Απόστολος Παύλος: Η γενεσιουργός αιτία του μισογυνισμού της νέας θρησκείας

Λόγος και αντίλογος περί του προσώπου το οποίο υπήρξε η πηγή έμπνευσης των ευαγγελίων και γενεσιουργός αιτία του μισογυνισμού της νέας θρησκείας

Του Στέλιου Κανάκη, Εκπαιδευτικού - συγγραφέα - "Αιρετικά"

Λεν θα ήταν υπερβολή να ονομάζεται ο χριστιανισμός παυλιανισμός. Βεβαίως, εξίσου θα άρμοζε να ονομάζεται κωνσταντινισμός (από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Κωνσταντίνο που ουσιαστικά τον συγκρότησε και τον επέβαλε) ή και ευσεβισμός από τον πολύ Ευσέβιο Καισαρείας (265-340, ο λεγόμενος και «πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας») που τον οργάνωσε, τον κωδικοποίησε και τον εφάρμοσε - καταρχάς ως αυτοκρατορική ιδεολογία.

Πιθανόν και να του άξιζε του παυλιανισμού αυτή η διάκριση. Αλλά ποιου Παύλου ή Παύλων; Για το πρόσωπο που αποκαλείται Παύλος γνωρίζουμε μόνο από τις επιστολές «του» -πολλές εκ των οποίων έχουν αποδειχτεί πλαστές-, όπως επίσης από άλλες γραμμένες από διάφορους και από τις Πράξεις των Αποστόλων.

Οποιοσδήποτε άλλος, των πολυγραφότατων ιστορικών της εποχής μη εξαιρουμένων, τον αγνοεί ολοκληρωτικά. Αν και ο Παύλος μας παρουσιάζεται ως σύγχρονος του Ιώσηπου, ο «απόστολος» αγνοεί παντελώς όλα τα ιστορικά γεγονότα της εποχής καθώς και οτιδήποτε γράφεται στα ευαγγέλια, με τα οποία έρχεται σε κραυγαλέες αντιφάσεις.
Οι αντιφάσεις περισσεύουν και μεταξύ των Επιστολών και των Πράξεων οι οποίες υποτίθεται πως περιγράφουν το έργο του. Αγνοεί τα πάντα περί Χριστού και είναι άγνωστος στους πάντες. Αλλά και τα ευαγγέλια τον αγνοούν. Πολύ αργότερα, στον 4ο αιώνα, γίνεται της μόδας.

Το κήρυγμα της μισανθρωπίας που έγινε θρησκεία

Παρόλο που οι Επιστολές του θεωρούνται τα πρώτα γραπτά της Καινής Διαθήκης, στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα ο Ιουστίνος τις αγνοεί, καθώς και τον υποτιθέμενο συγγραφέα τους, τον Παύλο.
Παρά ταύτα ο συγγραφέας (ή οι συγγραφείς) των Επιστολών αναφέρεται σε διαφορετικό Ιησού απ’ αυτόν των ευαγγελιστών, οι οποίοι βεβαίως και μεταξύ τους αντιφάσκουν.
Δεν γνωρίζει τον Ιησού των ευαγγελιστών, ενώ και αυτοί έχουν υπόψη τους κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό από τον Ιησού του Παύλου.
Ο Ιησούς του παυλιανισμού προσομοιάζει και θυμίζει τη σωρεία των σωτηριολογικών θεών -είδος εν πλήρει επαρκεία την εποχή εκείνη-, οι οποίοι έτρωγαν ένα δείπνο κατά την άνοιξη, έκαναν μια ευχαριστία, στη συνέχεια έπασχαν, πέθαιναν, θάβονταν και ύστερα από τρεις ημέρες ανασταίνονταν.

Διαλαλεί την ανάσταση που θα γινόταν «εν σαρκί», αλλά άλως περιέργως δεν αναφέρει καμία από τις αναστάσεις που χρεώνουν στον Ιησού ούτε την ανάσταση του Ευτυχούς που ο ίδιος διέπραξε (κατά τις Πράξεις) στην Τρωάδα.

Σε αυτό τον παράξενο -το λιγότερο που μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς- τύπο, όπως σκιαγραφείται από τις Επιστολές και περιγράφεται από τις Πράξεις, φορτώνεται η «αποεβραιοποίηση» και η προσαρμογή μιας (ή και περισσότερων) ολιγάριθμης εβραϊκής σέχτας στην ευρύτερη αυτοκρατορική εκδοχή της.

Ο Σαούλ ή Σαύλος ή Παύλος παρουσιάζεται να επιτυγχάνει το ακατόρθωτο. Βεβαίως, με σχετική βοήθεια από τα «ιερά» κείμενα των Εβραίων - που πλάθονται, παραχαράσσονται, πλαστογραφούνται και διαμορφώνονται συνεχώς έως τον 4ο αιώνα. Επίσης με την ανοχή ή και την κάλυψη από τους προστάτες του Ρωμαίους και απ’ όλους όσοι, από τους κρατούντες της εποχής, αντιλήφθηκαν την αξία ενός δόγματος που πειθανάγκαζε τις μάζες και αντάλλασσε την παρούσα δουλεία με την υπερβατική αναγνώριση στη μέλλουσα ζωή.

Οποιος κι αν ήταν ο χριστιανισμός στα πρώτα του βήματα, στο όνομα ενός Παύλου, που τον παρουσιάζουν ως υπεύθυνο για την εξάπλωσή του, τον προσαρμόζουν να υποτάσσει τις μάζες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον μολύνουν ανεπανόρθωτα.
Ανεξάρτητα από το αν υπήρξε κάποιος Ιησούς, ο μυθιστορηματικός Παύλος υποτίθεται πως κατορθώνει να διαδώσει μια διδασκαλία που μισεί τη ζωή, περιφρονεί τον κόσμο, μολύνει τη σχέση με τον εαυτό μας.
Η απέχθεια της νευρωτικής και σεξουαλικά ανίκανης καρικατούρας -του Παύλου- για το σώμα, τη σάρκα, το σεξ, τις επιθυμίες, όπως και ο απόλυτος μισογυνισμός του, διαμόρφωσαν τον κόσμο σε κατακόμβη δακρύων και αιώνιας τιμωρίας.

Ο «απόστολος των εθνών» παρουσιάζεται να διαθέτει τη χαρακτηριστική ευχέρεια επαγγελματία οπορτουνιστή· ανάλογα με το ακροατήριό του προσαρμόζει το ακόμη εύπλαστο δόγμα, προσέχοντας πάντα να μη δυσαρεστήσει τους Ρωμαίους προστάτες του και κρατούντες της εποχής.

Ας τον παρακολουθήσουμε.

Ο Παύλος φαίνεται να μην είχε πολλά πράγματα να του ζηλέψεις: κοντός, κοκαλιάρης, φαλακρός, υστερικός, τεντάς στο επάγγελμα, από την Ταρσό, τον συναντάμε για πρώτη φορά (Πράξεις Αποστόλων) ως νεανία Σαύλο, δυο τρία χρόνια μετά τον υποτιθέμενο θάνατο του Ιησού, στο θεάρεστο έργο του λιθοβολισμού του ελληνιστή Στέφανου, ως μαθητευόμενο βασανιστή. Είναι αστός Φαρισαίος και -μέγα προτέρημα για την εποχή- Ρωμαίος πολίτης.

Οσο ο εμπαθής Σαύλος ανδρώνεται τόσο γίνεται ο φόβος και ο τρόμος των χριστιανών. Κάτι σαν ασφαλίτης, όπως θα λέγαμε σήμερα, ο Σαύλος μπαινοβγαίνει στα σπίτια γεμάτος φανατισμό και σέρνει στα βασανιστήρια, στις φυλακές και στους λιθοβολισμούς άντρες και γυναίκες αδιακρίτως, εντεταλμένος από τους ορθόδοξους Εβραίους και προστατευμένος από τους Ρωμαίους συμπολίτες του.

Η περιοχή δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα αναπτυγμένα σαδιστικά ένστικτα του Σαύλου και αποφασίζουν με αίτημά του να κατευθυνθεί προς τη Δαμασκό όπου υπάρχει πολύ έδαφος για εκκαθαρίσεις.

Θαύμα, θαύμα! Ή πώς ο Σαύλος μετονομάστηκε σε Παύλο

Είναι τόση η δουλειά που τον περιμένει στη Δαμασκό ώστε συνοδεύεται από απόσπασμα για να είναι πιο αποτελεσματικός στο έργο του. Κάπου στον δρόμο γίνεται το θαύμα. Να θυμάστε πάντα πως οι πληροφορίες που έχουμε είναι από αυτούς που ήθελαν να φτιάξουν -μερικούς αιώνες αργότερα από την εποχή που αναφέρεται στις Πράξεις- την εικόνα του.
Το θαύμα, λοιπόν, στον δρόμο για τη Δαμασκό μπορεί και να ’ναι το απαλλακτικό του Σαύλου από κάποιο αιματοβαμμένο πογκρόμ στη Δαμασκό. Μπορεί κάλλιστα να υπονοεί και να συμβολίζει τη μεταστροφή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προς μια συνεκτική και υποτακτική θρησκεία που υπόσχεται να συντηρήσει τον πνέοντα τα λοίσθια δουλοκτητισμό.

Τέλος πάντων, οι Πράξεις ξαπλώνουν κάτω φαρδύ πλατύ τον Σαύλο σε μια καραμπινάτη υστερική κρίση που θα τη ζήλευε το καλύτερο ψυχιατρικό σύγγραμμα σήμερα και επί τρεις ημέρες παρουσιάζει τα μύρια όσα. Εχει όλων των ειδών τις παραισθήσεις - τυφλώνεται από έντονο φως, ακούει τη φωνή του Ιησού να του λέει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;». Δεν τρώει και δεν πίνει για όλο αυτό το διάστημα.

Μαζί με τον Σαύλο είναι και το απόσπασμα, που έχει την εξής περίεργη σχέση με το θαύμα (πάντα από τις Πράξεις): «Οι άνδρες που τον συνόδευαν έμειναν ενεοί, ακούοντες μεν την φωνήν, μηδένα δε θεωρούντες». Κι από τον Σαύλο, υποτίθεται, πάντα από το ίδιο κείμενο: «Εκείνοι που ήσαν μαζί μου το μεν φως είδον και κατεφοβήθησαν, την φωνήν όμως του λαλούντος προς εμέ δεν ήκουσαν».

Αντε βγάλε άκρη. Τελικά άκουσαν και είδαν, είδαν και δεν άκουσαν ή δεν πήραν χαμπάρι την τύφλα τους; Φαίνεται πως για την εποχή αυτά τα κείμενα, όσο ασυνεπή, λογικά και αλληλοαναιρούμενα κι αν ήταν, έπαιξαν τον ρόλο τους. Και θα τον χάναμε τον Σαύλο, αν δεν τον χειροθετούσε ο Ανανίας, ο οποίος εσπευσμένα απεστάλη από τον Θεό εν είδει 166.

Αυτός ο υστερικός και φανατικός Φαρισαίος με τη δυσλειτουργική λίμπιντο ακολουθεί το πανάρχαιο «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» και κηρύσσει άκυρη κάθε μορφή σεξουαλικότητας για τον ίδιο αλλά και για όλο τον υπόλοιπο κόσμο ενώ θεσπίζει το μίσος για το σώμα, τις γυναίκες και τη ζωή.

Η απέχθειά του για τη σεξουαλικότητα, η εξύμνηση της αγνότητας, η λατρεία της αποχής, το εγκώμιο της χηρείας και της αγαμίας, η προτροπή να φέρονται σαν κι αυτόν, η -κατ’ ανάγκη- συγκατάνευση στον γάμο ωσάν το ελάχιστο κακό αποτελούν συμπτώματα της υστερίας του, η
οποία καταφέρνει να διαπεράσει όλο το οικοδόμημα του χριστιανικού δόγματος, ακόμη και μέχρι τις μέρες μας.

Ο Παύλος της χριστιανικής μυθολογίας μισεί τον εαυτό του και μισεί όλο τον κόσμο. Ο κατ’ επάγγελμα λιθοβολιστής και διώκτης των χριστιανών Σαούλ μετατρεπόμενος σε χριστιανό Παύλο παραμένει ο μίσαυτος και κατ’ επέκταση ο μισάνθρωπος διώκτης της ζωής και οτιδήποτε τη συνθέτει: του έρωτα, του πόθου, της ηδονής, των αισθήσεων εν γένει, της χαράς, της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας αλλά και της σάρκας, του σώματος.

Για τους κατασκευαστές του Παύλου η θεολογία είναι το μέσο προς την πολιτική. Περιγράφουν έναν πολιτικάντη που προσαρμόζεται ανάλογα με το ακροατήριο. Προς τους Ρωμαίους βαπτίζει την εξουσία τους θεόπνευστη, προτρέποντας τους χριστιανούς στη γνωστή υποταγμένη στάση.

Προς τους Κορινθίους (Α' Επιστολή) το παίζει ολίγον τσαχπίνης: «Δεν είμαι ελεύθερος; [...] Μη δεν έχομεν εξουσίαν να συμπεριφέρωμεν αδελφήν γυναίκα, ως και οι λοιποί απόστολοι, και οι αδελφοί του Κυρίου, και ο Κηφάς;». Στους Κορινθίους απευθύνεται. Γνωρίζει πως διαφέρουν οι απόψεις τους για τις γυναίκες. Οπότε προσαρμόζεται αναλόγως.

Οι Πράξεις αναφέρουν και μια ερωτική τρόπον τινά περιπετειούλα του. Ετσι στον μύθο υπεισέρχεται και η μοιραία γυναίκα. Φαίνεται πως κανείς δεν χάνεται. Στο Ικάριο ζει η Θέκλα, αρραβωνιασμένη με ευγενή νέο. Ακούει τον Παύλο, εκστασιάζεται και παρατάει σύξυλο τον αρραβωνιαστικό της. Ο τελευταίος διαμαρτύρεται στον έπαρχο, ο οποίος μπουζουριάζει τον Παύλο. Η Θέκλα τον επισκέπτεται επιμένοντας. Φυλακίζεται και αυτή. Αργότερα ο Παύλος εξορίζεται και η Θέκλα οδηγείται στην πυρά. Συμβαίνει άλλο θαύμα. Μια κατακλυσμιαία βροχή τη σώζει. Τρέχει και τον βρίσκει. Βλέπετε, ακόμη και για τον Παύλο υπάρχει μια γυναίκα. Την παίρνει μαζί του στην Αντιόχεια.

Εκεί την ερωτεύεται κάποιος ευγενής και προσφέρει στον Παύλο ένα μεγάλο ποσό. Αυτός αρνείται πως τη γνωρίζει, η Θέκλα τα στυλώνει πιστή στον έρωτά της (ο άλλος πολλαπλασίαζε παστά ψάρια, εδώ θα κολλήσουμε τώρα;) και τη ρίχνουν στ’ άγρια θηρία. Φαίνεται πως δεν τρώγεται με τίποτε, τη γλιτώνει και ελευθερώνεται.

Στη δεύτερη Επιστολή προς Κορινθίους -τους φαντάζομαι έκπληκτους- απαριθμεί τους εξευτελισμούς και τις διώξεις που υπέστη με υπερηφάνεια, αποκαλύπτοντας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια τον καλπάζοντα μαζοχισμό του, τον ίδιο που θέλησαν να επιβάλουν στις μάζες. Πέντε μαστιγώματα από «τεσσαράκοντα παρά μίαν» -βλέπετε, πρόκειται για Ρωμαίο πολίτη- βουρδουλιές, τρεις άγριους ραβδισμούς, έναν λιθοβολισμό απ' όπου τη γλίτωσε φτηνά και την πληρώσαμε οι υπόλοιποι, τρία ναυάγια όπου στο ένα πέρασε ένα μερόνυχτο στα παγωμένα νερά, χώρια όλα τα άλλα που συνεπάγονταν τα πολυάριθμα ταξίδια εκείνη την εποχή. Η απόλαυση του μαζοχιστή ολοκληρώνεται με τις φυλακίσεις, τη διετή παραμονή σε μπουντρούμι και την εξορία.

Τι ζητούσες στην Αθήνα, συ, ένας Σαύλος από την Ταρσό της Κιλικίας;

Η γελοιοποίηση και ο εξευτελισμός δεν τον πτοούν. Τον βάζουν να μιλήσει στην Αθήνα, απ’ όπου είναι βέβαιο πως δεν πέρασε ποτέ, όπου υπέστη αδιαμαρτύρητα τους γέλωτες και τα γιουχαΐσματα των στωικών και επικούρειων Αθηναίων όταν τους μίλησε για την ανάσταση, καθαρή ανοησία για τους καλλιεργημένους Αθηναίους.

Ο μαζοχιστής και εκτρωματικός Φαρισαίος αποδέχεται την καταδίκη της γυναίκας στη «Γένεση» - συλλήβδην εκτοξεύει τη γυναίκα στην περιοχή του φόβου και της υποταγής. Πρεσβεύει πως κάθε εξουσία εκπορεύεται από τον θεό και θεωρεί απόλαυση να είναι κανείς υπάκουος και δούλος. Ανυπακοή σε κάποιον από αυτούς τους εκπροσώπους σημαίνει εξέγερση κατά του θεού. Ο πανάγαθος και φιλεύσπλαχνος θεός του χαίρεται με την αρρώστια, τη φτώχεια, τα βάσανα και τη δουλεία. Για τον παυλιανισμό κάθε εξουσία προέρχεται από τον θεό και πηγάζει από αυτόν. Οι φτωχές μάζες δεν είναι οι ευνοούμενες του παυλιανισμού, κοσμοαντίληψης που εναντιώνεται στην ανύψωση των καταπιεσμένων.

Ο παυλιανισμός απαιτεί την πειθαρχία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και επαιτεί τον οίκτο και την ευσπλαχνία των ευπόρων. Με άλλα λόγια, ίσα που να κρατούνται στη ζωή οι δούλοι για να παράγουν.

 Οποιαδήποτε ανυπακοή στους εξουσιαστές σημαίνει εναντίωση στον θεό (του). Ποιος νοήμων αυτοκράτορας θα εναντιωνόταν σε τέτοιο δόγμα, που από τα πρώτα του βήματα φλερτάρει με τους ισχυρούς διαλαλώντας τα συμφέροντά τους και αργότερα θα καταστεί αγαστός σύντροφος όλων των δυναστών και δικτατόρων της Ιστορίας;

Ο Παύλος δεν έχει γνωρίσει τον Χριστό των ευαγγελίων - πώς θα μπορούσε άλλωστε; Δεν έχει διαβάσει τα ευαγγέλια, τα οποία παρουσιάζουν οργιώδεις αντιφάσεις με αυτόν αλλά και μεταξύ τους, και μάλλον είναι αυτά που αργότερα στηρίζονται στον παυλιανισμό. Φαίνεται ότι περιφέρει την υστερία του σε όλη την αυτοκρατορία και στο πρόσφορο έδαφος της δουλοκτητικής κρίσης, της κοινωνικής εξαθλίωσης και της ηθικής κατάπτωσης μολύνει τα πάντα στο πέρασμά του. Λίγους αιώνες αργότερα η αρρώστια του Παύλου θα διαποτίσει όλη την αυτοκρατορία, σημαδεύοντας ακόμη και τις μέρες μας.

Ο αμόρφωτος τεντοποιός -εικάζεται πως δεν γνώριζε γραφή- αντιπαραθέτει στους Ζηλωτές, τους Σαδδουκαίους και τους Σαμαρείτες ανάσταση και μέλλουσα ζωή.
 Το εσσαιικό και το ζηλωτικό κίνημα, απελευθερωτικά από τη φύση τους, βρίσκονται στο στόχαστρο της δουλικής αποχαύνωσης που πρεσβεύει ο Παύλος. Οι Φαρισαίοι, όμως, και αργότερα οι Ρωμαίοι βρίσκουν μια καλή ευκαιρία με την ανάσταση προκειμένου να μεταθέσουν τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για καλύτερη ζωή της μάζας.

Πάνω εκεί υποστηρίζει ο μύθος ότι οι Ιουδαίοι παίρνουν ανάποδες και καμιά σαρανταριά από δαύτους ορκίζονται να μη φάνε και να μην πιουν μέχρι να σκοτώσουν τον Παύλο. Μια μέρα προτού τον καθαρίσουν, οι Φαρισαίοι το καρφώνουν στον εκατόνταρχο, αυτός με τη σειρά του στον χιλίαρχο και 200 Ρωμαίοι λεγεωνάριοι σπεύδουν να σώσουν τον Παύλο.

Ο μύθος φέρνει τον Παύλο στη Ρώμη όταν η συνωμοσία των αυλικών του Νέρωνα εναντίον του είναι στο αποκορύφωμά της. Ο Νέρωνας με την κλασική του παιδεία και τα φιλολαϊκά του μέτρα έχει μπει για τα καλά στο μάτι των Ρωμαίων δουλοκτητών. Φιλέλληνας, φιλόδουλος, ειρηνιστής και καταδεχτικός, κυκλοφορεί στην αγορά και αποκαλεί με τα ονόματά τους όσους τον χαιρετούν. Από τους πραξικοπηματίες αντικαταστάτης του προοριζόταν ο Σενέκας. Ο φιλόσοφος και υπουργός του Νέρωνα Σενέκας υποτίθεται πως επικοινωνεί με τον Παύλο. Ο στωικός Σενέκας, ο οπαδός των Πυθαγόρα - Πλάτωνα, αλληλογραφεί με τον ανύπαρκτο και ημιμαθή βάρβαρο.

Γεγονός είναι, πάντα κατά τον μύθο, πως τα βρίσκουν και τον Μάρτιο του 64 ο Παύλος φέρεται ανακατεμένος στην πυρπόληση της Ρώμης εν τη βεβαιωμένη απουσία του Νέρωνα στο Αντζιο, 50 χιλιόμετρα μακριά. Το ανοσιούργημα είναι μεγάλο. Η εγκατάλειψη των παλιών φίλων
είναι πλήρης. Ο παυλιανισμός έπαιξε το χαρτί των Ρωμαίων και τώρα διώκεται. Γίνεται, επίσης, η αιτία για τον πρώτο ουσιαστικό διωγμό των χριστιανών. Η αλήθεια είναι ότι με κάποιον τρόπο εβραϊκές ομάδες έβαλαν το χεράκι τους στην καταστροφή. Ο «εμπρηστής» της Ρώμης τη γλιτώνει καταδιωκόμενος. Οι Ρωμαίοι τα βάζουν με τους Εβραίους.

 Τελικά ο Παύλος συλλαμβάνεται και το 67 θανατώνεται όχι για την ιδεολογία του αλλά ως κοινός εγκληματίας, με τον πιο ατιμωτικό για την εποχή θάνατο δι' αποκεφαλισμού. Το σώμα του αφήνεται βορά στα όρνεα και ο κόσμος θα μάθει για τον Παύλο πολλά χρόνια αργότερα, όταν τέθηκαν οι βάσεις του παυλιανισμού, οι οποίες για τα επόμενα δυο χιλιάδες χρόνια θα φρενάρουν την πρόοδο της ανθρωπότητας, κατακρεουργώντας ψυχές και σώματα εκατομμυρίων ανθρώπων.

Τι άθλιος θάνατος για τον άνθρωπο που θεωρείται ότι το έργο του εξαπλώθηκε σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο της εποχής! Ο αδύναμος και ψυχικά άρρωστος αυτός ανθρωπάκος τον οποίο προβάλλει η μυθολογία του χριστιανισμού -προτού υποτίθεται- κατασπαραχτεί από τα όρνεα ότι κατάφερε να μολύνει ολόκληρη την ανθρωπότητα στοχεύοντας στην αιτία όλων των προβλημάτων της και δημιουργώντας παράλληλα έναν αποδιοπομπαίο τράγο.

Οι γυναίκες, η ερωτική επιθυμία, η αγάπη προς το σώμα της ύπαρξής μας πνίγονται στη νεύρωσή του. Ο άρρωστος Παύλος, αδυνατώντας να ζήσει αλλά και αρνούμενος την ανικανότητά του, μισεί τη ζωή και προσφέρει στην ανθρωπότητα πρότυπα προς μίμηση. Μιας και το σώμα του τον προδίδει, τον ταπεινώνει, τον πληγώνει, προτείνει στην ανθρωπότητα την ιδεολογική βάση για να πράξει το ίδιο στο δικό της σώμα.

Για τα επόμενα τριακόσια ολόκληρα χρόνια κανείς δεν μιλά για τον Παύλο ή τους Παύλους και τους παυλιανιστές. Πολλοί υποστηρίζουν βάσιμα πως ό,τι κι αν υπήρξε ο Παύλος -ένας ή περισσότεροι-, τα αποδιδόμενα σε αυτόν γραπτά (οι Επιστολές) είναι κατά πολύ μεταγενέστερα. Εντελώς συμπτωματικά, ούτε τα παλαιότερα σωζόμενα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης χρονολογούνται πέρα από τα μέσα του 4ου αιώνα. Ηταν ο Φλάβιος Κωνσταντίνος που επέβαλε τη σύνταξη των κειμένων που συνέθεσαν την Καινή Διαθήκη και ο Ευσέβιος Καισάρειας που στάθηκε ο πολύτιμος αρωγός του.

Αποφασισμένη η δουλοκτητική εξουσία να ξεκαθαρίσει το τοπίο των δεκάδων συγκροτημένων θρησκευτικών δογμάτων, εκκλησιών και αιρέσεων και να επιβάλει μια ενιαία πολιτική στους υποταγμένους λαούς συγκαλεί την A' Οικουμενική Σύνοδο το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας. Υστερα από περίπου δύο χρόνια περιπετειωδών, διακοπτόμενων συνεδριάσεων και ψηφοφοριών κατέληξαν στο όνομα του θεού της αυτοκρατορίας: Ησους Κρίσνα (Hesus Krisna) που με τον καιρό εξελίχτηκε σε Ησους Κράιστ και Τζέσους Κράιστ που στα ελληνικά αποδόθηκε ως Ιησούς Χριστός.

Καιρός λοιπόν να στοιχειοθετηθούν και οι ήρωες της νέας ιδεολογίας. Ετσι εμφανίστηκε ο Παύλος καθώς και οι υπόλοιποι «ήρωες» του μύθου. Με μια διαφορά: το ρεύμα του παυλιανισμού ήταν εκείνο που επικράτησε στον λεγόμενο χριστιανισμό, μια θρησκεία στήριγμα στην κάθε είδους ταξική κοινωνία. Το δουλοκτητικό σύστημα είχε αποκτήσει τη συνεκτική του ιδεολογία.

Πολύ αργότερα από τον 4ο αιώνα, όταν ο χριστιανισμός έχει επιβληθεί και εξαπλωθεί με την κρατική επιβουλή εναγκαλιζόμενος μέχρι πνιγμού την κρατική εξουσία, η τρομοκρατία του ασκείται αμείλικτα και αποτελεσματικά και οι αυτόπτες μάρτυρες έχουν εξαφανιστεί. Ο τρόμος βασιλεύει. Ο σκοταδισμός του παυλιανισμού, γέννημα-θρέμμα του δουλοκτητικού συστήματος, είναι ακόμη εδώ.