Να, που πρέπει να μας δώσεις κουράγιο, και δεν θα μπορέσεις να το κάνεις.
Να, που πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, και δεν υπάρχεις εσύ να μας καθοδηγήσεις.
Να, που πρέπει να συνεχίσουμε τη δράση μας, χωρίς εσένα, το Γραμματέα μας, τον εμψυχωτή και πρωταγωνιστή μας.
Σύντροφε Λάκη, πώς ν’ αντέξουμε τέτοιο παραλογισμό, τόσο νέοι ακόμα, τόσο αισιόδοξοι, τόσο ρομαντικοί, με πρώτο εσένα ανάμεσά μας, και να χρειάζεται να επιστρατεύσουμε ρεαλισμό, για να μπορέσουμε να παραδεχτούμε ότι έφυγες και πρέπει να σ’ αποχαιρετήσουμε.
Και με ποια λόγια να μπορέσω ν’ ανταποκριθώ στο καθήκον να μιλήσω για σένα, σύντροφε Λάκη;
Γεγονότα απ’ τη ζωή σου και πράξεις αποσπασματικές μου ’ρχονται στο νου, και κάνουν τούτη τη νεκρολογία παραλήρημα και μόνο.
Σε βλέπω, σύντροφε Λάκη, να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις στα στενοσόκακα της Καισαριανής, μέσα στη λαίλαπα του εμφύλιου και την τρομοκρατία του αστυνομικού κράτους.
Σε βλέπω, στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις του ’65, να ουρλιάζεις με όλη την ορμή των 19 σου χρόνων τα συνθήματα της γενιάς σου και να μπολιάζεσαι με τις ιδέες της Αριστεράς.
Σε βλέπω, σύντροφε Λάκη, μεσούσης της δικτατορίας, ν’ απορρίπτεις τη συμβιβαστική και ηττοπαθή τακτική και στρατηγική του ρεφορμισμού και να ιδρύεις το «ΜΑΧΗΤΗ» μαζί μ’ άλλους συντρόφους, για να μπουν σε τροχιά ιδέες και θέσεις πρωτόγνωρες στην ελληνική Αριστερά και κοινωνία.
Σε βλέπω, σύντροφε Λάκη, να μας καθοδηγείς στην εξέγερση του Νοέμβρη του ’73 και να αγωνίζεσαι για να τσακιστεί η δικτατορία.
Σε βλέπω, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ν’ αντιλαμβάνεσαι απ’ τους πρώτους τη σημασία της συγκρότησης του εργατικού κινήματος σε αυτόνομη και ταξική βάση και μέσα στις μεγάλες απεργίες της περιόδου να αγωνίζεσαι για την εδραίωση του εργοστασιακού συνδικαλισμού.
Σε βλέπω, σύντροφε Λάκη, σ’ όλα τα κορυφαία γεγονότα της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, στις συγκρούσεις και τα οδοφράγματα της 23 Ιουλίου του ’75, την Πρωτομαγιά του ’76, στις 25 Μάη του ’76, να αγωνίζεσαι για μια ενιαία απάντηση της Επαναστατικής Αριστερός στην Καραμανλική τρομοκρατία.
Σε βλέπω σ’ όλα τα βάρβαρα χτυπήματα της αστυνομίας, ακόμα και στη δολοφονία του σ. Σιδέρη, να μας εμψυχώνεις, να μας διδάσκεις, να οργανώνεις, αγωνιστικές απαντήσεις του κινήματος.
Σε βλέπω, σύντροφε Λάκη, ν' αναλύεις από πολύ πριν τη φύση και το χαρακτήρα της λεγόμενης Αλλαγής και να μάχεσαι απ’ τους πρώτους κόντρα στο ρεύμα ενάντια στις αυταπάτες.
Σε βλέπω να πρωτοστατείς σ’ όλες τις προσπάθειες ανασύνθεσης της Επαναστατικής Αριστεράς και να συλλαμβάνεις οργανωτικές φόρμουλες, σχήματα, συγκροτήσεις, και να επιχειρηματολογείς με αδάμαστη θέληση και κουράγιο ενάντια στην απογοήτευση, την αποστράτευση, την αδράνεια.
Σε βλέπω, σύντροφε Λάκη, στις συνδικαλιστικές μάχες του χώρου σου, των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, ν’ αγωνίζεσαι ακατάπαυστα, να εδραιώνεσαι, και σιγά σιγά ν' αναγνωρίζεσαι ως ηγετική φυσιογνωμία και εκεί, σ’ ένα από τα πιο ζωντανά και μάχιμα κύτταρα του συνδικαλιστικού μας κινήματος.
Σε βλέπω, στο Πολυτεχνείο του ’80, μπροστάρη της διαδήλωσης ενάντια στην απαγόρευση, τη μέρα που οι κρανοφόροι δολοφόνησαν τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, στη διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη του Λεπέν, στην κατάληψη του Πολυτεχνείου του ’85 όταν δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτέζας, παντού να παίρνεις το ρίσκο της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης, έχοντας ξεκαθαρίσει απόλυτα μέσα σου το δίκιο και τη σημασία αυτών των αγώνων για τη συγκρότηση της Επαναστατικής Αριστεράς.
Σε βλέπω, σύντροφε Λάκη, να μιλάς σε συνελεύσεις, σε αμφιθέατρα, σε εργατικά συνέδρια, σε συγκεντρώσεις συνεχείς, για την οικονομική κρίση, την επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στο εργατικό κίνημα, τα ξεπουλήματα των ρεφορμιστών, την αναγκαιότητα συσπείρωσης των αυτόνομων και ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος.
Σε βλέπω, στα γραφεία της οργάνωσης, στους δρόμους, σε συγκεντρώσεις και πορείες, σε καταλήψεις και διαδηλώσεις, σε παρέες με φίλους, συναδέλφους και συντρόφους, να μιλάς, να φωνάζεις συνθήματα, να εξηγείς, να τραγουδάς, και πάντα να χαμογελάς.
Και πού δε σε βλέπω, σύντροφε Λάκη... Μήπως όταν άρχισες να καταβάλλεσαι απ' την αρρώστια, σταμάτησες; Όχι. Εσύ μας έδινες κουράγιο μετά την πρώτη σου εγχείρηση πέρσι τον Ιούλιο.
Εσύ, σύντροφε Λάκη, προτίμησες να πας στην εξεγερμένη Παλαιστίνη, για να δεις από κοντά και να μας μεταφέρεις, με τον πιο ξεκάθαρο και γλαφυρό τρόπο, τον αγώνα του ηρωικού αυτού λαού.
Εσύ, εξουθενωμένος σωματικά απ’ την αρρώστια και ανήμπορος ουσιαστικά να μετακινηθείς, πρωτοστάτησες για την τελευταία αναλαμπή του συνδικαλιστικού κινήματος, την απεργία των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις, πρώτος αρθρογράφησες για το Μάη των καθηγητών, μίλαγες σε συνελεύσεις και συμβούλια για τη σημασία της απεργίας.
Σε βλέπω, σύντροφε Λάκη, στο κρεβάτι του νοσοκομείου, στις τελευταίες σου μέρες, να μας χαμογελάς, να μας λες ότι αισθάνεσαι καλά, να χαίρεσαι με την παρουσία μας και να μη σταματάς, ακόμα και στα παραμιλητά σου, να μιλάς πολιτικά, ν’ αγωνιάς, όχι για σένα, αλλά για τους συντρόφους σου και το κίνημα.
Και σε βλέπω τώρα, σύντροφε Λάκη, στο νεκρικό σου φέρετρο, να μας αποχαιρετάς με το ίδιο γαλήνιο χαμόγελο. Και βλέπω συνάμα όλους αυτούς που εσύ αγάπησες τόσο πολύ, τους συντρόφους σου, τους συναδέλφους, τους φίλους σου, τους συγγενείς σου, να θέλουν να σε χαιρετήσουν κι αυτοί, με ένα παράπονο αλλά και με μια ελπίδα καρφωμένη στο μυαλό και την καρδιά τους.
Ναι, σύντροφε Λάκη, κλαίμε για σένα που φεύγεις τόσο νέος, τόσο γεμάτος ζωή και οράματα, μ' ένα έργο τόσο σημαντικό πίσω σου, που θα μπορούσες να το διπλασιάσεις και να το τριπλασιάσεις αν ζούσες κι άλλο.
Ελπίζουμε, όμως, σύντροφε Λάκη. .. Η ίδια η ζωή που έζησες εσύ, οι ιδέες και τα οράματά σου, μας ανοίγουν ένα παράθυρο ελπίδας στις μίζερες τούτες μέρες.
Αντλούμε κομμάτια ελπίδας απ’ τον έρωτα που είχες εσύ για την κοινωνική απελευθέρωση και τον κομμουνισμό. Απ’ τον τρόπο που κατάφερνες πάντα να διεκδικείς τα οράματά σου, να κοιτάζεις στο μέλλον χωρίς ούτε μια στιγμή να εγκαταλείπεις την αξιοποίηση και την απόλαυση του παρόντος, χωρίς ούτε για μια στιγμή με το άλλοθι των «επερχόμενων εξελίξεων» να ξεχνάς το «εδώ και τώρα»....
Αντλούμε ελπίδα θυμούμενοι πως κάθε πρωτοβουλία ήταν για σένα κάτι το καινούργιο, κάθε νίκη - έστω και μικρή - σε ενθουσίαζε σαν να ήταν η πρώτη φορά.
Χωρίς αυταπάτες, αλλά επειδή ήξερες και ήθελες να ζεις, επειδή, ανήκες στην «παράξενη» εκείνη κατηγορία ανθρώπων που στις γελοίες μέρες μας συνεχίζουν να θέλουν να νικήσουν.
Κρίμα, ρε ξανθούλη πολύτιμε σύντροφε, που είμαστε υλιστές και δεν ελπίζουμε ότι θα σε ξαναδούμε και θα σ’ έχουμε μαζί μας.
Όμως, σύντροφε Λάκη, μας άφησες ανεξίτηλα σημάδια. Γιατί δεν έβαλες μόνο τη σφραγίδα σου στην αντιδικτατορική και μεταπολιτευτική Επαναστατική Αριστερά, σ' όλα τα γεγονότα που αυτή πρωτοστάτησε, στις νέες ιδέες και πρακτικές που μπόλιασαν το κίνημα.
Την έβαλες σ’ όλους μας και στον καθένα από μας ξεχωριστά. Τόσο, που αν κα δε θα σε ξαναδούμε ποτέ, θα σ’ αισθανόμαστε πάντα δίπλα μας, Θ' ακούμε το γέλιο σου στις παρέες μας, θα σε νιώθουμε κοντά μας στις νέες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις.
Τάσος Κατιντσάρος
Ρε παιδιά, με το μπαρδόν που λένε, αλλά μήπως ο Τ. Κ. μπέρδεψε κατά λάθος τα ονόματα κι αντί για "Λένιν" έγραψε "Λάκης"; Λέω μήπως...
ΑπάντησηΔιαγραφή