Ο Πλουμπίδης, εμείς και οι άλλοι

Η τραγική μοίρα του
υπόθεση ανίερης εκμετάλλευσης
Με αφορμή τα 80χρονα του ΚΚΕ
Του Γιώργη ΜΩΡΑΪΤΗ
"Ο αντικομμουνισμός είναι
η μεγαλύτερη βλακεία
της εποχής μας"

ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ

Η τραγική μοίρα του αξέχαστου Νίκου Πλουμπίδη, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ και της Εθνικής Αντίστασης, ήρωα μάρτυρα του Κόμματος και του λαϊκού μας κινήματος, συγκεντρώνει πάντα το ενδιαφέρον των κομμουνιστών, των αριστερών και της κοινής γνώμης, ως παράδειγμα ενός κομμουνιστή που έδωσε και τη ζωή του ακόμα για τα ιδανικά και το κόμμα.

Από την "Αλλη Μεριά" όμως (στο χώρο της Εξουσίας, στο ιδεολογικό - πολιτικό και δημοσιογραφικό Κατεστημένο και στους ποικιλώνυμους αντιπάλους μας) η υπόθεση Πλουμπίδη εξακολουθεί και σήμερα - στην κακή συγκυρία της άγριας επέλασης του ιμπεριαλισμού και της "Νέας Τάξης Πραγμάτων" - να αποτελεί προσφιλές θέμα ανίερης αντικομμουνιστικής εκμετάλλευσης.Η επισήμανση θα προκαλέσει προφανώς τη "μήνι" κάποιων παλιών φίλων ή την "ενάρετη οργή" συναδέλφων γνωστών Συγκροτημάτων του Τύπου και των ΜΜΕ.

Εχουμε υπόψη τα δύο βιβλία, των Σταύρου Κασιμάτη "Οι Παράνομοι", (Εκδόσεις "Φιλίστωρ") και Δημοσθένη Παπαχρίστου "Νίκος Πλουμπίδης - Ντοκουμέντα", (Εκδόσεις "Δελφίνι"), που κυκλοφόρησαν τελευταία. Κι ένα "μπαράζ" δημοσιευμάτων με εγκωμιαστικές γενικά κρίσεις και κριτικές. Ολοσέλιδο αφιέρωμα του Ρ. Σωμερίτη, στο "Βήμα" 6.7.97, με τίτλο "Πέρα από το καλό και το κακό"! Αρθρο με τίτλο "Αριστερές Τραγωδίες" πάλι στο "Βήμα" 20.7.97 του Σπ. Λιναρδάτου. Σελίδα στα "ΝΕΑ" 26.6.97, που επιμελείται ο Γ. Διακογιάννης. Μεγάλο ολοσέλιδο, του Α. Καρκαγιάννη, στην "Καθημερινή" της Κυριακής 17.8.97, με τίτλο (δανεισμένον από τον Α. Κέσλερ) "Το μηδέν και το άπειρο"! Σελίδα της Ντίνας Βαγενά, στην "Ελευθεροτυπία" 14.8.97. Αρθρο επίσης στην "Ελευθεροτυπία", 4.9.97, όπου ο Ν. Κιάος (με ύφος Βασιλικού Επιτρόπου) εγκαλεί το ΚΚΕ να δώσει λόγο των πράξεών του. Αφιερώματα στην "Αυγή", της Αθηνάς Κακολύρη, 23 και 30.3.97, του Α. Πανταζόπουλου 26.6.97 και μια σειρά απαντητικά σημειώματα των Λ. Τζεφρόνη, Π. Διβέρη, Πάτρας Χατζησάββα. Και "ο χορός καλά κρατεί"!.. Ισως μας διέφυγαν κάποια. Τι γράφουν; "Τετριμμένα" πράγματα ως συνήθως. Καμιά πρωτοτυπία. Διανθισμένα με τα "καινούρια στοιχεία" των δύο συγγραφέων. Μερικά μόνο (2 - 3) τα χαρακτηρίζει κάποια αντικειμενικότητα. Τα άλλα πάσχουν ανίατα από μεροληψία, υποκειμενισμό, σκανδαλοθηρία. Και όλα σχεδόν είναι σαφώς σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση, όντως με φαρμακερές κατά του ΚΚΕ αιχμές και αναθέματα. Κάνει εντύπωση, πουθενά δεν αναφέρεται θέση ή εκτίμηση του Κόμματος, σα να μην υπάρχει. Ενώ κόπτονται για την "ιστορική αλήθεια"! Ενόψει και των 80χρονων του Κόμματος. (Τιμής ένεκεν!..).

Ας μην ανησυχούν οι συντάκτες τους. Δε δίνουμε ιδιαίτερη σημασία. Ομως έχουμε χρέος να απαντήσουμε. Τους συνιστούμε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση.

Ο Μολώχ του αίματος

Στην επισήμανση θα επιμείνουμε. (Να μας συμπαθάνε). Ανίερη πράγματι κι απαράδεχτη η αντι - ΚΚΕ εκμετάλλευση της υπόθεσης Πλουμπίδη. Και όχι μόνο. Γενικότερα των πολιτικών λαθών. Ειδικά των περιπτώσεων Σιάντου, Βελουχιώτη, Καραγιώργη κ.ά. Ακόμα και του Ζαχαριάδη. Σάμπως έμεινε και τίποτα ασύλητο; (Λεηλασία, Καπηλεία, Λαθρεμπόριο). Ούτε στοιχειώδης σεβασμός στη μνήμη τους. Στον Πλουμπίδη, πάντως, ξεπέρασε και τα όρια της τυμβωρυχίας!.. Ετσι είναι.

Τι κι αν πέρασαν 43 ολόκληρα χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του στις 14.8.54, στο Δαφνί. (Οχι στο... "συνήθη τόπο". Γουδί, Καισαριανή. Επρεπε να βρουν άγνωστο "Κρανίου Τόπο". Μακριά από τους συντρόφους του). Οπου τον οδήγησαν, εξαντλημένο από την αρρώστια του, την πολύχρονη βαθιά παρανομία, και προπάντων το μαρτύριο του στιγματισμού του απ' την τότε κομματική ηγεσία, αλλά αλύγιστο, ηθικά και πολιτικά ακμαίο, ψηλομέτωπο, αισιόδοξο, μπροστά στο απόσπασμα. Τον σκότωσαν, χωρίς να του λύσουν τις χειροπέδες, με μίσος και σαδισμό. Και τον παράχωσαν με δυο φτυαριές χώμα... Αναθέτοντας την "υψηλή αποστολή" της ταφής του στα σκυλιά και τ' αγρίμια! Αφού ήδη τον είχαν "κατασπαράξει" οι... άνθρωποι. Οπως έκαναν και με τον Αρη στη Μεσούντα. Με τον Βιδάλη στη Μελία. Και με χιλιάδες "άταφους νεκρούς" του αγώνα στα βουνά και σε πόλεις. (Πού είναι ο τάφος του Διαμαντή;). Ενώ χιλιάδες άλλους τους "έθαψαν ζωντανούς" στη Γιούρα, στο Ιτζεδίν, στο Γεντί Κουλέ, στον Αϊ - Στράτη, στη Μακρόνησο... Ο Μολώχ του Εμφυλίου αξεδίψαστος! Δε χορταίνει αίμα...

Ετσι έπαιρναν εκδίκηση και γιατί ο δογματικός "Μπάρμπας" (ψευδώνυμο της παρανομίας) δεν ενέδωσε στις αφόρητες πιέσεις να στραφεί κατά του Κόμματος και της ηγεσίας του, επιμένοντας να την υποστηρίζει. Τέτοιο "παράδοξο" φαινόμενο, σπάνιο και στα διεθνή χρονικά, δεν το χωράει το "φτωχό" τους το μυαλό. Και κάνουν τα αδύνατα δυνατά, με τα μέσα που διαθέτουν (και με τη σατανικότητα της Ασφάλειας) να ενισχύσουν τις κακόβουλες κατηγορίες σε βάρος του. Αυτός όμως μένει ανεπηρέαστος και ανένδοτος. "Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται". Πεθαίνει πικραμένος αλλά με ήσυχη τη συνείδηση ότι έκανε το χρέος του, και απόλυτα βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα θα αποκατασταθεί.

Η σύλληψή του, η κράτησή του στην Ασφάλεια, οι ανακρίσεις, η σκηνοθετημένη δίκη, η απολογία του, η καταδίκη του, η απομόνωσή του και τα γράμματά του από τη φυλακή και τέλος η εκτέλεσή του. Ηταν οι επώδυνες διαδοχικές φάσεις μιας δύσκολης, σκληρής και πρωτότυπης μάχης, με σταθερή και αταλάντευτη "γραμμή πλεύσης", υπέρ του Κόμματος.Η τελευταία μάχη μιας τίμιας και γενναίας ζωής, ολοκληρωτικά δοσμένης στον αγώνα. Μια μεγάλη μάχη, που την έδωσε με πείσμα, με πάθος, με λεβεντιά και την κέρδισε. Τα τελευταία λόγια του, που αντήχησαν στεντόρεια, καλύπτοντας το παράγγελμα "πυρ" και την ομοβροντία του εκτελεστικού αποσπάσματος, ήταν: "ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ"! Και τα υπέγραψε με το αίμα του.

Η "έξωθεν" εντολή!

Εν καιρώ ειρήνης η παραπομπή του στο στρατοδικείο. Σε δίκη καθαρά πολιτικής σκοπιμότητας. Που διεξάγεται με όλους τους "τύπους και τους κανόνες" της στρατιωτικής νομοθεσίας καθώς και με τους "προβολείς" της κατευθυνόμενης δημοσιότητας απάνω του. Ωστε να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία, αφ' ενός, για το "αδιάβλητον" της διεξαγωγής της και, αφ' ετέρου - όπερ και το κυριότερον - για την πληρέστερη εξυπηρέτηση της αντικομμουνιστικής καμπάνιας. Δικάζεται με το δρακόντειο, αντισυνταγματικό, φασιστικό Αναγκαστικό Νόμο 375/1936. Και με τη συκοφαντική κατηγορία της "κατασκοπίας" καταδικάζεται "δις εις θάνατον"...

Είναι η ίδια κατηγορία περί "πρακτόρων της Μόσχας" και όλα τα βαρύγδουπα με την οποία έστειλαν και τον Νίκο Μπελογιάννη στον "άλλο κόσμο". Η ίδια πάντα στερεότυπη κατηγορία, που καταδίκαζαν σε θάνατο, ισόβια και άλλες βαριές και εξοντωτικές ποινές, δεκάδες στελέχη του παράνομου ΚΚΕ, μέχρι το 1960. Ενώ συνέχισαν να εκτελούν μέχρι και το 1955. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκδικητική θανάτωση του νεαρού κομμουνιστή Χριστάκη Καρανταή, στην Αλικαρνασσό Κρήτης, ξημερώνοντας Πρωτομαγιά!

Η τύχη του Πλουμπίδη θεωρείται πλέον "προδιαγεγραμμένη" και για έναν ειδικό λόγο σκοπιμότητας. Σαν απάντηση στις καταγγελίες της κομματικής ηγεσίας. Καθώς είχε εμπλακεί στα "γρανάζια" μιας τρομερά αδυσώπητης αντιδικίας. ("Πάσσαλος πασσάλω εκρούεται"). Και οι "Εχοντες και Κατέχοντες" τότε στα χέρια τους το Κράτος "του Νόμου και της Τάξεως" θεώρησαν ζήτημα κύρους και σ' αυτή την αντιδικία να είναι οι "νικητές"!.. Τι μωρία; (Λαέ μου!). Τι τύφλωση; Τι κοντόθωρη πολιτική; Αλλά και τι ξεφτιλισμός κάθε έννοιας δικαιοσύνης, ανθρωπιάς, πολιτισμού; Υπάρχει ωστόσο και κάποιο ελαφρυντικό για τους "γιέσμεν". Καθώς καταντήσαμε "το αθλιέστερον προτεκτοράτον των ΗΠΑ"! (Κατά ομολογία της "Καθημερινής" σε στιγμές ειλικρίνειας).

Μέγας υπεύθυνος, σ' αυτή τη μακάβρια ιστορία, κύριος ένοχος, το Μεγάλο αφεντικό. Εντολέας η Αμερικανοκρατία. (Πολύ φυσικό. Επιβλήθηκε με το "Δόγμα Τρούμαν" στον Εμφύλιο κι έπρεπε να "δρέψει" τους καρπούς της νίκης). Υπερατλαντική η διαταγή: "Να παραπέμπονται οι κομμουνισταί επί κατασκοπία, δεδομένου ότι και εις την Αμερικήν οι ερυθροί που δικάζονται και καταδικάζονται ως κατάσκοποι υφίστανται ασυζητητί την εσχάτην των ποινών" "Ψυχρός πόλεμος" γαρ. Και "Σιδηρούν Παραπέτασμα"! (Το αποκάλυπτε τηλεγράφημα από τις ΗΠΑ. Η είδηση έκανε πάταγο. Δημοσιεύτηκε στις αθηναϊκές εφημερίδες).

Αποδέκτης,η υποτελής εγχώρια Αρχουσα Τάξη. (Πάντα ραγιάδικη στα "ξένα συμφέροντα" και πειθήνια στα "ξένα κελεύσματα", από γενέσεως νεοελληνικού κράτους). Ενεργοποιεί, παρευθύς, τον ΑΝ 375 της Δικτατορίας Μεταξά. Μολονότι δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ κατά κομμουνιστών. (Ούτε επί 4ης Αυγούστου, ούτε στην Κατοχή, ούτε στον Εμφύλιο). Μια και τα έκτακτα μέτρα (Γ' Ψήφισμα κλπ.) και ο ΑΝ 509 έχασαν την ισχύ τους να καταδικάζουν σε θάνατο.

Εκτελεστής,στην προκειμένη περίπτωση (Πλουμπίδη), η "λαοπρόβλητη" δεξιά κυβέρνηση του Συναγερμού του "στρατάρχου" Παπάγου. (Προκάτοχος της ΕΡΕ και της ΝΔ του Καραμανλή). Την οποία - πώς να το κάνουμε; - "ουκ εά καθεύδειν (δεν αφήνει να ησυχάσει) το "τρόπαιον" (η δόξα) της άλλης "λαοπρόβλητης" κεντρώας κυβέρνησης του στρατηγού Πλαστήρα "Μαύρος Καβαλάρης" (που σκότωσε τον Μπελογιάννη). Και στις δύο περιπτώσεις οι σφαίρες κατά των κομμουνιστών ήταν "made in USA".

Ιδού, η αλήθεια ωμή, που δεν ανέχεται παραχάραξη, διαστρέβλωση κι ωραιοποίηση. Να, η νοοτροπία και το κλίμα της εποχής, που δεν επιτρέπουν παραγραφή ή αφαίρεση. Να, τα γεγονότα, σκληρά, πεισματάρικα, σε "μικροφίλμ", που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Είναι γνωστά. Γραμμένα και χιλιοειπωμένα. Και θα διερωτηθεί κανείς: "Ποιος ο λόγος αναφοράς τους;". Αντιστρέφουμε το ερώτημα: "Ξέρετε κανέναν από τους ασχολούμενους με το επίμαχο θέμα, να κάνει λόγο γι' αυτά;". Αστείο πράμα. Ακροθιγώς ίσως. Σοβαρά και σε βάθος όχι. Τα ξέρουν μα τα "ξεχνούν". Δε συμφέρει. Και τ' αποφεύγουν "όπως ο διάολος το λιβάνι".

Το ΚΚΕ στο στόχαστρο

Αλλο στόχο έχουν αυτοί. Δεν τους πήρε ο πόνος για τον Πλουμπίδη. (Ούτε τους κατέβηκε ξαφνικά η "ιδέα" εφέτος δεν είναι και στρογγυλή επέτειος να συναγωνίζονται ποιος θα γράψει τα περισσότερα, για να τον... αποκαταστήσει. Από όποια θέση κι αν υπηρετούν την "Καθεστηκυία Τάξη" στόχο μόνιμο, σταθερό, αμετάθετο έχουν το ΚΚΕ.Εναντίον του συγκεντρώνουν την προσοχή τους. Το έχουν στο στόχαστρο. Και βάλλουν αδιαλείπτως με όλα τους τα πυρά. Είτε σκουριασμένα, από παλιές φαρέτρες είτε σύγχρονα "τελευταίο μοντέλο". Είτε κεντροδεξιά ή (κατά προτίμηση) κεντροαριστερά ή νεοφιλελεύθερα. Είτε σοσιαλιστικά! (Να μη βασκαθούνε). Αλλα σε ευθεία βολή, άλλα με πλευροκόπηση, άλλα πισώπλατα. (Τα πιο ύπουλα).

Επιδιώκουν: Να το βλάψουν όσο γίνεται περισσότερο. Αν ήταν δυνατό "να το σβήσουν απ το χάρτη". 'Η να πετύχουν να "αλλάξει" χαρακτήρα, νοοτροπία, συμπεριφορά. Ακόμα και όνομα. (Βρε αδερφέ, όπως τόσα άλλα εδώ και αλλού...) Και να μην είναι τόσο μονολιθικό (σε "πεπαλαιωμένα" σχήματα και δόγματα) και τόσο ορθόδοξο. Δηλαδή μια προσαρμογή στα "νέα" δεδομένα. Για το καλό του βέβαια!.. Οχι να παραμένει αδιάλλακτο και αδιόρθωτο. Και κατά συνέπεια "απομονωμένο". Κρίμα!.. Γι αυτό καλλιεργούν τη φθοροποιό λαθολογία. Του φορτώνουν όλες τις ευθύνες (υπαρκτές και ανύπαρκτες). Υπονομεύουν το κύρος και την πολιτική επιρροή του στην εργατική τάξη και στους εργαζόμενους. Σπέρνουν τη σύγχυση και αποπροσανατολίζουν. (Ωστε πιο εύκολα "να ψαρεύουν στα θολά νερά"). Διαβάλλουν την ιδεολογία, την πολιτική, την ηγεσία του. Καταπολεμούν τη στρατηγική και την τακτική του. Παρεμβάλλουν εμπόδια στην ανάπτυξη του συνδικαλιστικού και του μαζικού κινήματος. Χτυπούν τους αγώνες. Αμαυρώνουν την ιστορία του...

Σ' αυτή τη μεγάλη προσπάθεια, ευπρόσδεκτη ("μετά φανών και λαμπάδων") κάθε προσφορά από πρώην στελέχη του Κόμματος, κυρίως ανώτερα με προβολή, που αλλαξοπίστησαν. (Και μεταλαβαίνουν τώρα των "Αχράντων Μυστηρίων" ανερυθρίαστα σε άλλους πολιτικούς χώρους). Αυτό δα έλειπε, ν αφήσουν αναξιοποίητες τις αντι ΚΚΕ "ατάκες" και "βολές" του Γρ. Φαράκου, που επιμένει ανέντιμα να εκμεταλλεύεται και τον τίτλο του πρώην ΓΓ της ΚΕ. Μέχρι και "κατασκόπους" μας έβγαλε τώρα! (Ο δυστυχής ρόλο που ζήλεψε!). 'Η πώς να μη χαίρονται όταν έρχεται ο εκ των ηγετών του "Συνασπισμού", πρώην κομμουνιστής, Λ. Κύρκος να δηλώνει ξεδιάντροπα κάτι που οι ίδιοι δύσκολα θα ξεστόμιζαν. Ακουσον άκουσον: "Το ΚΚΕ αποτελεί εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο"! (Ποια πρόοδο Λεωνίδα;).

Μηχανισμοί και μέσα (όχι μόνο ο Τύπος και τα ΜΜΕ) καταγίνονται αποκλειστικά με το ΚΚΕ. Δρουν σε πολλά επίπεδα και τομείς. Σε κάθε χώρο δουλιάς, ζωής, και προπαντός δράσης. Υπό την υψηλή "Εσωθεν" και προπαντός "Εξωθεν" έμπειρη ιδεολογική, πολιτική και τεχνοκρατική καθοδήγηση. Με πλήρη αξιοποίηση της πολύχρονης πλούσιας εγχώριας και προπαντός διεθνούς πείρας. (Διαβάστε στον "Ριζοσπάστη" 24.8.97 αυθεντικά στοιχεία για τη δράση FΒΙ και CΙΑ, από το βιβλίο "Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας" του Αλ. Παπαχελά). Εξόχως ενδιαφέρουσα είναι και η αστυνομικού χαρακτήρα εμπειρία και καθοδήγηση. Πρόσφατα, απτά και λαμπρά δείγματα: Οι υπουργικές επικλήσεις στο "Ιδιώνυμον" και στον ΑΝ 509 (Ε. Γιαννόπουλος). Η χρήση νόμων της χούντας (Αστυνόμος Πύργου Ηλείας). Η επιχείρηση "Βουλκανιζατέρ" (Γ. Ρωμαίος). Οι ομαδικές δίκες και καταδίκες αγροτών, η βίαιη καταστολή απεργιών και κινητοποιήσεων ναυτεργατών, καθηγητών, συνταξιούχων, οι διώξεις Κνιτών. (Γενικώς κυβέρνηση Σημίτη και "νέου" ΠΑΣΟΚ). Τελευταία και εντυπωσιακή εμφάνιση του "Συνδικαλιστικού" της Ασφάλειας σε σύσκεψη της ΕΣΑΚ. Και "πίσω έχει την ουρά"... η Σένγκεν. Το "ηλεκτρονικό φακέλωμα". (Φασκέλωστα!)

Δεν είναι περίεργο που μας εχθρεύονται οι οχτροί μας. Και χρησιμοποιούν εναντίον μας θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Ούτε μας κακοφαίνεται. Οταν είσαι καινοτόμος, παλεύεις για το καινούριο, έχεις τελικό σκοπό τον κομμουνισμό, ξέρεις ότι όλα θα τα τραβήξεις. ('Η για να θυμηθούμε τον Δ. Γληνό: "Ο δρόμος της αλήθειας είναι ο δρόμος του Γολγοθά"). Αυτοί τη δουλιά τους κάνουν, τα συμφέροντά τους υπηρετούν, το σύστημα υπερασπίζονται. Το περίεργο θα ήταν να μας έδειχναν την εύνοιά τους. Τότε... "Κάποιο λάκκο θα χει η φάβα"!

"Εφτάψυχο" και 80χρονο!

Ε, βέβαια, το ΚΚΕ θα πολεμούσαν. Αυτό τους αντιμάχεται ριζοσπαστικά και "κάνει χαλάστρα" στα σχέδιά τους. (Φανταστείτε τι θα ήταν οι αγώνες του λαού και της νεολαίας, χωρίς τους κομμουνιστές. Φανταστείτε τι θα ήταν και η Βουλή). Το ΚΚΕ ήταν, είναι και θα είναι (αν προτιμάτε φιλοσοφικούς όρους) η ΑΝΤΙΘΕΣΗ στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ και η ΘΕΣΗ στο ΛΑΟ.(Αυτόν τον υπέροχο κι ανυπόταχτο λαό μα "ευκολόπιστο και πάντα προδομένο"). Είναι η "Αλλη Πολιτική" στην Ολιγαρχία, στα Κόμματά της, στ Αφεντικά (ΗΠΑ, ΕΕ), στο ΝΑΤΟ, στο Μάαστριχτ, στη "Λευκή Βίβλο"... Είναι η Αντίσταση της Εργατικής Τάξης, των Ανθρώπων του μόχθου και της δουλιάς, στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση, στην ανεργία... Είναι η Αντεπίθεση των "Πληβείων" στην επίδειξη, στη χλιδή και την παχυδερμία των "Πατρίκιων". Τέλος, είναι το "Φραγγέλιο" Εκείνων, που τους πνίγει το δίκιο, κόντρα στα "Ευαγγέλια" των Αλλων, που παίρνουν όρκους για την "αγάπη προς τον πλησίον" και κάνουν τους "μεγάλους σταυρούς". (Ω, Φαρισαίοι υποκριτές!).

Μηχανεύονται τα πάντα για να χτυπήσουν το ΚΚΕ. "Παλιά τους τέχνη"... Χρόνια 80 δεν κάνουν τίποτα άλλο. Το κατατρέχουν. Το "διαλύουν"! Το "περνούν απ τη φωτιά και το σίδερο"! Το "εξοντώνουν"!.. Αλλο αν δεν τους "βγήκε" να το πετύχουν. Ν απαλλαγούν από την τόσο ενοχλητική και ανεπιθύμητη παρουσία του. Ηθελαν να το θάψουν "εφτά οργιές" υπό την γην! Χαμένος κόπος. Αποδείχθηκε "εφτάψυχο"!.. Πώς τα κατάφερε; Μέσα από τόσες θύελλες... Κοινό μυστικό. (Αν κάποιοι δεν το κατάλαβαν ή δε θέλουν να το "χωνέψουν" τόσο το χειρότερο γι αυτούς). Για τρεις λόγους (θα λέγαμε) σε αδρές γραμμές:

1) Ητανε "νομοτέλεια".Κι όχι κάτι "τυχαίο" κι εφήμερο. Το βαθύτερο νόημα αυτής της αλήθειας "το πιασε" ο μεγάλος Βάρναλης. (Και το καμε μεγάλη εμπνευσμένη ποίηση. Το καμε "Οδηγητή" στο "Φως που καίει").
"Δεν είμαι γω σπορά της τύχης
Ο πλαστουργός της νιάς ζωής.
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής..."

2) Γιατί το στήριξε η εργατική τάξη (σάρκα απ τη σάρκα της και αίμα απ το αίμα της) και ο εργαζόμενος λαός.Που το γνώρισαν σαν καθοδηγητή, οργανωτή και συμπαραστάτη σε όλους τους αγώνες. Και οραματιστή μιας καινούριας κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

3) Γιατί το στέργιωσαν και το κράτησαν ορθό στρατιές ολόκληρες επώνυμων και ανώνυμων πρωτοπόρων αγωνιστών (μελών, στελεχών και οπαδών) με την πίστη, τη δράση και τις θυσίες τους. Κι ανάμεσα στους πρώτους ο Λιγδόπουλος, ο Μαλτέζος, ο Σουκατζίδης, η Ηλέκτρα, ο Τατάκης, ο Παπαρήγας, ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης...

Αυτά τα "ξεγράφουν" οι ιδεολόγοι, οι προπαγανδιστές, γενικά οι καλοπληρωμένοι "κονδυλοφόροι" του αντικομμουνισμού. (Πόσο δίκιο είχε ο Ζ. Ρουσώ όταν έγραφε: "Τίποτα το ρωμαλέο και μεγάλο δεν μπορεί να βγει από πουλημένες πένες"). "Αγνοούν" οτι το ΚΚΕ γαλούχησε και έδωσε τη δύναμη και τη δυνατότητα να αναδειχτούν στο λαϊκό κίνημα και στην ελληνική κοινωνία στελέχη του αναστήματος αυτών των ηρώων. Που απέσπασαν το γενικό θαυμασμό, έτυχαν της γενικής αναγνώρισης και δίνουν ένα υπέροχο παράδειγμα μίμησης στον αγωνιζόμενο λαό μας σήμερα και στις επερχόμενες γενιές αύριο. Αυτά τα "ξεχνούν" και οι άλλοτε δικοί μας "προφεσόροι" (θεωρητικοί, πολιτικοί, ιστορικοί, δημοσιογράφοι), που απεμπόλησαν και ιδεολογία και ιδανικά και την ίδια την προηγούμενη αγωνιστική ιστορία τους. Για να υπηρετήσουν (υπό την απατηλή ετικέτα της "ανανέωσης") σκοπούς "αλλότριους" και αντίθετους στη ριζική αλλαγή και στην κοινωνική πρόοδο. Αφότου πέρασαν στην "Αντίπερα Οχθη" και ("ως διά μαγείας") ανέκτησαν (την "απωλεσθείσα" εντός του ΚΚΕ) "ελευθερία" τους, θεώρησαν τον εαυτό τους αδέσμευτο και ασύδοτο να λένε και να γράφουν ό,τι θέλουν εναντίον του Κόμματος. Χωρίς να σέβονται καν ούτε "τα ιερά και τα όσια".

Αυτοκριτική θαρραλέα

Το ΚΚΕ έκανε αυτοκριτική. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της σοβαρότητας ενός Κόμματος νέου Τύπου σύμφωνα με τον Λένιν.Αυτοκριτική ανοιχτή, θαρραλέα, υπεύθυνη. Οχι γιατί το υποχρέωσε κανείς, αλλά από εσωτερική αναγκαιότητα. Εξέτασε σε βάθος τη δράση του. Διαπίστωσε τα θετικά αλλά και τα αρνητικά του. Εκρινε και καταδίκασε τα σοβαρά λάθη εκείνης της ιστορικής περιόδου. Αναζήτησε τις βασικές αιτίες. (Σε ορισμένες εκτιμήσεις η διάγνωση μπορεί να μην ήταν ακριβής και χρειάστηκε επανεξέταση). Εβγαλε συμπεράσματα και πείρα. Διδάχτηκε. ("Τα παθήματα έγιναν μαθήματα"). Πήρε μέτρα να μην επαναληφθούν. Ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στο λαό. Και μπόρεσε να τραβήξει μπροστά. Χωρίς να παρεκκλίνει από τις βασικές αρχές της κοσμοθεωρίας του. Από το Μαρξισμό - Λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό. Χωρίς να εγκαταλείψει την ιστορική του αποστολή.Αντεξε σε όλες τις δυσκολίες, ξεπέρασε δοκιμασίες και κρίσεις, μπόρεσε να βγει νικητής. Ο,τι θετικό έγινε στον τόπο μας, από το 1918 μέχρι σήμερα, είναι συνδεμένο με τη δράση και τη συνεισφορά του. Μεγαλούργησε στην Εθνική Αντίσταση. Εγραψε αθάνατη εποποιία ως "Κόμμα αγώνων και θυσιών". Στάθηκε ορθό ενάντια στην Αγγλο - Αμερικάνικη ένοπλη επέμβαση. Ηττήθηκε στρατιωτικά στον Εμφύλιο αλλά δεν υποτάχθηκε. Πολιτικά και ηθικά βγήκε δικαιωμένο. Αντεξε στην παρανομία, στις εκτελέσεις, στις φυλακές, στις εξορίες, στη μετανάστευση, στην προσφυγιά. Στάθηκε ο εμπνευστής των αγώνων. Πρωτοστάτησε στην Αντιδικτατορική πάλη και στο γκρέμισμα της χούντας. Κατέκτησε τη νομιμοποίησή του "με το σπαθί του", ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας.

Αντεξε πάνω απ' όλα στη φοβερή "λαίλαπα" της ανατροπής στην ΕΣΣΔ και την Αν. Ευρώπη του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Και βγήκε ανίκητο (αν και με πολλές απώλειες) από τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, που απείλησε την ίδια την ύπαρξή του.Προχωρεί ενωμένο, πειθαρχημένο, εξοπλισμένο ιδεολογικά και πολιτικά με τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου, καλύτερα οργανωμένο και αξιόμαχο. Με σφρίγος, με θέληση, με πυγμή. Το μόνο Κόμμα με αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, φιλολαϊκή πολιτική. Με γραμμή σύμπηξης Λαϊκού Μετώπου Πάλης ενάντια στην πολιτική των Κυρίαρχων Κύκλων, των Μονοπωλίων και των Κομμάτων τους. Τη μόνη σωτήρια και ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό, τους εργαζόμενους και τη χώρα μας. Σε συμπαράταξη με τις πρωτοπόρες δυνάμεις του κόσμου στην ιστορική διαδικασία. Για την επερχόμενη νέα επαναστατική "έφοδο στους ουρανούς" στον 21ο αιώνα.

Ανοιχτό μέτωπο

Το ΚΚΕ, ως σύνολο, δεν μπορεί να κρίνεται και να επικρίνεται εσαεί για ό,τι αρνητικό έγινε στο παρελθόν. Και μάλιστα ερήμην της γενικά θετικής εθνικής, πατριωτικής αλλά και διεθνιστικής προσφοράς και δράσης του. Αυτό και άδικο είναι και αντιιστορικό και επιζήμιο. Δεν έφταιξαν τα χιλιάδες στελέχη, μέλη και οι οπαδοί του, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν. Δεν έφταιξε η τωρινή ηγεσία του, εναντίον της οποίας στρέφονται σήμερα τα κύρια πυρά της αντικομμουνιστικής επίθεσης.Τα σοβαρά λάθη, μέσα στις δοσμένες συνθήκες, και οι ορισμένες καταδικασμένες αλλά σε μεγάλο βαθμό και αναπόφευκτες πράξεις σε βάρος στελεχών βαρύνουν αποκλειστικά την τότε ηγεσία. Το Κόμμα ολόκληρο πλήρωσε και πληρώνει ακόμα τις συνέπειες. Ομως δεν αποποιήθηκε τις ευθύνες, όσο βαριές κι αν ήταν. Ποιος τίμιος και αμερόληπτος άνθρωπος δεν το αναγνωρίζει αυτό;

Το Κόμμα αποκατέστησε ηγετικά και ανώτερα στελέχη που, άσχετα από λάθη και ευθύνες τους, κατηγορήθηκαν άδικα. (Σιάντος, Καραγιώργης, Βελουχιώτης κ.ά.) Αν και ορισμένα στην πορεία αποδείχτηκαν ανάξια της εμπιστοσύνης του. (Παρτσαλίδης, Βαφειάδης, κ.ά.) Το ΚΚΕ καταλόγισε ευθύνες και τιμώρησε αυστηρά. Δεν ήταν μικρό πράγμα να διαγράψει έναν Νίκο Ζαχαριάδη. Γενικό Γραμματέα της ΚΕ για 25 "πέτρινα χρόνια", 1931 - 56. Βάρδο του ιστορικού ανοιχτού γράμματος από το μπουντρούμι της Ασφάλειας στον Αντιφασιστικό Πόλεμο του 1940. Ηρωα δεσμώτη του χιτλερικού Νταχάου. Ηγέτη στον ηρωικό τρίχρονο ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ... Δυστυχώς κι αυτός είχε άδοξο τέλος. Και πρέπει κάποτε ν' αποκατασταθεί. (Ακόμα κι αν δεν υιοθετηθεί η εκτίμηση του Πλουμπίδη ότι ήταν "άξιος αρχηγός"). Φυσικά, χωρίς αυτό να σημαίνει παραγραφή των ευθυνών και των λαθών του. Οχι όμως και να φτάνουν μερικοί (π.χ., ο Δ. Παπαχρίστου) να μέμφονται τη σημερινή ηγεσία γιατί τίμησε τη μνήμη του με την παρουσία της στο Α' Νεκροταφείο, κατά την ταφή της σορού του.

Ενάντια στα λάθη, τις παραβιάσεις, τα αρνητικά στη δουλιά που δεν μπορείς εντελώς να τα αποφύγεις, εφόσον ζεις και παλεύεις, το Κόμμα μας έχει πάντα ανοιχτό μέτωπο. Τ' αντιμετωπίζει με αυστηρότητα, επαγρύπνηση, πειθαρχία, κριτική και αυτοκριτική. Εν ανάγκη και με ποινές προβλεπόμενες από το Καταστατικό. Κάνει σημαντική ιδεολογική και διαφωτιστική δουλιά. Διαπαιδαγωγεί τα μέλη του στη βάση των αρχών. Εχει την τόλμη, για τα πιο σοβαρά πολιτικά λάθη, να μιλάει δημόσια και να αναλαμβάνει τις ευθύνες. Είναι το μόνο πολιτικό Κόμμα στον τόπο μας που κάνει αυτοκριτική.

Οι άλλοι τι έκαναν;

Αμείλικτο προβάλλει το ερώτημα. Οι άλλοι τι έκαναν; Δηλαδή οι αντίπαλοί μας, που, βέβαια, δεν ήταν αλάνθαστοι. Μίλησαν ποτέ για τα λάθη τους; Αν υποτεθεί ότι επρόκειτο για λάθη κι όχι για συνειδητές επιλογές στρατηγικής και τακτικής τους. Τα καταδίκασαν ποτέ; Εκαναν αυτοκριτική; (Πέρα από ατομικές, μεμονωμένες περιπτώσεις). Και το κυριότερο, διδάχτηκαν έστω ελάχιστα; Οχι. Γι αυτό και παρατηρείται το φαινόμενο "η ιστορία να επαναλαμβάνεται". Και δυστυχώς, όχι πάντα "σαν φάρσα".

Οσοι κυβέρνησαν, στον αιώνα μας, (δεν πάμε παραπίσω) αυτόν τον τόπο, εφάρμοσαν πολιτική ολέθρια, διέπραξαν λάθη ολκής, και βαρύνονται με τεράστιες ιστορικές ευθύνες.Εχει μεγάλη σημασία σε ποια πολιτική και για ποια συμφέροντα κάνεις τα λάθη. Είναι για το λαό και την πρόοδο ή για την ολιγαρχία του πλούτου και την καθυστέρηση; Ολοφάνερα σαφέστατη η διαχωριστική γραμμή ΚΚΕ και ταξικών αντιπάλων του.

Ας μας επιτραπεί να "εντρυφήσουμε" λίγο στα "πεπραγμένα" των Αλλων. Συγκεκριμένα, στα πιο σοβαρά και κρίσιμα, που δέσποζαν και επέδρασαν καταλυτικά σε όλες τις μετέπειτα εξελίξεις. Το θεωρούμε εντελώς απαραίτητο. Εφόσον γενικεύτηκε το θέμα. Κι επειδή οι "επα?οντες" αρθρογράφοι (που προαναφέρθηκαν) το απέφυγαν. Εννοείται, δε συμμεριζόμαστε την άποψη (του φίλου Καρκαγιάννη), ότι το "ερώτημα είναι η Αριστερά"! (Μπαρδόν. Γιατί αυτή η "εις άτοπον αναγωγή;").

"Μεγάλη Ιδέα"!

1. Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή, 1920 22. (Γιορτάζουμε και τα θλιβερά 75χρονά της με αρκετή δόση σοβινισμού). Είχε τελειώσει ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος. Είχε ξεσπάσει, το 1917 στη Ρωσία, η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. (Τιμάμε, φέτος τα κοσμοϊστορικά 80χρονά της). Κι εμείς, οι "λεβέντες", κάναμε το 1919 την Ουκρανική εκστρατεία, κατ εντολή της Αντάντ, να καταπνίξουμε στο λίκνο της τη Σοβιετική Εξουσία! (Θαυμαστά τα κατορθώματά μας). Κι αφού "μάσαμε τα βρεμένα μας" και φύγαμε κακήν κακώς... Κινάμε... "να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά"! Να φτάσουμε μέχρι... την "Κόκκινη Μηλιά"! (Χαρά στο κουράγιο μας).

Το φινάλε: Πανωλεθρία! Η "Μεγάλη Ιδέα", από το ζενίθ στο ναδίρ. ("Αιωνία η μνήμη της"). Ενοχος ο παλαιοκομματισμός. (Βενιζελικοί Κωνσταντινικοί). Μόνος πολιτικός αντίπαλος το νεαρό ΚΚΕ. (Τότε ΣΕΚΕ). Χιλιάδες τα θύματα. (Σκοτωμένοι, λαβωμένοι, σακάτηδες στρατιώτες και άμαχος πληθυσμός. Ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες). Πώς να βγούμε απ το χάος; "Σανίδα σωτηρίας" η θεωρία της "Ψωροκώσταινας"! Και σαν (φαιδρή) δικαιολογία... το "σύμπλεγμα περιπεπλεγμένων περιπλοκών"! Κατά την έκφραση του Γούναρη. ("Εξιλαστήριο θύμα", πρώτος από τους "6", στο "ξεκαθάρισμα λογαριασμών"). Που τουφεκίστηκε για να ξεπλυθεί η "ντροπή". Και για "να βγουν λάδι" όλοι οι άλλοι. Μαζί και οι "σύμμαχοι" που "μας πήρανε στο λαιμό τους", οι Αγγλο Γάλλοι. Για τα πετρέλαια της Μουσούλης! (Οχι θα νοιάζονταν για τις "χαμένες πατρίδες" μας).

Επιθύμιο.Βάλαμε μήπως "μια στάλα μυαλό"; Μπα! Υποτελείς πάντα στη Δύση. Μαζί στο ΝΑΤΟ, στην Κορέα, στον Κόλπο, στη Βοσνία και εσχάτως στην Αλβανία. Για να μας αμφισβητούν τώρα ακόμα και το Αιγαίο...

Ανοδος του φασισμού

2. Κινήματα, αντικινήματα, πραξικοπήματα, δικτατορίες. (Πλαστήρας, Πάγκαλος, Κονδύλης). Οικονομική κρίση 1929. Ανοδος του φασισμού. Και φτάνουμε αισίως στην 4η Αυγούστου 1936. Ανατέλλει ο διαβόητος "Γ Ελληνικός Πολιτισμός" του "πάγου", του "ρετσινόλαδου". Και με τις Ακροναυπλίες και τα ξερονήσια της "άγονης γραμμής" γεμάτα αγωνιστές. Πρόσχημα ο "κομμουνιστικός κίνδυνος"! (Βλέπετε το μικρό ΚΚΕ έχει αντρωθεί. Ξεσπούν και τα γεγονότα το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη). Την εγκληματική άνοδο του Μεταξά στην κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική του κάλυψη, μαζί με το Παλάτι την επέβαλε ο δικομματισμός. Ο οποίος, για να χτυπηθεί το ανερχόμενο λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ, δέχτηκε να υπογράψει και την πρόσκαιρη κατάργησή του.

Η δικτατορία σάρωσε τα πάντα. Βουλή, Κόμματα, συνδικαλιστικά δικαιώματα, δημοκρατικές ελευθερίες. Το "Κόμμα των Φιλελευθέρων" έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Αν εφάρμοζε το "Σύμφωνο Σοφούλη Σκλάβαινα", που υπέγραψε με το Παλλαϊκό Μέτωπο, δε θα περνούσε ο φασισμός.Μπορούσε να αποτραπεί η κήρυξη της βασιλομεταξικής δικτατορίας. Δε θα πηγαίναμε στον Πόλεμο του 40, τόσο απροετοίμαστοι στρατιωτικά και ηθικοπολιτικά, από μια κυβέρνηση που ερωτοτροπούσε με τον "Αξονα". Αφού ο δικτάτορας Μεταξάς τον πόλεμο τον έβλεπε σαν "λίγες τουφεκιές για την τιμή των όπλων"! Πράγμα που ανατράπηκε από το "ΟΧΙ" του λαού και του στρατού στο μέτωπο και στα μετόπισθεν. (Εχει σημασία η ομολογία του στρατάρχη Ουίλσον. Στα απομνημονεύματά του "Οκτώ χρόνια πέραν των θαλασσών" γράφει για τον ΕλληνοΙταλικό πόλεμο: "ήταν πόλεμος του λαού, που, μπορεί να συγκριθεί με το λαϊκό πόλεμο στη Γαλλία το χειμώνα του 1870 71").

Συμπέρασμα: Αν η ιθύνουσα Αστική Τάξη και τα κόμματά της είχαν βγάλει κάποιο δίδαγμα από το 1936, άλλη έπρεπε να είναι η στάση τους στην Κατοχή και μετά.

Αντίσταση και προδοσία

3. Αλλά "τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομε" όταν υπάρχει η τριπλή χιτλεροφασιστική Κατοχή 1941 - 44; Σ εκείνη τη μεγάλη δοκιμασία του έθνους η Αρχουσα Τάξη φάνηκε κατώτερη των κρίσιμων περιστάσεων. Ανάξια του λαού και του έθνους. Ο πατριωτισμός της αποδείχτηκε ανύπαρκτος. Δεν τάχθηκε με το λαό, σε μια από τις μεγαλύτερες και ωραιότερες εξάρσεις του στην νεότερη ιστορία μας. Τάχθηκε με τους εχθρούς του. Σχεδόν στο σύνολό της συμβιβάστηκε με τη "Νέα Τάξη Πραγμάτων". Συνεργάστηκε με τον κατακτητή, του πρόσφερε "γην και ύδωρ", ενώ ταυτόχρονα καιροσκοπούσε με τους "συμμάχους".Παρέδωσε στη Γκεστάπο, τη Μιλίτσια, την Οχράνα 2.000 δεσμώτες κομμουνιστές. Από αυτούς πολλοί εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο, στο Κούρνοβο, στου "Παύλου Μελά" και αλλού ή πέθαναν στον Αϊ Στράτη από την πείνα. (Αυτό κι αν ήταν έγκλημα). Καλλιέργησε την υποταγή, το ραγιαδισμό, την παθητικότητα. Αντιτάχθηκε στον αγώνα. Τιμητικές εξαιρέσεις όσοι συμμετείχαν στο αντιστασιακό κίνημα. Κορυφαία στελέχη των διαλυμένων πολιτικών κομμάτων, συνεργάστηκαν με τον εχθρό είτε βολεύτηκαν με την "έντιμον πενίαν" (Καραμανλής) ή πήγαν στη Μέση Ανατολή.

Η Αρχουσα Τάξη έδωσε στον κατακτητή κυβερνήσεις "κουίσλιγκ". (Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος, Ράλλης). Η προτροπή του Πλαστήρα από τη Νίκαια της Γαλλίας υπέρ του σχηματισμού "φιλογερμανικής" κυβέρνησης ήταν γεγονός. Στη σύσκεψη που έγινε στο πρωθυπουργικό γραφείο του Τσολάκογλου στις 7.5.41 οι Κ. Τσαλδάρης, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος, Ι. Ράλλης, Στ. Γονατάς, Θ. Πάγκαλος κ.ά. συμφώνησαν να υποστηριχθεί η κυβέρνηση απ όλους τους Ελληνες "άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς"!.. Εξάλλου αργότερα θα είναι ο Πάγκαλος που θα προτείνει τη συγκρότηση των "Ταγμάτων Ασφαλείας". Θα είναι ο Θ. Σοφούλης που (από τη "χειμερία νάρκη" του) θα συγκατατεθεί "πατριωτικότατα" και θα συστήνει: "τα Τάγματα και τα μάτια σας"!.. Αιώνια καταισχύνη για την ξενόδουλη κυρίαρχη τάξη και τον πολιτικό κόσμο της θα είναι ο όρκος των Γερμανοράλληδων: "Ορκίζομαι εις τον Αδόλφον Χίτλερ..."!

Οι κομμουνιστές, την ίδια περίοδο, "προς αιωνίαν των τιμήν" όπως θα υποχρεωθεί να παραδεχτεί το ΒΒC ρίχνονται πρώτοι στον αγώνα.Ετοιμάζουν πυρετωδώς την ίδρυση του ΕΑΜ. Και θα είναι ο "σοσιαλιστής" Γ. Παπανδρέου, που θα αρνηθεί να μετάσχει. Για να μπορεί εκ των υστέρων να εκτοξεύει τους μύδρους του κατά του ΕΑΜ: "Ολίγαι σελίδες εθνικής αντιστάσεως και πολλαί σελίδες εθνικού εγκλήματος"!.. Θα είναι (από το σινάφι τους) ο κουίσλιγκ Λογοθετόπουλος (διάδοχος του Τσολάκογλου και προκάτοχος του Ράλλη), που θ ανακοινώσει την απόφαση των Γερμανών για ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης. Αλλά θα είναι ο Πλουμπίδης (μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ), που θα πάρει την πρωτοβουλία και θα καθοδηγήσει την πρώτη μεγάλη διαδήλωση "λαοθάλασσα" 250.000 πολιτών της Αθήνας στις 5.3.43 με το σύνθημα "Κάτω η Επιστράτευση"!.. (Και μόνο γι αυτή την πράξη του η Πολιτεία είχε χρέος να στήσει την προτομή του στο κέντρο της πρωτεύουσας και όχι να τον "στήσει στον τοίχο").

Η στάση στη μεγάλη δοκιμασία της Κατοχής αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για πρόσωπα και πράγματα, για αξίες και απαξίες. Στάθηκε η "λυδία λίθος" για τον πατριωτισμό κάθε κόμματος.Θα ήταν αφέλεια να περιμένει κανένας πραγματική αποκατάσταση της ΕΑΜικής Αντίστασης, από τους διαδόχους εκείνων που την αλυσόδεσαν. Θα ήταν αυταπάτη και να ελπίζει κανείς, από το σημερινό καθεστώς (που δεν άλλαξε) και από τους πολιτικούς του φορείς (που το υπηρετούν) να μπάσουν στα σχολειά μάθημα για την Εθνική Αντίσταση. Τι να διδάξουν; Εδώ και 176 συναπτά χρόνια δεν διδάσκεται στη "μαθητιώσα" νεολαία ούτε το αληθινό 21.

Οταν τέλος, ήρθε "το πλήρωμα του χρόνου" για την επίσημη αναγνώριση της Αντίστασης. (Και ήταν όπως το είχε βροντοφωνάξει προφητικά στη Βουλή ο βετεράνος του Κόμματος Κ. Λουλές "ντάλα μεσημέρι"). Ο ένας εταίρος του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ) ψήφισε το νομοσχέδιο, κάτω από τη λαϊκή πίεση, με σκοπό να εκμεταλλευτεί τον ευρύτατο ΕΑΜικό χώρο. Ενώ ο έτερος (ΝΔ) αποχώρησε επιδεικτικά και απείλησε ότι επανερχόμενος στην κυβέρνηση θα ακυρώσει το νόμο!

Ολοταχώς στον Εμφύλιο

4. Η Κατοχή (και "στα καθ' ημάς") ήρθε να επαληθεύσει τον Μαρξ. Οτι "η πλουτοκρατία δεν ταλαντεύεται όταν πρόκειται να διαλέξει ανάμεσα στο εθνικό καθήκον και στα συμφέροντά της".Αλλά και μετά την απελευθέρωση το ίδιο έκανε. Διάλεξε τα συμφέροντά της. Αδιαφορώντας αν θα βυθίσει αυτόν τον τόπο στη μεγαλύτερη συμφορά. Αποδείξεις χειροπιαστές και αδιαμφισβήτητες. Καταγραμμένες στη νεότερη ιστορία μας με αίμα.

Ο Δεκέμβρης του 1944.Το χτύπημα εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στο Σύνταγμα με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Υποταγή στον Σκόμπι προς εκτέλεση της διαταγής του Τσόρτσιλ να ισοπεδώσει την αδούλωτη Αθήνα. Πριν στεγνώσει το αίμα στους νωπούς ακόμα τάφους των θυμάτων της χιτλεροφασιστικής Κατοχής άλλο αίμα και νέα θύματα από την αγγλική ιμπεριαλιστική ένοπλη επέμβαση. Και πάνω απ τα απέραντα ερείπια της πρώτης Κατοχής άλλοι σωροί ερειπίων από τη "συμμαχική" Κατοχή. Τούτοι οι "ξενομπάτες" Τζόνιδες (παλιοί "προστάτες" Τζέντλεμεν που μας κλέψανε τα "Ελγίνεια") δε σεβάστηκαν ούτε την Ακρόπολη! (Την έβαναν στόχο τ αερόπλανα κι ο στόλος τους). Κι έρχονται σήμερα κάποιοι "νεοφώτιστοι" να μας πούνε "δεν κάναμε καλά" που συνταχθήκαμε κάτω απ το σύνθημα: "Οταν ένας λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα"!..

Η καταπάτηση της Συμφωνίας της Βαρκιζας (Φλεβάρης 1945).Το πογκρόμ διώξεων και τρομοκρατίας καθοδηγούμενο από τους Αγγλους. Και από το επίσημο Κράτος (Αστυνομία, Εθνοφυλακή, Χωροφυλακή, Εισαγγελίες, Δικαστήρια). Και απ το Παρακράτος (Συμμορίες Σούρλα, Βουρλάκη, Μαγγανά, Κατσαρέα κ.ά.) Το άγριο κυνηγητό των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στην ύπαιθρο και στις πόλεις. Οι συλλήψεις, οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια, οι δίκες και καταδίκες χιλιάδων κομμουνιστών, ΕΑΜιτών, ΕΛΑΣιτών, ΕΠΟΝιτών, γερόντων, παιδιών, οι βιασμοί γυναικών. Η βία, οι τραμπουκισμοί, η αυθαιρεσία. Βογκούν οι φυλακές, τα κρατητήρια. Γεμίζει εξόριστους η Ικαρία...

Και όλα μεθοδευμένα, με σκοπό: Να συντρίψουν το τεράστιο ΕΑΜικό Κίνημα και τα οράματα μιας καλύτερης ζωής.Εμείς παλεύαμε, με γνώμονα το συμφέρον του λαού και της χώρας, για την ομαλότητα, την ειρηνική πολιτική πορεία, τη συμφιλίωση. Κι αυτοί, με τον ακήρυχτο μονόπλευρο εμφύλιο, έσπρωχναν στη βαθύτερη ανωμαλία, στο διχασμό, στην αιματοχυσία...
Ο Εμφύλιος 1946 49.(Ο χειρότερος και πιο αιματηρός αδελφοκτόνος πόλεμος). Με την πολεμική αναστάτωση κάθε ελληνικής γωνιάς. Με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ολόκληρες περιοχές.

Με αμέτρητες φονικές μάχες και συγκρούσεις. Με χιλιάδες νεκρούς, λαβωμένους ανάπηρους κι από τις δύο πλευρές. Με καταστροφή της οικονομίας και χωριών, σπιτιών, περιουσιών, ξεκλήρισμα οικογενειών. Εμείς παλεύαμε για το δίκιο του λαού. Συνεχίζαμε την Αντίσταση για τα ίδια ιδανικά. Για την εθνική ανεξαρτησία, την κυριαρχία, τη δημοκρατία και την πρόοδο. Οι Αλλοι είχανε το "δίκιο του ισχυροτέρου". Τους ήρθε αρωγός το "Δόγμα Τρούμαν". (Εκατομμύρια ντόλαρς). Υπόταξαν τα πάντα στη στρατηγική των ΗΠΑ. Και ήταν στη διάθεσή τους η τεράστια πολεμική τους μηχανή. "Τώρα το αφεντικόν είναι ένα. Μάλλον δύο. Αμερική και Αγγλία". (Εγραφε η "Καθημερινή"). Το αίμα ρέει ποτάμι... Τα "κομμένα κεφάλια" ανταρτών, κάνουν να ξαναζεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η Οθωμανική βαρβαρότητα. Τα έκτακτα στρατοδικεία "δουλεύουν" νυχθημερόν. Τα εκτελεστικά αποσπάσματα "θερίζουν" κάθε πρωί. ("Την κάθε αυγή η καρδιά του Ναζίμ Χικμέτ τουφεκίζεται στην Ελλάδα"). Η Μακρόνησος βαφτίζεται "Κολυμβήθρα του Σιλωάμ" και "Νέος Παρθενώνας"!.. Στις δόξες του το Παιδομάζωμα στα "Αναμορφωτήρια της Φρίκης" (Φρειδερίκης). Και το χρυσοφόρο "Εμπόριο παιδιών" στις ΗΠΑ και αλλού!..

"Ιδού ο Στρατός σας"!

5. Ηττα του ΔΣΕ - μετά τις γιγαντιαίες μάχες στο Βίτσι και στο Γράμμο τον Αύγουστο του 1949. Τέλος της ένοπλης πάλης. Αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει αυτομάτως και πέρασμα στην ομαλότητα και την ειρήνευση. Το καθεστώς (πολιτικό και νομικό) του Εμφυλίου θα διατηρηθεί για δεκαετίες. Το κλίμα της ανωμαλίας, ιδιαίτερα στη 10ετία του 50 δε θα διαφέρει και πολύ από εκείνο της αιματοχυσίας. Η αιματηρή περίοδος δε θα κλείσει με γενική αμνηστία, όπως θα πρεπε. Το ΚΚΕ θα παραμείνει "εκτός νόμου". Οι πληγές (εκατέρωθεν, αγιάτρευτες και πυορροούσες) όχι μόνο δε θα επουλωθούν εύκολα, μα θ ανοίξουν κι άλλες. Η αντικομμουνιστική υστερία, η μισαλλοδοξία, η αντεκδίκηση, θα κυριαρχούν. Και θα καλλιεργούνται, θα αναπαράγονται, θα γίνονται αντικείμενο σκοπιμότητας και πολιτικής εκμετάλλευσης.

Η αθάνατη Ρωμιοσύνη, θα υποστεί αφάνταστα δεινά, ταπεινώσεις, εξευτελισμούς. Θα ζήσει όσο ποτέ άλλοτε το "Ουαί τοις ηττημένοις"! Και ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την Αντίσταση, για τους Αγωνιστές. Συνολικά για το Λαό, για τους εργαζόμενους, για τους πατριώτες. Ακόμα και για τους "νικητές", που μας πολέμησαν από το στρατόπεδο των αντιπάλων μας. Μα δε θα γονατίσει! Ας είναι καλά οι κομμουνιστές! Αυτοί θα είναι και πάλι μπροστάρηδες στην πάλη του λαού. Από τη βαθιά παρανομία, τις φυλακές και εξορίες. Το κλίμα της ανωμαλίας θα υποχωρεί στο βαθμό που θα ανασυντάσσεται το αριστερό κίνημα. Και θα κατακτά σταδιακά τη νομιμότητα και την εμπιστοσύνη των μαζών. Με κορυφαία στιγμή τις εκλογές του 1958.
Οταν η ΕΔΑ (θεωρούμενη ως "υποκατάστατο του ΚΚΕ") αναδείχνεται σε αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 24%.

Δυσοίωνη διαγράφεται η πορεία της χώρας μας μετά τον Εμφύλιο. Εχουμε βραχυκυκλωθεί στον "Ψυχρό Πόλεμο". Και είμαστε το πιο ευτελές και βολικό "πιόνι" στην παγκόσμια στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με κύριο στόχο την ΕΣΣΔ και τις χώρες του σοσιαλισμού. "Σήμα κατατεθέν" της παντοδυναμίας των Γιάνκηδων και της δουλικότητας της Αστικής Τάξης η προσφώνηση του Π. Κανελλόπουλου (υπουργού Εθνικής Αμυνας) στον μακελάρη Βαν Φλιτ (κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, επί κυβερνήσεως Παπάγου): "Στρατηγέ, ιδού ο Στρατός σας"! Η πρεσβεία των ΗΠΑ και η CΙΑ αποτελούν "κράτος εν κράτει". Αυτές κυβερνούν. "Ο Τρούμαν έκανε την Αθήνα ένα από τα πιο νευραλγικά πόστα της αμερικάνικης υπηρεσίας, με στόχο τον ψυχολογικό πόλεμο για την αντιμετώπιση της προπαγάνδας του ΚΚΕ. Το συμπέρασμα της επιτροπής Μπρους Λόβετ ήταν ότι ο σταθμάρχης της μυστικής υπηρεσίας είχε μεγαλύτερη δύναμη από τον πρέσβη". (Αλ. Παπαχελά: "Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας").
"Ανήκομεν εις την Δύσιν"!

Εκεί καταντήσαμε. Ετσι η υπαγορευμένη από τις ΗΠΑ πολιτική των ιθυνόντων οδηγεί: Στην πρόσδεση στο άρμα του ΝΑΤΟ. Στην προσκόλληση στον ανύπαρκτο "Από Βορρά Κίνδυνο". Στην εκτέλεση του Νικηφορίδη. ("Εγκλημά" του η συλλογή υπογραφών κάτω από την Εκκληση της Στοκχόλμης για την ειρήνη). Στο πογκρόμ των "συμμάχων" Τούρκων κατά των Ελλήνων Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης. Στην εγκατάσταση των αμερικανικών βάσεων. Στη δολοφονία του στρατηγού Σαράφη (από Αμερικανό λοχία). Στην προδοσία της Κύπρου. (Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου). Στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (του Μαραθωνοδρόμου της ειρήνης). Στην εγκατάσταση πυραύλων. Στην εξόντωση δεκάδων πολιτικών κρατουμένων στα κάτεργα, με αργό θάνατο. (Ανάμεσά τους: Κ. Γαβριηλίδης, Γραμματέας του ΑΚΕ και της ΕΔΑ. Γ. Ερυθριάδης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ). Εκλογές "βίας και Νοθείας". Βασιλικό πραξικόπημα. Και υπεράνω όλων η "στρατηγική επιλογή" της σύνδεσης με την ΕΟΚ. ("Λάκκος των λεόντων", κατά τον Ηλία Ηλιού).

Εχουμε και την "21η Απριλίου 1967". (Θα ταν παράλειψη να μην τη μνημονεύσουμε). Τη "Μαύρη Επταετία". Και την ξενοκίνητη Χούντα. Που την "εξέθρεψε" - εδώ που τα λέμε - η ΕΡΕ. Και της "έστρωσε το χαλί" να περάσει η Ενωση Κέντρου. (Αποστάτες και Μη). Επρεπε ξανά να αντιμετωπίσουμε τον "κομμουνιστικό κίνδυνο". Για να καταλάβουμε τι εστί "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών"!.. Πρέπει να θυμούμαστε και να τιμούμε όσους έπεσαν στις επάλξεις του Αντιδικτατορικού Αγώνα. (Π. Ελής, Ν. Μανδηλαράς, Γ. Τσαρουχάς, Σ. Μουστακλής κ.ά. Και τους ήρωες του Πολυτεχνείου).

Συγχωροχάρτι για όλα αυτά η Ιστορία ασφαλώς δε θα δώσει. Ομως οι Ενοχοι και οι Εχοντες την ευθύνη δε βγήκαν ποτέ επίσημα ή ανεπίσημα να πουν ότι έσφαλαν και να ζητήσουν συγνώμη.Ούτε ως Τάξη. Ούτε ως Κόμματα. Ούτε ως Κυβερνώντες. Ούτε ως πολιτικά πρόσωπα. Τήρησαν και τηρούν "σιγήν ιχθύος"!.. Τυπική περίπτωση τα "Αρχεία" Καραμανλή. Ο κήρυκας του "Ανήκομεν εις την Δύσιν", ο αρχιτέκτων της ένταξης στην ΕΟΚ υπήρξε αλάνθαστος!.. Ο λαός όμως ξέρει καλά το "Βίο και Πολιτεία" του. Δεν ξεχνά προπαντός την πολιτική του στην Οκταετία της ΕΡΕ και στην Επταετία της ΝΔ. Ευθύνεται και γιατί απέλυσε από τη φυλακή τον Γερμανό δήμιο της Θεσσαλονίκης Μέρτεν. Εχει ευθύνη, ως μέλος της κυβέρνησης Παπάγου, και για την εκτέλεση του Πλουμπίδη.

Ο λαός μας έμαθε και του Α. Παπανδρέου το "Βίο και Πολιτεία". Που μίλαγε "αριστερά" (αριστερίστικα) και έπραττε δεξιά (κι όλο δεξιότερα). Εζησε την πολιτική του ΠΑΣΟΚ "από την καλή και την ανάποδη". Και ζει σήμερα την πιο "ελεεινή μορφή" της με τον Σημίτη. Δεν ξεχνά το "Συμβόλαιο με το λαό"! Τη "Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη". Τα συνθήματα "Οχι στην ΕΟΚ", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο", "Εξω οι βάσεις του Θανάτου"! (Που τα κατάντησε κουρελόχαρτα και τα πέταξε στον Καιάδα). Θυμάται τα οράματα (!) για "Μεγάλη Αλλαγή", που τα μετέτρεψε σε ταπεινή "Διαχείριση" της εξουσίας του ντόπιου και ξένου Μονοπωλιακού Κεφαλαίου και των Πολυεθνικών σε βάρος των συμφερόντων της χώρας και των εργαζομένων.

"Μύστες" της αλήθειας

Ο Πλουμπίδης πρέπει "να καίει και να ζεματάει", στον αιώνα τον άπαντα, εκείνους που τον σκότωσαν. Η Αρχουσα Τάξη και οι Κυβερνώντες (που νέμονταν τότε ελέω Γιάνκηδων την εξουσία) και οι διάδοχοί τους (που λεηλατούν και τα κόκαλά του) πρέπει να φέρουν απάνω τους βαρύ το στίγμα της ανανδρίας. Διέπραξαν αποτρόπαιο έγκλημα, που κι ο "πανδαμάτωρ χρόνος" ουδέποτε θα το ξεπλύνει... Το ΚΚΕ δεν έχει λόγους να νιώθει ντροπή για τον Πλουμπίδη. Αισθάνεται άσχημα επειδή η καταγγελία ως "πράκτορα" και "χαφιέ" προήλθε "εξ οικείων" και τον πλήγωσε θανάσιμα. Είναι όμως περήφανο, γιατί ο θαρραλέος αγωνιστής στάθηκε στο ύψος του. Σηκώνοντας το "σταυρό του μαρτυρίου" αγόγγυστα. Πεθαίνοντας ως κομμουνιστής. Και δηλώνοντας: "ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΕΓΩ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ".

Αυτό τα λέει όλα! Απαντάει σε όλα. Δεν αφήνει περιθώρια για την παραμικρή παρερμηνεία. Και δεν είναι απλώς "ακριβής έκφραση της πολιτικής γραμμής" που καθόρισε για την υπεράσπισή του. Ούτε ότι μπορεί να "διαβάζεται και αντίστροφα". (Οπως γράφει ο Δημήτρης Πλουμπίδης, προλογίζοντας το βιβλίο του θείου του Παπαχρίστου). Είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύ. (Η "φιλοσοφία" του, θα λέγαμε). Είναι η πίστη του, η συνείδησή του, το "είναι" του.
Αντικρούομε την αντικομμουνιστική καπηλεία και εκμετάλλευση με αγανάκτηση. Δεν είμαστε όμως αντίθετοι στις καλοπροαίρετες προσπάθειες να φωτιστούν περισσότερο γεγονότα και πρόσωπα. Κάθε άλλο. Αυτό γενικά το απαιτεί η Ιστορία ως επιστήμη και το επιτάσσει η Ανάγκη να γίνει ολόπλευρα γνωστή η αλήθεια. Το δικό μας Κόμμα την αλήθεια δεν τη φοβάται. (Αλλοι την τρέμουν). Το χει αποδείξει. Και θέλει να την κάνει πάντα να λάμπει. Ακόμα κι όταν πρόκειται για "μελανά" στίγματα, δεν τα κρύβει. (Κι ο ήλιος έχει "μαύρες" κηλίδες). Είναι φυσικό. Αν διστάζει κάποτε ή αργεί να μιλήσει με πληρότητα, για ορισμένα "σκαμπρόζικα" ζητήματα, το κάνει από βαθιά συναίσθηση ευθύνης ή από έλλειψη όλων των απαραίτητων στοιχείων. Και όχι (όπως το κατηγορούν) από σκοπιμότητα απόκρυψης της αλήθειας.Απόδειξη. Ποιοι, λ.χ., αν όχι οι κομμουνιστές, ενδιαφέρονται περισσότερο να δοθεί το ταχύτερο δυνατό η δυνατότητα ν αξιοποιηθούν τα Αρχεία του Κόμματος; Η μήπως δεν είναι οι ίδιοι, που "ρίχτηκαν με τα μούτρα" και τα έσωσαν απ τις λάσπες της πλημμύρας στα υπόγεια του Περισσού;

Οι αυτόκλητοι "μύστες" της αλήθειας. (Την ταλαίπωρη, πόσα "έκτροπα" γίνονται στ όνομά της). Αυτοί που υπογράφουν τα αφιερώματα στις εφημερίδες. Και άλλοι που παρουσιάζουν βιβλία σε εκδηλώσεις. Ανάμεσά τους και επώνυμα πρώην κομματικά στελέχη, που ευθύνονται για ψευδείς πληροφορίες εις βάρος του Πλουμπίδη. Ας ελέγξουν τον εαυτό τους αν πράγματι ενδιαφέρονται για την αλήθεια. Πήραν τα δύο βιβλία, τα διάβασαν, δέχτηκαν άκριτα το περιεχόμενό τους σαν σύνολο. Δεν τους γεννήθηκαν ερωτήματα και απορίες. (Στο πρώτο βρήκαν και μερικά "ψεγάδια", στο δεύτερο ούτε ένα). Τα εκθείασαν, σαν "σπουδαία ντοκουμέντα". Ενώ επικρίσεις, ενοχές, ευθύνες, μομφές, κατάρες, ενίοτε και χυδαίες ύβρεις τις κατηύθυναν στο "κακό" ΚΚΕ.

Αν υπάρχει άλλη γνώμη, που έπρεπε να παρθεί υπόψη. Αν είναι διαφορετική η εκτίμηση ενός ολόκληρου Κόμματος, του οποίου ο Πλουμπίδης ήταν εκλεκτό μέλος. Ούτε σκέψη, ούτε καν υποψία. Ετσι όμως, πώς μπορεί να πείσουν ότι η κρίση τους δεν είναι διαβλητή; Πού πάει η περιλάλητη αντικειμενικότητα και αμεροληψία; Πώς συμβαίνει να συμπίπτουν όλοι σχεδόν σε μια ενιαία κατεύθυνση, στις γενικές εκτιμήσεις, στην επιχειρηματολογία και στην όλη συλλογιστική τους; Ακόμα και στον πιο ανυποψίαστο δημιουργούν την εντύπωση ότι βρίσκονται σε "διατεταγμένη υπηρεσία" αντικομμουνιστική. Δείχνουν ολοφάνερα, συνειδητά ή μη, ότι "χύνουν νερό στο μύλο" των εχθρών του αριστερού κινήματος. Και δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να τηρήσουν έστω τα προσχήματα. (Εχουμε άδικο να το λέμε;)

Εκτός από αυτά, οι πιο πολλοί, ενώ θεωρούν τη γνώμη τους "έγκυρη" και "αυθεντική", φαίνεται αδιαφορούν για την ενημέρωσή τους. Ισχυρίζονται ότι το ΚΚΕ κρατάει "ερμητικά κλειστά τα χαρτιά του". Και αποδείχνονται αδιάβαστοι στα όσα ιστορικά στοιχεία και στα κομματικά ντοκουμέντα, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας. Οχι μόνο για τον Πλουμπίδη. Και γενικότερα. Αγνοούν (αν δεν προσποιούνται άγνοια): Αρθρα και μελέτες στο "Ριζοσπάστη" και στην ΚΟΜΕΠ. Βιβλία όπως το "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ" Α' Τόμος 1918 1949. Και, το κυριότερο, τα "Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ" που εκδόθηκαν σε 8 τόμους και ετοιμάζονται κι άλλοι.

Η εξέταση όμως ζητημάτων της ιστορίας ενός Κόμματος, όπως του ΚΚΕ και ηγετικών στελεχών του, δεν μπορεί να γίνεται έτσι. Χρειάζεται πλήρης ενημέρωση, πρώτα και κύρια από τις πηγές. Πρέπει να δεις το θέμα σαν σύνολο. Παίρνεις υπόψη όλες τις παραμέτρους και όχι απομονώνοντας τις διάφορες πλευρές.Μεταφέρεσαι νοερά σ εκείνες τις συνθήκες και δεν κάνεις αφαίρεση της δοσμένης πολύπλοκης κατάστασης. Κρίνεις αυστηρά, επιστημονικά, με ευσυνειδησία, ψυχρή λογική. Μακριά - κατά το δυνατόν - από υποκειμενισμό, συναισθηματισμό και άλλες προσωπικές αδυναμίες. Η άρνηση αυτών των όρων και αντιδεοντολογική είναι, και σε εσφαλμένες τοποθετήσεις οδηγεί, και ανεπανόρθωτα μπορεί να εκθέσει όσους αυθαιρετούν.
Μια τέτοια απαίτηση θα είχαμε εμείς από όσους κρίνουν "τα του Κόμματος" από άλλη σκοπιά. Πόσο μάλλον από ανθρώπους που διέπρεψαν παλιότερα και πρόσφατα στο ΚΚΕ και στο αριστερό κίνημα. Κι ας μας έκαναν όση κριτική ήθελαν. Οχι όμως να συναντάμε στα "γραφτά" και στα "προφορικά" τους απαράδεχτα πράγματα. Αυτούσια, εν πολλοίς, με την Ασφαλίτικη εκδοχή της "Ιστορίας του ΚΚΕ". Η πανομοιότυπα με τα βουλεύματα και τις καταθέσεις αστυνομικών στα στρατοδικεία που δικαζόμασταν.Οποιος αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να ξεφυλλίσει ένα αρκετά ογκώδες βιβλίο ντοκουμέντο: "Οι δίκες κατασκοπίας την άνοιξη του 1960 στην Αθήνα". (Εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή").

"Οπερ έδει δείξαι"!

Από τα δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο, για "του λόγου το αληθές" (ημών και αλλήλων) χρήσιμο είναι να παραθέσουμε ενδεικτικά, ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Τα σχόλια (εντός ή εκτός παρενθέσεως) φυσικά δικά μας. Κι ο αναγνώστης ας σχηματίσει γνώμη. "Οπερ έδει δείξαι":
Λιναρδάτος.(Πρώην αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ως συντάκτης της "Αυγής" παραβρέθηκε στην εκτέλεση του Πλουμπίδη. Κατά λάθος γράφει ότι έγινε στις 17 και όχι στις 14.8.54). Τι βρήκε να προβάλει (από το βιβλίο του Παπαχρίστου) και ως ιστορικός που είναι. (Διαβάστε και θαυμάστε): α) "Είναι φανερό πάντως, απ όλα τα συμπαρομαρτούντα ότι η χαφιεδολογία στο ΚΚΕ ήταν συνέπεια και των δυσκολιών της παρανομίας και προσωπικών αντιθέσεων των ηγετών του κόμματος, αλλά κυρίως, συνειδητό ή ασυνείδητο άλλοθι για τις αποτυχίες μιας πολιτικής που στοίχισε πολύ βαριά σε αίμα, θυσίες, καταστροφές και καθυστέρηση στην Αριστερά και στη χώρα". (Οι υπογραμμίσεις δικές μας). Ο αντίπαλος - ξένος παράγων, ντόπια αντίδραση - ούτε έφταιξε, ούτε ευθύνεται! (Καθόλου δεν το υποψιάζεται).

β) Κάνει λόγο για τις "ανανεωτικές και αντιδογματικές" απόψεις του Πλουμπίδη. "Εκλογές 1946" και "δηλώσεις νομιμοφροσύνης". ("Κόβει και ράβει"! κατά πώς βολεί). Και αποφαίνεται: "Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ήθελε να τον εξοντώσει ο Ζαχαριάδης"... Και πώς δεν τον εξόντωσε Σπύρο; Και τον άφηνε τόσα χρόνια υπεύθυνο του παράνομου Κέντρου της ΚΕ; Του έστειλε και τον Μπελογιάννη. (Είπαμε να είμαστε σοβαροί). γ) Το πιο σοβαρό όμως είναι το σημείο που βγάζει λάθος τη στάση του Πλουμπίδη απέναντι στο Κόμμα. (Συμπίπτει με τον Παπαχρίστου, ότι έπρεπε να προβεί ανοιχτά σε καταγγελία). Γράφει: "Να πέρασε καμιά στιγμή από το μυαλό του, πως, ίσως θα ήταν χρήσιμο και στην παράταξή του και στο κόμμα του (...) να αποκαλύψει και να καταγγείλει το συκοφαντικό μύθο του Ζαχαριάδη και των συνεργατών του;". Μα τότε δε θα ήταν ο Πλουμπίδης! (Θα ήταν κάποιος άλλος, από εκείνους που "ξέβρασε" το κίνημα κατά καιρούς).
Σωμερίτης. Τι βρήκε να εξάρει, μεταξύ άλλων. (Από τα υλικά που του προσφέρουν ο Κασιμάτης κι ο Παπαχρίστου): "Αποδεικνύεται η πλήρης εξάρτηση του ΚΚΕ από τα ξένα αδελφά κέντρα. (Αυτή κι αν είναι ανακάλυψη!)..

Μαθαίνουμε πώς αρρώστησε ο υγιέστατος Μάρκος ώστε να μην παραβρεθεί σε αποφασιστική συνεδρία. Η για το πώς ξηλώθηκε ο Ζαχαριάδης. Που για να μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος αποφάσιζε, παραιτήθηκε από ηγέτης με γράμμα του όχι προς το ελληνικό ΚΚ αλλά προς το σοβιετικό, του οποίου ήταν μέλος και το αναγνώριζε ως υπέρτερο". Και αποφαίνεται κι αυτός: "Αυτά έχουν ένα όνομα: υποτέλεια. Και το ΚΚΕ ήταν, προφανώς ως την ημέρα που διαλύθηκε ο υπαρκτός, ένα κόμμα υποτελές. Λόγω και του διεθνισμού; Ασφαλώς"!.. Εκφράζει, παρ όλα αυτά και το θαυμασμό του. "Ολοι αυτοί οι άνθρωποι... παραμένουν από μια άποψη σεβαστοί και συχνά ήρωες. Θυσιάστηκαν...". (Σπολάτι).

Ο πολυπράγμων κ. Ριχάρδος, αν είχε υπόψη του την 7η Ολομέλεια της ΚΕ του 1957 (από τα "Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ" τομ. 8ος) και διάβαζε την ομιλία του Ζαχαριάδη, θα έβλεπε ότι λογοδοτεί στο Κόμμα του "εφ όλης της ύλης", απαντώντας και σε πλήθος ερωτήσεις. Και θα αντιλαμβανόταν πόσο ευτελής, κακότεχνη και υποβολιμαία είναι η "θεωρία" της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας περί υποτέλειας και εξάρτησης των ΚΚ από τη Μόσχα. Αλλά και πόσο ψευδής και διεστραμμένη παρουσιάζεται η εικόνα του προλεταριακού διεθνισμού και της αρχής της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, του αμοιβαίου σεβασμού και της αυτοτέλειας των αδελφών Κομμάτων. (Βεβαίως τα ξέρει. Δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε το αντίθετο).

Εκεί όμως που είναι κατ αντιμολίαν με το ΚΚΕ αφάνταστα συγκαταβατικός, συγκρατημένος και λίαν επιεικής, με κίνδυνο να εκτεθεί, αφορά ένα άλλο επίμαχο και κρίσιμο σημείο. Οπου επιχειρεί μια τοποθέτηση "άνω ποταμών" για να δικαιολογήσει και να δικαιώσει τους "γιέσμεν" της υποτέλειας και εξάρτησης. Γράφει: "Πολλά διέπραξαν στη χώρα μας οι άνθρωποι που για να κυβερνήσουν, εκείνη την εποχή, έπρεπε να συνεργάζονται με τους συμμάχους και συχνά να εκτελούν εντολές τους. Αλλά έστω και για τυπικούς λόγους, ποτέ Ελληνας πολιτικός δεν υπέβαλε την παραίτησή του σε αμερικανό πρεσβευτή". (Αλήθεια; Μη μας το λες). Διαμαρτύρεται κατ αρχήν, ο Γ. Παπανδρέου, που υπέβαλε την παραίτησή του, το Δεκέμβρη του 1944 στον Αγγλο - το ίδιο είναι - πρεσβευτή Λίπερ. Αλλο αν δεν έγινε δεκτή από τον Τσόρτσιλ. Με τους Αμερικανούς τίποτα δεν άλλαξε εμφανώς. Με την εξής ίσως διαφορά. Πιο "διακριτικοί" (!) οι Πιουριφόι (που "έδεναν και έλυναν") τι χρειάζονταν την υποβολή παραίτησης; Διόριζαν ή παραιτούσαν, χωρίς καν να ρωτήσουν τους υποτακτικούς τους. Ετσι δεν έγινε το 1955 με τον Καραμανλή; Και γιατί σπεύδουν όλοι και σήμερα στην Ουάσιγκτον να πάρουν "το χρίσμα" και να πουν "ευχαριστώ"! ("Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλούν για σκοινί").

Καρκαγιάννης.Στο Ιτζεδίν (όταν τον έφεραν καταδικασμένο για "κατασκοπία" με την "υπόθεση Γλέζου") κάναμε πολλές συζητήσεις για τον Πλουμπίδη. Θα θυμάται τι λέγαμε, λ.χ., για το βιβλίο του Κ. Κοτζιά "Επί εσχάτη προδοσία". Που ναι μεν στην πρώτη έκδοση δεν κρίνεται τόσο πετυχημένο, ήταν όμως μια αξιέπαινη απόπειρα να περάσει η τραγική μορφή του στη λογοτεχνία μας από προικισμένο κομμουνιστή συγγραφέα. (Το αναφέρουμε γιατί και ο Δ. Πλουμπίδης κάνει λόγο γι αυτό). Απορούμε πώς αυτά τα ξεχνά, καταφεύγοντας μόνο στον Κέσλερ. Αν ήθελε, πάντως, να δώσει ένα αξιοθαύμαστο μήνυμα από τον Ν. Μπουχάριν, θα μπορούσε να αναφέρει το παρακάτω εδάφιο, από το γράμμα του, την παραμονή της δίκης, στη γυναίκα του, στις 15.1.38. (Είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα "Τα Νέα", 21.10.92):
"Μεγάλη η υπόθεση της ΕΣΣΔ που είναι ζωντανή. Ενώ το πεπρωμένο ενός ατόμου είναι κάτι παροδικό και ασήμαντο"!

Αυτό όμως, ολοφάνερα, δε θα διευκόλυνε τη λογική της "σχιζοφρένειας" και των "αμνών" που "σιώπησαν ή σιωπούν ακόμα"! Ούτε θα έδινε το περίγραμμα της υπόθεσης από τη σκοπιά της τωρινής πολιτικής τοποθέτησής του. (Ασχέτως αν διαφωνεί με τον Λιναρδάτο και θεωρεί τη στάση του Πλουμπίδη "οπωσδήποτε ή κατ ανάγκην ορθή"...) Το κείμενό του όμως αποπνέει εμπάθεια. (Αταίριαστη - όσο τον ήξερα - στο χαρακτήρα του). Βρίθει και από ανακρίβειες, συκοφαντίες, κακόβουλους υπαινιγμούς. Σταχυολογούμε μερικά: α) "Εκτοτε εκάλυψε πυκνό πέπλο σιωπής"! (Τα γράμματα δηλαδή του Πλουμπίδη, που παραδόθηκαν στον Φλωράκη). Αποσιωπά ότι στο "Ριζοσπάστη" δημοσιεύτηκαν όχι ένα, το πιο σημαντικό, τουλάχιστον τρία.

β) Ο Πλουμπίδης "εκτελέστηκε ζητωκραυγάζοντας υπέρ των συκοφαντών του". Ψέμα. Αλλού αναφέρει, σωστά, ότι φώναξε "Ζήτω το ΚΚΕ"! γ) Αναμασά τα ψεύδη του Φαράκου. "Ο σκληρός πυρήνας του ΚΚΕ ασκεί πάντα αυστηρή λογοκρισία σε οτιδήποτε γράφεται στο "Ριζοσπάστη" για τον Πλουμπίδη"!.. Και δεν του κινεί την περιέργεια να ρωτήσει. Πότε και σε ποιο γραφτό έγινε κάτι τέτοιο; Ποιος ήταν αυτός ο "σκληρός πυρήνας"; Και - για το αστείο της υπόθεσης - αν υπήρξε άλλος "σκληρότερος" (!) από τον ίδιο. (Ασχέτως αν τελικά βγήκε τόσο "ευάλωτος").
Εκτοξεύει τέλος, την εξής κατηγορία κατά της καθοδήγησης του ΚΚΕ.

 Η Ασφάλεια "πιθανότατα έχει κινηματογραφήσει την εκτέλεση. Και το φιλμ, ή κάπου βρίσκεται ή κάηκε μαζί με τους άλλους φακέλους στην υψικάμινο του Αγγελόπουλου, την εποχή της συγκυβέρνησης. Αλήθεια, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, που ασκούσαν τότε κατά το ήμισυ τουλάχιστον την εξουσία (τρομάρα τους), άφησαν τον φάκελο Πλουμπίδη να καεί; Αν το έκαναν είχαν προφανώς πολλούς λόγους να το κάνουν...". (Οι υπογραμμίσεις δικές του). Μπράβο(!) Αντώνη. Καταπληκτική η "δημοσιογραφική" σου όσφρηση... Αλλά με υποθέσεις και πιθανότητες δεν καταδικάζουν.

Κιάος. Εμεινε τελευταίος. Σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να "ξεπεράσει" όλους τους άλλους. Επαναλαμβάνοντας και συνοψίζοντας τα γραφόμενά τους. Με ρεπορτάζ ή άρθρο (οπωσδήποτε) "ρουτίνας" στην οικεία στήλη. Αλλά και με ένα μίσος, μια κακεντρέχεια, ένα φανατισμό. Τέτοιο "ήθος και ύφος"; Σκέτη πρόκληση! (Εκ προοιμίου σε κάνει να σκεφτείς αν έχει νόημα η συζήτηση μαζί του. Ας είναι... Εμείς τα παραμερίζουμε).

α) "Μια μαύρη σιωπή συνεχίζει να βαραίνει την ατμόσφαιρα της Αριστεράς και πρωτίστως το ΚΚΕ τουλάχιστον εδώ και 43 χρόνια". Ετσι αρχίζει. Και προχωρεί. "Το ερώτημα είναι γιατί και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ σιωπά απέναντι στην υπόθεση Πλουμπίδη". Απάντηση: Πού τη βλέπει τη μαύρη σιωπή; Το ΚΚΕ ούτε σιώπησε, ούτε σιωπά, ούτε θα σιωπήσει. (Και να "ήθελε ν αγιάσει δεν τ αφήνουν οι διαβόλοι"). Φαίνεται, αν και δημοσιογράφος, δε διαβάζει τα έντυπά μας, ούτε παρακολουθεί τις εκδηλώσεις μας.

β) "Το ΚΚΕ ουδέποτε αποκατέστησε ουσιαστικά τον Πλουμπίδη... Η απόφαση και η ολιγόλογη ανακοίνωση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ του 1958... μόνο αποκατάσταση δεν μπορεί να είναι". Αντιγράφει του Παπαχρίστου τη στερεότυπη κατηγορία. ("Λάιτ μοτίβ" όλων των "ενδιαφερομένων"). Αλλά δε μας λέει πώς την εννοεί την αποκατάσταση; Τι ζητούν από μας; Αφού με αυτά που γράφουν οι άλλοι κι αυτός τον έχουν ήδη "αποκαταστήσει" πλήρως! (Τον πρόκοψαν). Αν θέλουν να είναι ειλικρινείς, έχουν υποχρέωση να πάρουν θέση στο καίριο ζήτημα. (Κι ας αφήσουν τις υποκρισίες). Υπάρχουν οι υποδείξεις του Πλουμπίδη. Οι "υποθήκες" του, θα λέγαμε. Σαφέστατες και "κωδικοποιημένες". Ως "κανόνας" και "νόμος" πολιτικής και ηθικής στάσης και συμπεριφοράς. Υπάρχει το "Πνεύμα και το γράμμα του". Κανείς τους δεν ασχολείται. (Ούτε οι πλέον "ηθικολογούντες"). Γιατί; Αν έχουν τα "κότσια" ας μας το πουν!

γ) Αραδιάζει έναν κατάλογο θεμάτων που αντιγράφει. Και δηλώνει με στόμφο: "Σ αυτά το ΚΚΕ οφείλει να δώσει απάντηση"! Μα κι εδώ πιάνεται ανενημέρωτος. Η έκθεση Πλουμπίδη για την κινητοποίηση στις 5.3.43 κατά της πολιτικής επιστράτευσης, δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη". Το γράμμα του Πλουμπίδη για τον Αρη Βελουχιώτη, επίσης δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη". Για τη θέση του, στη γραμμή του Ζαχαριάδη στον πόλεμο του 1940, ο Πλουμπίδης έχει κάνει αυτοκριτική...

Τέλος, όσον αφορά, τη μομφή που επιρρίπτει στο Κόμμα. ("Η παρατεινόμενη σιωπή του ΚΚΕ υποκρύπτει ενοχή. Οι δεσμοί με το παρελθόν, το Ζαχαριαδικό, είναι τόσο δυνατοί. Τα δεσμά που κρατούν φυλακισμένη την ελευθερία είναι ακόμα ισχυρά στο ΚΚΕ"). Του την επιστρέφουμε. Βεβαίως, φίλε Νίκο, "θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία"!.. Αλλά τον Κάλβο δεν τον κατάλαβες καλά. Δεν την εννοεί (με το συγνώμη) εκεί που την αναζητούν όσοι μας πολεμάνε.

Παρανομίας "πικρή γεύση"...

"Ευπαθή" σημεία άλλων δημοσιευμάτων δε θα σχολιάσουμε. Ερχόμαστε, ειδικά, στους δύο συγγραφείς "να γευτούμε την πίκρα" του έργου τους... (Ο αναγνώστης ας μας "χαρίσει" την προσοχή του). Οποιος έκανε στην "παρανομία", οφείλει αυτά τα θέματα να τα προσεγγίζει χωρίς προκατάληψη, με ευαισθησία, ιδίως τις "λεπτές" πτυχές, μα και με αυστηρότητα. (Το σημειώνουμε γιατί συνήθως οι άνθρωποι έχουν την τάση να κρίνουν με ευκολία. Αλλά και για να θυμίσουμε την παροιμία "έξω απ' το χορό ακούς πολλά τραγούδια"). Μην περιμένετε, βέβαια, να κάνουμε "κριτική βιβλίου", με τη συνηθισμένη έννοια. (Τη "φιλολογική" αξιολόγηση την αφήνουμε για τους ειδικούς). Μας ενδιαφέρουν κυρίως η πολιτική και ιδεολογική τους βάση, η ιστορική τους τοποθέτηση, τα μηνύματά τους. (Για να εξηγηθεί καλύτερα και το γιατί η τόση προβολή).

Από την άποψη αυτή εξετάζουμε το περιεχόμενό τους και ("χωρίς φόβο και πάθος") τίμια και ειλικρινά λέμε τη γνώμη μας. Προς αποφυγήν δε, κάθε παρεξήγησης, δηλώνουμε ευθύς εξαρχής, ότι δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα αρνηθούν την όποια αξία αυτών των βιβλίων. Οταν μάλιστα, η ύλη τους, (κατά "μείζονα λόγο") περιέχει ντοκουμέντα ή άγνωστα κείμενα του Κόμματος. (Αν και για ορισμένα μπορεί να αμφιβάλλει κανείς ή να αμφισβητεί τη γνησιότητά τους). Ανεξάρτητα από τη χρήση που κάνουν οι συγγραφείς.

"Οι παράνομοι" του Σ. Κασιμάτη είναι ένα πολυσυζητημένο αλλά και αμφιλεγόμενο βιβλίο. Από την πλευρά μας σ' αυτό έχει γίνει κριτική. Δημοσίευσε σειρά άρθρων του Μ. Μαϊλη ο "Ριζοσπάστης" (11 μέχρι 21.5.97) που κάνουν σωστή γενικά εκτίμηση και δίνουν απαντήσεις σε καίρια ζητήματα. Συγκεκριμένα, αναφέρεται:

"Πρόκειται για ένα βιβλίο που χάρη στα στοιχεία και στα ντοκουμέντα που παραθέτει ο Σ. Κ., αναδείχνει τον παράνομο ηρωικό αγώνα του ΚΚΕ, της ΕΠΟΝ, μιας σειράς αριστερών αγωνιστών, μέσα σε συνθήκες εκτελέσεων, στρατοδικείων, κατασκοπολογίας και γενικά οργίου τρομοκρατίας... Ωστόσο, τις θετικές πλευρές των "Παράνομων" τις σκιάζουν οι αντιφάσεις, η αποσιώπηση σημαντικότατων γεγονότων εκείνης της εποχής, η επιφανειακή ανάλυση αρκετών βασικών πολιτικών εξελίξεων και προσώπων, καθώς και μια σειρά λαθεμένα συμπεράσματα, που φτάνουν στα όρια της χοντρής διαστρέβλωσης. Και γράφονται μάλιστα αυτά, σε μια στιγμή, που έχουν μεσολαβήσει τόσο πολλά και τόσο συγκλονιστικά γεγονότα, υπεραρκετά για να βγουν σωστά συμπεράσματα, για να επανεκτιμηθούν ή και αναθεωρηθούν προηγούμενες απόψεις. Τέτοια συμπεράσματα χρήσιμα για το σήμερα και το αύριο δε βγαίνουν από το βιβλίο του Σ. Κ." (Οι υπογραμμίσεις δικές μας). Στα θέματα που αναλύουν τα άρθρα εύστοχη είναι η κριτική: Σε απόψεις του Σ. Κ. για ζητήματα αρχών (δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, επαγρύπνηση, πειθαρχία). Σε αντιλήψεις για την προσωπολατρία και το δογματισμό. Σε πρακτικές, που ο ίδιος και οι στενοί συνεργάτες του (Κ. Φιλίνης, Φ. Λαζάρου) "δαχτυλοδειχτούσαν στελέχη ως χαφιέδες ή υπόπτους και έδιναν σχετικές εκθέσεις στο ΠΓ" κλπ.

Επομένως, εμείς, συμφωνώντας, δε χρειάζεται να επανέλθουμε. Θα περιοριστούμε σε ορισμένες άλλες αναφορές και παρατηρήσεις.

1) Μεγάλο ερωτηματικό γεννιέται για το σκοπό του βιβλίου. Γράφτηκε για να βοηθήσει με τις αναμνήσεις του το Κόμμα και το κίνημα σε μια κρίσιμη καμπή; Θέλησε να φωτίσει ζητήματα και πλευρές ενός "νευραλγικού τομέα" της κομματικής δουλιάς, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο; Επιδίωξε με τις εμπειρίες του, από τη θέση που του εμπιστεύτηκε το Κόμμα, να συμβάλει στον πλουτισμό της θετικής και αρνητικής πείρας του; Η κατά κύριο λόγο η όλη συγγραφική του επίδοση απέβλεπε: Στη δικαίωση της προσωπικής του υπόστασης. Στην καταξίωση των απόψεών του. Στη δικαιολόγηση των λαθών του. Πολύ φοβούμαστε πως συμβαίνει το δεύτερο.

2) Στο θέμα Πλουμπίδη ολοφάνερα δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει αυτοκριτική. Και για τις καταγγελίες του. Και για τα άρθρα του στο "Νέο Κόσμο". Και για την επιμονή του στο χαρακτηρισμό. Κόντρα και στην άποψη του Μπελογιάννη, που τον θεωρούσε υπεράνω πάσης υποψίας. ("Δεν μπορεί, βρε αδερφέ, ένας άνθρωπος που τράβηξε τόσα, να είναι χαφιές"). Αποψη, που δικαιώθηκε απόλυτα στη ζωή. Αλλά και πολύ διδακτική για την ανωτερότητα των κομμουνιστών σε τέτοια ζητήματα ("υπαρξιακά" θα λέγαμε) που κρίνεται η υπόληψη, η τιμή και η ιστορία ενός αγωνιστή. Είναι εξάλλου απορίας άξιο, πώς δε σκέφτηκε, να κάνει τη σύγκριση με τη δική του περίπτωση - όσο κι αν διαφέρει ριζικά - που τόσο του κακοφάνηκε όταν στο εξωτερικό, προσωρινά παραμερίστηκε, για να εξεταστούν καταγγελίες σε βάρος του. Υπόθεση που του "επιτρέπει" - σύμφωνα με τη "μόδα" - να παρουσιάζεται σαν "θύμα" της ηγεσίας που ήταν μέλος της, μετά την 6η Ολομέλεια του 1956. Και να φτάνει στο σημείο να μιλάει για "εξορία" στην Πολωνία. Και να κακοχαρακτηρίζει το κολχόζ "Νέα Ζωή". (Προσβάλλοντας τους Ελληνες αντάρτες, πολιτικούς πρόσφυγες, που το δημιούργησαν, με τη βοήθεια του σοσιαλιστικού κράτους).

3) Σοβαρό ζήτημα (κατά τη γνώμη μας) είναι η δημοσιοποίηση τεράστιου αριθμού κρυπτογραφημάτων, από τα "κλεμμένα" Αρχεία του ΚΚΕ, χωρίς την έγκριση του Κόμματος και χωρίς επιβεβαίωση της εγκυρότητάς τους. Με αποτέλεσμα επιζήμιες εντυπώσεις, τρομερή σύγχυση, πολλά ερωτηματικά για πρόσωπα και πράγματα της παράνομης δουλιάς. Καλλιέργεια της χαφιεδοφοβίας, του συνθήματος "όλοι είναι ύποπτοι" και της αλληλοϋπόβλεψης. Κηλίδωση της υπόληψης εκλεκτών συντρόφων, που εκτελέστηκαν (π.χ., Στέργιος Αναστασιάδης, αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ). Ασφαλώς και άλλα, εύκολη "λεία", για εκμετάλλευση, στον ταξικό εχθρό. Μεγάλο μέρος του βιβλίου καλύπτουν τα "σήματα" του Ν. Βαβούδη. (Αλλος αδικημένος, με ανάλογη μεταχείριση, σαν του Πλουμπίδη. Το Κόμμα φυσικά τον αποκατέστησε). Που, όταν ανακαλύφθηκε η κρύπτη του, έκαψε όσα "χαρτιά" πρόλαβε και, για να μην πέσει στα χέρια της Ασφάλειας, αυτοκτόνησε...

4) Αυτό που κάνει, τελείως αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα, να γεμίζει σελίδες ολόκληρες με παράνομα "σήματα", (για να αποδείξει τι;) γίνεται για πρώτη φορά. Μέχρι σήμερα δεν αποτόλμησε κανείς. Τα "υλικά" αυτά είναι (και πρέπει να θεωρούνται) "περιουσιακά στοιχεία" του Κόμματος. Αποτελούν μέρος των Αρχείων του ΚΚΕ. Στην ουσία είναι "απόρρητα". (Δεν έχουν αποχαρακτηριστεί). Μόνο υπεύθυνο να τα χειριστεί είναι το Κόμμα. (Εστω κι αν βρίσκονται σε "ξένα χέρια"). Και κανένας άλλος. (Αυτό ισχύει άλλωστε για όλα τα κόμματα). Το ίδιο το ΚΚΕ θα αποφάσιζε αν και πότε θα τεθούν στη διάθεση των μελετητών. Θα ισχυριστεί ότι τα πήρε από το ΑΣΚΙ ("Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας") όπου τα παρέδωσε, το πάλαι ποτέ "ΚΚ Εσωτερικού" που τα έκλεψε το 1968. (Πράγμα που συνεπάγεται και ποινικές κυρώσεις). Αυτό όμως ούτε ως περιουσία του ΚΚΕ τα καταργεί, ούτε "άλλοθι" είναι δυνατό να αποτελεί. Ο συγγραφέας αποφεύγει να σημειώσει ότι είναι "κλεμμένα". Και ότι οι ιδιώτες, τωρινοί "διαχειριστές" τους, τα "έβγαλαν στο σφυρί"!.. (Το αν η ΑΣΚΙ νομίμως φιγουράρει ως "μη κερδοσκοπική εταιρία" δεν αναιρεί το γεγονός ότι για την αντικομμουνιστική προπαγάνδα ξοδεύεται πολύ χρήμα).

"Επί τον τύπον των ήλων"

Ο Δ. Παπαχρίστου δεν ξέφυγε από την "πεπατημένη"!.. (Θλιβερή διαπίστωση. Αλλά έτσι είναι). Ζήλεψε εκείνους - γνωστούς και μη εξαιρετέους - που διαπρέπουν "τας χαλεπάς αυτάς ημέρας" στην αντικομμουνιστική πολεμική. Από την πλευρά μας, στο βιβλίο του, μέχρι στιγμής, δεν έγινε αναφορά ή κριτική. Ούτε καν νύξη. Δεν ήταν τυχαίο. Εδώ πράγματι "σιωπήσαμε". (Είχαμε την υπομονή να περιμένουμε). Αλλωστε, γενικότερα, υπήρξε απάντηση στην (πρωτοφανούς έκτασης, τα τελευταία χρόνια) αντι-ΚΚΕ "έκρηξη", που και αυτός της πρόσφερε "έναυσμα", την πυροδότησε και την τροφοδότησε. (Η αλήθεια να λέγεται).

Και... βρήκε την "κατάλληλη" ευκαιρία! Ο,τι πρέπει για "επιτυχίες" του είδους. (Καθένας το καταλαβαίνει). Δεν ξέρουμε πώς αισθάνονται συγγραφέας και εκδότης. (Κάτι μας θυμίζει το όνομα Π. Σταθάτος, πρώην διευθυντής της "Σύγχρονης Εποχής". Ναι! Οτι ήθελε να στείλει "για πολτοποίηση όλες τις εκδόσεις, που είχαν σχέση με -ισμούς"! Δηλαδή με μαρξισμό, λενινισμό, σοσιαλισμό, διεθνισμό κλπ. Το δήλωνε με καμάρι). Ασφαλώς θα είναι ευχαριστημένοι και πανευτυχείς.

Τώρα, έχουμε κι εμείς το λόγο! (Ας ακουστεί η ταπεινή μας γνώμη. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει). Δε θα διστάσουμε "να θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων"! (Τι να κάνουμε; Αναγκαίο κακό).
Η υπόθεση Πλουμπίδη δεν είναι καθόλου εύκολη. Δεν μπορεί κανείς να ενεργεί "ελαφρά τη καρδία".
Να τη μεταχειρίζεται ανεύθυνα και επιπόλαια. Και προπάντων δεν έχει δικαίωμα να την παραδίνει "βορά" στον ταξικό αντίπαλο, εν ονόματι δήθεν της αποκατάστασης της αλήθειας. Ούτε είναι δουλιά ενός εντελώς αναρμόδιου και μεμονωμένου ατόμου. Είναι αρμοδιότητα αποκλειστική του ΚΚΕ. Μόνο σ' αυτό - και σε κανέναν άλλον - την ανέθεσε ο Πλουμπίδης και απόλυτα την εμπιστεύτηκε. Πρόκειται για αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Το Κόμμα μας, την υπόθεση αυτή, την αντιμετώπιζε πάντα με φρόνηση, σύνεση, προσοχή. Και με μεγάλη ευθύνη. Επαιρνε υπόψη τον ιδιότυπο χαρακτήρα της. Στάθμιζε τις παρεμβάσεις των αντιπάλων μας. Διακρινόταν για την ευαισθησία του απέναντι στα μέλη της οικογένειάς του. Συμμεριζόταν τον πόνο, τα συναισθήματα, το δράμα τους. Το απασχόλησε και το απασχολεί σοβαρά. Ποτέ δεν αδιαφόρησε. Παραλείψεις ενδεχομένως υπήρξαν. Αλλά είναι συκοφαντία ότι την "έθαψε" και πολλά άλλα ηχηρά παρόμοια. Ο,τι γραφτό υλικό άφησε ο αείμνηστος σύντροφος, το θεωρεί πολύτιμη παρακαταθήκη. Θα διαφυλαχτεί. Θα ταξινομηθεί και θα αξιοποιηθεί με την ολοκλήρωση της τακτοποίησης των Αρχείων του Κόμματος. Θα έχει τη θέση του στη μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ.

Με την ευκαιρία πρέπει να γίνει σαφές το εξής: Τα αρχεία του Κόμματος ανήκουν στην Ιστορία. Προορισμός τους είναι να χρησιμοποιηθούν στη μελέτη της Ιστορίας. Πράγμα που σημαίνει, σοβαρή ενασχόληση γι' αυτό το σκοπό. έρευνα επιστημονική, με αξιώσεις, δουλιά συλλογική και υπεύθυνη. Και όχι φυσικά, άντληση απ' τα Αρχεία επιλεγμένων στοιχείων για παραποίηση της Ιστορίας, για αντικομμουνιστική "κατανάλωση", για "πλύση εγκεφάλου". Μερικοί έχουν την απαίτηση από το ΚΚΕ να τα βγάλει "όλα στη φόρα"!.. Ενώ δεν έχουν την ίδια απαίτηση από τα άλλα Κόμματα. Δεν ξέρουμε "πού το βρήκαν γραμμένο"; Και επιμένουν σ' αυτή την παράλογη λογική. Οταν κανένα Κόμμα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δε δίνει στη δημοσιότητα τα Αρχεία του. Οταν και το "Φόρεϊν Οφις", μετά παρέλευση 30ετίας, δημοσιοποιεί επιλεγμένα και μόνον στοιχεία. Φαίνεται ξεχνούν ή θέλουν να ξεχνούν ότι "ο κόσμος είναι ταξικός"...

Η αντίθεση του Παπαχρίστου με το ΚΚΕ και η καχυποψία του με την καθοδήγησή του σήμερα είναι δεδομένη. (Στο βιογραφικό του δεν αναφέρει αν υπήρξε μέλος του Κόμματος). Πιθανόν να ευσταθούν κάποια παράπονά του. Τα προβάλλει όμως σαν πρόσχημα για να δικαιολογήσει "τα αδικαιολόγητα". Δεν μπορούμε να "στέρξουμε" στις αιτιάσεις του. Δεν επιτρέπεται να συναινέσουμε στο "εγχείρημά" του. Δηλαδή στην έκδοση των σημειωμάτων του Πλουμπίδη. Δεν είχε κανένα δικαίωμα. Δεν είχε καμιά εξουσιοδότηση. Η πράξη του αυτή είναι πολιτικά ανεπίτρεπτη και ηθικά ανέντιμη.

Κρίσιμα ερωτήματα...

Από την προσεκτική ανάγνωση του βιβλίου προκύπτουν πολλά ζητήματα και ερωτήματα. Θα σταθούμε στα βασικά.
1) Η εντολή του Πλουμπίδη.Γράφει ο Δ. Παπαχρίστου στο βιβλίο του: "Ρητή επιθυμία του Πλουμπίδη, που επαναλαμβάνεται σε αρκετά σημειώματα, ήταν να παραδοθούν τα σημειώματα αυτά στο Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος, όποτε αυτό καταστεί δυνατό, αλλά να μη μάθει κανείς άλλος πιο πριν την ύπαρξη αυτών των σημειωμάτων" (Σελ. 67).

Γράφει ο Ν. Πλουμπίδης στον Δ. Παπαχρίστου: "Αγαπητέ Μικρέ... Αυτά που σου στέλνω δεν πρέπει να γίνουν γνωστά σε ΚΑΝΕΝΑΝ τώρα. Αν μπορείς, φωτοτύπησέ τα για να μη χαλάσουν και φύλαξέ τα να τα παραδώσεις στο ΠΓ" (Σελ. 110). Γράφει επίσης ο Ν. Πλουμπίδης στον Δ. Παπαχρίστου: "Αγαπητέ μου, όλα όσα σου γράφω είναι για το Κόμμα. ΠΡΟΣΕΧΕ. Αν τα διαβάσει μόνο το ΠΓ όλα αυτά είναι καλά και χρήσιμα για το Κόμμα. Αν όμως τα διαβάσει σήμερα ξένος, τότε μεταβάλλονται σε ΑΝΤΙΚΟΜΜΑΤΙΚΑ κείμενα. Λοιπόν, ΠΡΟΣΕΧΕ και φύλαξέ τα" (Σελ. 139).

Γράφει ο Ν. Πλουμπίδης σε υστερόγραφο άλλου γράμματος: "Υ. Γ. Θυμήσου ότι σου 'γραψα όλα αυτά μόνο για το ΚΟΜΜΑ μας" (Σελ. 142). Το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του και για σήμερα. Δε χρειάζεται "ερμηνευτικό λεξικό". (Αυτά φυσικά δεν τα έθιξαν στα αφιερώματά τους οι αξιότιμοι συνάδελφοι. Με "τέτοιες λεπτομέρειες" θα ασχοληθούν;).

2) Ωμός εκβιασμός.Εκείνο όμως που φοβότανε ο Πλουμπίδης, δεν αποφεύχθηκε. Οι επίμονες προειδοποιήσεις του έπεσαν στο κενό. Είναι προς τιμήν του, που διέσωσε και παρέδωσε στο Κόμμα αυτά τα γράμματα, έστω μετά από 22 χρόνια. (Οπως γράφει. τα παρέδωσε στον Χ. Φλωράκη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, το Δεκέμβρη του 1974). Σε αυτό πολύ συνέβαλε και η αδερφή του, η συντρόφισσα του Πλουμπίδη, Ιουλία. Αποδείχτηκε, όμως, ότι εκτός από τα πρωτότυπα (που λόγω φθοράς δε διαβάζονται), κράτησε για "πάρτη" του και αντίγραφα. Πίεζε το Κόμμα να τα δημοσιοποιήσει. Εφτασε στο σημείο αργότερα να εκβιάζει ότι "θα τα δημοσιεύσει ο ίδιος". Εκμεταλλεύτηκε τη συγγενική σχέση με τον Πλουμπίδη και την εμπιστοσύνη του. Και τελικά πραγματοποίησε την απειλή του. Ενήργησε κατά παράβαση της εντολής του Πλουμπίδη. Επραξε ερήμην και εις βάρος του Κόμματος. Εχει μεγάλη ευθύνη.

3) Ασέβεια στη μνήμη του.Τα γράμματα του Πλουμπίδη τα διέπει πνεύμα κομματικότητας και ευθύνης. Χαρακτηρίζονται από ακλόνητη πίστη στα ιδεώδη του κομμουνισμού. Ατύχησαν όμως στα χέρια του ανθρώπου που τα εμπιστεύτηκε. Τους επιφυλάχτηκε η πιο ποταπή αντικομματική καπηλεία... Ενώ θα μπορούσαν να τύχουν της πιο αντάξιας αξιοποίησης... Παρ' όλα αυτά και μέσα σ' αυτό το αντικομμουνιστικό "σύγγραμμα" δε χάνουν την αξία τους. Ακτινοβολούν το φως της αλήθειας. Αντιμάχονται τις λαθεμένες αντιλήψεις του συγγραφέα, που πάει να "νοθεύσει" το ρωμαλέο αγωνιστικό τους πνεύμα και το βαθύ ουμανιστικό τους νόημα. Προσβάλλοντας βάναυσα όχι μόνο τη βούληση του Πλουμπίδη, μα και την τιμή και τη μνήμη του. Αυτά, που καθώς ισχυρίζεται, έταξε σκοπό του να αποκαταστήσει.

4) Συζήτηση στην Ασφάλεια.Πολλά από τα γραφόμενά του δεν μπορεί να έχουν σχέση με την αντικειμενικότητα. Και σε κάνουν να αμφιβάλλεις για την ειλικρίνειά του. Γράφει: "Με πήραν μαζί τους στην Ασφάλεια. (Μετά τη σύλληψη του Πλουμπίδη). Εκεί συνεχίστηκε η ανάκρισή μου... και μετά μου δήλωσαν ότι είμαι ελεύθερος. Τότε ζήτησα να δω τον Πλουμπίδη. Υστερα από άδεια του Κροντήρη (διοικητή της Ασφάλειας) με πήγαν στο δωμάτιο που κρατούσαν τον Πλουμπίδη. Εδώ θέλω να σημειώσω το σημαντικότερο μέρος της συνομιλίας μου με τον Πλουμπίδη στην Ασφάλεια Αθηνών. Πρώτ' απ' όλα θέλησα να τον ενημερώσω για το τι γράφουν οι εφημερίδες γι' αυτόν και του είπα: "Οι δημοσιογράφοι περιμένουν να τους κάνεις αποκαλύψεις για τον Ζαχαριάδη" κλπ. Ο Πλουμπίδης βέβαια του απάντησε σταράτα: "Εγώ παιδί μου, κομμουνιστής ήμουνα, κομμουνιστής είμαι και κομμουνιστής θα πεθάνω"" (Σελ. 63).

Το ερώτημα είναι: Πώς τον άφηναν να κάνει εκεί μέσα "ελεύθερη συζήτηση" και μάλιστα με έναν Πλουμπίδη, ο οποίος "τον κοίταξε έντονα και με απορία". Εμείς ξέρουμε. Οσοι περάσαμε από την Ασφάλεια - και είμαστε αμέτρητες χιλιάδες - όχι μόνο επίσκεψη συγγενών και δικηγόρων δε μας επέτρεπαν, αλλά αν τύχαινε σπάνια και σκόπιμα κάποια εξαίρεση, την παρακολουθούσαν όχι 2 ούτε 4 μάτια και αυτιά μα 114!... "Τηρουμένων των αναλογιών" το ίδιο γινόταν στα επισκεπτήρια των φυλακών, των Τμημάτων Μεταγωγών, των Εξοριών. Ας μην υποτιμά τη νοημοσύνη μας.

5) Επικοινωνία.Μας κάνει εντύπωση κι ένα άλλο, πάρα πολύ σοβαρό, γεγονός, από τα απίθανα. Η καταπληκτική ομολογία του. (Εδώ πρέπει να είναι ειλικρινής). Εγραψε να του στείλει ο κρατούμενος στις Φυλακές "Σωτηρίας" Πλουμπίδης περισσότερα στοιχεία για την παράνομη δουλιά. Στοιχεία (απ' ό,τι μπορούμε να συμπεράνουμε, από την απάντηση του Πλουμπίδη) που δε λέγονται και δε γράφονται μέσα απ' την αυστηρή απομόνωση, για λόγους περιφρούρησης του Κόμματος.

Γράφει ο Δ. Π.: "Επανειλημμένα πίεσα τον Πλουμπίδη να μου γράψει ό,τι στοιχεία είχε υπόψη του, για να τα διαβιβάσω κάποτε στο Κόμμα. Η απάντησή του ήταν καθαρή. Παρά την εμπιστοσύνη που έχει σε μένα, δεν μπορεί να γράψει τα πολύ σημαντικά πράγματα που γνωρίζει, γιατί, αν τυχόν πέσουν στα χέρια της Ασφάλειας, αυτό θα είναι καταστρεπτικό για το Κόμμα" (Σελ. 93).

6. "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".Με άρθρο του στην "Αυγή" (18.5.97) ο Δ. Π. επέκρινε τον Σ. Κασιμάτη και έβαζε το ερώτημα, "γιατί έγραψε το βιβλίο;". Για το σκοπό του δικού του βιβλίου αφιερώνει ειδικό κεφάλαιο. Και είναι αρκετά αποκαλυπτικός. Παρουσιάζεται σαν υπέρμαχος της τιμής του Πλουμπίδη, αλλά "όλα του τα σφυριά βαράνε" το ΚΚΕ. Θεωρεί "σοβαρό λάθος του" γιατί δε δημοσίευσε νωρίτερα τα γράμματα του Πλουμπίδη. Και αυτό το αποδίδει "στη νοοτροπία της κομματικής πειθαρχίας που τον εμπόδιζε". Επεξηγεί: "Δεν αποφάσιζα (μετά το 1974) να προχωρήσω στη δημοσίευση, γιατί φοβόμουν ότι, στις δύσκολες στιγμές που περνούσε το Κόμμα, μια τέτοια δημοσιότητα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για εχθρική κατά του Κόμματος προπαγάνδα και να το βλάψει" (Σελ. 52). Πολύ σωστά!

"Ομως, με τις συνθήκες που υπάρχουν σήμερα, τόσο από διεθνή άποψη, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, όσο και εσωτερικά στην Ελλάδα, με την εσωκομματική εξέλιξη στο ΚΚΕ... (Του λύθηκαν τα χέρια). Νομίζω ότι είναι ο πιο κατάλληλος καιρός (εμένα μου λες;) να έρθει στο προσκήνιο και να διευκρινιστεί πλήρως η υπόθεση Πλουμπίδη. Γιατί (υπεράνω όλων) αυτό θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στα σοσιαλιστικά ιδανικά"! (Σελ. 53).Βεβαίως! Ολοι αυτοί που ήρθαν να τον συνδράμουν για το σοσιαλισμό νοιάζονται!.. Αυτό κι αν είναι κυνισμός!

Δόγματα και είδωλα!

Επόμενο ήταν αυτές οι μεγάλες αλλαγές να αλλάξουν και τις απόψεις του συγγραφέα. Δεν είναι ο μόνος. Ετσι εξηγείται και η τωρινή στάση του... Στις 260 σελίδες του βιβλίου δε βρίσκεις ούτε μια καλή λέξη για το ΚΚΕ. Εκτός από τις 23 σελίδες με τα γράμματα του Πλουμπίδη και ορισμένα κομματικά κείμενα.Οι "εκμοντερνισμένες" απόψεις του κυριαρχούν παντού. (Σε κείμενα, σε σημειώσεις, σε επεξηγήσεις, σε σχόλια, σε παραπομπές, σε επιλόγους). Και"ερμηνεύονται" τα πάντα σύμφωνα μ' αυτές. Την προβολή τους επιδίωξε κυρίως με το βιβλίο του. Γι' αυτό το 'γραψε. Κι όχι τόσο για τα γράμματα του Πλουμπίδη, που ούτε τα σέβεται πια, ούτε του ταιριάζουνε. ("Παρωχημένης εποχής", θα πεις).

Οι απόψεις του είναι σκέτη απελπισία. α) "Ο υπαρκτός σοσιαλισμός σωριάστηκε σε ερείπια. Ο μαρξισμός - λενινισμός έχασε την αίγλη του, δεν ηλεκτρίζει τώρα τις μάζες" (Σελ. 49). β) "Ερωτηματικά προκύπτουν από την τελευταία περιπέτεια του ΚΚΕ. Και την αδυναμία μιας σειράς παλαιών και δοκιμασμένων αγωνιστών να προσαρμοστούν στις τωρινές ιστορικές συνθήκες... Να απαλλαγούν από την προσκόλληση σε είδωλα του παρελθόντος, σε δόγματα και αρχές, που η ζωή απέδειξε λανθασμένα... ". (Σελ. 50). (Πού είσαι Πλουμπίδη να τον καμαρώσεις!). γ) Στηλιτεύει την παλιά νοοτροπία. "Αν κατά οποιονδήποτε τρόπο κλονιστεί η εμπιστοσύνη του λαού προς το Κόμμα και την ηγεσία του αυτό πίστευε ο Πλουμπίδης θα ήταν καταστρεπτικό για την ενότητα του Κόμματος και την επιρροή του στο λαό". Και ειρωνεύεται. "Πάση θυσία το υπέρτατο αγαθό, η ενότητα του Κόμματος και η επιρροή στο λαό"! (Σελ. 51).

Τις απόψεις του ο Δ. Π. να τις έχει και να τις χαίρεται. Δικαίωμά του. (Αν και δεν του πάει στην ηλικία του το πολύ "ανανεωτικό" στιλ). Αλλά το ΚΚΕ τι του φταίει; Ας τ' αφήσει να τραβήξει το δρόμο του. Κι όχι να του ρίχνει κι αυτός "πετριές". Και τι πήγε και "σκαρφίστηκε" το μυαλό του. Οτι "δεν αποκατέστησε τον Πλουμπίδη, παρά μόνο τυπικά και μυστικά, συνωμοτικά"! Ενώ τα στοιχεία από τα ντοκουμέντα που καταχωρεί στο βιβλίο του αποδείχνουν περίτρανα το αντίθετο. Δεν είναι "αμαρτία" να λέει τόσο χοντρό ψέμα; Κι ακόμα, επιτρέπεται να συκοφαντεί και να βρίζει;"... Τα κατάλοιπα του ΚΚΕ, που εδρεύουν στον Περισσό, απομονωμένα από τον ελληνικό λαό και από τις σύγχρονες κοσμοϊστορικές εξελίξεις, συνταυτίζονται πλήρως με τις εγκληματικές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη...". (Σελ. 214).

Τέλος, θα λέγαμε, γιατί δεν αφήνει ήσυχο τον Πλουμπίδη στον τάφο του. Και του ζητάει να έκανε κάτι, "των αδυνάτων, αδύνατο" απ' αυτόν, όσο ήταν ζωντανός. Βέβηλα λόγια και προσβολή στη μνήμη του. Που θα κάνουν "να τρίζουν τα κόκαλά του"! "Μήπως θα είχε προσφέρει πιο πολλά ο Πλουμπίδης στην πατρίδα μας και στο προοδευτικό κίνημα αν πραγματοποιούσε μια πιο βαθιά τομή και έλεγε στον ελληνικό λαό αυτά που πίστευε ως σωστή γραμμή;". (Σελ. 222). Ε, όχι! (Απαντήσαμε και στον Λιναρδάτο). Τότε δε θα ήταν ο Πλουμπίδης!..

Η αποκατάσταση

Το Κόμμα αποκατέστησε τον Πλουμπίδη. Επίσημα, ουσιαστικά, πλήρως. Πλείστα όσα στοιχεία το αποδείχνουν. Και μάλιστα πολύ γρήγορα. Γρηγορότερα απ' ό,τι θα φανταζόταν κανείς. Χωρίς να περιμένει να το "πιέσουν" οι διάφοροι"καλοθελητές", παλιοί και όψιμοι, που βρίσκουν "τυπική" την αποκατάσταση(ψευδόμενοι και συκοφαντούντες ασύστολα). Αμέσως μετά την αντικατάσταση της παλιάς καθοδήγησης το 1956. Κι αν ο ταξικός αντίπαλος δεν έσπευδε "να τον βγάλει απ' τη μέση", ο σύντροφός μας θα ζούσε. Και θα εξακολουθούσε να προσφέρει για πολλά χρόνια ακόμα τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο Κόμμα του. Η οδυνηρή "περιπέτειά" του θα είχε περάσει σαν ένα θλιβερό "επεισόδιο", στη δίνη των γεγονότων, που συμβαίνουν, με τη μια ή την άλλη μορφή, στα επαναστατικά κινήματα.

Ο Πλουμπίδης, με τη στάση του στη δίκη και με τη θυσία του, είχε ήδη αποκατασταθεί "ντε φάκτο" στην κοινή συνείδηση. Οι κατηγορίες σε βάρος του είχαν κονιορτοποιηθεί. Δεν έμενε παρά η νέα καθοδήγηση να προβεί και επίσημα στην ηθική και πολιτική αποκατάστασή του. Κι αυτό έκανε. Ο Παπαχρίστου, που επιμένει (σκοπίμως) να θεωρεί ότι "πρόκειται για μια τυπική αποκατάσταση (Με την απόφαση της 9ης Ολομέλειας του 1958), ουσιαστική και πλήρης αποκατάσταση δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα", ψεύδεται συνειδητά. Ο ίδιος όμως αυτοδιαψεύδεται όταν ομολογεί ότι "το 1957 και 1958 το θέμα Πλουμπίδη επανεξετάζεται σε βάθος από το ΚΚΕ". Και αναφέρεται στο πόρισμα της ειδικής επιτροπής (από τα μέλη της ΚΕ Δ. Βατουσιανό και Μ. Κωτούζα) που τονίζει ότι"τα αίτια που προκάλεσαν την κατηγορία είναι πολιτικά" (Βλέπε γράμμα του στην "Αυγή", 18.5.97).

Ηταν δυνατό να μην είναι πολιτικά; Αφού αφορούσαν πολιτικό στέλεχος και μάλιστα ανώτερο και σε τόσο υπεύθυνο τομέα δουλιάς; Από εδώ προκύπτει κι ένα άλλο ερώτημα, που διατυπώνεται στον πρόλογο του βιβλίου. Τι σημαίνει ότι "η υπόθεση δεν μπορεί να κλείσει αν δε συζητηθεί με όρους πραγματικής πολιτικής ανάλυσης"!.. Η απόφαση βέβαια της 9ης Ολομέλειας (Αύγουστος 1958) που αποκαθιστά τους Σιάντο, Πλουμπίδη, Καραγιώργη, είναι λιγόλογη. Οπως κι άλλες ανάλογες αποφάσεις (Βλέπε "Επίσημα κείμενα του ΚΚΕ", τόμος 8ος). Πάρθηκε όμως με βάση ένα αναλυτικό Πόρισμα. Που δημοσιεύεται στο βιβλίο. Και καταλαμβάνει 28 σελίδες. Ο ίδιος ο Δ. Π. το χαρακτηρίζει σημαντικό. Και όμως μπορεί να μιλάει για "τυπική" πράξη. Αλλά γιατί να είναι τυπική; Τι να συγκαλύψει; (Και δεν είχε να κάνει μόνο με τον Πλουμπίδη. Αφορούσε και τον Σιάντο και τον Καραγιώργη). Αν υπήρχε ενοχή, δε θα έκανε αποκατάσταση.

Ισχυρίζεται επίσης ο Δ. Π., ψευδώς, ότι η απόφαση τηρήθηκε "μυστική"! Αν ήταν δυνατόν. Παντού οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές ενημερώθηκαν. Και στην Προσφυγιά, και στην ΕΔΑ, και στις φυλακές που ήμασταν εμείς. Φυσικά στην Ελλάδα δεν έγιναν συνελεύσεις κομματικών οργανώσεων. Η καθοδήγηση, με ΓΓ τον Κ. Κολιγιάννη, είχε κάνει το 1958 το "θεμελιακό λάθος" να τις διαλύσει. (Για να έρχεται σήμερα ο Τζεφρόνης να διεκδικεί με "περηφάνια" την πατρότητα της ιδέας για τη Διάλυση! Ενώ το Κόμμα τον έστειλε να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις).
Ενα δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο για την ουσιαστική αποκατάσταση του Πλουμπίδη είναι το άρθρο στο "Νέο Κόσμο", πολιτικό θεωρητικό περιοδικό του Κόμματος, τεύχος Αυγούστου 1966. (Οχι "Νέοι Καιροί", όπως γράφει κατά λάθος ο Δ. Π.). Δημοσιεύεται στη στήλη "Μορφές Αγωνιστών". Είναι αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα του Πλουμπίδη. Γράφεται και υπογράφεται από τον αξέχαστο Αλέκο Ψηλορείτη (Γιώργη Αγγουράκη), μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Εχει τίτλο ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ (1902 - 1954). Κι αρχίζει με το επίγραμμα: "Θα πεθάνω ήσυχος γιατί και αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι αγωνιστές θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού". Το άρθρο δημοσιεύεται ολόκληρο στο βιβλίο του Δ. Π. και πιάνει 14 σελίδες.
Και μόνο γι' αυτά τα δύο κείμενα - ντοκουμέντα (Πόρισμα και Βιογραφικό) θα έπρεπε και ο συγγραφέας και οι συντάκτες των αφιερωμάτων στις εφημερίδες, αν μη τι άλλο, να σεβαστούν την αλήθεια της αποκατάστασής του από το Κόμμα. Δεν το έκαναν. Γιατί τότε δε θα εκπλήρωναν την αντικομμουνιστική τους αποστολή. Δε θα αναφερθούμε σε άλλα επιχειρήματα του Δ. Π. στην προσπάθειά του να συκοφαντήσει το ΚΚΕ και την ηγεσία του. Τα περισσότερα είναι πολύ φτηνά και δεν αντέχουν στην κριτική.

Διαχρονική αξία

Τι υψηλή εκτίμηση έχει για τον Πλουμπίδη το Κόμμα και πώς τον τιμά, το δείχνει με τον πιο επίσημο τρόπο η δήλωση της ΓΓ της ΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, στην επέτειο της εκτέλεσής του προ διετίας. Αντιγράφουμε από τον "Ριζοσπάστη" 15.8.95, χαρακτηριστικά σημεία. Κάτω από τον τίτλο "Παράδειγμα διαχρονικής αξίας" (στο ειδικό ολοσέλιδο αφιέρωμα) αναφέρεται:
"Είναι τιμή και περηφάνια για τους κομμουνιστές που το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει αναδείξει ένα τέτοιο ηρωικό στέλεχος με μια ασύγκριτη, θα έλεγα, προσφορά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα του τόπου μας.

Πολλές φορές, όταν γίνεται λόγος για τον Νίκο Πλουμπίδη, προστίθεται μια λέξη πριν. Τραγική φυσιογνωμία. Δε θα τη χρησιμοποιούσα καθόλου... Θεωρώ ότι ήταν ένας αντιπροσωπευτικός τύπος του κομμουνιστή, που συνειδητά παλεύει και πάνω απ' όλα βάζει το συμφέρον του τόπου, της εργατικής τάξης. Ξέρω πολύ καλά ότι οι λέξεις χρησιμοποιούνται για εκείνη τη στιγμή, τη μελανή... Τέτοια γεγονότα έχουν γίνει παραδείγματα προς αποφυγήν. Εχει αποκατασταθεί πλήρως ο Νίκος Πλουμπίδης. Και στο Κόμμα μας και στη συνείδηση όλων μας... Βρήκε τη δύναμη να τα δει όλα πάνω από την προσωπική πικρία... Πιστεύω πως ήταν ένα έξοχο παράδειγμα κομμουνιστή.

Οταν κανείς παλεύει για μια τέτοια υπόθεση, όπως είναι η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία, η πρόοδος, ο σοσιαλισμός, χωρίς να παραιτείται από το δικαίωμα της γνώμης, πρέπει να καταφέρνει, πάνω απ' όλα να βλέπει το βαθύτερο στόχο, που έχουμε εμείς οι κομμουνιστές. Από αυτή την άποψη, το παράδειγμα του Ν. Πλουμπίδη είναι με διαχρονική ιστορική αξία".
Αυτή την τοποθέτηση ο Δ. Παπαχρίστου δεν έκρινε σκόπιμο να την καταχωρήσει στο βιβλίο του. Οπως απέφυγε να αναφέρει οτιδήποτε από ομιλίες μελών του ΠΓ και άλλων στελεχών σε εκδηλώσεις για τον Πλουμπίδη στα χρόνια από τη νομιμοποίηση του Κόμματος και δώθε. Καθώς και από τα πολυπληθή δημοσιεύματα και αφιερώματα στο "Ριζοσπάστη" (που αν συγκεντρωθούν αποτελούν ολόκληρο τόμο), αλλά και στην ΚΟΜΕΠ και σε αντιστασιακά έντυπα. Αρκέστηκε να εξασφαλίσει συνηγορία στο "εγχείρημά" του και στις απόψεις του από τον Κ. Μητσοτάκη, τον Γρ. Φαράκο, τον Γ. Μαρίνο (του "Οικονομικού Ταχυδρόμου") κ.ά.

Απέναντι στους ήρωες και μάρτυρές μας, που "κράτησαν ψηλά τη σημαία"! Που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για τα μεγάλα πανανθρώπινα ιδανικά του κομμουνισμού! Το ΚΚΕ στάθηκε πάντα με σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Και ποτέ δεν έπαψε, ούτε θα πάψει να τιμά, όπως πρέπει τη μνήμη τους και ταυτόχρονα να προβάλλει το παράδειγμά τους και να διαπαιδαγωγεί με αυτό τα κομματικά μέλη, τους οπαδούς του, τη νεολαία, τους αγωνιστές. Αυτό ισχύει, για ένα λόγο παραπάνω, για συντρόφους σαν τον Πλουμπίδη, που στις αφάνταστα αντίξοες συνθήκες πάλης, παρανομίας, εκτελέσεων κατηγορήθηκαν άδικα. Ας σταματήσουν οι εμπνευστές και εκτελεστές της αντικομμουνιστικής εκστρατείας να χύνουν"κροκοδείλια δάκρυα" και να τρέφουν "φρούδες ελπίδες"! Τα σχέδιά τους δε θα πετύχουν. Στους αγώνες που ωριμάζουν οι ήρωές μας θα είναι μπροστάρηδες. Με ξεδιπλωμένα τα λάβαρα! Και με υψωμένες γροθιές!...

Πηγή: Γ. Μωραϊτης - "Ριζοσπάστης"