Οi αντίπαλοι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ
Από την πρώτη στιγμή της κατάληψης της χώρας μας οι καταχτητές στράφηκαν προς την υποκίνηση εξεγέρσεων των εθνικών μειονοτήτων.
Υποκίνησαν κυρίως τους Κουτσόβλαχους και τους Σλαυομακεδόνες με σκοπό τη δημιουργία χωριστικών κινημάτων. Φυσικά δεν πέτυχαν σοβαρά αποτελέσματα. Οργάνωσαν είτε άμεσα είτε έμμεσα ένοπλους σχηματισμούς που στράφηκαν εναντίον του κινήματος Εθνικής Απελευθέρωσης. Διέφθειραν πολλούς αξιωματικούς και άνδρες των σωμάτων ασφάλειας και τέλος εξόπλισαν τα περιβόητα Τάγματα Ασφάλειας τα όποια έθεσαν κάτω από τις διαταγές των Γερμανών στρατηγών Στρόοπ και Σίμανα.
Το πλείστον των Ελλήνων Αξιωματικών έδωσαν τον γνωστό όρκο πίστης στον Χίτλερ και τον οποίο τήρησαν με το παραπάνω.
Με το πρόσχημα τις διώξεις κατά του κομμουνισμού, που σκόπιμα καλλιέργησαν από την αρχή οι Γερμανοί και συνέχισαν οι Βρετανοί, οι ένοπλες αυτές συμμορίες των δοσίλογων πολέμησαν εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Σκότωσαν χιλιάδες πατριώτες και κατατυράννησαν το λαό. Γι’ αυτό όχι μόνο από τη συμφωνία ΕΑΜ-ΕΔΕΣ στην Πλάκα-Ήπείρου, την κυβέρνηση του Κάιρου και τον Αρχιστράτηγο των συμμάχων Αιζενχάουερ, αλλά και τη συμφωνία της Καζέρτας στις 26 Σεπτέμβρη 1944 αποκηρύχτηκαν και τέθηκαν εκτός νόμου «ως όργανα του εχθρού».
Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ αναγκάστηκαν, εναντίων όλων αυτών των ένοπλων και άοπλων εχθρών του κινήματος εθνικής απελευθέρωσης να αντιτάξουν μέτρα άμυνας. Και όχι μόνο εναντίων αυτών που συνεργάζονταν ανοιχτά με τους Γερμανούς, αλλά και εναντίων εκείνων που ενέδιδαν στους καταχθόνιους σχεδιασμούς των καταχτητών είτε των Βρετανών και σήκωσαν όχι μια φορά χέρι εναντίων τού ΕΛΑΣ.
Και δεν ήταν δυνατό να διεξαχθεί λαϊκός πατριωτικός απελευθερωτικός αγώνας, χωρίς να τιμωρηθούν εκείνοι που απεργάζονταν χωριστικά μειονοτικά κινήματα, οι προδότες και οι κατάσκοποι, χωρίς ν\ αντιμετωπίζονται ένοπλα.
Το ΕΑΜ στον πατριωτικό του αγώνα εναντίον των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών συγκέντρωσε κοντά του εκατομμύρια Ελληνες και Ελληνίδες. την ολότητα σχεδόν του λαού. Και θα ήταν αδύνατο να αναπτυχθεί ένας τόσο τεράστιος αγώνας. αν δεν στηριζόταν στην συμμετοχή και την ενίσχυση των ευρύτατων λαϊκών μαζών, αφού, εξαιτίας της εχθρικής στάσης των Βρετανών απέναντι στο ΕΑΜ. δεν πήρε αυτό ουσιαστική βοήθεια πλην λίγων όπλων και εφοδίων και μόνο κατά τις αρχές του αγώνα.
Η λαϊκή εμπιστοσύνη του ΕΑΜ και οι μεγάλες πολεμικές νίκες του ΕΛΑΣ οδήγησαν στη δημιουργία μιας εκτεταμένης ελεύθερης περιοχής της «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» και το σχηματισμό της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής ‘Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ). της κυβέρνησης, την εκλογή και σύγκληση του «'Εθνικού Συμβουλίου» (Βουλής) που εκλέχτηκε με την καθολική μυστική ψηφοφορία ανδρών και γυναικών και των νέων από 18 χρονών και στην όποια πήρε μέρος 1.500.000 έκλογέων.
Και το ΕΑΜ θα μπορούσε, στηριζόμενο στη λαϊκή υποστήριξη και τη στρατιωτική δύναμη του ΕΛΑΣ (μόνιμου και εφεδρικού που ξεπερνούσε τις 100 χιλιάδες άνδρες), της Εθνικής Πολιτοφυλακής και του ΕΛΑΝ να αποβλέψει στην κατάληψη της εξουσίας μια και δεν υπήρχε άλλη υπολογίσιμη ελληνική υλική δύναμη στο εσωτερικό ή το εξωτερικό που θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει.
O Γ. Παπανδρέου καλεί τους Βρετανούς
Τις παραμονές της αποχώρησης των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου προσκάλεσε τους αρχηγούς Στ. Σαράφη (ΕΛΑΣ) και Ν. Ζέρβα (ΕΔΕΣ) στην ιταλική πόλη Καζέρτα σε σύσκεψη.
Εκεί ανακοινώθηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση θέτει κάτω από τις διαταγές του Σκόμπυ «αρχηγού των έν Έλλάδι βρετανικών δυνάμεων» που στελνόταν δήθεν με αποστολή να πολεμήσει κατά των Γερμανών για την ταχύτερη απελευθέρωση της πατρίδας μας- όλες τις στρατιωτικές δυνάμεις αντίστασης.
Ο Γ. Παπανδρέου στη συμφωνία που πρότεινε για απογραφή διελάμβανε και παράγραφο που ανέθετε στο Σκόμπυ και την ευθύνη για «την τήρηση της τάξης και του νόμου».
Αυτό προκάλεσε τη διαμαρτυρία της αντιπροσωπείας του ΕΛΑΣ. η παράγραφος απαλείφτηκε και την ευθύνη αυτή ανέλαβαν οι Σαράφης και Ζέρβας, ο καθένας στην περιοχή του.
Το σημείο αυτό χρειάζεται να το επισημάνουμε γιατί αποδείχνεται τελείως παράνομη η ένοπλη βρετανική επέμβαση στα εσωτερικά μας το Δεκέμβρη του 1944.
Ετσι η παραπάνω παράγραφος αντικαταστάθηκε όσον αφορά την αποστολή του Σκόμπυ με το «να βοηθήσει ώστε να καταστεί δυνατή η ανάληψις της ανασυγκροτήσεως της χώρας υπό την καθοδήγησαν της ελληνικής κυβερνήσεως και η εν τω μεταξύ διανομή υλικού περιθάλψεως (υπηρεσία ΕΜ-ΕΛ) εις τον ελληνικόν λαόν».
Ο Γ. Παπανδρέου στις 22.9.44. και εν άγνοια των άλλων μελών της κυβέρνησης στην οποία συμμετείχαν και αντιπρόσωποι του ΕΑΜ, απέστειλε μυστικό τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ στο οποίο ανέφερε ότι οι περιφέρειες που εγκαταλείπονταν από τον αποχωρούντα εχθρό καταλαμβάνονταν από τον ΕΛΑΣ και χαρακτήριζε το γεγονός αυτό «κρίσιμη κατάσταση και προς αντιμετώπισίν της τα πολιτικά μέσα δεν είναι πλέον επαρκή» και πρόσθετε ότι «μόνο η άμεσος παρουσία ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΩΝ βρετανικών δυνάμεων εις την 'Ελλάδα ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΑΚΤΩΝ μπορεί να μεταβάλει την κατόστασιν».
Επειδή ο Σκόμπυ θεωρούσε αυτό δύσκολο, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε την άμεση και αποφασιστική επέμβαση του Τσόρτσιλ για την επανόρθωση της κατάστασης. Αλλά και μετά απ' αυτό το τηλεγράφημα το Βρετανικό Στρατηγείο δήλωσε πως δεν μπορεί να διαθέσει σημαντικές δυνάμεις. Τότε οργανώθηκε η διάσκεψη της Καζέρτας κατά την οποία οι οργανώσεις ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ ανέλαβαν την υποχρέωση να απόσχουν από την κατάληψη της αρχής «δί ίδιον λογαριασμόν» και υποσχέθηκαν να συμβάλουν στην αποκατάσταση της μόνιμης πολιτικής εξουσίας.
Φυσικά, οι Αγγλοι δίνοντας στην παραπάνω συμφωνία τη συμφέρουσα σ αυτούς ερμηνεία πήγαν να δικαιολογήσουν τη στρατιωτική τους επέμβαση το Δεκέμβρη.
Ο Λήπερ μάλιστα υπογράμμισε αργότερα ψευδόμενος πως χάρη σ’ αυτή τη Συμφωνία της Καζέρτας έγινε δυνατή το Δεκέμβρη η επέμβαση του Σκόμπυ.
Ο Δεκέμβρης έργο των Βρετανών
Το ΕΑΜ πιστό στην πολιτική της εθνικής ενότητας και της ομαλότητας τήρησε παραδειγματική τάξη και ασφάλεια σ’ ολόκληρη τη χώρα, πράγμα που το αναγνώρισε και ο Γ. Παπανδρέου, όταν έφτασε μετά την απελευθέρωση στην Αθήνα.
Αλλά δεν έγινε το ίδιο και από την άλλη πλευρά.
Στις 15 Οκτώβρη. τρεις μόνο μέρες μετά την απελευθέρωση της Αθήνας έγινε δολοφονική επίθεση από οργανωμένα φασιστικά και προδοτικά στοιχεία εναντίον ειρηνικής διαδήλωσης του λαού πού γιόρταζε την απελευθέρωση τής Αθήνας μέ πολλά θύματα. Το ΕΑΜ δεν έκανε αντίποινα. Αλλά η επίθεση αυτή δεν ήταν ένα τυχαίο επεισόδιο. Εντασσόταν σ' ένα σχέδιο που έθεσαν αμέσως σε εφαρμογή οι Βρετανοί με όργανο την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και τις πολιτικές αρχές, που ήταν οι ίδιες που υπηρετούσαν και τους Γερμανούς.
Η Συμφωνία του Λιβάνου και οι επαγγελίες του Γ. Παπανδρέου. στο λόγο του στις 18 Οκτώβρη 1944 που όριζαν την τιμωρία των προδοτών, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την με βάση εθνικά και ποιοτικά κριτήρια, συγκρότηση του εθνικού στρατού με καθολική στρατολογία, παραβιάζονταν συστηματικά.
Η κυβέρνηση, ενώ συνέχιζε τη μεταφορά του στρατού των πραιτοριανών που είχε συγκροτήσει στο εξωτερικό με σαφή αντιδημοκρατικά φρονήματα και συγκέντρωνε στην Αθήνα με μυστικές διαταγές τις δυνάμεις χωροφυλακής και ενώ η νησιωτική Ελλάδα κατέχονταν ακόμα από τους Γερμανούς, οι Βρετανοί αξίωσαν την άμεση διάλυση και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.
Την ίδια στιγμή που είχε διαλυθεί η Εθνική Πολιτοφυλακή άρχισε η συγκρότηση της «Προσωρινής Εθνοφυλακής» στην οποία στέλνονταν από την κυβέρνηση αξιωματικοί που είχαν υπηρετήσει στα Τάγματα ’Ασφάλειας. Μάλιστα το γεγονός αυτό, που αποκάλυψε το ΕΑΜ έγκαιρα, προκάλεσε την παραίτηση του τότε υφυπουργού Στρατιωτικών Λ. Λαμπριανίδη.
Αλλά παρ’ όλα αυτά οι Βρετανοί και ο Γ. Παπανδρέου δεν παραιτήθηκαν των σχεδίων τους να αφοπλίσουν τον ΕΛΑΣ και να συγκροτήσουν όχι στρατό εθνικό άλλα μονόπλευρο στρατό της Δεξιάς, με κύριο πυρήνα τα Τάγματα Ασφάλειας, το μοναρχικό στρατό της Μέσης ’Ανατολής και τον ΕΔΕΣ.
Κάθε προσπάθεια να βρεθεί λύση συμβιβαστική απέτυχε. Τότε οι υπουργοί του ΕΑΜ παραιτήθηκαν.
Επιτράπηκε αρχικά η ειρηνική διαδήλωση της 3ης Δεκέμβρη και απαγορεύτηκε αργότερα με την επέμβαση του Σκόμπυ. αλλά ήταν αδύνατο εκείνη την ώρα και να ματαιωθεί.
Το άοπλο συλλαλητήριο χτυπήθηκε από τις δυνάμεις της αστυνομίας που είχαν επικεφαλής τον Αγγ. Εβερτ, αστυνομικό διευθυντή στα χρόνια τής κατοχής.
Οι διαδηλωτές είχαν πολλά θύματα. Κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης ο Γ. Παπανδρέου παραιτείται και ο Θ. Σοφούλης δέχεται να σχηματίσει κυβέρνηση.
Ολοι πίστεψαν προς στιγμή ότι η αναμέτρηση θα αποφευγόταν. Ομως τότε επενέβη ο Τσόρτσιλ αυθαίρετα, και επέβαλε τον Γ. Παπανδρέου και πάλι σαν πρωθυπουργό διατάσσοντας το Σκόμπυ να τον θέσει υπό κράτηση, αν επιμείνει στην παραίτησή του.
Ετσι η μεγάλη σύγκρουση του Δεκέμβρη επιβλήθηκε από τη βρετανική και την ντόπια αντίδραση.
Σον πρόσχημα προβλήθηκε τότε και ακούγεται και σήμερα, κάπου-κάπου πως δήθεν οι δυνάμεις του ΕΑΜ θέλησαν να καταλάβουν την αρχή και ο Σκόμπυ επενέβη για να προλάβει. Αλλά το ΕΑΜ είχε «ντέ οάκτο» στα χέρια του την κατάσταση και, αν ήθελε να διασφαλίσει την εξουσία. θα μπορούσε να το κάνει τις πρώτες μέρες της αποχώρησης των Γερμανών. Και είχε γι' αυτό και τη λαϊκή υποστήριξη και τη στρατιωτική δύναμη. Δεν το έκανε, γιατί ήθελε το πέρασμα της χώρας με δημοκρατικά μέσα στον ομαλό πολιτικό βίο.
Προκάλεσαν τη σύγκρουση εκείνοι που δεν είχαν την εξουσία στα χέρια τους και ούτε είχαν καμιά ελπίδα να την πάρουν με δημοκρατικές διαδικασίες.
Οι εχθροπραξίες μεταξύ του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και των βρετανικών στρατευμάτων συνεχίστηκαν 33 μέρες και ανεστάλησαν την 11 Γενάρη 1945 με ανακωχή. που υπογράφτηκε από τον Σκόμπυ και αντιπροσώπους τοu ΕΛΑΣ. Και σε συνέχεια υπογράφτηκε στις 20 Γενάρη επίσημη συμφωνία μεταξύ των ίδιων αντιπροσώπων για ανταλλαγή των αιχμαλώτων.
Τέλος στις 12 Φλεβάρη 1945 υπογράφτηκε γενικότερη συμφωνία μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης (Ν. Πλαστήρα) και αντιπροσώπων του ΕΑΜ με την εγγύηση των Βρετανών.
Αλλά oi αντίπαλοι του ΕΑΜ υπόγραψαν τη συμφωνία αυτή όχι φυσικά για να την τηρήσουν, άλλα απλώς για να πάρουν τ όπλα του ΕΛΑΣ και μετά να την πετάξουν στον κάλαθο των άχρηστων. ’
Ηταν μια συμφωνία απαράδεκτη. Αποκορύφωμα μιας σειράς λαθών της ηγεσίας του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος.
Ο I. Σοφιανόπουλος, που υπόγραψε τη Συμφωνία της Βάρκιζας σαν υπουργός και αρχηγός της κυβερνητικής αντιπροσωπείας, δήλωσε λίγο αργότερα μιλώντας στον αθηναϊκό λαό: «Εάν γνώριζα ότι τα τιμημένα όπλα του ΕΛΑΣ θα μοιράζονταν στους χίτες. ουδέποτε θα υπέγραψα τη Συμφωνία της Βάρκιζας».
Στη χώρα αντί ενός ελεύθερου πολιτικού βίου εγκαθιδρύθηκε ένα καθεστώς τρομοκρατικό απερίγραπτης αγριότητας, ωμοτήτων, διώξεων, φυλακίσεων, δολοφονιών.
Το όργιο αυτό βίας ασκούνταν από το κράτος αλλά και από ένοπλες μοναρχικές ομάδες τρομοκρατών με την ανοχή και τη συνεργασία του επίσημου κράτους και την υψηλή καθοδήγηση και εποπτεία των Αγγλων.
Οι Αγγλοι όπλισαν τους Σούρληδες
Ποιος όπλισε αυτές τις συμμορίες, που άρχισαν και επέκτειναν τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα μας και οδήγησαν τον τόπο στη θλιβερή τραγωδία του 1945-49;
Ποιος όπλισε τις συμμορίες των βασιλοφρόνων εναντίων των αγωνιστών του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης που πολέμησαν στο πλευρό των συμμάχων;
Ποιος ενίσχυσε τη δοσίλογη Δεξιά να έδραιωθεΐ στην εξουσία;
Αυτό είναι έργο των Βρετανών.
Δίνουμε και μια μαρτυρία που δημοσιεύτηκε στο φύλλο 7 Ιούλη 1946 του «Ριζοσπάστη» και υπογράφει ο απόστρατος λοχαγός Θ. Μοσχάτος που το Γενάρη 1945 υπηρετούσε στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ σαν διευθυντής του II ’Επιτελικού Γραφείου:
Γράφει:
Πριν γίνει η συμφωνία της Βάρκιζας είχε γίνει η ανακωχή και σύμφωνα με αυτήν οι Αγγλοι είχαν καταλάβει ορισμένες περιοχές. Μία από τις περιοχές αυτές ήταν η περιοχή Βόλος -Αλμυρός - Φάρσαλα, στη Θεσσαλία.
Σ’ εκτέλεση της συμφωνίας της Βάρκιζας, το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, είχε αρχίσει να αποστρατεύει τις δυνάμεις του. Τότε εμφανίσθηκε στην περιοχή των χωριών, ανατολικά και κοντά στα Φάρσαλα, μια συμμορία ληστών από 20 περίπου άτομα, με αρχηγό το γνωστό Γρήγορη Σούρλα.
Ο Σούρλας ήταν παλιός Εασαδίτης. Η ΕΑΣΑΔ ήταν μια ένοπλη οργάνωση από Ελληνες προδότες που πήραν όπλα από τους Γερμανούς και εργάσθηκε γι' αυτούς σκοτώνοντας ή παραδίδοντας σ' αυτούς, τους Ελληνες πατριώτες. Ο ΕΛΑΣ είχε κτυπήσει και είχε διαλύσει την ΕΑΣΑΔ.
Η ληστοσυμμορία του Γρηγόρη Σούρλα έμπαινε στα διάφορα χωριά της περιοχής Φαρσάλων, που την είχαν οι Αγγλοι και σκότωνε ανθρώπους. βίαζε γυναίκες και κορίτσια, άρπαζε ζώα και νοικοκυριά, έδερνε και τυραννούσε. Όλη η δραστηριότητα της ληστοσυμμορίας αυτής στρέφονταν ενάντια στους οπαδούς του ΕΑΜ.
Η οργάνωση ΕΑΜ των χωριών αυτών. έστελνε δελτία πληροφοριών για τη δράση του Σούρλα και της συμμορίας του. στα κοντινότερα τμήματα της I Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και η I Μεραρχία διαβίβαζε τα δελτία αυτά στο Γενικό Στρατηγείο.
Αύτές οι ληστρικές πράξεις εναντίον των οπαδών του ΕΑΜ γίνονταν σχεδόν κάθε μέρα, χωρίς οι Άγγλοι να παίρνουν κανένα μέτρο για την ασφάλεια και τάξη μέσα στην περιοχή τους.
Σε κάθε τέτοια περίπτωση το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ έκανε ένα έγγραφο διαμαρτυρίας προς τον Αγγλο ταξίαρχο Εικενχεντ και ζητούσε να φροντίσει να παρθούν μέτρα και να αποκατασταθεί η τάξη και η ασφάλεια στην περιοχή αυτή και να πάψουν οι διωγμοί αυτοί που γίνονταν σε βάρος των οπαδών του ΕΑΜ.
Τις περισσότερες φορές το Γενικό Στρατηγείο έστελνε έμενα - σαν σύνδεσμο - στον ταξίαρχο Εικενχεντ και έτσι μου δίνονταν η ευκαιρία να αναπτύσσω κάθε φορά και προφορικά το ζήτημα στον Αγγλο ταξίαρχο.
Ο Αγγλος ταξίαρχος απαντούσε πάντα: “Όου γιές!”
Μία μέρα, μας ήλθε η πληροφορία πως τρία αυτοκίνητα αγγλικού στρατού γεμάτα ιματισμό, οπλισμό και πυρομαχικά έφθασαν σε κάποιο χωριό της περιφέρειας του Σούρλα. Το όνομα του χωρίου αυτού δεν το θυμάμαι τώρα πια. ούτε και έχω στη διάθεσή μου αρχεία που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν σε πολλά. Μετά τρεις ή τέσσερις μέρες ο Σούρλας εμφανίσθηκε με μια συμμορία από 120 πρόσωπα που ήταν ντυμένα με καινούριες αγγλικές στολές και είχαν αγγλικά όπλα και αυτόματα. Τα βάσανα των οπαδών του ΕΑΜ στην περιφέρεια αυτή έγιναν πολύ μεγάλα.
Κάναμε πάλι νέα έγγραφα διαμαρτυρίας. Επισκέφθηκα τον ταξίαρχο Έικενχεντ και του ζήτησα μια απάντηση στις διαμαρτυρίες μας. λέγοντας του πως σε κανένα έγγραφο διαμαρτυρίας μας δεν είχε απαντήσει.
Εκείνος μου απάντησε ότι τα είχε διαβιβάσει όλα στο στρατηγό Σκόμπυ στην Αθήνα και δεν είχε πάρει καμιά απάντηση.
Τόνισα στον Άγγλο ταξίαρχο ότι. η κατάσταση αυτή είναι πέρα για πέρα απαράδεκτη. Του εξήγησα ακόμη ότι - όπως σε προηγούμενα έγγραφά μας του λέγαμε- η κατάσταση αυτή γίνεται εμπόδιο για την εφαρμογή της συμφωνίας της Βάρκιζας, γιατί οι αντάρτες, του ΕΛΑΣ της περιφέρειας Φαρσάλων, μια και μαθαίνουν το τι γίνεται στα χωριά τους, δεν θα παραδώσουν τον οπλισμό τους, αλλά θα τον κρύψουν. θα πάνε οπλισμένοι στα χωριά τους και θ' αρχίσουν εκεί συμπλοκές.
Του εξήγησα. ότι κοντά στους αντάρτες αυτούς. θα κάνουν το ίδιο και πολλοί άλλοι από άλλες περιφέρειες, με τη σκέψη ότι το ίδιο μπορεί να γίνεται ή να γίνει και στα χωριά τους. Του εξήγησα ότι την ευθύνη για όλα αυτά θα την έχουν οι Άγγλοι.
Τότε -και μόνο τότε- ο ταξίαρχος Εικενχεντ μου είπε ότι θα έπρεπε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ να συνεννοηθεί με τον Άγγλο στρατιωτικό διοικητή στο Βόλο γιατί σ' αυτόν υπάγεται η περιοχή Φαρσάλων.
Στείλαμε στο Βόλο έναν αξιωματικό. αφού τον κατατοπίσαμε στο ζήτημα. Όταν γύρισε ο αξιωματικός μας από τό Βόλο, μας υπέβαλε έγγραφη έκθεση της συνομιλίας του με τον Άγγλο στρατιωτικό διοικητή Βόλου. Με λίγα λόγια μας έλεγε πως ο Άγγλος διοικητής Βόλου δεν δέχεται καθόλου τις απόψεις μας και πώς γι' αυτόν ο Σούρλας δεν είναι ληστής ούτε παλιός συνεργάτης των Γερμανών, αλλά εθνικιστής!
Έν τω μεταξύ το τι τραβούσαν οι οπαδοί του ΕΑΜ στην περιοχή Φαρσάλων από το Σούρλα και τη συμμορία του δεν περιγράφεται.
Το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ. έκανε και πάλι έγγραφο διαμαρτυρίας στον Ταξίαρχο Έικενχεντ για όλη αυτή τη στάση του Άγγλου στρατιωτικού διοικητή Βόλου και για τις καινούργιες ληστείες. Μαζί με τη διαμαρτυρία αυτή του στείλαμε και αντίγραφο της έκθεσης του αξιωματικού που στείλαμε στο Βόλο. Αυτά τα έγγραφα τα πήγα εγώ στον Άγγλο ταξίαρχο.
Ο ταξίαρχος δεν είπε τίποτε άλλο από το συνηθισμένο “Όου γιέςί”
Του ανάπτυξα και πάλι το όλο ζήτημα και επειδή δεν άλλαζε θέση πάνω σ' αυτό του είπα ότι μας κοροϊδεύουν οι Άγγλοι και τούτο διότι αποστρατευόμεθα και υπερβαινοντας τη δικαιοδοσία μου και τις εντολές που είχα, αναπτύσσοντας δική μου πρωτοβουλία, με δική μου ευθύνη. λέω στον ταξίαρχο Έικενχεντ: «Πολύ καλά. Άφού δεν θέλετε να διορθώσετε σεις την κατάσταση, τότε θα την διορθώσουμε εμείς και μάλιστα πολύ γρήγορα».
Και σηκώθηκα να φύγω. Τότε ι ταξίαρχος Έικενχεντ με ρώτησε: «Με ποιο τρόπο:»
Του απάντησα: «Τώρα που θα γυρίσω στο στρατηγείο η πρώτη διαταγή πού θα βγάλω, θα είναι να περάσει ένα τάγμα του ΕΛΑΣ στην περιφέρεια Φαρσάλων και να ξεκαθαρίσει το Σούρλα και τη συμμορία του».
Ο Άγγλος ταξίαρχος μου είπε τότε, ότι δεν πρέπει να μου διαφύγει ότι η περιοχή που βρίσκεται ο Σούρλας. σύμφωνα με την ανακωχή, ανήκει στους Άγγλους και συνεπώς δεν έχω το δικαίωμα να στείλω εκεί στρατό του ΕΛΑΣ. Του απάντησα πως αυτό μου ήταν αδιάφορο γιατί έτσι κι αλλιώς ο ΕΛΑΣ θα αποστρατεύονταν και ότι το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να προσφέρουμε μια τελευταία υπηρεσία στην Ελλάδα απαλλάσσοντας την από το ληστή Σούρλα και τη συμμορία του.
Αυτά είπα και κίνησα να φύγω. Ο ταξίαρχος Έικενχεντ με σταμάτησε και μου είπε ότι θα πάρει αυτός μέτρα για να ησυχάσει ο Σούρλας. Απάντησα στον ταξίαρχο πως αυτά ήταν πολύ αόριστα. Εκείνος μου είπε ότι δεν είναι αόριστα- τότε του λέω. «Κύριε Ταξίαρχε θα περιμένω 24 ώρες και αν ο Σούρλας εξακολουθεί να δρα. τότε θα διατάξω το τάγμα να κινηθεί προς την περιοχή Φαρσάλων και να τον κτυπήσει». Μιλούσα βέβαια σαν Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.
Για αρκετές μέρες ο Σούρλας και η ληστοσυμμορία του ούτε ξανακούστηκε -πραγματικά - έως ότου η αποστράτευση της I Μεραρχίας του ΕΛΑΣ έφθασε σε τέτοιο σημείο που δεν είχαμε ούτε διμοιρία διαθέσιμη και τότε ξαναφούντωσε η πανούκλα του Σούρλα.
Το συμπέρασμα που βγάζει ο καθένας από αυτή την ιστορία, είναι πως οι Άγγλοι ανώτατοι αξιωματικοί, ο ταξίαρχος Εικενχεντ, και όλοι οι πιο πάνω, και πιο κάτω απ’ αυτόν, όχι μόνο ανέχονταν. αλλά και εξόπλιζαν ληστές σαν το Σούρλα και ότι οι Άγγλοι είναι οι κύριοι ένοχοι για όλα τα εγκλήματα που έγιναν και γίνονται σε βάρος των οπαδών του ΕΑΜ αρχικά και σε βάρος κάθε δημοκρατικού πολίτη κατόπιν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου