Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Β.Ι. ΛΕΝΙΝ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ


Ι    Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

1.  Το κράτος ως αποτέλεσμα του αδιαλλάκτου Ανταγωνισμού των Τάξεων
Η διδασκαλία του Μαρξ βρίσκεται σήμερα εκτεθειμένη στο ίδιο πάθημα, που πολλές φορές στην εξέλιξη της ιστορίας, έπαθαν οι διδασκαλίες και άλλων επαναστατών φιλοσόφων και ηγετών των καταπιεζομένων τάξεων που αγωνίζονταν για την απελευθέρωση τους. Κατά τη διάρκεια τής ζωής των μεγάλων επαναστατών, οι κυρίαρχες τάξεις τους απήντησαν με αδιάκοπες καταδιώξεις, και δέχτηκαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια εχθρότητα με το πιο λυσσασμένο μίσος και με μια ατέλειωτη σειρά από ψεύδη και συκοφαντίες.

Μετά το θάνατο τους προσπαθούν συνήθως να τους παραστήσουν σαν άκακους αγίους, ευλογώντας τους και σκεπάζοντας το όνομα τους μέσα σε μια αίγλη που χρησιμεύει για «παρηγοριά» προς τις καταπιεζόμενες τάξεις, και, έχει σκοπό την εξαπάτηση τους. Συγχρόνως σπεύδουν να τους «εκλαϊκεύσουν» ευνουχίζοντάς την πραγματική ουσία των επαναστατικών τους θεωριών και στραβώνοντας το επαναστατικό τους λεπίδι. Σήμερα η αστική τάξις και οι οπορτουνιστές που βρίσκονται μέσα στο εργατικό κίνημα, συνεργάζονται σ' αυτό το έργο της νοθείας του Μαρξισμού.

Παραλείπουν, παρακάμπτουν και παραμορφώνουν την επαναστατική άποψη τής διδασκαλίας του, την επαναστατική του ψυχή, φανερώνοντας μόνο ότι είναι, η φαίνεται πώς είναι δυνατό να γίνει δεκτό από την πλουτοκρατία. Όλοι οι σοσιαλ-πατριώτες διακηρύσσονται τώρα «μαρξιστές», γνήσιοι μάλιστα! Και κάθε μέρα ολοένα περισσότεροι αστοί Γερμανοί καθηγητές, που έως χτες ακόμη είχαν την ειδικότητα να «κατατροπώνουν» τον Μαρξ, μιλούν τώρα για τον «Γερμανό» Μαρξ, ο οποίος, λένε, διαπαιδαγώγησε την θαυμαστά οργανωμένη εργατική τάξη για τον παρόντα κοσμοϊστορικό πόλεμο.

Όταν λοιπόν η διαστροφή τού Μαρξισμού είναι τόσο πλατειά και μεγάλη, η πρώτη μας προσπάθεια θα είναι να αναστήσουμε την αληθινή ουσία τής διδασκαλίας του Μαρξ σχετικά με το Κράτος. Γι' αυτό το σκοπό θα είναι αναγκαίο να παραθέσομε αποσπάσματα από τα ίδια τα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς. Είναι αλήθεια ότι μεγάλες περικοπές θα κάμουν ανιαρό το κείμενο μας και δεν θα συντελέσουν καθόλου στην εύκολη κατανόηση του, αλλά ομολογούμε ότι μας είναι αδύνατο να τις αποφύγουμε. Όλα, ή έστω, όλα τα ουσιωδέστερα μέρη από τα έργα του Μαρξ και του Ένγκελς για το ζήτημα του Κράτους, πρέπει να παρατεθούν όσο τα δυνατόν  πληρέστερα, ώστε ο αναγνώστης να διαμορφώσει μιαν αμερόληπτη και τελεία αντίληψη για τις ιδέες των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού και την εξέλιξη τους, και η διαστροφή των από τη σύγχρονη κυριαρχούσα σχολή του Κάουτσκυ να αποδειχθεί  και να γίνει φανερή για όλους.

Ας αρχίσουμε από το πιο λαϊκό έργο του Ένγκελς «Η Καταγωγή της Οικογένειας της Ατομικής Ιδιοκτησίας και τού Κράτους»,τού οποίου η έκτη έκδοση βγήκε στη Στουτγάρδη από τα 1894. Ανακεφαλαιώνοντας την ανάλυση ο Ένγκελς καταλήγει :

«Το Κράτος δεν είναι μια δύναμη που επεβλήθη στην Κοινωνία εκ των έξω. Ούτε είναι το Κράτος «η ενσάρκωση της Ηθικής Ιδέας», «η μορφή και η πραγματοποίηση του Ορθού Λόγου»όπως βεβαιώνει ο Χέγκελ. Το Κράτος είναι προϊόν της Κοινωνίας σε ένα ορισμένο στάδιο της εξελίξεως της. Το Κράτος για κάθε κοινωνία είναι επίσημη απόδειξη ότι έπεσε σε μια τρομερή αντίθεση με τον εαυτό της, ότι έφτασε σε ένα σημείο αδιαλλάκτου ανταγωνισμού, από τον οποίον είναι ανίκανη να γλιτώσει.

Και για να μη αλληλοεξολοθρευτούν αυτοί οι ανταγωνισμοί, αυτές οι τάξεις με τα αντίθετα οικονομικά συμφέροντα και να μη καταστρέψουν την Κοινωνία μέσα στον άκαρπο αγώνα τους, μια δύναμη κυριαρχούσα φαινομενικώς επί της Κοινωνίας γίνεται αναγκαία για να μετριάσει την ορμή των συγκρούσεών των και για να τις κρατήσει μέσα στα όρια της «τάξεως».Και η δύναμη αυτή που γεννιέται από την ίδια κοινωνία άλλα επιβάλλεται επάνω της, που σιγά-σιγά ξεχωρίζεται τελείως απ’ αυτήν, η δύναμη αυτή είναι το Κράτος».

Εκθέσαμε παραπάνω με όλη της την διαύγεια την βασική ιδέα του Μαρξισμού επάνω στο ζήτημα τού ιστορικού ρόλου και τής σημασίας τού Κράτους.  Το Κράτος είναι προϊόν και εκδήλωσις του αδιαλλάκτου ανταγωνισμού των τάξεων. Το πότε, που και σε τι βαθμό αναπτύσσεται το Κράτος, εξαρτάται αμέσως από το πότε, πού  και σε τι βαθμό οι ανταγωνισμοί, των τάξεων μιας ορισμένης κοινωνίας δεν μπορούν να καταλήξουν σε συμβιβαστική λύση και αντιστρόφως, η ύπαρξη του Κράτους αποδεικνύει ότι οι ανταγωνισμοί των τάξεων είναι ασυμφιλίωτοι.
Ακριβώς σε αυτό το σημαντικότατο και θεμελιώδες σημείο, υπάρχουν δυο ειδών παραμορφώσεις του Μαρξισμού.

Από το ένα μέρος οι ιδεολόγοι τής αστικής και της μικροαστικής τάξεως, υποχρεωμένοι από τα αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα να αναγνωρίσουν ότι το Κράτος υπάρχει μόνον εκεί που υπάρχουν ανταγωνισμοί και συγκρούσεις των τάξεων, προσπαθούν να «διορθώσουν» τον Μαρξ, ώστε να φαίνεται ότι το Κράτος είναι ένα όργανο για την συμφιλίωση των τάξεων. Σύμφωνα με τον Μαρξ, το Κράτος δεν μπορεί ούτε να γεννηθεί ούτε να κρατηθεί, όταν είναι δυνατή η συμφιλίωση των τάξεων. Κατά τη γνώμη όμως των μικροαστών και υποκριτών καθηγητών και δημοσιολόγων, το Κράτος (και δεν διστάζουν πολλές φορές να επικαλούνται στα λεγόμενα των και το όνομα του Μαρξ)καταντά ο διαιτητής και ο συμφιλιωτής των τάξεων.

 Σύμφωνα με τον Μαρξ, το Κράτος είναι το όργανον τής κυριαρχίας, το όργανο της καταπιέσεως μιας τάξεως από την άλλη. Σκοπός του είναι να δημιουργήσει ένα καθεστώς που νομιμοποιεί και διαιωνίζει αυτή την καταπίεση, μετριάζοντας τις συγκρούσεις μεταξύ των τάξεων. Κατά τη γνώμη όμως των πολιτικολόγων της μικροαστικής τάξεως, η επιβολή ενός καθεστώτος ισοδυναμεί με την συμφιλίωση των τάξεων, και όχι με την καταπίεση της μιας τάξης από την άλλη. Μετριασμός των συγκρούσεων των δεν σημαίνει, σύμφωνα μ' αυτούς, ότι οι καταπιεζόμενες τάξεις χάνουν ορισμένα μέσα και μεθόδους στον αγώνα τους για να αποτινάξουν το ζυγό των καταπιεστών, αλλά ότι συμφιλιώνονται με αυτούς.

Έτσι όταν στην Επανάσταση του 1917, το ζήτημα της αληθινής σημασίας και του ρόλου του Κράτους, πρόβαλε με όλη του τη σπουδαιότητα ως ζήτημα πρακτικό πού απαιτούσε άμεσο δράση από τις μάζες σε ευρεία κλίμακα, όλοι οι σοσιαλεπαναστάτες και οι μενσεβίκοι προσεκολλήθησαν αμέσως και χωρίς καμιά επιφύλαξη στην μικροαστική θεωρία της «συμφιλίωσης των τάξεων από το Κράτος».

Πλήθος προτάσεων και άρθρων από δημοσιολόγους των δυο αυτών κομμάτων έβλεπαν το φως κάθε μέρα στηριζόμενα σ αυτή την μικροαστική και υποκριτική θεωρία της συμφιλίωσης. Η μικροαστική τάξις είναι ανίκανη να καταλάβει ότι το Κράτος είναι το όργανον της κυριαρχίας μιας τάξεως που δεν μπορεί ποτέ να συμφιλιωθεί με τις εχθρικές της τάξεις. Η στάση τους απέναντι του Κράτους είναι μία από τις πιο φανερές αποδείξεις ότι οι σοσιαλεπαναστάτες μας και οι μενσεβίκοι, δεν είναι καθόλου σοσιαλιστές(πράγμα που εμείς οι μπολσεβίκοι διακηρύξαμε πάντοτε) παρά μόνον δημοκράτες τής μικροαστικής τάξεως, με φρασεολογία περίπου σοσιαλιστική.

Από το άλλο μέρος, η διαστροφή του Μαρξ από τη σχολή τον Κάουτσκυ γίνεται με μεγαλύτερη επιτηδειότητα.«Θεωρητικώς» δεν αρνούνται οι οπαδοί της σχολής αυτής ότι το Κράτος είναι όργανον κυριαρχίας μιας τάξεως, η ότι οι ανταγωνισμοί των τάξεων είναι αδύνατον να συμβιβασθούν. Αλλά εκείνο που λησμονούν η παραβλέπουν είναι το έξής : -Αφού το Κράτος είναι προϊόν του αδιαλλάκτου χαρακτήρα που έχουν οι ανταγωνισμοί των τάξεων αφού είναι μια δύναμη πού επιβάλλεται επάνω στην κοινωνία και«ξεχωρίζεται σιγά-σιγά απ' αυτήν» είναι φανερό ότι ή απελευθέρωση των καταπιεζομένων τάξεων είναι αδύνατο να γίνει χωρίς μια βιαία επανάσταση και χωρίς την καταστροφή του μηχανισμού της Κρατικής Εξουσίας, που δημιουργήθηκε από την κυρίαρχη τάξη και που ενσαρκώνει αυτόν τον «ξεχωρισμό».

Όπως θα δείξουμε παρακάτω το συμπέρασμα αυτό, που θεωρητικώς είναι σχεδόν αυτονόητο, το διατυπώνει ο Μαρξ με την μεγαλύτέρη σαφήνεια στην ιστορική ανάλυση των προβλημάτων της Επανάστασης. Και ακριβώς αυτό το συμπέρασμα ο Κάουτσκυ -θα το δείξουμε αυτό στις ακόλουθες παρατηρήσεις μας- «λησμόνησε» και παραμόρφωσε.

 Τα Ειδικά Ένοπλα Σώματα, Φυλακές, κ.τ.λ.