Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974»
Αμέσως μετά το φιάσκο του βασιλικού αντιπραξικοπήματος, ο Παπαδόπουλος καταργεί τα δύο «επαναστατικά όργανα», την επαναστατική επιτροπή και το επαναστατικό συμβούλιο, και γίνεται δικτάτωρ «νορμάλ» και χωρίς χούντες -έτσι λέγονται στα ισπανικά οι επιτροπές, οι ενώσεις- γύρω του. Ο παλιός ταγματασφαλίτης Γεώργιος Παπαδόπουλος τώρα προΐσταται άλλων ταγματασφαλιτών, και όλοι μαζί οι παλιοί συνεργάτες των Γερμανών ξανάρχονται. Κανείς δεν αντιμετώπισε την ιστορία της χούντας σαν την ιστορική συνέχεια των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Μπορεί, βέβαια, ο Παπαδόπουλος να ήταν και ολίγον τρελλός, όχι πάντως τόσο που να μην ξέρει τι κάνει. Ήταν ευφυής άνθρωπος. Και γιαυτό ποτέ δεν εμπιστεύτηκε στ’ αλήθεια τον γεννημένο ηλίθιο Στυλιανό Παττακό, τον οποίο μύησε στη χούντα την τελευταία στιγμή, γιατί είχε ανάγκη από τα άρματά του.
Είναι λάθος να βγάζουμε όλους τους δικτάτορες τρελούς, και να ξεμπερδεύουμε έτσι στα γρήγορα με τις ερμηνείες. Όπως όλοι οι φανατικοί, ο Παπαδόπουλος ήταν ένας ιδεοληπτικός άνθρωπος, που πίστευε στο πεπρωμένο του. Κι αν ήξερε λίγα περισσότερα γράμματα, ώστε να συγκροτεί με συντακτική επάρκεια τους εντελώς ασυνάρτητους λόγους του, κανείς δεν θα τον χαρακτήριζε τρελό. Πάντως, δεν είναι τρελοί όσοι κακοποιούν καθημερινά με τέτοια βαναυσότητα την υπέροχη ελληνική γλώσσα.
Όπως πάρα πολλοί, αυτοπροτάθηκε, τούτος ο ιδεοληπτικός, σαν σωτήρας της Ελλάδας χωρίς να γνωρίζει όχι τον πολιτισμό αυτής της χώρας αλλά ούτε καν τη γλώσσα της. Συμβαίνουν αυτά με τους απατεώνες. Και ο Παπαδόπουλος ήταν ένας τυπικός Έλλην απατεών, που το προσωπικό του συμφέρον το πρότεινε ως εθνικό. Όμως, ούτε ο πρώτος ούτε ασφαλώς ο τελευταίος κατ’ ουσίαν ανθέλλην είναι που παριστάνει τον κατ’ επίφασιν Έλληνα.
Με τον Παττακό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Προσέξτε τι είπε το ξεφτέρι όταν ξένοι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν αληθεύει πως η χούντα βασανίζει ανθρώπους: «Ή βασανιστές είμαστε ή ηλίθιοι. Όχι όμως και τα δύο». Σύμφωνα με το «συλλογισμό», αφού δεν ήταν βασανιστές, όπως ισχυρίζονταν, δεν μπορεί παρά να ήταν ηλίθιοι. Ξέρετε άλλον δημόσιο άνδρα που ομολόγησε δημοσίως την ηλιθιότητά του, επιχειρώντας μάλιστα να δείξει πως είναι έξυπνος; Είναι ο Παττακός επίσης που είπε το παροιμιώδες: «Όποιος ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα του ανθρώπου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, είναι κομουνιστής».
Όσο για τον άλλο φωστήρα, τον I. Λαδά, περιοριζόμαστε να σημειώσουμε πως σε λόγο του, στο πανεπιστήμιο παρακαλώ, είπε πως είναι περιττή η διδασκαλία των αναρχικών Γαλιλαίου και Μοντεσκιέ! Και οι πανεπιστημιακοί τον χειροκρότησαν! Ξέρετε κάτι; Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε θάνατο, γιατί οι πανεπιστημιακοί χειροκροτούν όχι μόνο τους δικτάτορες, αυτό θα μπορούσε να το κάνει κάθε δειλό ανθρωπάκι, αλλά τους ηλίθιους, τη στιγμή ακριβώς που κραυγάζουν δημοσίως την ηλιθιότητα τους. Κανείς απ’ αυτά τα μορμολύκεια δεν αντέδρασε όταν η χούντα, με επίσημη ανακοίνωσή της, χαρακτήρισε τον Σεφέρη, τότε που έκανε τη γνωστή δήλωση κατά της χούντας, όργανο του διεθνούς κομουνισμού, που εκτελεί μέρος του σχεδίου που του ανέθεσε ο διεθνής κομουνισμός για την καταστροφή της Ελλάδος!
Μόνο οι κομουνιστές και οι ΕΔΑίτες ξεσηκώθηκαν απ’ την πρώτη μέρα κατά της χούντας. Οι άλλοι, οι αστοί δημοκράτες, καιροσκοπούσαν όπως πάντα και περίμεναν, είτε να βγάλουν οι κομουνιστές το φίδι απ’ την τρύπα, είτε αυτό να βγει μόνο του. Και άρχισαν να σκέφτονται κι αυτοί την αντίσταση κατά της χούντας μόνο μετά την αποτυχία του βασιλικού αντιπραξικοπήματος. Στο μεταξύ όμως χάνεται πολύτιμος χρόνος και η χούντα εδραιώνεται στην εξουσία.
Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλύτερων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε τη βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Μέχρι ο Κων. Μητσοτάκης σχεδίαζε πλατωνική ένοπλη εξέγερση στην Κρήτη. Μάλιστα δε δίστασε να ζητήσει στο Παρίσι τη βοήθεια του Μιχάλη Ράπτη, ή Μισέλ Πάμπλο, ενός πεπειραμένου διεθνούς επαναστάτη, που ήταν διάδοχος του Τρότσκι στην Δ' Διεθνή. Τελικά, το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.
Πάντως, άδικα το ΚΚΕ κατηγορήθηκε για έλλειψη αποφασιστικότητας. Αφενός γιατί η «επανάσταση» έγινε στο όνομα του κομουνιστικού κινδύνου, πράγμα που υποχρέωνε αυτό το κόμμα να είναι επιφυλακτικό ώστε να μη δικαιώσει εκ των υστέρων τους δικτάτορες, και αφετέρου διότι όλος ο κόσμος, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, περίμενε βασιλική δικτατορία στρατηγών και όχι χούντα συνταγματαρχών. Η χούντα των στρατηγών, σύμφωνα με το διαρρεύσαν σχέδιο, θα ήταν μάλλον περιορισμένου χρόνου, ίσα ίσα για να μη γίνουν οι προγραμματισμένες εκλογές αλλά και για να φοβηθεί το εκλογικό σώμα και να στραφεί προς τη Δεξιά, όταν κάποτε γίνονταν εκλογές. Μια τέτοια «ευπρεπής» χούντα δεν θα ήταν δυνατό να είναι ιδιαίτερα βάρβαρη, και συνεπώς δεν θα ταλαιπωρούσε υπέρ το δέον τους κομουνιστές, που θάλεγες πως από έθιμο είναι αυτοί που πάντα πληρώνουν τη νύφη σ’ αυτόν τον έρμο τόπο.
'Αλλωστε, η μεγάλη χούντα δεν θα έκαμνε την «επανάστασή» της με πρόσχημα τον κομουνιστικό κίνδυνο, γιατί θα γινόταν εντελώς γελοία και αναξιόπιστη αν έλεγε κάτι τέτοιο. Θα έκαμνε την «επανάστασή» της στο όνομα «της συνταγματικής ομαλότητας και της γαλήνης του τόπου» και για «να αναστηλώσει την κλονισμένη δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε».
Γνωστό το παραμύθι. Γνωστό και το άλλο παραμύθι περί κομουνιστικού κίνδυνου, που αυτή τη φορά όντως δεν υπήρχε. Αλλά εν πάση περιπτώσει, οι κομουνιστές στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν είχαν δείξει πως είναι αποφασιστικοί άνθρωποι, έτοιμοι να σκοτωθούν (αλλά και να σκοτώσουν) για τα ιδανικά τους. Σου λεν οι κομουνιστές, τι θα γίνει, πάλι θα κάτσουμε να μας σφάξουν; Κι έτσι, έκαναν κι αυτοί πλατωνική αντίσταση.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
5. Οι φωστήρες
Μπορεί, βέβαια, ο Παπαδόπουλος να ήταν και ολίγον τρελλός, όχι πάντως τόσο που να μην ξέρει τι κάνει. Ήταν ευφυής άνθρωπος. Και γιαυτό ποτέ δεν εμπιστεύτηκε στ’ αλήθεια τον γεννημένο ηλίθιο Στυλιανό Παττακό, τον οποίο μύησε στη χούντα την τελευταία στιγμή, γιατί είχε ανάγκη από τα άρματά του.
Είναι λάθος να βγάζουμε όλους τους δικτάτορες τρελούς, και να ξεμπερδεύουμε έτσι στα γρήγορα με τις ερμηνείες. Όπως όλοι οι φανατικοί, ο Παπαδόπουλος ήταν ένας ιδεοληπτικός άνθρωπος, που πίστευε στο πεπρωμένο του. Κι αν ήξερε λίγα περισσότερα γράμματα, ώστε να συγκροτεί με συντακτική επάρκεια τους εντελώς ασυνάρτητους λόγους του, κανείς δεν θα τον χαρακτήριζε τρελό. Πάντως, δεν είναι τρελοί όσοι κακοποιούν καθημερινά με τέτοια βαναυσότητα την υπέροχη ελληνική γλώσσα.
Όπως πάρα πολλοί, αυτοπροτάθηκε, τούτος ο ιδεοληπτικός, σαν σωτήρας της Ελλάδας χωρίς να γνωρίζει όχι τον πολιτισμό αυτής της χώρας αλλά ούτε καν τη γλώσσα της. Συμβαίνουν αυτά με τους απατεώνες. Και ο Παπαδόπουλος ήταν ένας τυπικός Έλλην απατεών, που το προσωπικό του συμφέρον το πρότεινε ως εθνικό. Όμως, ούτε ο πρώτος ούτε ασφαλώς ο τελευταίος κατ’ ουσίαν ανθέλλην είναι που παριστάνει τον κατ’ επίφασιν Έλληνα.
Με τον Παττακό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Προσέξτε τι είπε το ξεφτέρι όταν ξένοι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν αληθεύει πως η χούντα βασανίζει ανθρώπους: «Ή βασανιστές είμαστε ή ηλίθιοι. Όχι όμως και τα δύο». Σύμφωνα με το «συλλογισμό», αφού δεν ήταν βασανιστές, όπως ισχυρίζονταν, δεν μπορεί παρά να ήταν ηλίθιοι. Ξέρετε άλλον δημόσιο άνδρα που ομολόγησε δημοσίως την ηλιθιότητά του, επιχειρώντας μάλιστα να δείξει πως είναι έξυπνος; Είναι ο Παττακός επίσης που είπε το παροιμιώδες: «Όποιος ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα του ανθρώπου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, είναι κομουνιστής».
Όσο για τον άλλο φωστήρα, τον I. Λαδά, περιοριζόμαστε να σημειώσουμε πως σε λόγο του, στο πανεπιστήμιο παρακαλώ, είπε πως είναι περιττή η διδασκαλία των αναρχικών Γαλιλαίου και Μοντεσκιέ! Και οι πανεπιστημιακοί τον χειροκρότησαν! Ξέρετε κάτι; Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε θάνατο, γιατί οι πανεπιστημιακοί χειροκροτούν όχι μόνο τους δικτάτορες, αυτό θα μπορούσε να το κάνει κάθε δειλό ανθρωπάκι, αλλά τους ηλίθιους, τη στιγμή ακριβώς που κραυγάζουν δημοσίως την ηλιθιότητα τους. Κανείς απ’ αυτά τα μορμολύκεια δεν αντέδρασε όταν η χούντα, με επίσημη ανακοίνωσή της, χαρακτήρισε τον Σεφέρη, τότε που έκανε τη γνωστή δήλωση κατά της χούντας, όργανο του διεθνούς κομουνισμού, που εκτελεί μέρος του σχεδίου που του ανέθεσε ο διεθνής κομουνισμός για την καταστροφή της Ελλάδος!
6. Μια αντίσταση πλατωνική και τουριστική
Μόνο οι κομουνιστές και οι ΕΔΑίτες ξεσηκώθηκαν απ’ την πρώτη μέρα κατά της χούντας. Οι άλλοι, οι αστοί δημοκράτες, καιροσκοπούσαν όπως πάντα και περίμεναν, είτε να βγάλουν οι κομουνιστές το φίδι απ’ την τρύπα, είτε αυτό να βγει μόνο του. Και άρχισαν να σκέφτονται κι αυτοί την αντίσταση κατά της χούντας μόνο μετά την αποτυχία του βασιλικού αντιπραξικοπήματος. Στο μεταξύ όμως χάνεται πολύτιμος χρόνος και η χούντα εδραιώνεται στην εξουσία.
Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλύτερων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε τη βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Μέχρι ο Κων. Μητσοτάκης σχεδίαζε πλατωνική ένοπλη εξέγερση στην Κρήτη. Μάλιστα δε δίστασε να ζητήσει στο Παρίσι τη βοήθεια του Μιχάλη Ράπτη, ή Μισέλ Πάμπλο, ενός πεπειραμένου διεθνούς επαναστάτη, που ήταν διάδοχος του Τρότσκι στην Δ' Διεθνή. Τελικά, το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.
Πάντως, άδικα το ΚΚΕ κατηγορήθηκε για έλλειψη αποφασιστικότητας. Αφενός γιατί η «επανάσταση» έγινε στο όνομα του κομουνιστικού κινδύνου, πράγμα που υποχρέωνε αυτό το κόμμα να είναι επιφυλακτικό ώστε να μη δικαιώσει εκ των υστέρων τους δικτάτορες, και αφετέρου διότι όλος ο κόσμος, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, περίμενε βασιλική δικτατορία στρατηγών και όχι χούντα συνταγματαρχών. Η χούντα των στρατηγών, σύμφωνα με το διαρρεύσαν σχέδιο, θα ήταν μάλλον περιορισμένου χρόνου, ίσα ίσα για να μη γίνουν οι προγραμματισμένες εκλογές αλλά και για να φοβηθεί το εκλογικό σώμα και να στραφεί προς τη Δεξιά, όταν κάποτε γίνονταν εκλογές. Μια τέτοια «ευπρεπής» χούντα δεν θα ήταν δυνατό να είναι ιδιαίτερα βάρβαρη, και συνεπώς δεν θα ταλαιπωρούσε υπέρ το δέον τους κομουνιστές, που θάλεγες πως από έθιμο είναι αυτοί που πάντα πληρώνουν τη νύφη σ’ αυτόν τον έρμο τόπο.
'Αλλωστε, η μεγάλη χούντα δεν θα έκαμνε την «επανάστασή» της με πρόσχημα τον κομουνιστικό κίνδυνο, γιατί θα γινόταν εντελώς γελοία και αναξιόπιστη αν έλεγε κάτι τέτοιο. Θα έκαμνε την «επανάστασή» της στο όνομα «της συνταγματικής ομαλότητας και της γαλήνης του τόπου» και για «να αναστηλώσει την κλονισμένη δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε».
Γνωστό το παραμύθι. Γνωστό και το άλλο παραμύθι περί κομουνιστικού κίνδυνου, που αυτή τη φορά όντως δεν υπήρχε. Αλλά εν πάση περιπτώσει, οι κομουνιστές στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν είχαν δείξει πως είναι αποφασιστικοί άνθρωποι, έτοιμοι να σκοτωθούν (αλλά και να σκοτώσουν) για τα ιδανικά τους. Σου λεν οι κομουνιστές, τι θα γίνει, πάλι θα κάτσουμε να μας σφάξουν; Κι έτσι, έκαναν κι αυτοί πλατωνική αντίσταση.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου