Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830 -1974»
Το 1969 είναι η χρονιά της μεγίστης ακμής και ταυτόχρονα η αρχή της παρακμής της χούντας. Η καταπίεση εντείνεται, η αντίσταση κορυφώνεται, αλλά ταυτόχρονα η χούντα αρχίζει να γίνεται διαλλακτική και να συζητάει στο παρασκήνιο για μια ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας από την στρατιωτική Δεξιά στην παραδοσιακή Δεξιά, για λογαριασμό της οποίας δρα η χούντα. Βέβαια, η ευπρεπέστερη μερίδα της παραδοσιακής Δεξιάς ποτέ δεν αναγνώρισε πως η χούντα είναι σαρξ εκ της σαρκός της, σάρκωμα έστω αν όχι σαρξ. Πάντως, είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η χούντα δεν κατέλαβε την εξουσία για να εγκατασταθεί μονίμως σ’ αυτήν, όπως έμοιαζε να πιστεύει ο «νασερικός», όπως τον χαρακτηρίζουν κάποιοι, Ιωάννης Λαδάς, ο άνθρωπος που πήρε σοβαρότερα απ’ όλους το ρόλο του εθνοσωτήρα, και που δεν τα είχε καθόλου, μα καθόλου καλά με την παραδοσιακή Δεξιά, αντίθετα απ’ τον αρχηγό του, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, που έχει πλήρη συνείδηση του μεταβατικού χαρακτήρα της δικτατορίας του από την παραδοσιακή Δεξιά στην παραδοσιακή Δεξιά: Απ’ τον Καραμανλή του 1963 στον Καραμανλή του 1974.
Η χούντα είναι ένα μπάι πας: Παρέκαμψε τις βουλωμένες απ’ τον Γ. Παπανδρέου αρτηρίες, και η κυκλοφορία του «γνησίου ελληνικού αίματος» αποκαταστάθηκε με τρόπο γνησίως ελληνικό στην καρδιά του ελληνικού έθνους. Βέβαια, όταν «λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια», αλλά, τι να γίνει, οι εθνοσωτήρες έπρεπε να θυσιαστούν για να μη μας πάρουν χαμπάρι. Η παραδοσιακή Δεξιά θα ήθελε πολύ να τους παρασημοφορήσει, αλλά έλα που έπρεπε να σωθούν και τα προσχήματα! Το παραδοσιακό δεξιό κράτος των δοσιλόγων που απορρόφησε και αφομοίωσε όλους τους προδότες της κατοχής, τώρα εμφανίζεται υπερευαίσθητο απέναντι «εις τας δημοκρατικάς παραδόσεις του ελληνικού λαού», όπως αρέσκεται να κοπανάει συνέχεια ο Καραμανλής, ο άνθρωπος που λούφαξε στην κατοχή, ο άνθρωπος που την κοπάνησε σε μια δύσκολη στιγμή, ο άνθρωπος που δεν θα ξανάβλεπε ποτέ την εξουσία αν δε μεσολαβούσε η χούντα.
Καταλαβαίνω το μίσος των χουνταίων για τον Καραμανλή. Η αγνωμοσύνη μπορεί να σε τρελάνει. Για τον Καραμανλή δούλεψε η χούντα, κι αυτός τό=ο μόνο που έκανε γι' αυτήν ήταν να μετατρέψει τη θανατική καταδίκη σε ισόβια κάθειρξη. Γίνεσαι ή δε γίνεσαι Τούρκος, από «γνήσιος Έλλην» που ήσουν πριν; Τελικά, εγώ που βασανίστηκα και φυλακίστηκα απ’ τη χούντα νοιώθω μια παράξενη συμπάθεια γι' αυτούς τους ηλίθιους, που έβγαλαν τα κάστανα απ’ τη φωτιά, ίσα ίσα για να τα φάει ο Καραμανλής. Και ο Μητσοτάκης. Που επωμίστηκε τον άχαρο ρόλο να μεταφράσει το «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια», σε «όταν λέμε ισόβια απλώς σκηνοθετούμε».
Η δημοκρατία επανέκαμψε στην κοιτίδα της, ακούγαμε να φωνασκούν οι δημαγωγοί το 1974. Εσείς, είδατε καμιά δημοκρατία στην Ελλάδα; Αν την είδατε, ειδοποιείστε μας να πάμε να τη δούμε και μεις. Σίγουρα θα είναι ένα σπουδαίο αξιοθέατο. Και τόσο σπάνιο για την Ελλάδα, όσο οι ελέφαντες για τον θεσσαλικό κάμπο και οι ιπποπόταμοι για τον Αλιάκμονα. Παχύδερμα θα βρείτε μόνο στα υπουργεία. Και μπούφους θα βρείτε στον Κορυδαλλό. Βιαστείτε, γιατί σε λίγο όλα τα πουλάκια θα έχουν πετάξει από κει.
Ο Αϊζενχάουερ πεθαίνει τον Απρίλιο του 1969, και η χούντα εκπροσωπείται στην κηδεία από τον ηλιθιωδέστερο της παρέας, τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό, που είναι σκέτο στυλιάρι. Όμως, στην κηδεία πάει και ο Κωνσταντίνος ντυμένος βασιλιάς, αλλά όχι σαν βασιλιάς.
Οι Αμερικανοί συζητούν επί τη ευκαιρία και με τον Παττακό και με τον πρώην, αλλά χωριστά με τον καθένα. Είναι η πρώτη απόπειρα των Αμερικανών να συμβιβάσουν τα πράγματα. Ναι μεν θέλουν τη χούντα, όμως θέλουν και τον βασιλιά, και το πράγμα έχει μπλέξει μετά το βασιλικό πραξικόπημα. Ευτυχώς που υπάρχει και ο Καραμανλής, που μέχρι τότε παραμένει υποδειγματικά ουδέτερος, σα να μη συμβαίνει τίποτα στην πατρίδα του. Μια φορά μίλησε ηπιότατα ο Καραμανλής σε μία συνέντευξή του στον «Μοντ» το Νοέμβριο του 1967, και θα ξανανοίξει το στόμα του στις 30 Σεπτεμβρίου 1969, πέντε μήνες μετά τις διαβουλεύσεις των Αμερικανών με τον Παττακό και τον Κωνσταντίνο στην κηδεία του Αϊζενχάουερ. Η μαγιονέζα αρχίζει να δένει. Αλλά και πάλι ο Καραμανλής είναι ηπιότατος με τη χούντα. Μιλάει για «άφρονες», κατά την προσφιλή του έκφραση. Ούτε για δικτάτορες ούτε για πολιτικούς κρατούμενους ούτε για βασανιστήρια λέει τίποτα. Πολύ προσεχτικός, αυτός ο άνθρωπος! Εξού και η φήμη του σαν μεγάλου πολιτικού. Για τον Καραμανλή, ούτε η CIA φταίει ούτε το ΝΑΤΟ φταίει ούτε το Πεντάγωνο φταίει. Φταίει κυρίως η φιλοδοξία μερικών αφρόνων αξιωματικών. Φταιν επίσης εκείνοι που προκάλεσαν τα πάθη. Διάβαζε: ο Γ. Παπανδρέου.
Πάντως, με προσωπική επέμβαση του Παπαδόπουλου, οι δηλώσεις του Καραμανλή δεν δημοσιεύονται στον ελληνικό Τύπο. Οι συνεννοήσεις των Αμερικανών με τους Έλληνες χουνταίους και παραχουνταίους, δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. 'Αλλωστε, το Πεντάγωνο (υπουργείο Εθνικής Αμύνης) δε συμφωνεί με την άποψη του Στέιτ Ντηπάρτμεν (υπουργείο Εξωτερικών) για έναν συμβιβασμό. Προτιμάει τους δικτάτορες. Συνεπώς, πρέπει πρώτα να τα βρουν οι Αμερικανοί μεταξύ τους για το τι ακριβώς θέλουν στην Ελλάδα, κι ύστερα να υπαγορεύσουν προς εκτέλεσιν την απόφασή τους στους Έλληνες, που άλλη μια φορά θα αποφασίσουν αυτόβουλα, όπως αξίζει σ’ έναν υπερήφανο λαό!
Όπως εύστοχα σημειώνει ο Γιάννης Κάτρης, ο Καραμανλής πιστεύει πως είναι ο φυσικός και καλύτερος διάδοχος του δικτάτορα. Δεν αυτεξορίστηκε στο Παρίσι από βίτσιο, αλλά για να μπει στην κατάψυξη. Τώρα που η χούντα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου και μάχεται για τη σωτηρία της πατρίδας, αυτός ο εφεδρικός κάθεται στα πολύ μετόπισθεν, στο Παρίσι, και περιμένει. Ξέρει πως τις μάχες τις κερδίζουν μόνο οι στρατοί που διαθέτουν εφεδρείες. Και στην προκειμένη περίπτωση, μόλις πέσουν υπέρ πατρίδος οι άνδρες της πρώτης γραμμής, οι χουνταίοι, η χρυσή εφεδρεία, ο Καραμανλής, θα τινάξει τη ναφθαλίνη, θα φορέσει τα καλά του και θα έρθει να σώσει την πατρίδα απ’ τους άφρονες, αυτός ο φρόνιμος. Προσοχή, απ’ τους άφρονες - όχι απ’ τους δικτάτορες και τους βασανιστές. Τι να κάνουμε, μέσα στη μεγάλη οικογένεια των «εθνικώς σκεπτομένων» είναι φυσικό να υπάρχουν και μερικοί υπερβαλλόντως εθνικά σκεπτόμενοι. Ο μπαμπάς θα τους μαλώσει.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
13. Χούντα, ένα πετυχημένο μπόι πας
Η χούντα είναι ένα μπάι πας: Παρέκαμψε τις βουλωμένες απ’ τον Γ. Παπανδρέου αρτηρίες, και η κυκλοφορία του «γνησίου ελληνικού αίματος» αποκαταστάθηκε με τρόπο γνησίως ελληνικό στην καρδιά του ελληνικού έθνους. Βέβαια, όταν «λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια», αλλά, τι να γίνει, οι εθνοσωτήρες έπρεπε να θυσιαστούν για να μη μας πάρουν χαμπάρι. Η παραδοσιακή Δεξιά θα ήθελε πολύ να τους παρασημοφορήσει, αλλά έλα που έπρεπε να σωθούν και τα προσχήματα! Το παραδοσιακό δεξιό κράτος των δοσιλόγων που απορρόφησε και αφομοίωσε όλους τους προδότες της κατοχής, τώρα εμφανίζεται υπερευαίσθητο απέναντι «εις τας δημοκρατικάς παραδόσεις του ελληνικού λαού», όπως αρέσκεται να κοπανάει συνέχεια ο Καραμανλής, ο άνθρωπος που λούφαξε στην κατοχή, ο άνθρωπος που την κοπάνησε σε μια δύσκολη στιγμή, ο άνθρωπος που δεν θα ξανάβλεπε ποτέ την εξουσία αν δε μεσολαβούσε η χούντα.
Καταλαβαίνω το μίσος των χουνταίων για τον Καραμανλή. Η αγνωμοσύνη μπορεί να σε τρελάνει. Για τον Καραμανλή δούλεψε η χούντα, κι αυτός τό=ο μόνο που έκανε γι' αυτήν ήταν να μετατρέψει τη θανατική καταδίκη σε ισόβια κάθειρξη. Γίνεσαι ή δε γίνεσαι Τούρκος, από «γνήσιος Έλλην» που ήσουν πριν; Τελικά, εγώ που βασανίστηκα και φυλακίστηκα απ’ τη χούντα νοιώθω μια παράξενη συμπάθεια γι' αυτούς τους ηλίθιους, που έβγαλαν τα κάστανα απ’ τη φωτιά, ίσα ίσα για να τα φάει ο Καραμανλής. Και ο Μητσοτάκης. Που επωμίστηκε τον άχαρο ρόλο να μεταφράσει το «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια», σε «όταν λέμε ισόβια απλώς σκηνοθετούμε».
Η δημοκρατία επανέκαμψε στην κοιτίδα της, ακούγαμε να φωνασκούν οι δημαγωγοί το 1974. Εσείς, είδατε καμιά δημοκρατία στην Ελλάδα; Αν την είδατε, ειδοποιείστε μας να πάμε να τη δούμε και μεις. Σίγουρα θα είναι ένα σπουδαίο αξιοθέατο. Και τόσο σπάνιο για την Ελλάδα, όσο οι ελέφαντες για τον θεσσαλικό κάμπο και οι ιπποπόταμοι για τον Αλιάκμονα. Παχύδερμα θα βρείτε μόνο στα υπουργεία. Και μπούφους θα βρείτε στον Κορυδαλλό. Βιαστείτε, γιατί σε λίγο όλα τα πουλάκια θα έχουν πετάξει από κει.
14. Ο εφεδρικός των Παρισίων
Ο Αϊζενχάουερ πεθαίνει τον Απρίλιο του 1969, και η χούντα εκπροσωπείται στην κηδεία από τον ηλιθιωδέστερο της παρέας, τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό, που είναι σκέτο στυλιάρι. Όμως, στην κηδεία πάει και ο Κωνσταντίνος ντυμένος βασιλιάς, αλλά όχι σαν βασιλιάς.
Οι Αμερικανοί συζητούν επί τη ευκαιρία και με τον Παττακό και με τον πρώην, αλλά χωριστά με τον καθένα. Είναι η πρώτη απόπειρα των Αμερικανών να συμβιβάσουν τα πράγματα. Ναι μεν θέλουν τη χούντα, όμως θέλουν και τον βασιλιά, και το πράγμα έχει μπλέξει μετά το βασιλικό πραξικόπημα. Ευτυχώς που υπάρχει και ο Καραμανλής, που μέχρι τότε παραμένει υποδειγματικά ουδέτερος, σα να μη συμβαίνει τίποτα στην πατρίδα του. Μια φορά μίλησε ηπιότατα ο Καραμανλής σε μία συνέντευξή του στον «Μοντ» το Νοέμβριο του 1967, και θα ξανανοίξει το στόμα του στις 30 Σεπτεμβρίου 1969, πέντε μήνες μετά τις διαβουλεύσεις των Αμερικανών με τον Παττακό και τον Κωνσταντίνο στην κηδεία του Αϊζενχάουερ. Η μαγιονέζα αρχίζει να δένει. Αλλά και πάλι ο Καραμανλής είναι ηπιότατος με τη χούντα. Μιλάει για «άφρονες», κατά την προσφιλή του έκφραση. Ούτε για δικτάτορες ούτε για πολιτικούς κρατούμενους ούτε για βασανιστήρια λέει τίποτα. Πολύ προσεχτικός, αυτός ο άνθρωπος! Εξού και η φήμη του σαν μεγάλου πολιτικού. Για τον Καραμανλή, ούτε η CIA φταίει ούτε το ΝΑΤΟ φταίει ούτε το Πεντάγωνο φταίει. Φταίει κυρίως η φιλοδοξία μερικών αφρόνων αξιωματικών. Φταιν επίσης εκείνοι που προκάλεσαν τα πάθη. Διάβαζε: ο Γ. Παπανδρέου.
Πάντως, με προσωπική επέμβαση του Παπαδόπουλου, οι δηλώσεις του Καραμανλή δεν δημοσιεύονται στον ελληνικό Τύπο. Οι συνεννοήσεις των Αμερικανών με τους Έλληνες χουνταίους και παραχουνταίους, δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα. 'Αλλωστε, το Πεντάγωνο (υπουργείο Εθνικής Αμύνης) δε συμφωνεί με την άποψη του Στέιτ Ντηπάρτμεν (υπουργείο Εξωτερικών) για έναν συμβιβασμό. Προτιμάει τους δικτάτορες. Συνεπώς, πρέπει πρώτα να τα βρουν οι Αμερικανοί μεταξύ τους για το τι ακριβώς θέλουν στην Ελλάδα, κι ύστερα να υπαγορεύσουν προς εκτέλεσιν την απόφασή τους στους Έλληνες, που άλλη μια φορά θα αποφασίσουν αυτόβουλα, όπως αξίζει σ’ έναν υπερήφανο λαό!
Όπως εύστοχα σημειώνει ο Γιάννης Κάτρης, ο Καραμανλής πιστεύει πως είναι ο φυσικός και καλύτερος διάδοχος του δικτάτορα. Δεν αυτεξορίστηκε στο Παρίσι από βίτσιο, αλλά για να μπει στην κατάψυξη. Τώρα που η χούντα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου και μάχεται για τη σωτηρία της πατρίδας, αυτός ο εφεδρικός κάθεται στα πολύ μετόπισθεν, στο Παρίσι, και περιμένει. Ξέρει πως τις μάχες τις κερδίζουν μόνο οι στρατοί που διαθέτουν εφεδρείες. Και στην προκειμένη περίπτωση, μόλις πέσουν υπέρ πατρίδος οι άνδρες της πρώτης γραμμής, οι χουνταίοι, η χρυσή εφεδρεία, ο Καραμανλής, θα τινάξει τη ναφθαλίνη, θα φορέσει τα καλά του και θα έρθει να σώσει την πατρίδα απ’ τους άφρονες, αυτός ο φρόνιμος. Προσοχή, απ’ τους άφρονες - όχι απ’ τους δικτάτορες και τους βασανιστές. Τι να κάνουμε, μέσα στη μεγάλη οικογένεια των «εθνικώς σκεπτομένων» είναι φυσικό να υπάρχουν και μερικοί υπερβαλλόντως εθνικά σκεπτόμενοι. Ο μπαμπάς θα τους μαλώσει.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου