Τη στιγμή της Απελευθέρωσης της Ελλάδας, και δη της Αθήνας, από τους ναζί (12 Οκτώβρη 1944), οι αντιστασιακές δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, πιθανότατα θα μπορούσαν να θέσουν όλη τη χώρα υπό τη διακυβέρνηση της υπαρκτής Κυβέρνησης του Βουνού, της ΠΕΕΑ, υπό τον Αλέξανδρο Σβώλο, καταλαμβάνοντας έτσι ομαλά τη μετακατοχική εξουσία και δημιουργώντας τετελεσμένα, τα οποία δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν εύκολα οι Βρετανοί και ο ελεγχόμενος απ’ αυτούς Γεώργιος Παπανδρέου. Ωστόσο, η κύρια γραμμή στο ΚΚΕ εκείνη την κρίσιμη εποχή υπήρξε η πολιτική επιλογή της συνεννόησης και της συνδιαλλαγής με τις προπολεμικές δυνάμεις, με τις οποίες είχε έρθει σε συμφωνία στον Λίβανο και στην Καζέρτα, προτάσσοντας τη δημοκρατική μετεξέλιξη της Ελλάδας και την οριστική απαλλαγή από τη μοναρχία.
Τη θέση της ρήξης και της στρατιωτικής σύγκρουσης εξέφραζε κυρίως ο Άρης Βελουχιώτης (κατά κόσμον Θανάσης Κλάρας), ο οποίος κατά τη συγκρότηση (2 Μάη 1943) του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ είχε οριστεί καπετάνιος, με τον Στέφανο Σαράφη στρατιωτικό αρχηγό, ενώ την τριανδρία συμπλήρωνε ο αντιπρόσωπος του ΕΑΜ Ανδρέας Τζήμας (με το ψευδώνυμο Βασίλης Σαμαρινιώτης).
Στις 29 Οκτωβρίου 1944 και με αφορμή την επέτειο του «ΟΧΙ», συγκαλείται στην πλατεία Ελευθερίας της Λαμίας πανηγυρική συγκέντρωση του ΕΑΜ με παμφθιωτική λαϊκή παρουσία. Ο Άρης Βελουχιώτης εκφωνεί από το μπαλκόνι του Δημαρχείου τον ιστορικό μακροσκελή πανηγυρικό λόγο.
Λίγες μέρες αργότερα (Νοέμβριος 1944), και έχοντας διαφωνήσει ριζικά με την επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ για τη συμμετοχή του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Γ. Παπανδρέου (είχε συγκροτηθεί 20 Οκτώβρη 1944), σε «Σύσκεψη των Καπεταναίων» στη Λαμία ο Άρης πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ ν' αντιμετωπίσει αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους, λέγοντας: «Αν ζήσει κανένας σας, να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά. Εγώ στα χέρια τους δεν θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα, δεν θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε, αν κανένας σας ζήσει..».
Μάλιστα λίγο πριν από τον τραγικό Δεκέμβρη του '44, ο Άρης έστειλε στην ηγεσία του ΚΚΕ σχέδιο προτείνοντας τη χρησιμοποίηση όλου του δυναμικού των ενόπλων ανταρτών του ΕΛΑΣ από τη Στερεά και την Πελοπόννησο για την κατάληψη της Αθήνας και κατ' επέκταση της εξουσίας, κατά την αποχώρηση των Γερμανών. Εξάλλου, και ο στρατηγός Σαράφης στα απομνημονεύματά του μιλάει για πρόταση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ να χτυπηθούν οι Εγγλέζοι σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, που απορρίφτηκε από το ΚΚΕ. Και όχι μόνο οι εν λόγω προτάσεις δεν λήφθηκαν υπόψη, αλλά ο Βελουχιώτης κρατήθηκε σε απόσταση από την Αθήνα και έτσι δεν πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά, καθώς είχε σταλεί μαζί με τον στρατηγό Σαράφη στην Ήπειρο για να διαλύσουν τις υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα δυνάμεις του ΕΔΕΣ.
Ο κομβικός ρόλος του Γεωργίου Παπανδρέου
Συγκεκριμένα, ο Γ. Παπανδρέου έφτασε από το Κάϊρο στην Αθήνα στις 18 Οκτώβρη 1944 και δύο μέρες αργότερα σχημάτισε την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με τη συμμετοχή και έξι ΕΑΜικών Υπουργών. Τότε που μιλώντας σε λαοθάλασσα, υπό την πίεση των συνθημάτων του ΕΑΜικού πλήθους, εκστόμισε το ιστορικό «και εις την λαοκρατίαν πιστεύομεν»!
Ένα από τα πρώτα ζητήματα που έπρεπε να επιλύσει η νέα κυβέρνηση ήταν η αποστράτευση των αντιστασιακών οργανώσεων και η δημιουργία εθνικού στρατού. Στις 5 Νοεμβρίου 1944 ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι ύστερα από συνεργασία που είχε με τον στρατηγό Ρόναλντ Μακένζι Σκόμπι (διοικητής των Βρετανικών Δυνάμεων στην Ελλάδα), ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ θα αποστρατεύονταν ως τις 10 Δεκεμβρίου 1944. Όμως ο Σκόμπι, που κατ' εντολήν του Τσώρτσιλ είχε το γενικό πρόσταγμα, την 1η Δεκέμβρη κοινοποίησε στον ΕΛΑΣ διαταγή-τελεσίγραφο για την άμεση αποστράτευση των ΕΑΜικών ανταρτικών δυνάμεων.
Συνεπώς, γίνεται φανερό ότι το κρίσιμο ζήτημα της αποστράτευσης/αφοπλισμού του ΕΛΑΣ, ο Γ. Παπανδρέου το χειρίστηκε με τέτοιον («ανένδοτο» και μονόπλευρο) τρόπο, επιδιώκοντας να παρασύρει το ΚΚΕ σε «Στάσιν» και να συντρίψει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ακόμη, λοιπόν, και αν αποδώσει κανείς ευθύνες και στο ΚΚΕ – κυρίως για την εξέλιξη των «Δεκεμβριανών» –, συνάγεται αβίαστα ότι ο «αρχιτέκτονας της σύγκρουσης» σε αυτή τη φάση του Εμφυλίου ήταν ο Γ. Παπανδρέου! Αυτό προκύπτει, άλλωστε, από επιστολή του ιδίου στην «Καθημερινή» (δημοσιεύτηκε στις 2 Μαρτίου 1948).
Ιδού χαρακτηριστικά όσο και αποκαλυπτικά (βλέπε ενδιάμεσο σχολιασμό) αποσπάσματα:
«Η προσαρμογή του ΚΚΕ εις την Εθνικήν Ένωσιν (σσ. δηλ. η συμμετοχή στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας) έχει συντελεσθεί υπό την σιωπηράν προϋπόθεσιν της παρουσίας εν Ελλάδι σημαντικών βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων (...)
[σχόλιο: Ο όρος «σιωπηρά προϋπόθεσις» σε ποια πλευρά αναφέρεται; στον ίδιο Γ. Παπανδρέου ως Πρωθυπουργό (που γνώριζε ή προσκαλούσε τη βρετανική παρουσία) ή στο ΚΚΕ (που υποτίθεται ότι είχε «μυστικά» ενημερωθεί και σιωπούσε); Στην πρώτη περίπτωση ήταν δόλος, στη δεύτερη ήταν πρόσθετη ένδειξη υποχωρητικότητας του ΚΚΕ, άρα και ένδειξη ότι δεν απέβλεπε σε βίαιη κατάληψη της εξουσίας].
(...) «Διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήταν απαραίτητοι διά την Νίκην (σσ. κατά του ΕΛΑΣ – ΚΚΕ), έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας (27 Σεπτεμβρίου 1944)... Καθώς μόνον το Σύμφωνον της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ διά του αρχηγού του (Στέφανου Σαράφη) είχε υπογράψει την υπαγωγήν του εις το Βρετανικόν Στρατηγείον και προσεκάλεσε τους Βρετανούς εις την Ελλάδα, καθίστα συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των Βρετανών» (...) Αλλά υπάρχει και το δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Διότι εφ’ όσον το ΚΚΕ παρέμεινε πάνοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς “η περικεφαλαία του ΕΑΜικού Κράτους” (...).
[σχόλιο: Άρα, η Συμφωνία ήταν δόλος από τη μία πλευρά, αλλά και ένδειξη υποχωρητικότητας του ΕΛΑΣ (ΚΚΕ) από την άλλη, παρά την εμμονή στον (μονόπλευρο) αφοπλισμό του ΕΛΑΣ; Ποιος λοιπόν ήθελε τα Δεκεμβριανά, που ο Γ. Παπανδρέου τα αξιολογεί στην επιστολή του ως «δώρον του Υψίστου»;]
(...) «Αλλά διά να έλθη ο Δεκέμβριος (του 1944) έπρεπε προηγουμένως να είχομεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνο με την συμμετοχήν του ΕΛΑΣ εις την Κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον» (όπου αποφασίστηκε η συγκρότηση Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας)...
[σχόλιο: Δηλαδή και η πρόσκληση στον Λίβανο ήταν δόλος; Ή μήπως οι υποχωρήσεις του ΕΛΑΣ-ΚΚΕ υποδηλώνουν από την πλευρά τους πρόθεση για πολιτική προς ομαλοποίηση δημοκρατικού πολιτεύματος με ισότιμη συμμετοχή όλων στην πολιτική ζωή;].
(...) «Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος (1994) ημπορεί να θεωρηθή “δώρον του Υψίστου”» (...)
[σχόλιο: Πέραν του φρικιαστικού να θεωρείται ως «δώρον Υψίστου» μια πολυαίμακτη αλληλοσφαγή ανθρώπων. Μήπως ο Γ. Π. αποκαλύπτει έτσι ότι επεδίωκε την αιματοχυσία του Δεκέμβρη '44 και στην πρόσκληση γι’ αυτόν τον σκοπό του «μεγάλου ηγέτη» Τσώρτσιλ, ο οποίος επιδίωκε από πριν την «επικείμενη» σύγκρουση;]
(...) «Και διά να γίνη η Στάσις – το “δώρον του Υψίστου” – έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική Αλήθεια».
Μάλιστα. Σαφέστερη ομολογία του προσχεδιασμένου εγκλήματος δεν μπορούσε να υπάρξει...
Ο Άρης Βελουχιώτης σε «Σύσκεψη των Καπεταναίων» στη Λαμία, όπου πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ να αντιμετωπίσει αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους. Η πρόταση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ απορρίφθηκε ενώ ο Βελουχιώτης κρατήθηκε σε απόσταση από την Αθήνα
Πηγή: Ζήσης Ι. Καραβάς, δημοσιογράφος - "Κουτί της Πανδώρας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου