Ο Ένγκελς βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για το ζήτημα αυτό, εξετάζοντας αν είναι «επιστημονικώς» σωστός ο όρος «σοσιαλδημοκράτης».
Στην εισαγωγή που γράφει στην έκδοση των άρθρων του μετά το 70 για διάφορα ζητήματα, και, κυρίως για ζητήματα διεθνή («Internationales aus dem Volkstaat») που έχει ημερομηνία 3 Ιανουαρίου 1894, (δηλαδή ενάμιση χρόνο πριν πεθάνει), ο Ένγκελς έγραφε ότι σε όλα του τα άρθρα μεταχειρίζεται την λέξη «κομμουνιστής» και όχι «σοσιαλδημοκράτης», γιατί εκείνη την εποχή σοσιαλδημοκράτες ονομάζονταν οι οπαδοί του Προυντόν στη Γαλλία και του Λασσάλ στη Γερμανία.
«Ο Μαρξ και εγώ (εξακολουθεί ο Ένγκελς) δεν μπορούσαμε βέβαια να μεταχειρισθούμε αυτόν τον όρο για να διατυπώσουμε την ξεχωριστή άποψη μας. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν και η λέξη αυτή (σοσιαλδημοκράτης) μπορεί να συγχωρεθεί, αν και εξακολουθεί να είναι ανακριβής (unpassend, κατά λέξη, ανακόλουθος) για ένα κόμμα που το οικονομικό του πρόγραμμα δεν είναι απλώς και γενικώς σοσιαλιστικό (κοινωνιστικό), άλλα συγκεκριμένα κομμουνιστικό-για ένα κόμμα που ο τελικός του πολιτικός σκοπός είναι η εξαφάνιση ολοκλήρου του Κράτους και συνεπώς και της Δημοκρατίας. Αλλά τα ονόματα των πραγματικών πολιτικών κομμάτων δεν ανταποκρίνονται ποτέ τελείως στα γεγονότα : το κόμμα εξελίσσεται, το όνομα μένει».
Ο διαλεκτικός Ένγκελς μένει πιστός στην διαλεκτική μέθοδο έως την τελευταία ημέρα της ζωής του. Ο Μαρξ και εγώ, λέει, είχαμε ένα θαυμάσιο, επιστημονικό, σωστό όνομα του κόμματος, αλλά δεν υπήρχε πραγματικό κόμμα, δηλαδή, δεν υπήρχε κόμμα της προλεταριακής μάζας.
Σήμερα, στο τέλος του l9ου αιώνα, υπάρχει ένα πραγματικό κόμμα, άλλά το όνομα του δεν είναι σωστό. Δεν πειράζει όμως, μπορεί να «συγχωρηθεί», αρκεί το κόμμα να αναπτυχθεί, αρκεί να μη συγκαλυφθεί η επιστημονική ανακρίβεια του ονόματος του, και να μη εμποδίσει την ανάπτυξη του προς την ορθή κατεύθυνση.
Μπορεί ίσως κανείς έξυπνος ευφυολόγος να θελήσει να παρηγορήσει εμάς τους Μπολσεβίκους με τον τρόπο του Ένγκελς : έχουμε ένα πραγματικό κόμμα που αναπτύσσεται αξιοθαύμαστα, το ανούσιο και βάρβαρο όνομα «Μπολσεβικικό» μπορεί «να συγχωρηθεί» αν και δεν εκφράζει τίποτε παρά το τυχαίο γεγονός ότι στην Συνδιάσκεψη Βρυξελλών-Λονδίνου στα 1903 είχαμε την πλειοψηφία (Bolshinstvo).
Ίσως σήμερα που οι καταδιώξεις του κόμματος που έγιναν τον Ιούλιο και Αύγουστο από τους δημοκρατικούς και «επαναστατικούς» μικροαστούς, έδωσαν στη λέξη «μπολσεβίκος» ένα παγκόσμιο σεβασμό, όπως επίσης οι καταδιώξεις αυτές σημείωσαν ένα τόσο μεγάλο ιστορικό βήμα προς τα εμπρός που έκανε το κόμμα μας στην σημερινή του εξέλιξη-ίσως σήμερα θα δίσταζα να επαναλάβω την πρόταση που έκανα τον Απρίλιο, να αλλάξουμε το όνομα τον κόμματος μας. Θα προτιμούσα να προτείνω ένα συμβιβασμό στους συντρόφους μας, να ονομασθούμε Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά να κρατήσουμε το Μπολσεβικικό εντός παρένθεσης.... Αλλά το ζήτημα του ονόματος του κόμματος έχει ασύγκριτα μικρότερη σημασία από το ζήτημα της σχέσης του επαναστατικού προλεταριάτου προς το Κράτος.
Στις καθημερινές συζητήσεις για το Κράτος γίνεται διαρκώς το λάθος αυτό που μας δείχνει ο Ένγκελς, και που αναφέραμε παραπάνω. Δηλαδή λησμονείται διαρκώς ότι η καταστροφή του Κράτους φέρνει επίσης και την καταστροφή της Δημοκρατίας, ότι ο μαρασμός του Κράτους σημαίνει επίσης και μαρασμό της Δημοκρατίας. Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται πολύ παράξενο και ακατανόητο. Ίσως αλήθεια αρχίσει κανείς να φοβάται μήπως εμείς περιμένουμε μια τέτοια κοινωνία, στην οποία δεν θα είναι σεβαστή η αρχή της διοίκησης της πλειοψηφίας -γιατί τι άλλο είναι ή δημοκρατία, παρά η αναγνώριση αυτής της αρχής
Όχι, Δημοκρατία δεν είναι η διοίκηση της πλειοψηφίας. Όχι, η Δημοκρατία είναι Κράτος που αναγνωρίζει την υποδούλωση της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, δηλαδή, μια οργάνωση για την συστηματική χρήση της βίας από μια τάξη εναντίον άλλης, από ένα μέρος του πληθυσμού κατά του άλλου.
Τελικός μας σκοπός είναι η καταστροφή του Κράτους, δηλαδή, η καταστροφή κάθε οργανωμένης και συστηματικής βίας, κάθε μορφής της βίας εν γένει εναντίον οποιουδήποτε. Δεν περιμένουμε να έλθει μια κοινωνία στην οποία δεν θα λαμβάνεται υπ’ όψιν η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Επιδιώκοντας όμως τον Σοσιαλισμό, έχουμε την πεποίθηση ότι αυτός θα εξελιχθεί έπειτα σε Κομμουνισμό και τότε θα λείψει κάθε ανάγκη βίας για την υποταγή ενός ανθρώπου σε άλλον, μιας μερίδας της κοινωνίας σε άλλη, γιατί οι άνθρωποι θα συνηθίσουν , σιγά-σιγά να δέχονται τους στοιχειώδεις όρους τής κοινωνικής ζωής χωρίς βία και χωρίς υποταγή.
Για να τονίσει την σημασία αυτής της συνηθείας, ο Ένγκελς μιλάει για μια νέα γενεά «που μεγαλώνει μέσα σε νέους και ελεύθερους κοινωνικούς όρους και θα είναι ικανή να συντρίψει όλα τα άχρηστα σκουπίδια της Κρατικής οργάνωσης» -κάθε είδους Κράτος, επομένως και το Δημοκρατικό Κράτος.
Για να διαφωτίσουμε το σημείο αυτό, θα εξετάσουμε το ζήτημα των οικονομικών βάσεων του μαρασμού του Κράτους
Διατύπωση του ζητήματος από τον Μαρξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου