Χωροφύλακες και εξοπλισμένοι χωρικοί -ανάμεσα τους και ένα κοριτσάκι- συγκροτούν ομάδα "διατήρησης της τάξης" στο Νυδρί το 1947 υπό την εποπτεία του νομάρχη (στη μέση). Το επίσημο μεταβαρκιζιανό κράτος ενθάρρυνε με κάθε τρόπο την συγκρότηση παρόμοιων αποσπασμάτων για την δίωξη οπαδών του ΕΑΜ.
Πηγή: Του Γιάννη Μπαζού, Συγγραφέα, - HotHistory
Συλλήψεις και καταδίκες πολιτών επειδή "τραγούδησαν δημοσίως ΕΑΜικά άσματα". Στις 16 Ιουλίου 1947 εκτελούνται στη Θεσσαλονίκη οι πρώτοι πολιτικοί κατάδικοι.
Στέλνονται εξορία 100 μόνιμοι αξιωματικοί που υπηρέτησαν στον ΕΛΑΣ.
Οι «Λευκές Βίβλοι» του ΕΑΜ ήταν ο μόνος τρόπος να διασωθεί ένα από τα πλέον δραματικά κομμάτια της νεότερης ελληνικής ιστορίας και να πληροφορηθεί η διεθνής κοινότητα τους διωγμούς και τις προγραφές που είχαν εξαπολύσει η αστική τάξη και η βασιλική Δεξιά απέναντι στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, κάτω από την προστασία και τις προσταγές των Αγγλων. Αποτελούν αδιάψευστα ντοκουμέντα και αδιάψευστα τεκμήρια της λευκής τρομοκρατίας που ξέσπασε μετά την ήττα του ΕΑΜικού κινήματος στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1944 και την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945) που οδήγησε στην έκρηξη του Εμφυλίου.
Ταυτόχρονα, ένα κύμα βίαιων επιθέσεων εναντίον των οπαδών του ΕΑΜ εξαπολύθηκε, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, από παρακρατικές φιλοβασιλικές οργανώσεις, πολλές από τις οποίες είχαν συνεργαστεί με τις κατοχικές δυνάμεις.
Η λευκή τρομοκρατία, με την ανοχή της εθνοφυλακής, έλαβε τρομακτικές διαστάσεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΑΜ (Μαύρη Βίβλος), από τη Βάρκιζα μέχρι τον Απρίλη του 1946 έγιναν 1.289 φόνοι, 6.671 τραυματισμοί, 30.000 βασανισμοί, 20.000 καταστροφές και λεηλασίες γραφείων ή κατοικιών.
Το έργο των παραστρατιωτικών οργανώσεων καθοδήγησαν και οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, καθώς εξαπέλυσαν κύμα συλλήψεων και δικαστικών διώξεων εναντίον των μελών του ΕΑΜ. Μέχρι τέλη Δεκεμβρίου 1945 είχαν συνταχθεί 80.000 δικογραφίες για υποτιθέμενα κατοχικά αδικήματα.
Παράλληλα πραγματοποιήθηκε η «εκκαθάριση» των δημόσιων υπηρεσιών, των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού από κάθε αριστερό στοιχείο. Χαρακτηριστική είναι η απόλυση όλων των καθηγητών του πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου που είχαν συνεργαστεί με το ΕΑΜ (Α. Σβώλος, Α. Αγγελόπουλου, Π. Κόκκαλης κ.ά.).
Η συστηματική παραβίαση της Συμφωνίας της Βάρκιζας συνεχίστηκε από όλες τις κυβερνήσεις, με την ενίσχυση των Βρετανών οι οποίοι υποστήριζαν με κυνισμό ότι: «Η ιδιότητα του μέλους του ΕΑΜ πρέπει να θεωρηθεί μεγαλύτερο έγκλημα από ό,τι η συνεργασία με τους Γερμανούς» (Φόρειν Οφις, 19/4/1945).
Ετσι η καταστολή απλώθηκε σε όλες τις εκδηλώσεις της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.
Οι Λευκές Βίβλοι, εκτός των άλλων, κατέγραψαν δικαστικές καταδίκες για τη «διανομή προκηρύξεως επαναστατικού περιεχομένου» που καλούσε σε «ειρηνικό αγώνα υπέρ της εκκαθάρισης του κρατικού μηχανισμού από τους δωσίλογους», για τη «διακίνηση φυλλαδίου με περιγραφή των κινητοποιήσεων της 25ης Μαρτίου στα χρόνια της Κατοχής», ακόμη και για «κατ’ οίκον πολιτικές συζητήσεις» (παραβιάσεις της Βάρκιζας, σ. 9).
Τέλος, τα ΜΜΕ και οι υπηρεσιακές εκθέσεις της εποχής ξεχειλίζουν από πληροφορίες για συλλήψεις και καταδίκες πολιτών επειδή «τραγούδησαν δημοσίως ΕΑΜικά άσματα».
Οπως και να έχει, ο Βρετανός υπουργός αρμόδιος για τα προβλήματα της Μεσογείου (κι αργότερα πρωθυπουργός της Βρετανίας) Χάρολντ ΜακΜίλαν, ευρισκόμενος τότε στην Αθήνα για να συναντήσει τον Ελληνα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, επηρεασμένος από τις εδώ συναντήσεις του, έγραψε -με το γνωστό βρετανικό του φλέγμα- στο ημερολόγιό του: «Η ελληνική αστική τάξη είναι αποφασισμένη να εξοντώσει τους Ελληνες κομμουνιστές και θα αγωνιστεί ως τον τελευταίο Βρετανό στρατιώτη για να το πετύχει».
Είναι λοιπόν σίγουρο πως δεν επρόκειτο απλώς για σχέδιο πολιτικής επικράτησης και αποκατάστασης της «έννομης τάξης», αλλά για εκτεταμένο σχέδιο εξόντωσης.
Το ΕΑΜ, άοπλο και υπό διάλυση, άρχισε να συλλέγει τις καταγγελίες συνθέτοντας την πρώτη Λευκή Βίβλο.
ΠΡΩΤΗ «ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ»
(Μάιος 1944 - Ιανουάριος 1945)
Η πρώτη «Λευκή Βίβλος» εκδόθηκε αρχικά την 1η Φεβρουάριου του 1945 στα Τρίκαλα -όπου είχε καταφύγει η ηγεσία του ΕΑΜικού κινήματος μετά τα Δεκεμβριανά- και επανεκδόθηκε στην Αθήνα έναν μήνα αργότερα (Μάρτιος 1945), με ένα συμπλήρωμα για τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Καλύπτει, δε, μέσα από ιστορικά ντοκουμέντα -τόσο του ΕΑΜ όσο και των αντιπάλων του- όλα τα σημαντικά γεγονότα που έλαβαν χώρα από τον καιρό της Διάσκεψης του Λιβάνου έως λίγες μέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας.
Η πρώτη Λευκή Βίβλος περιέχει ένα σημαντικό ιστορικό κείμενο, άγνωστο στον πολύ κόσμο. Πρόκειται για τα πρακτικά της πρώτης μέρας της διάσκεψης που έγινε στην Αθήνα (26-27 Δεκεμβρίου 1944), με τη συμμετοχή του Ουίνστον Τσόρτσιλ, κάτω από το πανδαιμόνιο των βομβαρδισμών της βρετανικής αεροπορίας. Ουσιαστικά επρόκειτο για μια προσχηματική συνάντηση, όπου ο κυρίαρχος του παιχνιδιού Βρετανός πρωθυπουργός απλώς γνωστοποίησε αυτοπροσώπως τις διαταγές του (και των Συμμάχων) προς τους εκπροσώπους του ΕΑΜ.
Από πλευράς Συμμάχων συμμετείχαν ο Αμερικανός πρεσβευτής ΜακΒί και οι επιτετραμμένοι της ΕΣΣΔ και της Γαλλίας.
Ο Τσόρτσιλ αποχώρησε μετά την εισήγηση-διαταγή του, συμπαρασύροντας και όλους τους ξένους.
Αυτό σήμαινε ξεκάθαρα ότι οι διαταγές τους δεν έμπαιναν καν σε συζήτηση.
Μοναδικός ακροατής του Τσόρτσιλ ήταν η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ, δηλαδή οι Σιάντος και Παρτσαλίδης, και ο Σιγανός.
Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και ο «πρόεδρος» της διάσκεψης αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός ήταν εντελώς διακοσμητικοί, καθώς στα πρακτικά δεν αναφέρεται να είπαν τίποτε το αξιοσημείωτο. Κανείς δεν είχε ενημερώσει -ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια-ποιο ήταν το αντικείμενο της διάσκεψης.
Οταν ο Σιάντος εύλογα υπέβαλε το σχετικό ερώτημα πήρε από τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό την κυνική απάντηση: «Μα για να παραδώσετε τα όπλα!».
Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ δήλωσε: «Εζητήσαμε την σύσκεψιν αυτή όχι λόγω αδυναμίας», συνεχίζοντας υποκριτικά: «Αν αποτύχει, αύριον θα υποταχθώμεν εις το τραχύ καθήκον των όπλων. Αυτό το καθήκον θα το εκπληρώσωμεν πιστά μέχρι το τέλος».
Στο μεταξύ, τα βρετανικά κανόνια και αεροπλάνα σφυροκοπούσαν τις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας.
Η ακραία τριανδρία Παπανδρέου, Πλαστήρα, Γόνατά
Ο Παπανδρέου δεν είχε τίποτε να αντιτάξει σ’ αυτήν τη φριχτή καταγγελία. Αντίθετα ο Γ. Καφαντάρης έκανε πολλές εύστοχες παρατηρήσεις, π.χ.: «Το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας θα το λύσει ο πολιτικός κόσμος της χώρας και όχι οι Αγγλοι».
Αθλια, επίσης, παρουσιάζεται η συμμετοχή του στρατηγού Νικ. Πλαστήρα. Ο «μαύρος καβαλάρης», που παραδέχτηκε ότι παραθέριζε στη Νίκαια της Γαλλίας όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε τους κατακτητές, «απείλησε» ότι θα ξαναφύγει από την Ελλάδα αν γίνουν δεκτές οι προτάσεις του ΕΑΜ.
Υπήρξε τόσο προκλητικός ώστε ο Παν. Κανελλόπουλος τον κατήγγειλε ότι «κάνει εμπαθή επίθεση κατά του ΕΑΜ».
Ο πρώην πρωθυπουργός Στυλ. Γονατάς δεν αντέδρασε όταν καταγγέλθηκε από το ΕΑΜ ως «γνωστός συνεργάτης των Γερμανών».
Η Αριστερά δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν θα μετείχε σε καμία σύσκεψη με τον Γόνατά.
Δυστυχώς, εξόφθαλμα αμφίθυμη και ως έναν βαθμό ακατανόητη, όπως προκύπτει από τα πρακτικά, ήταν και η τακτική της ηγεσίας του κινήματος. Είχε δηλώσει περήφανα και κατηγορηματικά: «Αν μας καλέσατε για τα όπλα, ελάτε να τα πάρετε. Νέο Λίβανο δεν πρόκειται να κάνουμε». Παρ’ όλα αυτά, 42 μέρες αργότερα υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας.
Αδιάλλακτοι στα δύσκολα -υποχωρητικοί στα εύκολα
Το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς αβίαστα είναι το εξής αντιφατικό και ανεξήγητο: κάθε φορά που οι στρατιωτικές συνθήκες ήταν ευνοϊκές ή έστω (κάθε φορά που) το κίνημα διατηρούσε σε σημαντικό βαθμό τις δυνάμεις του (Λίβανος- Βάρκιζα) επιδείκνυε αδικαιολόγητη υποχωρητικότητα. Αντίθετα, όταν (οι στρατιωτικοί συσχετισμοί και) τα στρατιωτικά δεδομένα ήταν αρνητικά (Δεκεμβριανά - δημοψήφισμα του 1946 - εμφύλιος πόλεμος) το κίνημα εμφανιζόταν αδιάλλακτο, με συνέπεια τελικά την ολοκληρωτική συντριβή του.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ «ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ»
(Φλεβάρης-Ιούνης1945)
Η δεύτερη αυτή βίβλος κυκλοφόρησε με τίτλο «Παραβάσεις της Βάρκιζας», εκδόθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1945 και αποτελείται από πλήθος στοιχείων -κυρίως ντοκουμέντα του αντιπάλου- που φανερώνουν (στο χρονικό εκείνο διάστημα) σε όλες τις διαστάσεις τους τις παραβάσεις της συμφωνίας από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιστολή που απέστειλαν ορισμένοι από τους επιφανέστερους αστούς πολιτικούς της εποχής στηλιτεύοντας την τροπή που πήραν τα πράγματα μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Η επιστολή έχει ως εξής:
«Εν Αθήναις την 5η Ιουνίου 1945
Κύριε Πρόεδρε
Ως είχομεν την τιμήν να σας εκθέσωμεν προφορικώς, κατά την συνάντησή/ μας της 3ης τρέχοντος, η εγκαθιδρυθείσα μετά το κίνημα του Δεκεμβρίου εις ολόκληρον την χώραν τρομοκρατία της άκρας Δεξιάς επεκτείνεται καθημερινώς, έχει δε προσλάβει ήδη έκτασιν και βιαιότητα καθιστώσαν αφόρητον την ζωήν των μη βασιλοφρόνων πολιτών, και αποκλείουσαν οιανδήποτε σκέψιν διεξαγωγής ελευθέρου δημοψηφίσματος ή εκλογών.
Δεν αποτελεί ελαφρυντικόν η προβαλλομένη συνήθως δικαιολογία, ότι εξακολουθούν να ταράσσουν την ησυχίαν της υπαίθρου σποραδικά τινα υπολείμματα του ΕΑΜ, διότι η πάταξις των ατάκτων αυτών στοιχείων, η οποία αναμφίβόλως επιβάλλεται, είναι έργον ευκολώτατον διά την δημοσίαν δύναμιν. Τελείως διάφοροι είναι οι όροι, προκειμένου περί της ωργανωμένης τρομοκρατικής κινήσεως της δεξιάς. [...] Αι τρομοκρατικοί οργανώσεις της άκρας δεξιάς, των οποίων αι κυριώτεραι είχον οπλισθή εν μέρει υπό των Γερμανών και παντοιοτρόπως συνειργάσθησαν μετ’ αυτών, όχι μόνον δεν αφωπλίσθησαν, όχι μόνον δεν διώκονται, αλλά αναφανδόν συμπράττουν με τα όργανα της τάξεως, προς τελείαν κάθε δημοκρατικής πνοής κατόπνιξιν.
Ετσι ο μηχανισμός του κράτους ετέθη κατ’ ουσίαν εις την υπηρεσίαν της ωργανωμένης τρομοκρατίας της δεξιάς, πολλαπλασιάζονται δε καθ’ εκάστην, ως είνε φυσικόν, τα εγκλήματα τα διαπραττόμενα κατά των ελευθέρων πολιτών, κακοποιήσεις, συλλήψεις, φυλακίσεις, βιασμοί γυναικών, φόνοι κ.λπ., εγκλήματα κηλιδώνοντα τον πολιτισμόν μας.
Σημειώνομεν εν παραρτήματι έν μικρόν μικρόν πολοστημόριον των εγκληματικών πράξεων που περιήλθεν εις γνώσιν μας. Η διαπίστωσίς των είνε εύκολος, ως εύκολος και πρόχειρος είνε η εξακρίβωσις όλων των γεγονότων, των αναψερομένων εις το παρόν υπόμνημα, δοθέντος ότι ταύτα λαμβάνουν χώραν κατά τρόπον προκλητικόν προς καταπτόησιν των πολιτών, και ουδεμία προσπάθεια καταβάλλεται προς συγκάλυψιν. [...]»
Θεμ. Σοφούλης, Γ. Καψαντάρης, Εμμ. Τσουδερός, Νικ. Πλαστήρας, Αλεξ. Μυλωνάς».
Η ΤΡΠΉ «ΛΕΥΚΗ ΒΕΛΟΣ»
(Ιούλιος - Οκτώβριος 1945)
Στις 10 Δεκεμβρίου του 1945 ο υπουργός Δικαιοσύνης Ρέντης υποχρεώνεται να παραδεχτεί ότι μέχρι τότε είχαν διωχθεί 80.000 ΕΑΜίτες για υποτιθέμενα κατοχικά αδικήματα,
40.000 από αυτούς βρίσκονταν στις φυλακές σαν υπόδικοι ή κατάδικοι, ενώ άλλες 48.000 δικογραφίες δεν είχαν διεκπεραιωθεί.
Ενας χρόνος από την προδοτική συμφωνία, στις αρχές του 1946, και είχαν σημειωθεί 1.192 δολοφονίες, 6.413 τρομοκρατικές πράξεις, 70.000 συλλήψεις, 165 βιασμοί γυναικών, 6.567 ληστείες, 572 επιδρομές σε τυπογραφεία, 100.000 περίπου διωκόμενοι από το επίσημο κράτος. Αυτό το επίσημο κράτος δημιούργησε παραστρατιωτικές μονάδες στην ύπαιθρο, τις λεγάμενες Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου (MAY), με σκοπό την καταδίωξη των ανταρτών. Με το ίδιο σκεπτικό δημιουργήθηκαν οι μονάδες Αποσπασμάτων Διώξεων (ΜΑΔ), που συμμετέχουν μαζί με τις μονάδες του τακτικού στρατού και της χωροφυλακής στην καταδίωξη και καταστροφή των αντάρτικών ομάδων.
Η κυβέρνηση Σοφούλη ορίζει εκλογές για τις 31 Μάρτη 1946 και δημοψήφισμα για αργότερα. Τον Ιανουάριο του 1946, μετά τις δολοφονίες δημοκρατών πολιτών στην Καλαμάτα, το ΕΑΜ προχωρεί σε διαβήματα διαμαρτυρίας στον αντιβασιλιά, στην κυβέρνηση και τη ΓΣ του ΟΗΕ.
Ο Αγγλος βουλευτής Κοξ, που επισκέπτεται την ίδια περίοδο την Ελλάδα, αναφέρει ότι «οι παρακρατικές συμμορίες ασχολούνται με την τρομοκρατία των χωριών».
Παλιοί ΠΑΟτζήδες που εξοπλίστηκαν από τους κατακτητές έσπευσαν να συμπράξουν με τις "εθνικές δυνάμεις"
Η «ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ».
Το «λησμονημένο» ντοκουμέντο
Η «Μαύρη Βίβλος» κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Το εκλογικό πραξικόπημα της 31 Μάρτη 1946» και εκδόθηκε στην Αθήνα τον Μάιο της ίδιας χρονιάς. Πρόκειται για ντοκουμέντο σχεδόν άγνωστο όχι μόνο στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, αλλά και στους κύκλους των ιστορικών.
Απουσιάζει ως ιστορική πηγή άντλησης πληροφοριών -αφού δεν σημειώνεται ως βιβλιογραφία- από το σύνολο σχεδόν των ιστορικών συγγραμμάτων που ασχολούνται μ’ αυτή την περίοδο, ενώ όσοι έχουν αξιοποιήσει αυτό το ντοκουμέντο συνήθως παραλείπουν να παραπέμψουν σ’ αυτό.
Η «Μαύρη Βίβλος» ξεσκεπάζει με πλήθος στοιχείων -κυρίως της αντίπαλης πλευράς- το όργιο της τρομοκρατίας, της κρατικής βίας και νοθείας καθώς και της αγγλικής επικυριαρχίας, στο πλαίσιο των οποίων έγιναν οι εκλογές του 1946. Αν και θεωρείται τακτικό λάθος ότι το ΕΑΜ δεν έλαβε μέρος σε κείνες τις εκλογές, εντούτοις αυτή η εκτίμηση δεν αναιρεί ούτε στο παραμικρό την αλήθεια εκείνων που κατήγγειλε με το προαναφερόμενο ντοκουμέντο του.
Αντίθετα, το περιεχόμενο της «Μαύρης Βίβλου» -πέραν του ότι ξεσκεπάζει χωρίς υπερβολές τους υπεύθυνους της ελληνικής τραγωδίας- βοηθό τους ιστορικούς ερευνητές και τους απλούς αναγνώστες να κατανοήσουν τις συνθήκες μέσα από τις οποίες το ΕΑΜικό κίνημα οδηγήθηκε στην εκλογική αποχή.
Στο πρώτο κεφάλαιο, όπου περιγράφονται οι συνθήκες της ψηφοφορίας, περιέχεται πίνακας συντεταγμένος από την Εθνική Αλληλεγγύη με τον συνολικό αριθμό των τρομοκρατικών ενεργειών.
Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς η κυβέρνηση ψηφίζει το Γ' ψήφισμα, που καταργούσε στην ουσία τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών και θέσπιζε την ποινή του θανάτου για «πράξεις στρεφόμενες κατά της ασφάλειας του κράτους ή αποβλέπουσες εις απόσπαση εδαφών της ελληνικής επικράτειας».
Η ψήφισή του από τη Βουλή άνοιξε τον δρόμο της δημιουργίας των πρώτων έντεκα στρατοδικείων, των οποίων οι αποφάσεις ήταν και τελεσίδικες.
Στις 16 Ιουλίου εκτελέστηκαν στη Θεσσαλονίκη οι πρώτοι πολιτικοί κατάδικοι.
Το καλοκαίρι η κυβέρνηση συλλαμβάνει 100 μόνιμους αξιωματικούς που ήταν στον ΕΛΑΣ και τους στέλνει εξορία σε Ικαρία, Φολέγανδρο και Νάξο.
Παρ’ όλα αυτά στις 28 Οκτωβρίου 1946 ιδρύεται το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ. Παράλληλα, εξαγγέλλεται το δόγμα Τρούμαν και μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο Μάρσαλ, καθώς οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές διαδέχονται τους Εγγλέζους.
Υπόμνημα ΕΑΜ στη βαλκανική επιτροπή του ΟΗΕ
Η μαρτυρία αυτή επιδόθηκε στη βαλκανική επιτροπή του ΟΗΕ στις 17/2/1947. Το υπόμνημα εκδόθηκε στην Αθήνα το 1947, με τίτλο: «Οι πραγματικές αιτίες του ελληνικού δράματος». Πρόκειται για ένα μοναδικό ντοκουμέντο που αποκαλύπτει σημείο προς σημείο, μέσα από πλήθος ατράνταχτων στοιχείων, τους πραγματικούς υπεύθυνους για τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στην Ελλάδα.
Στις 29 Ιανουαρίου του 1947 έφτασε στην Αθήνα επιτροπή έρευνας του ΟΗΕ για την εκτίμηση της κατάστασης στην Ελλάδα. Η επιτροπή είχε σχηματιστεί τα Χριστούγεννα του 1946, σε μια προσπάθεια διεθνοποίησης του «ελληνικού ζητήματος», αυτήν τη φορά από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία είχε προσφύγει στον ΟΗΕ εναντίον των όμορων σοσιαλιστικών βαλκανικών κρατών με την κατηγορία ότι υποκινούν την «κομμουνιστική ανταρσία».
Η επιτροπή, που τη συναποτελούσαν οι χώρες που συμμετείχαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων της ΕΣΣΔ και της Πολωνίας, είχε την εξουσιοδότηση να πραγματοποιήσει έρευνα σε διάφορες περιοχές της χώρας. Κατά τη διαμονή της στην Αθήνα παρέλαβε εκθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης και δέχτηκε την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ, του ΣΚ ΕΛΑ και των Αριστερών Φιλελευθέρων.
Η επιτροπή, με τη σύμφωνη γνώμη οκτώ (εκ των έντεκα) μελών της, συνέταξε μια απαράδεκτη, ψευδή, στείρα αντικομμουνιστική έκθεση, στην οποία χαρακτήριζε τους αντάρτες «συμμορίτες» ενισχυόμενους από το «εξωτερικό» (δηλαδή τις σοσιαλιστικές χώρες).
Η Ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Βαλκάνια (UNSCOB - 21 Οκτώβρη 1947) υιοθέτησε επίσης όλα τα «επιχειρήματα» της αστικής κυβέρνησης νομιμοποιώντας τη λευκή τρομοκρατία
Γιάννης Ζέβγος
Στις 20 Μαρτίου του 1947 ο αγωνιστής Γιάννης Ζέβγος, αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, δολοφονήθηκε άνανδρα στη Θεσσαλονίκη όπου είχε μεταβεί (μαζί με τους Γ. Σιάντο, Κ. Γαβριηλίδη, Μ. Κύρκο) για να παραδώσει στην επιτροπή του ΟΗΕ στοιχεία για το όργιο διωγμών και δολοφονιών κατά του ΕΑΜ.
Τις εργασίες της επιτροπής παρακολουθούσαν εκπρόσωποι του ΕΑΜ και πολιτικοί παράγοντες, συμμετείχαν δε αυτοδικαίως εκπρόσωποι των Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας και Αλβανίας, καθώς η έρευνα αφορούσε τις χώρες τους.
Κλιμάκιά της επισκέφτηκαν διάφορες περιοχές που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των ανταρτών αλλά και νησιά-τόπους εξορίας. Στη Θεσσαλονίκη εξετάστηκαν μάρτυρες της ελληνικής κυβέρνησης και πραγματοποιήθηκαν επισκέψεις στις φυλακές της πόλης.
***
Είναι πολύ εύκολο να μιλάμε σήμερα -με τη νηφαλιότητα και την ασφάλεια της χρονικής απόστασης- για τις λαθεμένες στρατηγικές επιλογές περί «εθνικής ενότητας» -τις οποίες πλήρωσαν με το αίμα τους αυτοί που τις έλαβαν- εκ μέρους του ΚΚΕ και των κομμάτων που συμμετείχαν στο ΕΑΜ.
Αυτή η επιλογή, λόγω έλλειψης πολιτικής ωριμότητας, είχε συνέπεια να μη συνειδητοποιήσουν ότι ο εμφύλιος πόλεμος, η κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, ήταν αναπόφευκτος, με ευθύνη της ντόπιας αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου