}

Ο Δεκέμβρης με τα μάτια ενός ‘απέναντι’ Ο Δημήτρης Βλαντάς, στο βιβλίο του Η ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1941-1944, στην κατακλείδα του κεφαλαίου ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944, ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, αφού μιλήσει για «τον ηρωισμό των κομμουνιστών, των εξωκομματικών ελασιτών και εαμιτών, του εργαζόμενου λαού της Αθήνας- Πειραία, κατά τις μάχες του Δεκέμβρη του 1944», δίνει τη σκυτάλη ‘απέναντι’: «Προτιμώ να δώσω το λόγο», γράφει στη σελίδα 357 του βιβλίου του, «σ’ ένα αντικομμουνιστή και θαυμαστή του Γεώργιου Παπανδρέου, για να μας εκθέσει τον ηρωικό Δεκέμβρη. Πρόκειται για τον Κώστα Καλαντζή, στο βιβλίο του ‘’Η δεκεμβριανή επανάσταση’’. Διηγιέται μόνο αυτό που έγινε στη φάση της αγγλικής αντεπίθεσης, της 28-12-1944.»   «Ο ΕΛΑΣ έχασε με μιας την πρωτοβουλία και πέρασε στο στρατόπεδο των αμυνομένων. Οι αγγλικοί όλμοι έβαζαν γενικά ενάντια σε όλα τα εχθρικά υψώματα. Τα’ αεροπλάνα στριφογύριζαν σαν δαιμονισμένα πάνω στον ουρανό της Αθήνας, προσπαθώντας ν’ ανακαλύψουν τις εχθρικές φωλιές.

Τις πρώτες ώρες, η άμυνα του ΕΛΑΣ, παρόλο τον αιφνιδιασμό, ήταν αξιοζήλευτη. Οι άνδρες του πολεμούσαν ηρωικά. Ούτε τα αεροπλάνα, ούτε οι όλμοι, ούτε και η είδηση πως κάνουν οι Άγγλοι γενική επίθεση, μπόρεσε να τους κάνει να λυγίσουν. Ά! όχι. Ο Δεκέμβρης έχει μέσα του το τραγικό και μακάβριο στοιχείο, μα έχει συνάμα και το επικό και το ηρωικό». (Σελ. 216) «Το επικό όμως και το ηρωικό στοιχείο είναι αποκλειστικό έργο των ηρωικών παιδιών του λαού. Απόγονοι αντάξιοι μεγάλων προγόνων. Με όλες τις στερήσεις, με όλο τον ελαττωματικό οπλισμό, με όλη την πείνα, αυτά τα παιδιά έμειναν εκεί που τα έταξε η μοίρα τους. Στη σκοπιά τους για να πεθάνουν.

  Έβλεπες στρατιώτες του ΕΛΑΣ, κουρελιασμένους, αξύριστους, νηστικούς, αληθινές σκιές. Αυτές όμως οι σκιές τρύπωναν κάτω από τα τανκς και τ’ ανατίναζαν στον αέρα.
Οι άντρες του βουνού, κείνοι που σκάλωσαν κει πάνω αρχικά από άδολη αγάπη προς την πατρίδα, κείνοι που σκέφτηκαν να συνεχίσουν την παράδοση των ηρωικών μορφών του 1821, ήταν ασυγκράτητοι.

Πυροβολικό των Άγγλων στην Ακρόπολη

Η πειθαρχία τους και ο αλτρουϊσμός τους, η αυταπάρνησή τους, η καλοσύνη τους και η ανδρεία τους, ήταν κάτι το εκπληχτικό. Ούτε το πλιάτσικο τους τράβηξε ούτε ο άδικος φόνος. Πάθος τους ήταν η λατρεία της πατρίδας» (σελ. 216-217) «Στις δύσκολες μέρες του Δεκέμβρη, που τα τρόφιμα σπάνιζαν, και την μπουκιά ακόμα μοιράζονταν με τους διπλανούς τους. (στο ίδιο, σελ. 218) Η υπεροχή αγγλικών δυνάμεων και μέσων, λύγισαν την ηρωική άμυνα του ΕΛΑΣ, αλλά στις γραμμές του δεν πέρασε ο πανικός. «Το κάθε τετράγωνο, τον κάθε δρόμο τον υπεράσπιζαν 
πεισματικά» (Στο ίδιο, σελ. 219).

«Το πέσιμο της Καισαριανής έφερε στους ελασίτες μια πίκρα. Η Καισαριανή φάνταζε στα μάτια τους σαν κάστρο απόρθητο που το υπεράσπιζαν γιγάντιοι δράκοι. Ήταν ο ιερός τόπος των μαρτύρων.»

«Τότε πια άρχισαν να σκέφτονται την υποχώρηση και την ήττα. Τα πρόσωπά τους πήραν μια άλλη έκφραση. Κατάλαβαν πως είχαν προδοθεί, πως είχαν κακά οδηγηθεί." (σελ. 219) «Στο Γηροκομείο και τα Τουρκοβούνια οι Άγγλοι συνάντησαν σκληρή άμυνα.» «Οι Άγγλοι προχωρούσαν αργά και οι ελασίτες υποχωρούσαν συστηματικά. Οι ελεύθεροι σκοπευτές είχαν αναγκάσει τους Άγγλους να προχωρούν πολύ φρόνιμα. Είχαν απ’ αυτούς σημαντικές απώλειες». (στο ίδιο, σελ. 220)  

  "Όλα τα παραπάνω είναι ένας δίκαιος ύμνος και δόξα για τον ΕΛΑΣ. Διερωτούμαι πώς τα κατάφερε ο κύριος Καλαντζής να παίξει σε συνέχεια ρόλο τυμβωρύχου. Τον έσπρωξε ο αντικομμουνισμός του, είτε το έκανε σαν ένα πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης και κατευνασμού προς εκείνους που μετά τη Βάρκιζα μακέλευαν τα καλύτερα παιδιά της Ελλάδας;"