1944. Ο Κόκκινος Στρατός αφού ελευθέρωσε τη σοβιετική γη βαδίζει ακάθεκτος προς το Βερολίνο, απελευθερώνοντας στο διάβα του τους προλετάριους των χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Στην Ελλάδα ο λαός με το όπλο στο χέρι και την καθοδήγηση του ΚΚΕ σπιθαμή προς σπιθαμή διώχνει τους χιτλερικούς από τα χώματα της πατρίδας. Η λευτεριά είναι κοντά. Το ξημέρωμα δε θα αργήσει να έρθει. Οπως όμως πάντα συμβαίνει, το πιο πηχτό σκοτάδι της νύχτας είναι λίγο πριν το λυκαυγές.
Το φασιστικό τέρας αν και πληγωμένο θανάσιμα δεν έχει ακόμα ξεψυχήσει. Τώρα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Διψά για αίμα. Για το άλικο αίμα των λαϊκών αγωνιστών. Δυστυχώς, μαζί του έχει συνεργάτες και μερικούς κατ' όνομα Ελληνες. Οι νενέκοι και οι γραικύλοι, που δε διστάζουν για πρόσκαιρα οφέλη να βάψουν τα χέρια τους με αίμα ποτέ δε λείπουν. Πολύ περισσότερο όταν έχουν από τους Αγγλοαμερικάνους «συμμάχους» τη διαβεβαίωση ότι δε θα τιμωρηθούν για τα εγκλήματά τους μετά την απελευθέρωση, αρκεί να βοηθήσουν τους φασίστες να εξοντώσουν όσο γίνεται περισσότερους κομμουνιστές. Λυσσασμένοι οι φασίστες, καίνε, εξανδραποδίζουν, εξοντώνουν ολόκληρα χωριά. Κοφτερή, Κούρνοβο, Δίστομο, Καλάβρυτα, Δοξάτο, Χορτιάτης, Καισαριανή, Κομμένο, Βιάνος, Κάνδανος.
Στις 17 του Αυγούστου ήρθε η σειρά της ανταρτομάνας Κοκκινιάς. Τα ξημερώματα της αποφράδας αυτής μέρας η Κοκκινιά βρέθηκε κυκλωμένη και αποκομμένη από τις γειτονικές πόλεις από εκατοντάδες φασίστες και ταγματασφαλίτες. Οι γερμανοτσολιάδες μαζεύουν όλους τους αρσενικούς από 16 χρόνων και πάνω στην Πλατεία της Οσίας Ξένης. Τριάντα χιλιάδες βρέθηκαν εκεί. Από αυτούς οι μασκοφόροι ξεχωρίζουν τα πιο διαλεχτά παιδιά της Κοκκινιάς. Τους στέλνουν στους δημίους που έχουν εγκατασταθεί στη μάντρα. Την ίδια ώρα στο Καραβά γίνεται μάχη. Μέχρι το βράδυ 138 έχουν εκτελεστεί και έχουν σκοτωθεί στη μάχη του Καραβά. Χιλιάδες βαδίζουν για τα στρατόπεδα του Χαϊδαρίου και από εκεί για το Νταχάου, το Μπούχενβαλντ και τα άλλα φασιστικά σφαγεία.
Το Μπλόκο της Κοκκινιάς δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ηδη στις 7 του Μάρτη γίνεται ολόκληρη στρατιωτική επιχείρηση για να γονατίσει ο ηρωικός λαός της. Γερμανοντυμένοι προδότες, αρματωμένοι σαν αστακοί, κύκλωσαν το συνοικισμό και έσπειραν τη φρίκη και το θάνατο. Σκότωσαν, κρέμασαν, κατακρεούργησαν, ασχημόνησαν πάνω σε πτώματα, βασάνισαν, ατίμασαν, λεηλάτησαν, έκαψαν. Η Κοκκινιά έκλαψε περίπου 100 παλικάρια. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Η Επιτροπή Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ από πληροφοριοδότη που είχε μέσα στις γερμανικές υπηρεσίες ήξερε από τα τέλη Ιούνη ότι ετοιμάζεται ένα τρομερό μπλόκο για την εξόντωση των στελεχών του ΕΑΜ. Ανάλογες πληροφορίες είχε δώσει και ο πληροφοριοδότης Νο 28 που δούλευε στα Ες-Ες. Στα στελέχη της Κοκκινιάς είχε δοθεί εντολή να μην κοιμούνται τα βράδια εκεί. Ομως οι μέρες περνούσαν και τίποτα δε γινόταν. Ωσπου στις 2.30 τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 17 Αυγούστου ήρθαν οι εχθροί.
Το τι ακριβώς έγινε περιγράφεται σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» που κυκλοφορεί την επόμενη ακριβώς μέρα του μπλόκου. Οι Ούνοι και οι συνεργάτες τους κάνουν κάθε είδους ασχήμια. Ομαδικά βασανιστήρια. Ατιμάσματα, εκτελέσεις. Ορμούν στα σπίτια και τα λεηλατούν αφού σφάζουν όσους βρίσκουν εκεί, ακόμα και μικρά παιδιά στην αγκαλιά των μανάδων τους, σαν νέοι Ηρώδηδες. Οι Κοκκινιώτες βέβαια δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν αντιμετωπίζουν παθητικά την τραγωδία. Οσοι έχουν όπλα δίνουν σκληρές μάχες. Ολόκληρος ο λαός της εργατούπολης θα θυμάται για πάντα τις ηρωικές μορφές των παλικαριών και των κοριτσιών που έστησαν τα αγέρωχα κορμιά τους μπροστά στις σφαίρες των κατακτητών, πέφτοντας για μια Ελλάδα λεύτερη, λαοκρατική, ανεξάρτητη και ευτυχισμένη. Η Κοκκινιά πάντα θα τιμά τους νεκρούς της. (Ριζοσπάστης)
"«ΜΕ ΤΟ ΜΑΣΤΙΓΙΟ…» είναι ο τίτλος που δίνω στο βιβλίο μου, γιατί, επαναφέροντας στη μνήμη μου τις σκληρές ώρες που έζησα την ημέρα του μπλόκου στην πλατεία της Οσίας Ξένης και μετέπειτα στο στρατόπεδο του Χαϊδαριού όπου οδηγήθηκα με την πρώτη αποστολή […] το μαστίγιο κυριαρχούσε στους χώρους των δοκιμασιών μας, με την απειλητική παρουσία του σε κάθε χέρι Γερμανού αξιωματικού, βαθμοφόρου και οπλίτη. Και το μικρό αυτό επίμηκες όπλο, με τη δερμάτινη λουρίδα δεμένη σε ξύλο, έπεφτε εκεί κάθε τόσο πάνω στα κορμιά μας, στα κορμιά των ανυπεράσπιστων κρατουμένων, αδυσώπητα, άγρια…", γράφει ο συγγραφέας Στρατής Ευστρατιάδης, στον πρόλογο του βιβλίου του, στο οποίο περιγράφει λεπτό προς λεπτό τις σκηνές που διαδραματίστηκαν στο μπλόκο της Κοκκινιάς, τη μανία των γερμανών καταχτητών και το μίσος των «ελλήνων» συνεργατών τους απέναντι στην ηρωική θυσία των Ελλήνων πατριωτών, και όσα διαδραματίστηκαν στη συνέχεια στο στρατόπεδο του Χαϊδαριού. Εκεί που οι καταχτητές μετέφεραν τους πατριώτες αγωνιστές που δεν δολοφόνησαν στη μάντρα της Κοκκινιάς.
Στρατή Ευστρατιάδη: «Με το μαστίγιο. Από το μπλόκο της Νίκαιας μέχρι και το στρατόπεδο του Χαϊδαριού», εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 1990.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου