Ο Μάριους Ζακόμπ και οι Ιλλεγκαλιστές - Εκδόσεις Δαίμων του τυπογραφείου
(Κλεμόν Ντυβάλ -ιλλεγκαλιστής αναρχικός και επαγγελματίας ληστής, απευθυνόμενος στους δικαστές μετά την θανατική του καταδίκη το 1886)
Τα τέλη του 19ου αιώνα βρίσκουν την Γαλλία να συνταράσσεται από τις βόμβες και τις δολοφονικές επίθεσης των ατομικιστών τερροριστών (Βαγιαν, Ανρυ, Ραβοοολ κ_α) που φέρνουν ρίγη στους αστούς και μόνο στην θύμηση των υπέροχων ημερών της Κομμούνας. Ηταν έξαλλου αυτές ακριβώς οι ενέργειες που αποτέλεσαν «το κουδούνισμα που έβγαλε το γαλλικό προλεταριάτο από την κατάσταση εξουθένωσης που το είχε βυθίσει η σφαγή της Κομμούνας». (Ρομπφ Λουζόν).
Ταυτόχρονα και παράλληλα εξελίσσεται ένα άλλο ρεύμα δράσης μια δίδυμη μορφή της ίδιας προλεταριακής επίθεσης, οι λεγόμενοι "ιλλεγκαλιστες" (το οποίο -αδόκιμα- μεταφράζεται ως ”παρανομιστές”) οι οποίοι επιλέγουν να χτυπήσουν τους αστούς εκεί που κρίνουν πως πραγματικά πονάνε. Στόχος τους λοιπόν τα πορτοφόλια των αστών, τα χρηματοκιβώτια τους, οι τράπεζες τους, τα κοσμήματα και τα έργα τέχνης τους.
Ολοι σχεδόν οι ιλλεγκαλιστές είναι στιρνερικοί. Ατομικιστές αναρχικοί που με αφετηρία την άρνηση της εξευτελιστικής μισθωτής εργασίας βρίσκουν τον τρόπο να εκφράσουν το ταξικό τους μίσος επαναδιανέμοντας τον πλούτο των αστών. Γνωστότεροι ιλλεγκαλιστες υπήρξαν ο Κλεμάν Ντυβάλ, ο Mάτιος Ζακόμπ και βέβαια η "συμμορία Μπονό". Ληστεύοντας μόνο τους πλουσίους και ιδιαίτερα ικανοί στο να ξεφεύγουν από τους μπάτσους και να πραγματοποιούν παράτολμες ενέργειες αγαπήθηκαν από τους προλετάριους γινόμενοι κατά κάποιο τρόπο "λαϊκοί ήρωες” της εποχής τους και παίρνοντας διαστάσεις θρύλου
Ο Μάριους Ζακόμπ γεννήθηκε από γονείς προλετάριους το 1879 στην Μασσαλία. Από πολύ μικρός μπάρκαρε στα καράβια. Στα 16 του χρονιά επιστρέφει στην Γαλλία έχοντας ήδη μυηθεί στις επαναστατικές αναρχικές ιδέες. Είναι η εποχή της "προπαγάνδας με την δράση" και φυσικά ο Ζακόμπ δεν θα μπορούσε να μείνει απέξω. Λόγω της απειρίας του όμως πέφτει στην παγίδα ενός ασφαλίτη και συλλαμβάνεται με εκρηκτικά στην κατοχή του. Βγαίνοντας από την φυλακή, ληστεύει μαζί με δυο άλλους αναρχικούς ένα ενεχυροδανειστήριο. Μετά από ένα χρόνο συλλαμβάνεται στην Τουλόν, φυλακίζεται αλλά σχεδόν αμέσως δραπετεύει και περνάει στην παρανομία.
Το 1900 ο Ζακόμπ και πολλοί άλλοι αναρχικοί ιλλεγκαλιστές σχηματίζουν μια ομάδα ειδικευμένη στις διαρρήξεις. Η συμμορία είχε την βάση της στο Παρίσι αλλά δρούσε σε όλη την Γαλλία καθώς και στο Βέλγιο και την Ιταλία. Ηταν επαγγελματικά οργανωμένη και χωρισμένη σε τρεις τομείς: τους ανιχνευτές που γύριζαν από πόλη σε πόλη εντοπίζοντας τους στόχους και συλλέγοντας πληροφορίες, τους διαρρήκτες που πραγματοποιούσαν την ενέργεια και τέλος αυτούς που ρευστοποιούσαν τα κλοπιμαία. Τα περισσότερα μέλη είχαν συμφωνήσει και έδιναν το 10% των ''εισπράξεων" σε αναρχικά έντυπα και ομάδες. Λήστευαν αποκλειστικά τα "κοινωνικά παράσιτα", όπως έλεγαν.
Δηλαδή αστούς, παπάδες και στρατιωτικούς. Πραγματοποίησαν 106 κλοπές αποκομίζοντας 5.000.000 φράγκα, ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που φεύγοντας από την βίλλα που μόλις είχαν ληστέψει την πυρπολούσαν σαν πράξη εκδίκησης προς τους αστούς. Ολοι τους άθεοι, δεν δίστασαν να προκαλέσουν κλέβοντας από τον καθεδρικό ναό της Τουρ σπανιότατα και πανάκριβα χαλιά του 17ου αιώνα, αφήνοντας πίσω τους ένα γκράφιτι που έγραφε: «Ω παντοδύναμε θεε, βρες αν μπορείς αυτούς που σε έκλεψαν».
Στα τέλη του 1901 τρία μέλη της ομάδας ενώ έκαναν μια διάρρηξη στην πόλη Αμπεβιλ αναγκάστηκαν να "καθαρίσουν” ένα μπάτσο που τους αντιλήφθηκε. Λίγο καιρό αργότερα σε μια ενέδρα στο Παρίσι συλλαμβάνονται οι δυο. Ακολουθούν μαζικές συλλήψεις και τον Μάρτιο του 1905, 23 μέλη της ομάδας προσάγονται σε δίκη. Ο Μάριους Ζακομπ μέσα στο δικαστήριο με μια υπέροχη αγόρευση (που ακολουθεί παρακάτω) εκφράζει την περιφρόνηση του για την πρόστυχη καπιταλιστική ηθική αλλά και το όνειρό και τον αγώνα του για την Αναρχία. Ο Ζακομπ και ο Μπουρ (ως υπεύθυνοι για τον θάνατο του μπάτσου) καταδικάζονται σε ισόβια καταναγκαστικά έργα ενώ 14 άλλα μέλη της ομάδας καταδικάζονται συνολικά σε 100 χρονιά φυλάκισης.
Το 1925, μετά από μια μεγάλη κομπανία αλληλεγγύης, ο Ζακόμπ απελευθερώνεται. Παρέμεινε πιστός στις ιδέες του μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, την 28η Αυγουστου 1954 οπότε αυτοκτόνησε παίρνοντας εσκεμμένα οβερντοουζ μορφίνης. Οπως τότε είχαν δηλώσει οι φίλοι του «… ο Ζακόμπ δεν αυτοκτόνησε από απόγνωση άλλα από ήρεμη και συνειδητή επιθυμία να αποφύγει την κατάπτωση των γηρατειών».
Η απολογία του Μαριούς Ζακόμπ
Κύριοι
Τώρα ξέρετε ποιος είμαι: ένας εξεγερμένος που ζει από το προϊόν των κλοπών του. Επιπλέον, έβαλα φωτιά σε αρκετές από τις επαύλεις που λήστεψα καθώς επίσης υπεράσπισα την ελευθερία μου εναντία σε επίδεση οργάνων του κράτους. Παρουσίασα γυμνή μια ολόκληρη ζωή αγώνα και την θέτω σαν ζήτημα εμπρός στην λογική σας. Καθώς δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να με κρίνει δεν επιζητώ την συγχώρεση ή την επιείκεια σας. Δεν θα το ζητήσω απ' αυτούς που μισώ και απεχθάνομαι. Είσθε ισχυρότεροι έχετε την δύναμη να με κάνετε ότι θέλετε. Στείλτε με στις σωφρονιστικές αποικίες ή στην κρεμάλα, λίγο με νοιάζει. Αλλά πρώτου αποχωριστούμε, θα ήθελα να πω ένα τελευταίο λόγο.
Αποκαλείτε ένα άνθρωπο κλέφτη και ληστή εφαρμόζοντας την μεγίστη αυστηρότητα του νόμου, χωρίς ποτέ να αναρωτηθείτε αν αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι διαφορετικό. Υπήρξε ποτέ κάποιος ευκατάστατος άνθρωπος που να προβεί σε κλοπές; Παραδέχομαι πως δεν έχω υπόψη μου κάποιον. Ομως εγώ που δεν είμαι ούτε ευκατάστατος ούτε ιδιόκτητης, που είμαι απλώς ένας άνθρωπος που έχει μόνο τα χέρια του και το μυαλό του για να κρατηθεί ζωντανός, έπρεπε να πράξω διαφορετικά. Η κοινωνία μου επιτρέπει μόνο τρεις τρόπους επιβίωσης- την εργασία, την ζητιανιά και την κλοπή.
Αυτή καθαυτή η εργασία δεν με αηδιάζει, αντιθέτως με ευχαριστεί. Ο άνθρωπος δεν μπορεί χωρίς εργασία. Οι μυς του και το μυαλό του περιέχουν μια συγκεκριμένη ποσότητα ενέργειας που θα πρέπει να αναλωθεί. Αυτό όμως που με αηδιάζει είναι να χύνω τον ιδρώτα και το αίμα μου για ένα μεροκάματο που μου δίνεται σαν ελεημοσύνη και που δημιουργεί πλούτο ο οποίος στρέφεται εναντίον μου. Με μια κουβέντα, με αηδιάζει ο ξεπεσμός στην πορνεία της εργασίας.
Η ζητιανιά είναι εξευτελισμός είναι η άρνηση κάθε αξιοπρέπειας. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να απολαμβάνει το γλέντι της ζωής. Το δικαίωμα στην ζωή δεν το ζητιανεύεις. ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙΣ.
Η κλοπή είναι η αποζημίωση μας η επανάκτηση των αντικείμενων. Αντί να κλειστώ σε ένα εργοστάσιο -που είναι ίδιο με την φυλακή-, αντί να ικετεύσω για αυτά που δικαιωματικά μου ανήκουν, εγώ προτίμησα να εξεγερθώ και να πολεμήσω τους εχθρούς μου πρόσωπο με πρόσωπο κάνοντας πόλεμό στους πλουσίους και επιτιθέμενος στις ιδιοκτησίες τους. Φυσικά καταλαβαίνω πως εσείς θα προτιμούσατε να υποταχθώ στους νομούς σας ως ένας πειθήνιος ασπόνδυλος εργαζόμενός. Να δημιουργώ πλούτο για εσάς έναντι ενός γελοίου μισθού και όταν πια το κορμί μου διαλυόταν και το μυαλό μου "νερούλιαζε", να πήγαινα να πεθάνω ήσυχα σε μια γωνία του δρόμου. Τότε εσείς δεν θα με αποκαλούσατε "κυνικό ληστή" αλλά "τίμιο εργαζόμενό".
Κολακεύοντας με θα μου απονέματε ακόμη και "βραβεία εργασίας" . Οι παπάδες υπόσχονται τον παράδεισο στα κορόιδα τους. Εσείς είσαστε περισσότερό συγκεκριμένοι. Τους υπόσχεσθε ένα κομμάτι χαρτί. Σας ευχαριστώ πολύ για την τόση καλοσύνη, την τόση ευγνωμοσύνη σας κύριοι. Προτιμώ όμως να είμαι ένας κυνικός που συνειδητά γνωρίζει· το δίκιο του, παρά να είμαι μια κουρδιστή κούκλα.
Από την στιγμή που αισθάνθηκα τον εαυτό μου και την δύναμη μου, στράφηκα στην κλοπή χωρίς κανένα δισταγμό Δεν μοιράζομαι την λεγόμενη ηθική σας που προωθεί ως αρετή τον σεβασμό προς την ιδιοκτησία την δια στιγμή που δεν υπάρχουν χειρότεροι κλέφτες από τους ιδιοκτήτες. Θεωρείστε τους εαυτούς σας τυχερούς κύριοι που αυτή η προκατάληψη ριζώθηκε στον λαό κάνοντας τον, τον καλύτερο σας μπάτσο. Προσέξτε όμως γιατί όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Oτι οικοδομήθηκε με την πανουργία και την επιβολή, με τα δια μέσα θα καταστραφεί.
Οι άνθρωποι αλλάζουν μέρα με την μέρα. Βλέπετε, μαθαίνοντας αυτές τις αλήθειες και συνειδητοποιώντας τα δίκια τους, όλοι οι πεινασμένοι, όλα τα θύματα σας, θα οπλιστούν με λοστούς και θα σαρώσουν τα σπίτια σας παίρνοντας πίσω τον πλούτο που αυτοί δημιούργησαν και που εσείς τους τον κλέψατε. Αν το σκεφτούν καλά θα προτιμήσουν να ρισκάρουν αντί εσείς να χοντραίνετε και αυτοί να στενάζουν μες την φτώχεια. Φυλακή, εξορία, κρεμάλα -τι είναι όλα αυτά -θα αναρωτηθεί ο λαός, συγκρινόμενα με μια άθλια ζωή γεμάτη με κάθε λογής βάσανα.
Ο μεταλλωρύχος που παλεύει για το ψωμί στα έγκατα της γης χωρίς ποτέ να βλέπει το φως του ήλιου, μπορεί να πεθάνει την κάθε στιγμή, θύμα μιας έκρηξης. Ο οικοδόμος που σκαρφαλώνει στα γιαπιά μπορεί να πέσει και μα διαμελιστεί. Ο ναυτικός που ξέρει την μέρα που θα σαλπάρει αλλά που δεν γνωρίζει αν ποτέ θα επιστρέψει. Πολλοί άλλοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν θανάσιμες ασθένειες εξ αιτίας της δουλειάς τους . Εξαντλούν τους εαυτούς τους, δηλητηριάζουν τους εαυτούς τους, σκοτώνουν τους εαυτούς τους δημιουργώντας οσα εσείς καρπώνεσθε. Ακόμα και οι υπηρέτες σας οι μπάτσοι, για ένα κόκκαλο που τους πετάτε για να γλύψουνε, συχνά σκοτώνονται στην μάχη εναντία στους εχθρούς σας.
Ξεροκέφαλοι μέσα στον στενόμυαλο εγωισμό σας παραμένετε σκεπτικοί απέναντι σ' αυτήν τη θεώρηση, έτσι δεν είναι; "Οι άνθρωποι φοβούνται" φαίνεται πως λέτε. "Κυριαρχούμε πάνω τους με τον φόβο της καταστολής. Αν ουρλιάζουν θα τους ρίξουμε στην φυλακή, αν κάνουνε μια κίνηση θα τους εξορίσουμε στις σωφρονιστικές αποικίες, αν δράσουν θα τους οδηγήσουμε στην γκιλοτίνες.
Μεγάλο σας λάθος κύριοι πιστέψτεμε. Οι ποινές που επιβάλετε δεν είναι η "θεραπεία" για τις εξεγερτικές πράξεις. Η καταπίεση δεν είναι θεραπεία, δεν είναι ούτε καν καταπραϋντικό. Αντιθέτως επιδεινώνει την "ασθένεια”.
Τα καταπιεστικά μέτρα μπορούν μόνο να σπείρουν τους σπόρους του μίσους και της εκδίκησης. Είναι ένας κύκλος θανάτου. Από τότε που αρχίσατε να κόβετε κεφάλια και να γεμίζετε τις φυλακές και τις εξορίες, μήπως καταφέρατε να αποτρέψετε την έκφραση του μίσους; Απαντήστε! Τα γεγονότα δείχνουν την αδυναμία σας. Από μέρους μου, γνώριζα πολύ καλά πως ο τρόπος ζωής μου δεν θα μπορούσε να έχει άλλη κατάληξη από την σωφρονιστική αποικία ή το ικρίωμα Σίγουρα βλέπετε πως αυτό δεν με απέτρεπε από το να δράσω.
Αν στράφηκα στις ληστείες δεν το έκανα για το κέρδος. Ηταν ζήτημα αρχής, ήταν ζήτημα δίκιου. Προτίμησα να διατηρήσω την ελευθερία μου, την ανεξαρτησία μου, την αξιοπρέπεια μου ως άνθρωπος παρά να γίνω δημιουργός του πλούτου του αφεντικού μου. Για να το πω πιο ξεκάθαρα. χωρίς ευφημισμούς «προτίμησα να κλέβω παρά να με κλέβουν».
Φυσικά και καταδικάζω την πράξη της βίαιης αρπαγής του προϊόντος της εργασίας άλλων ανθρώπων. Μα γι’ αυτό ακριβώς εγώ έκανα πόλεμο στους πλουσίους, αυτούς τους ληστές που κλέβουν όσα ανήκουν στους φτωχούς. Κι εγώ θα ήθελα να ζήσω σε μια κοινωνία όπου δεν θα υπήρχε κλεψιά. Δεν εγκρίνω την κλοπή, την χρησιμοποίησα μόνο σαν μια αρμόζουσα μορφή εξέγερσης στην πάλη εναντία στην πιο άδικη μορφή κλοπής: την ατομική ιδιοκτησία.
Για να καταστρέψεις το αποτέλεσμα, πρέπει πρώτα να καταστρέψεις την αίτια Αν υφίσταται η κλοπή είναι μόνο και μόνο επειδή από την μια μεριά υπάρχει αφθονία και πλούτος και από την άλλη φτώχεια και έλλειψη. Επειδή τα πάντα ανήκουν στους λίγους.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΟΥΣ. ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΘΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Ως επαναστάτης αναρχικός έκανα την επανάσταση μου. ΑΣ ΕΡΘΕΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου